“ขณะนี้ชุดเครื่องเพชรของเราถูกประมูลอยู่ที่ 35 ล้านครับ มีใครจะเสนอราคามากกว่านี้ไหมครับ” เสียงพิธีการชายประกาศดังขึ้นหลังจากมีผู้คนสนใจอย่างล้นหลาม “เจ็ดสิบล้าน” ชายหนุ่มหน้าตาดียกป้ายประมูลเสนอราคาที่มากกว่าเสี่ยหนุ่มใหญ่วัย 50 ปีถูกเด็กอายุน้อยกว่าชิงตัดหน้าเสนอราคาที่เพิ่มเป็นเท่าตัว แขกเหรื่อต่างหันไปในทิศทางเดียวกันมองชายหนุ่มที่เพิ่งเปล่งเสียงเพิ่มมูลค่าการประมูลเพิ่มโดยใบหน้าไม่สะทกสะท้านกับเงินจำนวนมาก"ขณะนี้ราคาอยู่ที่เจ็ดสิบล้าน"โห !!!"เจ็ดสิบล้านมีใครสู้ไหมครับ” เสียงฮือฮาแตกตื่นกันอย่างหนักเมื่อจู่ๆ ผู้ยกป้ายประมูลมาแบบม้ามืดเสนอราคาไปเท่าตัว โดยผู้ประมูลท่านอื่นเริ่มลังเลกับราคาที่สูงลิ่วเกินจะสู้ไหว“มีใครจะยกไหมครับ” “….”“เจ็ดสิบล้านครั้งที่หนึ่ง ,เจ็ดสิบล้านครั้งที่สองและ เจ็ดสิบล้านครั้งที่สาม” กระดิ่งดังขึ้นเป็นอันสิ้นสุดของเครื่องเพชรชุดแรกและตกเป็นของราเชนทร์ ชายหนุ่มอายุ 32 ปี นักธุรกิจผู้ที่ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาเป็นใคร เข้ามาประมูลเครื่องเพชรที่มีแต่เหล่าบรรดาคุณหญิงคุณนายและเหล่าบรรดานักการเมืองตำแหน่งใหญ่โต ไม่มีใครกล้าสู้เพราะยังมีชุดเครื่องเพชรอีกหลาย
ที่เดิมคือแองเจอร์เลานจ์ สถานบันเทิงครบวงจรของคุณผู้ชายที่มักแวะเวียนมาคลายเหงามาผ่อนคลายและราเชนทร์คือหนึ่งในลูกค้าที่มาใช้บริการประจำเกือบ 6 เดือน"แล้วชุดเครื่องเพชรล่ะเฮีย" "มึงให้ไอปืนเอาไปเข้าเซฟ สั่งไอ้สองคนกลับไปได้เลย" เขาสั่งตุลย์ให้จัดการ"จะให้พวกมันกลับเลยเหรอ""เออ""ผมว่ามันไม่ปลอดภัย" ตุลย์เป็นห่วงราเชนทร์หากจะสั่งลูกน้องกลับกันหมดโดยไม่มีใครอยู่คุ้มกัน"มึงก็อยู่" "ผมกลัวว่า..""กูเชื่อใจมึง" น้ำเสียงจริงจัง ราเชนทร์ไว้ใจสมุทรมือขวาอย่างตุลย์มากเพราะทำงานรับใช้เขามานาน อีกทั้งพ่อของตุลย์ก็เป็นมือขวาของพ่อราเชนทร์มาก่อน ตุลย์คลุกคลีอยู่วงการนี้มาตั้งแต่เด็กราเชนทร์ลงจากรถมีพนักงานของเลานจ์ออกมาต้อนรับราวจะปูพรมแดงให้เดิน เขาเคยมาใช้บริการที่นี่ก็หลายครั้งใครๆก็รู้ว่าคือราเชนทร์นักธุรกิจที่รวยเป็นพันๆล้านและต้องดูแลลูกคนนี้ให้ดี "ว๊าย มาแล้ว" เจ้อนงค์สาวสวย(สอง) ผู้จัดการเลานจ์ตื่นเต้นอย่างหนักเมื่อเห็นราเชนทร์ก้าวเท้าเข้ามา รีบออกไปต้อนรับยกมือไหว้และเชิญเข้ามาด้านใน "ไม่บอกว่าจะมา""..." ราเชนทร์ไม่ตอบเดินหน้านิ่งเข้าห้อง VVIP โดยไม่ต้องรอใครเชิญ ร่างสูง 18
