หาวิธี

หลังจากการเจรจาต่อรองนั้นไม่เป็นผล ปริญก็ไม่อยากที่จะอยู่ที่นั่นต่อเพราะรู้ว่าอยู่ไปก็คงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ เนื่องจากว่าคนที่เขาหวังว่าจะเป็นตัวช่วยที่จะพูดกล่อมให้ผู้เป็นย่าของเขานั้นเปลี่ยนใจกลับไม่ให้ความร่วมมือเสียอย่างนั้น ปริญจึงตัดสินใจบินกลับมากรุงเทพทันทีแม้ว่าผู้เป็นย่าจะขอให้เขาอยู่ต่ออีกสักวันสองวัน

ตั้งแต่ที่เริ่มเทียวไล้เที่ยวขื่อตั้งหน้าตั้งตาจีบ ญานิศามา ทุกวันนี้เรียกได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอก็พัฒนาไปไกลจนน่าจะสามารถเรียกได้ว่าแอบซุ่มคบกันอยู่ เธอยอมที่จะเปิดใจ ยอมไปไหนมาไหนกับเขา จะมีก็แค่อาจจะต้องคอยหลบคอยซ่อนบ้างเพื่อไม่ให้กระทบกับงานของเธอแต่เขาก็เข้าใจดี

หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาหลายวัน เช้าวันนี้ปริญจึงเลือกที่จะขับรถมุ่งหน้าไปสู่จังหวัดทางภาคตะวันออกที่ติดทะเล ซึ่งเป็นที่ๆหัวใจเขาร่ำร้องว่าอยากจะไปให้พบหน้าคนที่เขาคิดถึงหาอยู่ทุกคืนวัน

พอมาถึงจุดที่ตั้งที่กองถ่ายทำละครตั้งอยู่ ปริญก็เลือกที่จะจอดรถอยู่ที่ใต้ต้นไม้ห่างออกมาช่วงระยะหนึ่ง เขาจอดรอได้ไม่ถึงสิบนาทีประตูรถทางฝั่งซ้ายมือก็ถูกเปิดออก

"รอนานมั้ยคะปริ้น ญดาพึ่งถ่ายหมดซีนไปเมื่อกี้เองค่ะ" นางเอกสาวเปิดประตูรถเข้ามานั่งภายในรถสัญชาติยุโรปคันหรูที่กระจกรอบคันนั้นมืดทึบจนบุคลภายนอกไม่สามารถที่จะมองทะลุผ่านเข้ามาได้

ปริญไม่ได้ตอบคำถามแต่เขาเลือกที่จะดึงตัวนางเอกสาวเข้าไปกอดไว้ก่อนจะฝังซุกจมูกลงไปแรงๆที่ข้างแก้มแล้วสูดลมหายใจเข้าไปอึกใหญ่

"หอมจัง คิดถึงญดาจังเลยครับ"

"ปริ้นคะ ทำแบบนี้เดี๋ยวเกิดใครมาเห็นเข้าญดางานเข้าเลยนะคะ" แม้ว่าจะทำเป็นห้ามเมื่อถูกเขากอดเขาหอมแต่นางเอกสาวก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะอยากผลักเขาออกจริงๆ ทำแค่เพียงเอียงอายคล้ายจะหลบ

"รถผมกระจกทึบสนิทขนาดนี้ ไม่มีใครเห็นหรอกครับ ให้ผมกอดหน่อย ไม่ได้เจอตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว คิดถึงใจจะขาด" ปริญยังคงกดซุกใบหน้าไปลงไปบนแก้มนางเอกสาว

"พอก่อนนะคะ หอมมากขนาดนี้แก้มญดาช้ำหมดพอดีค่ะ แล้วนี่ไปเยี่ยมคุณย่ามาทุกอย่างเรียบร้อยดีมั้ยคะ"

"ก็..ดีครับ" พอถูกถามถึงสถานการณ์ทางนั้นปริญก็ได้แต่อึกอัก เขายังไม่กล้าพอที่จะบอกนางเอกสาวไปเรื่องที่โดนบังคับให้แต่งงาน

"ไร่ส้มแสนสุขของคุณย่าปริ้นคงจะสวยมากแน่ๆเลยใช่มั้ยคะ ญดาเคยเห็นตอนที่รายการชวนเที่ยวของดีภาคเหนือไปถ่ายน่าจะสักเดือนสองเดือนที่แล้วได้ พึ่งรู้นะคะว่าเป็นไร่ของคุณย่าปริ้น หวังว่าวันหนึ่งญดาคงจะได้มีโอกาสได้ไปกราบคุณย่าปริ้นแล้วได้ไปเที่ยวชมไร่บ้างนะคะ" ในระหว่างที่ฟังนางเอกสาวพูดไป ปริญเองก็ได้แต่นึกว่าจะบอกความจริงเรื่องที่โดนบังคับให้แต่งงานกับนางเอกสาวฟังอย่างไรดี

"ได้สิครับ ถ้าวันนั้นญดาจะยังคงรอผมอยู่ ผมสัญญาว่าจะพาญดาไปเที่ยวแล้วไปกราบคุณย่าผมกันครับ"

