เพื่อนสามี

วันนี้พนิดาเข้าสวนส้มเพียงแค่ครึ่งวันเนื่องจากว่าส้มที่คัดไว้นั้นเสร็จหมดแล้วและกำลังทยอยแพ็คลงใส่กล่อง บรรยากาศภายในไร่ยังคงสนุกสนานครื้นเครงอยู่ตามเคยเมื่อมีพี่แสงหล้าสาวงามตัวท็อปของไร่แห่งนี้คอยสร้างเสียงหัวเราะ

"อุ๊ยต๋ายแล้วว ไผฮั้นน่ะตี้กำลังเดินมากับคุณปริ้น ว่าคุณปริ้นหล่อแล้ว คนตี้เดินมากะเปิ้นกะหล่อบ่าได้แป้กันเลย" แสงหล้าผู้ซึ่งมีเรดาร์ในการสแกนหาผู้ชายหน้าตาดีประจำไร่รีบเอ่ยปากบอก พนิดามองตามก็เห็นว่าทั้งสองคนกำลังมุ่งหน้าเดินตรงมาก่อนจะหยุดลงที่ตรงหน้าเธอ

"กำลังจะกลับบ้านแล้วหรอ"

"ค่ะ ล็อตนี้เป็นล็อตสุดท้ายแล้ว เหลือแค่แพ็คลงกล่องก็เรียบร้อย"

"พนิดา นี่อิทธิพลเพื่อนของฉัน คนที่ฉันเคยบอกว่าจะมาทำโฮมสเตย์ด้วยกัน" ปริญแนะนำเพื่อนตัวเองให้พนิดาได้รู้จัก

"สวัสดีค่ะ คุณอิทธิพล" พนิดายกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าซึ่งเขาก็มองและส่งยิ้มทักทายมาให้เธออย่างเป็นมิตร อิทธิเป็นคนหล่อหน้าตาดีพอๆกันกับปริญ ต่างกันก็เพียงแค่เขาดูเป็นผู้ชายลุคง่ายๆสบายๆมากกว่า จากที่ประเมินจากบุคลิกแล้ว เขาดูน่าจะเป็นคนที่สนุกสนานและอัธยาศัยดี ต่างจากปริญที่ต้องดูดีดูเนี้ยบ เอาแต่วางมาดเท่จนพนิดารู้สึกหมั่นไส้ในบางครั้ง

"สวัสดีครับน้องพาย" อิทธิพลทักทายและยิ้มตอบ

"รู้จักชื่อพายด้วยหรอคะ"

"ครับ ไอ้ปริ้นพึ่งบอกเมื่อกี้"อิทธิตอบพลางส่งยิ้มหวานมาให้อีกที

"ฉันว่าจะพานายอิทไปดูที่ดินเสียหน่อย"

"ค่ะ งั้นเชิญตามสบายนะคะ เดี๋ยวพายขอตัวกลับบ้านก่อน"

"เดี๋ยว วันนี้เธอช่วยทำมื้อเย็นสำหรับฉันกับนายอิทด้วยได้หรือเปล่า คืนนี้นายอิทจะค้างที่นี่ด้วยคืนหนึ่ง"

"ได้สิคะ ว่าแต่พี่อิททานเผ็ดได้มั้ย"

"มันกินได้ทุกอย่างแหละ"

"โอเคค่ะ งั้นเจอกันที่บ้านนะคะ"

ปริญพยักหน้าให้เธอก่อนจะพาเพื่อนของตัวเองเดินตรงเข้าไปในไร่ซึ่งจะทะลุไปยังที่ดินผืนที่เขาต้องการ พอถึงบ้านพนิดาก็ลงมือเตรียมทำอาหารซึ่งก็เป็นอาหารเหนือเสียส่วนใหญ่ จากนั้นจึงได้ขึ้นไปจัดเตรียมห้องนอนให้แขกผู้ที่จะมาพักโดยเธอได้ไปขอยืมชุดเครื่องนอนมาจากเรือนคุณย่าบัวหลันอีกทีเพราะที่บ้านของเธอกับปริญนั้นยังมีไม่ครบ โดยคุณย่าบัวหลันก็ให้แก้วคำมาเป็นคนจัดการให้

ปริญและเพื่อนหายกันไปน่าจะราวๆสักสามชั่วโมงได้ จวนถึงเวลาใกล้จะมืดค่ำจึงได้กลับมา โดยชายหนุ่มทั้งสองคนแยกย้ายกันไปอาบน้ำอาบท่าแล้วจึงได้ลงมาเจอกันที่โต๊ะอาหารอีกครั้ง ขณะที่พนิดาจัดการตักข้าวให้ทุกคนเมื่อเห็นว่ามากันพร้อมแล้ว ก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆสามี

