หงุดหงิด

เช้านี้ปริญขับรถไปรับผู้เป็นย่าแต่เช้า เป้าหมายคือที่ว่าการอำเภอซึ่งอยู่ในตัวเมือง คุณย่าบัวหลันนั่งหน้าคู่กับปริญส่วนพนิดานั่งอยู่ด้านหลัง ใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีก็ถึง เพราะว่าไร่ส้มแสนสุขของคุณย่าบัวหลันนั้นอยู่ห่างจากตัวเมืองไม่ไกลนัก 

"อ้าว มาถึงกันแล้วหรอครับคุณย่า" นายอำเภอหนุ่มเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นหน้าแขกผู้มาเยือน

"สวัสดีค่ะท่านนายอำเภอ วันนี้แก้วคำทำลาบไก่ของโปรดท่านนายอำเภอด้วยพอดี ย่าก็เลยห่อใส่ปิ่นโตมาให้ด้วย ส่วนข้างล่างนั่นก็ของหวาน ข้าวเหนียวมะม่วง"

"ขอบคุณมากๆเลยนะครับคุณย่า นี่ลาภปากของผมจริงๆเลยนะครับเนี่ย งั้นเชิญนั่งกันก่อนเลยครับ" ว่าแล้วนายอำเภอหนุ่มก็ยื่นมือไปรับเถาปิ่นโตจากปริญมาถือไว้

ที่หน้าโต๊ะทำงานของนายอำเภอทินกร ปริญและพนิดานั่งอยู่คู่กัน ส่วนคุณย่าบัวหลันนั่งที่โซฟาข้างๆหน้าต่าง ด้านหน้าของคู่สามีภรรยาหมาดๆมีกระดาษคนละหนึ่งแผ่นและปากกาคนละหนึ่งด้ามวางอยู่ เริ่มจากปริญเป็นผู้จรดลงนามก่อนจากนั้นจึงตามด้วยพนิดา

"ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ จากนี้คุณทั้งสองคนเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้ว" 

นายอำเภอทินกรพูดก่อนจะมองหน้าและยิ้มให้ทั้งสองคน หากแต่ไม่ได้มีผู้ใดยิ้มตอบกลับมาเลยนอกจากผู้เป็นย่าเท่านั้น เมื่อเซ็นชื่อเรียบร้อย ต่างฝ่ายต่างก็มีทะเบียนสมรสกันฝ่ายละหนึ่งฉบับ พนิดามองกระดาษในมือซึ่งมีชื่อของตัวเองติดอยู่ ต่อแต่นี้ไปเธอคือ นางพนิดา ขอพิมุกต์ ไม่ใช่นางสาวพนิดา มั่นงามเมือง อีกต่อไป

"เอาล่ะถ้าเสร็จแล้วเราก็ไปกันเถอะ" 

"ครับคุณย่า"

"งั้นวันนี้ย่ากับหลานๆต้องขอตัวกันก่อนนะคะท่านนายอำเภอ เอาไว้วันหลังเชิญท่านนายอำเภอไปทานข้าวที่ไร่อีกได้นะคะ" 

"ขอบคุณมากๆเลยครับคุณย่าบัว ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ ไว้ถ้ามีเวลาผมจะขอแวะไปฝากท้อง เอ้ย แวะไปเยี่ยมครับ" นายอำเภอพูดติดตลก พลอยทำให้ทุกคนต่างพากันอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

หลังจากออกจากที่ว่าการอำเภอมา ปริญก็ขับรถมุ่งหน้าสู่ตลาดใหญ่กลางใจเมืองตามที่ผู้เป็นย่าบอก ที่นั่นมีทั้งกล้าไม้ดอกไม้จำหน่ายมากมายหลากหลายสายพันธุ์ เมื่อไปถึงคุณย่าบัวหลันก็เดินลงไปเลือกดูที่โซนกุหลาบ มีกุหลาบหลากหลายชนิดให้เลือก ส่วนปริญและพนิดาก็เดินตามอยู่ไม่ห่าง

"ย่าบัวจะลงกุหลาบเพิ่มหรอคะ"

"ใช่ลูก ย่าอยากเอาไปลงแทนที่บางต้นที่ตายไป"

"เอาไว้พายไปช่วยลงนะคะ"

"ดีๆขอบใจมากลูก งั้นแกก็มาช่วยย่าด้วยล่ะตาปริ้น"

หลังจากที่คุณย่าบัวหลันเลือกซื้อพันธุ์ไม้เสร็จแล้ว พนิดาก็ขออนุญาตแวะเดินดูพวกของสดเอาไว้สำหรับทำกับข้าวบ้างอีกนิดหน่อย ระหว่างที่เดินกลับออกมาจากตลาดก่อนจะถึงรถ สายตาเธอก็เหลือบมองไปเห็นผู้หญิงและผู้ชายคู่หนึ่งรูปร่างคุ้นตาที่เธอคิดว่าจำได้เดินโอบเอวกันไปขึ้นรถตู้สีดำคันใหญ่ที่จอดรออยู่ตรงบริเวณลานจอดรถ พนิดาเปิดประตูรถขึ้นไปมองหน้าปริญหากแต่ว่าเขาไม่ได้มองมาเพราะว่ากำลังคุยกับผู้เป็นย่าอยู่ เมื่อเห็นว่าเธอกลับขึ้นรถมาแล้วเขาจึงเคลื่อนรถออกไปโดยขับผ่านรถตู้สีดำคันใหญ่นั้นด้วยซึ่งยังคงจอดอยู่ พนิดาพยายามเพ่งมองเข้าไปอีกครั้งแต่ก็ไม่เห็นอะไรเนื่องจากความมืดทึบของกระจก จนปริญขับรถเลยผ่านไป

