เจ็บมือ

หลังจากช่วยกันจัดการกับแปลงดอกไม้ให้ผู้เป็นย่าเสร็จ ที่ตอนหลังได้น้าแก้วคำมาช่วยอีกแรง ปริญก็ขอตัวกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน พนิดาตามไปทีหลังเพราะแวะกลับขึ้นไปเอาขนมหวานที่แก้วคำพึ่งทำเสร็จก่อน พอมาถึงบ้านก็เห็นปริญนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ด้านหน้าของเขามีทั้งกล่องยาและผ้าพันแผลวางอยู่เป็นตับ และดูเหมือนว่าเจ้าตัวก็กำลังเก้ๆกังๆในการพยายามทำแผลให้กับตัวเองแต่ไม่สำเร็จ

"ทำอะไรคะนั่น"

"ทำแผลอยู่เธอไม่เห็นหรือไง"

"เห็นค่ะ แต่ปกติไม่เคยเห็นใครทำแผลตัวเองด้วยการทายาแดงเสียจนชุ่มมือ ราวกับว่าพึ่งถูกมีดปังตอฟันมือมาแบบนี้"

"ก็ฉันเจ็บ มือฉันทั้งถลอกทั้งแดงไปหมดแบบนี้เธอจะให้ฉันทาแค่บางๆแล้วเมื่อไหร่มันจะหาย" ปริญโยนผ้าพันแผลลงที่โต๊ะอย่างหงุดหงิดก่อนหันมามองแม่จอมจุ้นจ้านอย่างเคืองๆ

"แล้วคิดว่าทาชโลมทั้งมือแบบนี้แล้วจะหายเร็วขึ้นอย่างนั้นหรอคะ ดีไม่ดีทามากไปจนแผลแฉะ เกิดอักเสบติดเชื้อลุกลามขึ้นมาจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เอานะคะ" พนิดาแกล้งขู่คนที่ไม่เคยทำแผลให้ตัวเองมาก่อนแต่ก็ดูเหมือนว่าปริญจะแอบคล้อยตาม

"ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ไม่เคยเป็นแผล แล้วฉันก็ไม่เคยทำแผลเองด้วย" 

"งั้นรอสักครู่ก็แล้วกันนะคะ พายไปอาบน้ำล้างไม้ล้างมือเสร็จแล้วเดี๋ยวจะออกมาทำแผลให้ค่ะ"

พนิดาเดินเข้าบ้านไปไม่ถึงสิบนาทีก็กลับออกมา เสื้อยืดสีชมพูอ่อนกับกางเกงยีนต์ขาสั้น ผมยาวสลวยถูกปล่อยให้ยาวสยายเต็มแผ่นหลังทำให้เจ้าของเรือนร่างดูน่ารักสมวัย ปริญจ้องมองคนตรงหน้าที่เวลานี้ขยับลงมานั่งลงข้างๆเขาบนโซฟา กลิ่นแชมพูอ่อนๆหอมเตะจมูก พนิดาจับฝ่ามือใหญ่ที่โชกไปด้วยยาแดงขึ้นมาเช็ดด้วยสำลีชุบน้ำสะอาด ค่อยๆเช็ดคราบยาแดงออกทีละน้อยจนหมด จากนั้นจึงใช้แอลกอฮอล์เช็ดทำความสะอาด

"โอ๊ย นี่เธอเบาๆหน่อยได้มั้ย"ปริญร้องแหวใส่ ในขณะที่พนิดายังคงตั้งหน้าตั้งตาทำแผลต่อไป

"ตัวก็ออกจะใหญ่โต โดนแอลกอฮอล์แค่นี้ทำเป็นร้องไปได้"

"ปากดี เธอลองมาโดนเองดูมั้ยล่ะ"

"ไม่ล่ะค่ะ มือพายจับจอบจับเสียมมาตลอดตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ จนตอนนี้มันคงหนาด้านพอ ไม่บอบไม่บางเหมือนมือคนที่ไม่เคยทำหรอกค่ะ"

"นี่เธอจะว่าฉันสำออยสำอางค์อย่างนั้นหรือพนิดา"

"เปล่านี่คะ พายก็แค่หมายถึงว่า ถ้าทำไปเรื่อยๆเดี๋ยวมือมันก็จะด้านและชินไปเองนั่นแหละค่ะ จับแรกๆก็ระบมแบบนี้แหละเดี๋ยวก็ดีขึ้น" พนิดาพูดอย่างราบเรียบในขณะที่มือยังคงทำเเผลไปเรื่อยๆ

มือเรียวงามจับฝ่ามือใหญ่ขึ้นมาหงายดู พบว่ามันเริ่มที่จะเป็นแผลนูนๆ บ้างมีตุ่มน้ำพองๆ บ้างก็ถลอกจนหนังเปิดซึ่งดูแล้วปริญน่าจะเจ็บมากอยู่ หญิงสาวใช้สมาธิในการทำอย่างตั้งใจจนลืมไปเลยว่ามีปริญนั่งอยู่ตรงนี้ ด้วยจนกระทั่งเวลาผ่านไปครู่หนึ่งพนิดาก็ทำแผลจนใกล้เสร็จ แต่พอเธอเงยหน้าขึ้นมามอง กลับพบว่ามีสายตาของปริญนั้นจับจ้องมองมายังเธออยู่

ตึกๆ ตึกๆ..

