ความกระอักกระอวนใจที่มี

หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนที่ทำเอาพนิดาไม่ค่อยกล้าหลับได้เต็มตานัก เพราะดึกๆมาปริญก็ยังคงขยับขลุกขลัก แถมยังมีการดึงเธอให้ขึ้นไปนอนซบอยู่บนหน้าอกเขาอีกต่างหาก แม้ว่าพนิดาจะพยายามขยับหนีแล้วแต่ก็ยังถูกคนเมาลากกลับเข้าไปกอดไว้อีกจนได้ แม้จะอยากขืนตัวไว้แต่เธอก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ซึ่งหลังจากนั้นมันกลับมีความรู้สึกสุขใจขึ้นมาอย่างประหลาด

วันนี้พนิดารีบตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อจัดเตรียมมื้อเช้าให้กับทุกคน พอลงมาก็พบว่าอิทธิพลนั้นตื่นแล้วและดูเหมือนว่าเขาพึ่งจะกลับเข้ามาจากข้างนอก

"มอนิ่งครับน้องพาย"

"มอนิ่งค่ะพี่อิท ตื่นเช้าจังเลยนะคะ"

"ครับ เห็นว่ากาศดีพี่เลยลองออกไปวิ่งดูแถวๆนี้มา เผื่อว่าอีกหน่อยจะย้ายมาอยู่แถวนี้บ้าง" อิทธิพลพูดยิ้มๆราวกับจะสื่อความหมาย

"ไม่หนาวหรอคะ" พนิดาถามเมื่อเห็นว่าอิทธิพลสวมใส่เพียงแค่เสื้อยืดและกางเกงขาสั้น

"ก็เย็นๆนะครับ แต่พอวิ่งไปเหงื่ออกก็ไม่หนาวแล้ว เอาจริงๆพี่ว่าที่ชอบที่นี่นะ อากาศดีมากๆ ถึงได้อยากมาทำโฮมสเตย์กับไอ้ปริ้นมัน แล้วจะได้ถือโอกาสได้มาอยู่ที่นี่ด้วย ยิ่งได้มาลองอยู่ดูแล้วพี่ว่าพี่น่าจะชอบที่นี่จริงๆแล้วล่ะ ถึงแม้ว่าจะมาได้เพียงแค่วันเดียวก็เถอะ ทั้งอาหารการกินและผู้คน โดยเฉพาะกับข้าวฝีมือพาย " อิทธิพลส่งยิ้มให้มาอีกแล้ว ทำไมเขาถึงได้ขยันส่งยิ้มจัง ดูท่าทางแล้วเขาคงจะเป็นคนที่ปกติมีพื้นฐานทางด้านอารมณ์ดีละมั้ง เพราะพนิดาเห็นว่าเขาเอะอะก็ยิ้มๆ 

"เช้านี้อยากทานอะไรคะ อเมริกันเบรคฟัสหรือว่าข้าวต้มหมูสับ"

"แน่นอนครับว่าต้องเป็นข้าวต้มร้อนๆดีกว่าอยู่แล้ว อเมริกันเบรคฟัสพี่ไปหากินที่ไหนก็ได้ แต่กับข้าวฝีมือพาย ต้องรีบตักตวง" ว่าแล้วก็อดที่จะเห็นเขาส่งยิ้มมาให้อีกไม่ได้

"ปกติพี่อิทเป็นคนอารมณ์ดีแบบนี้ตลอดหรอคะ พายเห็นเอะอะๆพี่ก็ยิ้ม" พอได้ยินคำถามของคนตรงหน้าอิทธิพลก็ขำออกมาเล็กน้อยเพราะข้อสงสัยของเธอ

"เปล่านี่ครับ จริงๆแล้วพี่ก็เป็นคนปกติธรรมดานี่แหละ มีทั้งโกรธ ทั้งโมโหเหมือนคนทั่วไป แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเวลาอยู่กับพายพี่ถึงไม่เคยนึกอยากจะโกรธอยากจะโมโหอะไรเลย" อิทธิพลส่ายหน้ายักไหล่ก่อนจะผายมือแบออกทั้งสองข้าง

"งั้นสงสัยพี่อิทคงต้องมีพายไว้ข้างๆตัวแล้วล่ะค่ะ จะได้อารมณ์ดีตลอด" พนิดาหัวเราะออกมา