"รอได้สิคะ มันคงจะไม่นานเกินไปจนเป็นปีๆหรอกมั้งคะปริ้น" ญดาพูดจบก็หัวเราะออกมา แต่คนที่ฟังกลับไม่ได้ขำด้วย

"แล้วถ้ามันต้องรอเป็นปีล่ะครับ ญดาจะรอได้หรือเปล่า" 

"ก็ถ้าปริ้นจะยุ่งขนาดนั้นจนไม่มีเวลา ญดารอก็ได้ค่ะ" ปริญเอื้อมมือไปคว้ามือนางเอกสาวมากุมไว้ก่อนจะจ้องมองดวงหน้าของคนที่ตัวเองนั้นมีใจให้แล้วก็ทำได้เพียงแค่ปวดร้าวภายในใจ แต่มันคงจะถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องบอกความจริงกับเธอ ในใจก็ได้แต่หวังว่าเธอจะเข้าใจและยังจะรอเขาได้

"ญดาครับ  คุณรู้ใช่มั้ยครับว่าผมชอบคุณจริงๆ"

"ค่ะ ญดาทราบ"

"ญดาจำเรื่องโฮมสเตย์ที่ผมอยากลงทุนทำกับเพื่อนที่ผมเคยเล่าให้ฟังได้มั้ยครับ"

"อ๋อ จำได้สิคะ ปริ้นอยากได้ที่ดินที่ติดอยู่ข้างๆไร่ของคุณย่าเพื่อเอามาทำโฮมสเตย์ ก็ที่ปริ้นขึ้นไปหาคุณย่าครั้งนี้ก็เพื่อจะไปคุยเรื่องนี้ไม่ใช่หรอคะแล้วผลเป็นยังไงบ้าง"

"คุณย่าตกลงจะยกที่ดินผืนนั้นให้ผมครับ"

"เห็นมั้ยล่ะคะ ญดาว่าแล้วว่าคุณย่าต้องยอมยกให้ปริ้นแน่ๆเลยค่ะ หลานรักนี่คะ"

"แต่มีข้อแม้ครับ..ว่า..ผมจะต้องแต่งงานกับคนที่คุณย่าหาให้แล้วไปลองใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหนึ่งปี" ผิดคาด ปริญคิดว่าพอญานิศาได้ฟังแล้วเธอจะร้องไห้ฟูมฟาย แต่เธอกลับหัวเราะมันออกมาไม่หยุดราวกับเป็นเรื้องขบขันนัก จนกระทั่งเธอหันมามองหน้าเขาซึ่งไม่มีความรู้สึกว่ามันตลกด้วยเธอจึงได้ค่อยหยุดขำ

"นี่ปริ้นพูดจริงหรอคะเนี่ย"

"ญดาคิดว่าผมจะเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นจริงๆหรอครับ"

"แต่นี่มันสมัยไหนแล้วคะปริ้น ญดาไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าจะยังมีคนที่ทำอะไรแบบนี้อยู่"

"ผมก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันครับ แต่ว่าคุณย่าผมทำจริงๆ"

"แล้วปริ้นปฏิเสธท่านไปว่ายังไงหรอคะ"

"ผมยังไม่ได้ปฏิเสธ"

"หมายความว่ายังไงคะ"

"คุณก็รู้ว่าผมอยากได้ที่ดินตรงนั้นมากแค่ไหน"

"นี่อย่าบอกนะคะว่าปริ้นจะยอมแต่งงาน" ญานิศามองมาที่ปริญราวกับไม่อยากที่จะเชื่อสายตา

"ผมไม่มีทางเลือกจริงๆครับญดา ถ้าผมไม่แต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น คุณย่าก็จะขายที่ดินตรงนั้นให้คนอื่น ซึ่งผมยอมไม่ได้"

"ปริ้น ญดาไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆนะคะว่าปริ้นจะยอมทำอะไรบ้าๆแบบนี้ ถ้าคุณแต่งงาน แล้วญดาล่ะคะ คุณเอาญดาไปไว้ไหน จะให้ญดาไปเป็นเมียน้อยหรอคะ" ญานิศาเริ่มขึ้นเสียงดังทั้งโวยวายและตัดพ้อ

"ไม่รู้ล่ะค่ะถ้าคุณแต่งงาน ก็ไม่ต้องมีญดา ขอโทษนะคะปริ้น เรื่องนี้ญดายอมไม่ได้จริงๆค่ะ" พูดจบนางเอกสาวก็เปิดประตูรถเดินออกจากตัวรถออกไปโดยไม่ฟังเสียงทัดทาน หมัดหนักๆถูกซัดตูมลงไปที่บนพวงมาลัยอย่างหัวเสีย เขาจะทำอย่างไรดีที่จะรักษาไว้ให้ได้ทั้งหญิงสาวที่ตนมีใจและยังสามารถที่จะรักษาที่ดินเอาไว้ได้ด้วย ปริญได้แต่เครียดหนักจนสมองแทบจะระเบิด