มันเป็นใคร เป็นคำถามที่เกิดขึ้นในใจที่มีอารมณ์ปะทุปานลาวาภูเขาไฟเตรียมระเบิด แต่หากทำแบบนั้นมันจะเป็นการแสดงท่าทีเกินไป สู้ซุ่มเงียบแอบตามดูตามสืบว่าไอ้เด็กเกิดเมื่อวานมันเป็นใคร ต้องปล่อยให้แพรวาได้ออกไปบริการราเชนทร์ แม้ในใจอยากจะยกปืนยิงแสกกระบาลสั่งสอนไอ้นี่เสียหน่อย ทว่าทั้งหมดก็ได้แต่ประมวลจินตนาการเพียงในโสตประสาทเท่านั้นประตูห้อง VVIP เปิดอ้า ร่างอรชรเดินยั่วย้ายเข้าราเชนทร์ที่นั่งดูดบุหรี่และยกแก้วเหล้าดื่มอย่างสบายใจ "เฮียขา นงค์เอาเด็กมาส่ง" "...." จ้องร่างสวยที่ยืนบิดเร้าแอ่นหน้าแอ่นหลังเป็นการล่อสายตาราเชนทร์ คนตัวโตมองตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะพยักหน้าหนึ่งครั้งเป็นการส่งสัญญาณให้อนงค์ออกไป "ถ้าอย่างนั้นนงค์ไม่กวนแล้วนะคะ แพรวาแกดูแลเฮียเชนทร์ดีๆ" เมื่อส่งเด็กเสร็จเจ้อนงค์ก็เดินออกไปด้วยความสบายใจและปล่อยให้แพรวาได้ปรนเปรอปรนนิบัติราเชนทร์ได้อย่างเต็มที่ ด้านในถูกเด็กเลานจ์ดูแลอย่างดีทั้งชงเหล้าทั้งบีบทั้งนวด แพรวาเป็นเด็กเลานจ์ที่หน้าตาดีที่สุดแต่ไม่ใช่สเปคที่ราเชนทร์ชอบหรือคลั่งไคล้ ทว่าผู้ชายที่เริ่มเมาอยู่กับผู้หญิงที่มีหน้าอกหน้าใจใหญ่คัพซีจากการทำศัลยกรรมย่อมเ
อนงค์วิ่งเข้ามาทั้งกล้าทั้งกลัวแต่เมื่อเป็นผู้จัดการเลานจ์ก็ต้องรีบเข้ามาเพราะได้ยินเสียงปืนดังขึ้นสองนัดจนแขกเหรื่อแตกตื่นวิ่งหนีกันกระเจิง "เฮียเกิดอะไรขึ้น" ถามถึงสาเหตุในยามที่เห็นราเชนทร์ถือปืนกระบอกสีดำอยู่ในมือ พอๆกับตุลย์ที่วิ่งหน้าตื่นถือปืนเข้ามาเช่นกัน "เฮีย เป็นอะไรหรือเปล่า" สำรวจร่างกายราเชนทร์ยืนบังอารักขามองซ้ายมองขวาดูความปลอดภัย "กูไม่เป็นอะไร" ตอบมือขวาที่ยืนคุ้มกันด้วยความเป็นห่วง "แล้วแกมาทำอะไรตรงนี้น้ำหนึ่ง" อนงค์ถามเด็กปลายแถวในเลานจ์ ทำไมถึงมาโผล่ในห้องนี้ น้ำหนึ่งยืนเม้มปากไม่กล้าตอบ เธอกลัวอนงค์มากที่สุดและยิ่งมาสร้างเรื่องในเลานจ์ยิ่งกลัวไปใหญ่ "...." "อีหนึ่ง กูบอกมึงแล้วว่าอย่ามาสร้างปัญหาที่นี่" ฝ่ามือทุบลงไหล่แคบของน้ำหนึ่งต่อหน้าราเชนทร์ คนตัวเล็กเขยื้อนตามแรงตบตีถอยหลังไปชนราเชนทร์อย่างไม่ตั้งใจ "พอได้แล้วอนงค์" คว้ามือที่กำลังจะฟาดลงใบหน้า น้ำหนึ่งเอียงหลบตามสัญชาตญาณลงบนแผงอกคนตัวโตด้วยความกลัวเจ้อนงค์ "นงค์จะสั่งสอนเด็ก" "แล้วเด็กเธอทำอะไรผิด" "...." ไม่ตอบแล้วหันจ้องไปที่น้ำหนึ่ง "อย่าให้กูเห็นมึงที่นี่อีกนะนังหนึ่ง" คล้ายเป็นคำขู