"ก็ถ้าพายจะอนุญาตให้พี่ทำตัวติดแหมะอยู่ด้วยตลอดพี่ก็ไม่ซีนะ งั้นพี่ว่าเริ่มจากตอนนี้เลยแล้วกัน พายจะทำข้าวต้มหมูสับไม่ใช่หรอ ไปสิเดี๋ยวพี่ช่วยเป็นลูกมือ"

"เอาแบบนั้นจริงๆหรอคะพี่อิท พายว่าพี่อิทนั่งรอข้างนอกก็ได้นะคะ" พนิดาทำท่าจะขัดเพราะเห็นว่ายังไงเสียอิทธิพลก็เป็นแขก

"ไปเถอะน่าไม่ต้องเกรงใจ เพราะพี่เต็มใจ" ว่าแล้วจึงถือโอกาสดึงแขนพนิดาให้ตามเข้าไปในครัว พนิดาเองก็ปล่อยให้เขาดึงแขนเธอตามเข้าไปอย่างที่ไม่สามารถที่จะทันขัดได้ พนิดาคิดว่าอิทธิพลน่าจะเป็นคนเข้ากับคนอื่นได้ง่ายละมั้ง เพราะขนาดเธออยู่ด้วยแค่วันเดียวเธอยังรู้สึกสนิทใจกับเขาได้มากขนาดนี้

"อาทิตย์หน้าที่นี่จะมีงานเทศกาลส้มหวานพี่อิทมาเที่ยวมั้ยคะ"

"พายชวนพี่หรอ"

"ชวนสิคะ ที่ไร่ของเราปีนี้มีสินค้ามาขายมากมายหลายอย่าง ถ้าพี่อิทมาเผื่อจะได้มาช่วยเหมาไปบ้าง" พนิดาหัวเราะคิกออกมาเมื่อเห็นว่าอิทธิพลกำลังอ้าปากค้างตะลึงกับความคิดของเธอ

"ก็ได้สิ ไม่มีปัญหา งั้นพี่ถือว่าพายชวนพี่แล้วนะ" อิทธิพลถือเอาคำชวนนี้ไว้เป็นคำมั่นสัญญาก่อนจะลงมือช่วยพนิดาเตรียมทำอาหาร ระหว่างนั้นยังมีการพูดคุยกันถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ

"เสร็จแล้วค่ะ พี่อิทลองชิมสิคะว่าอร่อยหรือยัง" พนิดาตักน้ำซุปในหม้อใส่ช้อนยื่นให้อิทธิพลเพื่อลองชิม หากแต่ว่าเขากลับไม่รับช้อนไป แต่กลับยื่นหน้าก้มลงมาชิมจากช้อนที่เธอถือเอาไว้แทนจนกลายเป็นว่าพนิดาเป็นฝ่ายป้อนเขากลายๆ

"อร่อยครับ" อิทธิพลพอชิมเสร็จก็หันขึ้นมามองพนิดาพร้อมกับส่งยิ้มให้ สายตาของเขาที่ส่งมาทำเอาพนิดาเริ่มรู้สึกเกร็งๆเหมือนกัน และระหว่างที่ทั้งสองคนยังคงช่วยกันชิมอยู่นั้นจึงยังไม่ทันเห็นว่าที่หน้าประตูครัวมีปริญนั้นยืนมองอยู่สักพักแล้วจนกระทั่งอิทธิพลหันไปเห็น

"อ้าวปริ้น ตื่นแล้วหรอวะ" พอพนิดาหันไปมองตามอิทธิพลหัวใจเธอก็เต้นไม่เป็นจัวหวะขึ้นมา เนื่องจากว่าพอเห็นหน้าเขาก็ดันนึกเลยไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน แต่พอคิดไปคิดมาก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้หรือเปล่าหรือว่าเขาคงจะเมามากถึงได้ทำอะไรแบบนั้นกับเธอไป

"อื้ม เมื่อคืนคงจะดื่มเยอะไปหน่อย เช้านี้ก็เลยมึนๆว่ะ" ปริญเดินเลยเข้ามาในครัวแล้วตรงไปยังตู้เย็นเพื่อหยิบเหยือกน้ำมาเทใส่แล้วดื่ม

"พอดีเลย กูกับพายช่วยกันทำข้าวต้มเสร็จแล้ว ซดน้ำข้าวต้มร้อนๆคงจะดีขึ้น"

