สาเหตุของการหัวเสีย

ปริญจำใจต้องกลับมาด้วยอารมณ์ที่เศร้าสร้อย เพราะตอนนี้เขารู้ดีว่าญานิศากำลังโกรธ ขนาดเขาทั้งพยายามโทรหาหรือแม้กระทั่งส่งข้อความไปเธอก็ยังไม่มีการตอบกลับใดๆทั้งสิ้น พาลทำให้คิดไปถึงแม่เด็กตัวดีของผู้เป็นย่าที่ไม่ยอมให้ความร่วมมือกับเขาจนเขาและญานิศาต้องมามีปัญหากันแบบนี้

"กลับมาจากเชียงใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ" ปุณภพพึ่งกลับมาจากทำงาน พอเข้าบ้านมาก็เห็นว่าน้องชายนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟาด้วยท่าทีราวกับว่ากำลังหมดอาลัยตายอยาก

"ตั้งแต่เมื่อวานครับ" ปริญตอบพี่ชายไปโดยทั้งๆที่เปลือกตายังคงปิดอยู่

"แล้วนี่ไปไหนมา เห็นป้าแจ่มบอกว่าแกก็พึ่งกลับเข้าบ้านมาเหมือนกัน"

"ไปหาญดามาครับ แต่ญดาโกรธผมเรื่องที่ผมจะต้องแต่งงาน"

"ตกลงแกจะแต่ง" ปุณภพเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงตั้งคำถาม

"ผมมีทางเลือกอื่นด้วยหรอครับพี่ปุณ"

"แล้วไปคุยกับคุณย่ามาว่ายังไงบ้าง ตกลงรู้หรือยังว่าว่าที่เจ้าสาวของแกคือใคร"

"พี่รู้จักเด็กที่ชื่อพายหรือเปล่า"

"พาย นี่อย่าบอกนะว่าคุณย่าจะให้แกแต่งกับพาย"

"พี่รู้จักใช่มั้ย ตกลงผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แล้วทำไมคุณย่าถึงได้อยากให้มาแต่งงานกับผมนัก"

"นี่แกจำพายไม่ได้จริงๆหรอ อ๋อไม่สิ วันนั้นแกไม่ได้ไปด้วย จริงๆแล้วพายก็เป็นลูกหลานคนงานในไร่คุณย่านั่นแหละ ตอนนั้นคุณปู่ยังไม่เสีย พ่อแม่ของพายทำงานรับใช้คุณปู่มาตั้งแต่สมัยหนุ่มสาวแล้วล่ะ จนกระทั่งวันหนึ่งคุณปู่ป่วยหนักแล้วช่วงนั้นฝนตกถนนที่จะเข้าเมืองก็ขาดเพราะน้ำป่าไหลหลาก วันที่พ่อพายขับรถพาคุณปู่ไปหาหมอเกิดสะพานขาดเพราะน้ำเชื่ยวรถเกิดไถลลงไปในทางน้ำจนทั้งสองคนตกลงไป แต่ชาวบ้านที่อยู่ใกล้ๆมาเห็นเข้าจึงช่วยกันดึงคุณปู่ขึ้นมาได้ทัน แต่พ่อพาย...ไม่รอด พอหลังจากวันที่แม่ของพายรู้เรื่องก็ล้มป่วยตรอมใจไปด้วยแล้วไม่นานแม่ของพายก็จากไปในขณะที่พายพึ่งจะได้ห้าขวบ วันนั้นฉันขอตามคุณย่าไปด้วยเลยได้เจอพายนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆแม่ของเธอ จากนั้นมาคุณปู่เลยให้คุณย่าพาพายมาอยู่ด้วยก่อนที่คุณปู่จะเสีย แต่พวกเราถูกคุณแม่พามาอยู่ที่กรุงเทพหลังจากนั้นแกเลยไม่ได้เจอกับพาย คุณย่าทั้งส่งเสียเล่าเรียน อบรมเลี้ยงดูเหมือนกับลูกหลานคนหนึ่งเลยล่ะ พายเรียนเก่งด้วยนะ สอบชิงทุนได้ตลอดเลยได้ไปเรียนอยู่โรงเรียนประจำจังหวัด แถมตอนเรียนมหาวิทยาลัยพายยังเรียนได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งอีกด้วย ล่าสุดสอบชิงทุนไปเรียนต่อปริญญาโทที่ออสเตรเลียได้ พึ่งเรียนจบกลับมานี่เอง"

ปุณภพสาธยายเล่าเรื่องที่ตัวเองรู้มาทั้งหมดให้กับน้องชายฟัง เพราะจะว่าไปแล้วหลังๆมาตั้งแต่ผู้เป็นย่าเริ่มจะมาเยี่ยมเขาและน้องชายไม่ค่อยไหว เขาจึงเป็นฝ่ายที่จะขึ้นไปเยี่ยมหาผู้เป็นย่าเสียเอง จึงทำให้เขาได้คอยรับรู้ข่าวคราวของพนิดามาเรื่อยๆจากผู้เป็นย่า ต่างจากปริญที่ต้องไปใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองนอกเสียนานเลยไม่ค่อยได้มีโอกาสกลับมาที่ไร่ของผู้เป็นย่าอีกเท่าไหร่ 