"มี...อะไรคะ"

"เปล่า ก็แค่ดูเธอทำแผลให้ไง ทำเก่งดี ไปเรียนมาจากไหนล่ะ"

"ก็ไม่เห็นต้องเรียนเลยนี่คะ การทำแผลมันก็เป็นแค่เรื่องพื้นฐานเบสิกทั่วๆไปที่ใครๆเขาก็ทำเป็นกัน จะมีก็แต่...." พนิดาแกล้งลากเสียงยาวแล้วมองไปที่ชายหนุ่มก่อนจะถูกเขาตอบกลับมาทันทีเช่นกัน

"ฉัน ทำ ไม่ เป็น เธอมีปัญหาอะไรมั้ยพนิดา" คำพูดแต่ละคำถูกย้ำช้าๆชัดๆ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันราวกับจะเอาเรื่อง

"ไม่มีค่ะ" พูดจบพนิดาก็จัดการเก็บอุปกรณ์ทำแผลเสร็จแล้วจึงยกออกไปโดยมีสายตาของปริญมองตามไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว

ปริญยกมือตัวเองขึ้นมามอง พบว่ามันถูกห่อพันไปด้วยผ้าก๊อตสีขาวที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยยาแดงที่ซึมออกมาเป็นจุดๆ แม้ว่าจะไม่ใช่แผลใหญ่แต่เวลานี้ถ้าใครเห็นคงคิดว่ามือของเขานั้นไม่ถูกฟันมาก็คงถูกอะไรทับมาเป็นแน่ นั่งมองไปก็ขำไปก่อนจะส่ายหัวเมื่อนึกถึงคำพูดของพนิดาที่บอกว่าการทำแผลคือเรื่องพื้นฐานเบสิกทั่วไปที่ใครๆก็ทำเป็น เขาก็อยากจะเชื่อหรอกนะว่าเธอทำเป็น เเต่พอเห็นการพันผ้าพันแผลของเธอแล้วทำเอาเขาต้องกลับมาคิดใหม่

หลังจากยกกล่องอุปกรณ์ทำแผลไปเก็บ พนิดาก็กลับออกมาด้วยจานสาคูไส้หมูและข้าวเกรียบปากหม้อ ไม่อยากจะบอกเลยว่าแค่มาอยู่ที่นี่แค่ไม่เท่าไหร่ปริญก็รู้สึกได้ว่าน้ำหนักของเขาคงเพิ่มขึ้นมาบ้างแล้วไม่โลก็สองโลแน่ๆ ถ้าเป็นที่กรุงเทพหลังจากตื่นนอนมาเขาก็แค่ไปเข้ายิมเรียกหุ่นฟิตๆกลับมาได้ไม่ยาก แต่พอมาอยู่ที่นี่สงสัยว่าพรุ่งนี้เช้าเขาคงต้องออกไปวิ่งสูดอากาศบ้างเสียแล้ว

"ขนมของน้าแก้วคำค่ะ ฝากมาให้พี่ปริ้น"

พนิดาวางจานขนมลงบนโต๊ะ ปริญจ้องมองไปที่ช้อนส้อมก่อนจะใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้หยิบลงไปลงส้อมราวกับกำลังจับจีบ ด้วยความที่ว่ามือทั้งมือถูกพันไปด้วยผ้าก๊อต เหลือเพียงแค่สองนิ้วโผล่มาจึงทำให้ความสามารถในการหยิบจับของเขานั้นมันลดลง

"ดูท่าว่าให้กินเองขนมคงจะร่วงไปอยู่ที่พื้นมากกว่าจะเข้าไปอยู่ในปากนะคะ" พนิดาเห็นท่าว่าคงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เธอจึงแย่งส้อมที่อยู่ในมือของปริญมาถือจับเอาไว้เองแทน ก่อนจะตักลูกสาคูและข้าวเกรียบปากหม้อมาส่งเข้าปากให้ปริญทีละชิ้น

"ฉันกินเองได้น่า เอามา"

ปริญยังคงพยายามแย่งชิงส้อมเอามาถือไว้เองแต่พนิดาก็ยังยืนยันว่าจะเป็นฝ่ายป้อนให้โดยให้เหตุผลว่าถ้าปล่อยให้ปริญทานเองแล้วทำขนมร่วงลงบนพื้นขึ้นมาเธอขี้เกียจตามเช็ด

แต่ขณะที่ทานไปได้เพียงแค่สามสี่ชิ้น เสียงมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆเขาก็ส่งสัญญาณดังขึ้น พนิดาจำได้เสียงเรียกเข้าด้วยทำนองเพลงแบบนี้คงจะเป็นหญิงสาวคนพิเศษของเขาเป็นแน่ 

"จะให้หยิบให้หรือเปล่าคะ"

"อืม หยิบมาสิ"

พอเหลือบไปมองที่หน้าจอก็ปรากฎว่ามีชื่อของคนที่กำลังโทรเข้ามาโชว์หลาอยู่ ที่บนหน้าจอปรากฎทั้งชื่อและรูปภาพของหญิงคนรักของเขา

เมื่อพนิดาส่งโทรศัพท์มือถือมาให้ ปริญก็กดปุ่มรับสายแต่ฝ่ายนั้นกลับส่งคำเรียกร้องให้เปิดการโทรแบบวีดีโอคลอลแทน