"กับข้าวมีแต่น่าทานทั้งนั้นเลย ขอบคุณนะครับน้องพายที่อุตส่าห์ลงมือทำอาหารเลี้ยงพี่" อิทธิพลกล่าวขอบคุณภรรยาเพื่อนก่อนจะเริ่มลงมือทานอาหาร ใช้เวลาไม่นานข้าวสวยจานแรกต่างก็หายวับไปกับตา ทั้งปริญและอิทธิพลต่างส่งสัญญาณว่าต้องการขอข้าวเพิ่มจนพนิดาได้แต่ยิ้มน้อยๆด้วยความภาคภูมิใจ

"ไอ้ปริ้นบอกพี่แล้วว่าน้องพายทำกับข้าวอร่อย"

พนิดาอมยิ้มก่อนจะหันไปมองหน้าสามีแต่เขากลับทำเป็นตักอาหารเข้าปากต่อไปโดยไม่ได้หันมามองเธอ

"ขอบคุณค่ะ งั้นเอาไว้ถ้าพี่อิทมาคราวหน้าพายจะทำให้ทานอีกก็แล้วกันนะคะ" คราวนี้พนิดาไม่ได้หันมามองหน้าปริญเพราะว่าเธอนั้นมัวแต่กำลังสนทนาอยู่กับอิทธิพล แต่กลับเป็นปริญเสียเองที่หยุดตักอาหารเข้าปากแล้วหยุดหันมามองหน้าเธอแทน

"ด้วยความยินดีเลยครับ กลัวก็แต่ว่าวันหน้าถ้าพี่มาบ่อยเข้า หวังว่าน้องพายคงจะไม่บ่นไม่เบื่อที่จะทำให้พี่ทานไปเสียก่อนนะครับ" ในขณะที่ทั้งสองคนต่างก็หัวเราะไปทานไป ซึ่งปริญดูแล้ววันนี้อิทธิพลดูท่าน่าจะเจริญอาหารเป็นพิเศษ

"ทำไมมึงจะต้องมาบ่อยๆด้วยวะ"ปริญถามขึ้นลอยๆในขณะที่กำลังตักข้าวเข้าปาก โดยก็ไม่ได้สนใจหันมามองคู่สนทนา

"อ้าวไอ้นี่ ก็อีกหน่อยกูทำโฮมสเตย์ที่นี่ กูก็ต้องมาอยู่ที่นี่สิวะ อีกอย่างสงสัยว่ากูคงจะติดใจฝีมือพายแล้วว่ะ พายทำกับข้าวอร่อยทุกอย่างเลย ถ้าวันหน้ามาสงสัยคงต้องมาฝากท้องที่นี่บ่อยๆแล้วล่ะ เฮ้อ คิดแล้วก็อยากมีเมียแบบนี้บ้าง สมัยนี้หายากเมียที่ทำกับข้าวเป็น ถ้าได้ลูกสะใภ้แบบนี้แม่กูคงปลื้ม" อิทธิพลยิ้มแป้นให้พนิดาก่อนจะหันไปตอบคำถามของปริญ

เมื่อทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้วพนิดาก็ปล่อยให้สองหนุ่มนั่งคุยกันตามอัธยาศัย ส่วนเธอนั้นเข้าไปเก็บกวาดล้างจานชามในครัวจนเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงได้ขอตัวขึ้นไปชั้นบนโดยปล่อยให้สองหนุ่มนั่งสนทนากันตามประสาเพื่อนต่อไป

"เชี่ย นี่มึงพูดจริงหรือเปล่าวะปริ้น ที่บอกว่ามึงกับพายแต่งงานกันแค่ปีเดียว"

"กูจะโกหกมึงไปเพื่ออะไรวะ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าย่ากูบังคับให้แต่งเพื่อแลกกับที่ดินตรงนั้น มึงคิดจริงๆหรอว่ากูจะยอมแต่งงานกับคนที่ย่าหาให้"

"งั้นเเสดงว่าอีกแค่ไม่กี่เดือน มึงกับพายก็จะต้องหย่ากันแล้วใช่หรือเปล่า"

"อืม" ปริญตอบคำถามเพื่อนไป หากแต่บนใบหน้า คิ้วเข้มผูกเข้าหากันราวกับว่ากำลังครุ่นคิด