เขาและพนิดาถือว่ารู้จักและสนิทกันดีในระดับหนึ่ง แต่มาเริ่มสนิทกันมากขึ้นตอนช่วงที่เขาได้ไปพักอยู่ที่ไร่ของผู้เป็นย่าเพื่อหาข้อมูลการทำไร่ส้มในการทำวิทยานิพนธ์ตอนเรียนปริญญาโท ส่วนพนิดาตอนนั้นน่าจะอยู่มัธยมปลายได้และเขาได้มีโอกาสได้ช่วยติวข้อสอบเพื่อเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิยาลัยให้ จึงทำให้มีโอกาสได้สนิทกันมากขึ้น

ในสายตาของปุณภพ พนิดาเป็นเด็กที่ดูภายนอกเป็นคนที่ร่าเริงแจ่มใส เขามักจะเห็นรอยยิ้มประดับแต่งเเต้มอยู่บนใบหน้าเธอตลอดเวลาทุกครั้งที่เขามองไป แต่เขารู้ว่าลึกๆแล้วพนิดายังมีมุมเศร้าที่เธอมักจะแอบเก็บมันไว้คนเดียวอยู่ลึกๆ

"อ่อ ที่แท้ก็เป็นเด็กกาฝากที่ถูกคุณย่าเก็บมาเลี้ยง"

"ไอ้ปริ้น ทำไมแกถึงได้ไปว่าพายแบบนั้นวะ ที่พายต้องมาอยู่กับคุณย่าแล้วไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เหมือนเด็กคนอื่นๆก็เพราะว่าพ่อพายพาคุณปู่ไปหาหมอแล้วทำให้ต้องไปเหตุการณ์อะไรแบบนั้นไม่ใช่หรอวะ"

"ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ แต่ผมว่าไม่แน่นะว่าเด็กนั่นอาจจะอยากฮุบสมบัติของคุณย่าก็ได้นะพี่ เห็นคุณย่ามีที่มีทางมีสมบัติมากขนาดนั้น"

"อะไรทำให้แกมีอคติกับพายแบบนั้นได้วะ"

"ก็ขนาดแม่นั่นรู้ว่าผมมีคนที่ผมชอบอยู่แล้วและผมก็ไม่ได้เต็มใจที่จะแต่งงานกับเธอ โดยที่ผมขอร้องให้เธอช่วยผมเจรจาเกลี้ยกล่อมคุณย่าให้ยกเลิกเรื่องแต่งงานหน่อย ยัยเด็กนั่นยังไม่ยอมทำตามเลยครับ ทำเป็นมีข้ออ้างนั่นนี่ แต่ผมว่าจริงๆแล้วคงแผนสูงอยากจะฮุบสมบัติคุณย่าเสียมากกว่า"

"อ๋อ ฉันรู้ละ ที่แกมานั่งประชดประชันใส่ร้ายป้ายสีเขาแบบนี้ก็เพราะว่าเขาไม่ยอมช่วยแกพูดกับคุณย่าใช่มั้ย พายถึงได้กลายเป็นคนไม่ดีหวังปอกลอกฮุบสมบัติคุณย่าไปได้"

"แล้วพี่ปุณไม่คิดแบบผมหรอครับ"

"ไม่คิด เพราะว่าพี่ว่าพี่รู้จักพายดี และพายก็ไม่ใช่คนแบบนั้น"

"ฮึ พี่อาจจะยังไม่ได้เห็นธาติแท้ของเด็กนั่นก็ได้นะครับ"

"พอๆเลย เป็นผู้ชายประสาอะไรวะ เอาผู้หญิงมานั่งนินทา"

"ก็ผมไม่ชอบ เพราะยัยเด็กนั่นแท้ๆที่ทำให้ผมกับญดาต้องมีปัญหากัน ผมอุตส่าห์ตามเฝ้าตามจีบกว่าญดาจะยอมเปิดใจ พอทุกอย่างกำลังเป็นไปในทางที่ดีได้ก็มามีเรื่องแบบนี้อีก แล้วแบบนี้พี่ปุณจะยังให้ผมไปรักเมตตาเอ็นดูสงสารเด็กนั่นอย่างนั้นหรอครับ เป็นไปไม่ได้" ปริญพูดออกมารัวยาวเพราะความอึดอัดในใจที่มีอยู่จนพี่ชายถึงกับส่ายหัวออกมา

"ถ้าแกจะคิดว่าพายเป็นคนแบบนั้น ฉันก็คงจะไปเปลี่ยนแปลงความคิดอะไรแกไม่ได้ งั้นก็แล้วแต่แกจะคิดเถอะว่ะ" ปุณภพพูดจบก็ส่ายหน้าก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป ปล่อยให้ปริญนั่งหัวเสียเมื่อนึกถึงใบหน้าหวานบวกกับรอยยิ้มสดใสของพนิดาที่ลอยกวนเข้ามาในมโนภาพอยู่กรายๆ