'กูกับพาย' ปริญรู้สึกสะดุดหูกับคำพูดของเพื่อนสนิทตัวเองเมื่อสักครู่ว่าทำไมฟังแล้วมันดูแปลกๆ เช้านี้เขาตื่นมาด้วยอาการปวดหัวมึนๆ คงน่าจะแฮงค์จากการดื่มเมื่อคืน พอตื่นขึ้นมาก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยและหัวเราะกันเสียงดังคิกคักมาจากข้างล่าง เขาจำโทนเสียงการคุยของอิทธิพลได้ ส่วนเสียงหัวเราะนั้น ใช่ เป็นพนิดาเอง

ข้าวต้มร้อนๆถูกตักยกขึ้นมาวางบนโต๊ะทั้งสามที่จากนั้นทั้งสามคนจึงนั่งลงพร้อมกัน โต๊ะทานข้าวของบ้านหลังนี้เป็นเพียงโต๊ะสำหรับทานอาหารขนาดเล็ก มีเพียงแค่สี่ที่นั่ง ฝั่งละสองหันหน้าชนกัน ปริญจำได้ว่าเมื่อวานตอนเย็นที่นั่งทานข้าวด้วยกันเขาและอิทธิพลนั่งหันหน้าชนกันส่วนพนิดานั่งอยู่ฝั่งซ้ายมือของเขา แต่ตอนนี้กลับเป็นว่าพนิดาและอิทธิพลนั้นนั่งหันหน้าเข้าหากันแทนและดูเหมือนว่าเพื่อนสนิทของเขานั้นดูจะมีเรื่องมากมายที่จะพูดคุยกับ 'ภรรยาในนาม' ของเขาเสียเหลือเกิน

"เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วกูไปส่งมึงสนามบินเลยแล้วกัน" ปริญพูดขัดจังหวะขึ้นเมื่อเห็นว่าสองคนนั้นยังคงคุยกันอย่างถูกคอ ซึ่งดูๆไปแล้วน่าหมั่นไส้นัก ผู้หญิงอะไรทำตัวสนิทกับผู้ชายคนอื่นง่ายไปหมด

"อ้าวทำไมวะ ไฟล์ทกูมีตอนบ่ายมึงจะรีบไปเพื่อ"

"เดี๋ยวตอนบ่ายกูไม่ว่าง ส่งมึงเสร็จแล้วว่าจะเข้าไปทำธุระในเมืองต่อเลย มีนัด" ปริญตอบแบบตึงๆ

"นั่นแน่ ไปหาญดาอีกล่ะสิมึงอ่ะ" ทันทีที่อิทธิพลพูดออกมา รอยยิ้มอันสดใสของพนิดาก็จางหายไป ปริญหันไปมองหน้าหญิงสาวเพียงแค่เสี้ยววินาทีแล้วจึงหันมาตักข้าวต้มเข้าปากตัวเองต่อโดยไม่ได้สนใจที่จะตอบรับหรือปฏิเสธคำพูดของเพื่อนสนิทตัวเองเลย แถมยังคงปล่อยให้มันคาใจเป็นข้อสงสัยสำหรับพนิดาต่อไป

หลังจากที่ทานมื้อเช้ากันเสร็จ อิทธิพลก็ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำเก็บกระเป๋า ขณะที่พนิดายืนเก็บของเพื่อเอาจานมาล้างอยู่ จู่ๆปริญก็เดินเข้ามายืนพิงกอดอกอยู่ที่ประตูทางเข้าครัว

"คุยอะไรกับไอ้อิทนักหนา" คิ้วเข้มๆขมวดเข้าหากัน

"ก็คุยไปเรื่อยเปื่อยค่ะ พี่อิทเป็นนคนคุยสนุก" พนิดาตอบเพียงสั้นๆ พยายามปรับสีหน้าให้ยิ้มออกมาทั้งๆที่ในใจเธอกำลังรู้สึกแปลบๆ

"คงสนุกมากสินะ ถึงได้ยินเสียงหัวเราะจนดังขึ้นไปถึงข้างบน" พนิดาหยุดล้างจานก่อนจะหันมามองหน้าเขาก็พบว่ามันดูเครียดๆอยู่ คงเป็นเหตุผลนี้สินะที่เขาตื่นมาตั้งแต่เช้าพนิดายังไม่เห็นเขายิ้มเลย เธอและอิทธิพลคงจะคุยกันเสียงดังจนไปปลุกให้เขาตื่น