"โชคดีของกูอย่างไม่น่าเชื่อจริงๆเลยว่ะ" อิทธิพลเอ่ยพึมพำคนเดียว พอได้ฟังเรื่องราวของเพื่อนสนิทแล้วก็อมยิ้มไว้มุมปาก สงสัยจากนี้ไปเขาคงจะต้องแวะมาที่ไร่นี้ให้บ่อยๆเสียแล้ว

พนิดาพอขึ้นห้องไปแล้วเธอก็จัดการเปิดแล็ปท็อปขึ้นมาเพื่อเช็คดูข้อมูลข่าวสาร อาทิตย์หน้านี้ก็จะถึงวันงานเทศกาลส้มหวานของดีเมืองเหนือแล้ว งานนี้ถือว่าเธอเป็นแม่งานใหญ่ที่คุณย่าบัวหลันมอบหมายให้คอยเป็นธุระจัดการแทน เธอต้องคอยดูแลพวกเรื่องสินค้าที่จะนำไปวางขายว่ามีอะไรบ้าง ปีนี้ไร่ส้มแสนสุขนอกจากจะมีส้มสดๆเกรดคุณภาพไปวางจำหน่ายแล้ว ก็ยังมีสินค้าอื่นๆที่เป็นสินค้าแปรรูปจากส้มในสวนอีกด้วย

พนิดานั่งคอยดูรายละเอียดเกี่ยวกับการจัดงานไปเรื่อยๆจนเวลาล่วงเลยไปห้าทุ่ม เปลือกตาก็เริ่มชักจะปิด พอรู้ว่าไม่สามารถฝืนความเมื่อยล้าได้อีกเธอจึงจำต้องจัดการปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ลง บิดขี้เกียจนิดหน่อยแล้วก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ คิดว่าจะรีบอาบด้วยความรวดเร็วแล้วรีบกระโดดขึ้นเตียงนอนเสียดีกว่า แต่พอเดินเข้าไปในห้องน้ำก็ดันเจอตะกร้าใส่บาธบอมกลิ่นส้มที่มีส่วนผสมของน้ำนมดูแลผิววางอยู่

พนิดาพึ่งนึกได้ว่าสินค้าที่เธอสั่งผลิตเพื่อมาขายในงานเทศกาลส้มหวานตัวนี้นั้นตัวเธอเองก็ยังไม่ได้มีโอกาสได้ทดลองใช้เลย และปริญเองก็คงจะอยู่นั่งคุยกับเพื่อนจนดึกดื่น เธอจึงจะขอใช้เวลานี้ทดทอบผลิตภัณฑ์ที่ตัวเองเป็นคนคิดสูตรขึ้นมาเองดูเสียหน่อย

พนิดาเปิดน้ำใส่อ่างอาบน้ำก่อนจะโยนเจ้าบาธบอมลงไปสองลูก ไม่นานนักฟองสบู่ก็ฟูฟ่องขึ้นมาแถมกลิ่นอโรม่าจากส้มก็ยังหอมคละคลุ้งไปทั่ว ไม่รอช้า จัดการผ้าผ่อนของตัวเองได้ก็หย่อนกายลงไปแช่อยู่เสียนาน พอได้รู้ผลจากการทดลอง พนิดาก็รู้สึกพึงพอใจกับสินค้าของตัวเองมากและเธอก็หวังว่ามันคงจะได้รับการตอบรับที่ดี

เมื่ออาบน้ำเสร็จ ก็จัดการเป่าผมให้แห้งแล้วจึงใช้ผ้าขนหนูพันกายเตรียมที่จะออกไปจากห้องน้ำ ปกติพนิดาจะระมัดระวังในเรื่องการแต่งตัวเนื่องจากว่าเธอไม่ได้อยู่ในบ้านหลังนี้คนเดียว แต่คืนนี้ด้วยความคิดเองเออเอง เธอจึงคิดว่ายังไงเสียปริญก็คงจะยังไม่ขึ้นมาแน่ๆ เธอจึงเปิดประตูออกไปและกะว่าจะเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าทันที แต่จังหวะที่เปิดประตูออกมาพนิดาก็ต้องตกใจจนถอยไปข้างหลังเมื่อเห็นว่าปริญยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำแล้ว นาทีที่ก้าวถอยหลังไปสลิปเปอร์ที่เธอสวมก็เกิดดันลื่นขึ้นจนพนิดากรีดร้องขึ้นมาด้วยความตกใจเมื่อคิดว่ายังไงๆก้นเธอคงจะต้องลงไปจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้นเป็นแน่ แต่ผิดคาดที่พอลืมตาขึ้นมามองใบหน้าเธอและปริญก็อยู่ห่างกันเพียงแค่คืบจนเธอต้องกลั้นหายใจ