ระหว่างนี้พนิดายังคงขลุกอยู่ที่เรือนของคุณย่าบัวหลันต่อเพื่อช่วยแก้วคำทำข้าวต้มมัดและขนมเทียมไว้สำหรับไปวัดวันมะรืน ส้มโอที่อยู่ข้างๆก็คอยซักถามและมีข้อสงสัยไม่มีหมดจนผู้เป็นแม่ต้องเอ่ยปรามว่าให้หยุดพูดลงบ้าง ส่วนปริญเมื่อส่งผู้เป็นย่าเสร็จก็ขอตัวออกไปข้างนอกต่อทันทีโดยไม่ได้บอกว่าจะไปไหนและกลับมาเมื่อไหร่

จนกระทั่งตอนเย็นเมื่อพนิดากลับมาบ้านก็พบว่าปริญนั้นกลับมาถึงบ้านแล้ว มองผ่านกระจกหน้าต่างท่าทางเขาดูเครียดๆ พอเดินเข้าไปใกล้ๆเธอจึงได้ยินว่าเขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับใครคนหนึ่งซึ่งจับใจความคร่าวๆดูแล้วไม่น่าจะใช่หญิงสาวคนรักของเขาอย่างที่เธอคิดไว้ตั้งแต่แรก พนิดายังคงยืนรออยู่ตรงทางเข้าประตูบ้าน เธอไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง แต่เพียงแค่อยากยืนอยู่ตรงหน้าประตูเฉยๆเพราะไม่อยากเดินเข้าไปขัดจังหวะคนคุย

"ครับ รบกวนคุณเอกตามเรื่องให้ผมที มีอะไรคืบหน้าก็สายตรงมาได้เลยนะครับ ขอบคุณครับ"

พอเห็นว่าอีกฝ่ายหนึ่งกดวางโทรศัพท์แล้ว เท้าเรียวสวยจึงค่อยๆก้าวเข้าไปภายในบ้าน เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่กลับเข้าบ้านมา สายตาคมนั้นหันมามองเธอแค่เพียงแว๊บเดียวแล้วจึงหันไปเปิดดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ต่อ

"ย่าบัวให้พายเอากับข้าวมาให้ค่ะ พี่ปริ้นจะทานเลยหรือเปล่าคะ พายจะได้ไปจัดโต๊ะให้" พนิดาจำใจต้องถามออกไปแม้ว่าลึกๆแล้วจะหมั่นไส้ในท่าทีที่ทำราวกับว่าเธออยากจะเข้าใกล้เขาเสียเหลือเกิน

"ก็จัดสิ มัวแต่ไปเถลไถลที่ไหนมา ฉันรอกินข้าวจนท้องไส้แสบไปหมดแล้ว ไหนคุยโม้กับคุณย่านักหนาว่าจะทำหน้าที่ภรรยาให้ดีที่สุด นี่แค่หน้าที่พื้นฐานเธอยังทำไม่ได้เลยพนิดา"

"ขอโทษนะคะ ก็ในเมื่อพี่เล่นหายไปดื้อๆไม่ได้บอกกล่าวใครสักคนว่าจะไปไหนมาไหนหรือว่ากลับมาเมื่อไหร่ พายก็ไม่ใช่พระอรหันต์ที่จะได้ตรัสรู้ล่วงหน้าได้ว่าพี่จะกลับมารอทานข้าวอยู่ที่บ้าน"

"นี่ อย่ามาพูดจากวนประสาทให้มันมากนักนะพนิดา ฉันอายุมากกว่าเธอเป็นสิบปี ช่วยให้ความเคารพกันหน่อย"

"งั้นทีหลังผู้ใหญ่แบบพี่ปริ้นก็ช่วยทำตัวให้น่าเคารพด้วยสิคะ ว่าแต่พายเป็นเด็ก เเต่เด็กแบบพายเวลาจะทำอะไรก็ทำเป็นกิจลักษณะเป็นเรื่องเป็นราว ไม่ได้ทำตัวโบกสะบัดเป็นลมพายุพัดไปพัดมาอย่างพี่ปริ้นแน่นอนค่ะ" พูดจบพนิดาก็เดินสะบัดหลังหันหน้าเข้าครัวเพื่อไปเตรียมอาหารที่หิ้วมาจากบ้านคุณย่าบัวหลันทันที ทิ้งให้ปริญนั่งกัดฟันกรอดทุบกำปั้นปึงใหญ่ลงกับโต๊ะอย่างไม่สามารถตามทันได้

ไม่ถึงสิบนาทีอาหารหลายอย่างก็ถูกยกออกมาวาง กับข้าวมีทั้งน้ำพริกอ่องแคปหมู แกงแคไก่ และลาบคั่ว ปริญมองดูอาหารก็น้ำลายสอ เขาชอบทานอาหารเหนือมาตั้งแต่ไหนแต่ไร กับข้าวทุกอย่างเมื่อก่อนเวลาที่ผู้เป็นย่าลงไปเยี่ยมหาที่กรุงเทพก็มักจะตระเตรียมไปให้ด้วยเสมอเพราะรู้ว่าเขาชอบ