"ซี้ด" "อย่านะ" "อ๊าาาส์" น้ำอุ่นกระฉูดใส่หน้าน้ำหนึ่งโดยที่เธอไม่ทันระวัง ราเชนทร์แตกนอกจากการใช้สองมือชักว่าวและใช้ใบหน้าสวยรองรับน้ำกาม คนเบื้องล่างนั่งคุกเข่าผงกหัวขึ้นเต็มแรงบนใบหน้าอาบไปด้วยน้ำสีขาวขุ่นและมีกระเด็นเข้าปากไปบ้างเล็กน้อย "ทำบ้าอะไร""รู้จักตอบแทนบุญคุณคนอื่นบ้าง"หยิบเสื้อสูทที่ไหลกองกับพื้นขึ้นมาเสร็จหน้าตัวเองเพื่อเอาคราบคาวอสุจิออกไป ราเชนทร์นั่งมองผู่หญิงตัวบางอยู่อย่างนั้นและสงสัยว่าเธอไปทำอะไรมาถึงโดนผู้ชายตั้ง 4 คนตามระรานถึงขั้นจะเอาชีวิต"ไปยุ่งกับผัวคนอื่นมาเหรอ" เขาเอ่ยถาม ผู้หญิงตัวคนเดียวรอดน้ำมือชายฉกรรจ์มาได้ถือว่าเก่งพอสมควร"ไม่บ้าไปแย่งผัวใคร" ยกขวดน้ำเปล่าล้างหน้าให้คราบได้หลุดออกจากใบหน้าทั้งยังถุยน้ำลายเอากลิ่นคาวออกจากปาก ".....""แต่ก็ขอบคุณที่ช่วย แม้จะช่วยด้วยวิธีนี้ก็เหอะ" จากนั้นลุกสะบัดก้นเดินหายไปยังประตูฉุกเฉินด้านหลัง มีเพียงหางตาของราเชนทร์ที่ยังมองตามร่างแน่งน้อยจนหายไปกับตา หลังจากนั้นราเชนทร์เป็นฝ่ายเดินออกไปเช่นกันโดยมีตุลย์ที่นั่งรออยู่บนรถ"เฮียจะกลับแล้วเหรอ""อืม ไม่มีอารมณ์อยู่ต่อ" ถือว่ากลับไวกว่าทุกวันที่มาปกติไ
ผ่านไป 1 ชั่วโมงบ้านที่ว่ามันยังไม่ถึงและเหมือนว่าจะออกนอกเขตกรุงเทพมหานครไปแล้ว คนตัวเล็กนั่งหาวด้วยความง่วงปนความเหนื่อยจากการโหวกเหวกโวยวายเป็นเวลานาน ตัวค่อยๆเอียงเอนในยามที่เหมือนจะหลับอยู่รอมร่อ หัวทุยเล็กเผลอเอียงลงไหล่หนาของอีกฝ่าย ราเชนทร์ผลักหัวทุยออกจากไหล่หนาจับเอนลงที่พิงหัวของเบาะทว่าก็เอนกลับมาซบไหล่หนาหลายครั้ง น้ำหนึ่งหลับลึกจะโดนผลักจนหัวเขยื้อนแค่ไหนก็ไม่รู้สึกตัว ในยามที่จะผงกหน้าทิ่มลงที่วางเท้ามือหนารีบช้อนกลัวใบหน้าเล็กกระทบกับของแข็ง โดยมีสายตาลูกน้องคนสนิทมองผ่านกระจกหลังสังเกตพฤติกรรมของผู้เป็นเจ้านาย“เฮียจะเอาไปอยู่ด้วยเหรอ”“เปล่า” ตอบเสียงเรียบด้วยสีหน้านิ่ง“แล้วเอาขึ้นรถมาทำไม”“….” คราวนี้ราเชนทร์ไม่ตอบ แต่กลับส่งสายตาดุดันจ้องไปที่ตุลย์เป็นการตอบว่าไม่ต้องยุ่งและไม่เป็นจำเป็นต้องบอก สายตาดั่งคนพิโรธทำตุลย์รีบหลบและจดจ่อที่เบื้องหน้าไปในทันที การจราจรช่วงดึกไร้การแออัดง่ายต่อการเหยียบคันเร่งเข็มไมล์วิ่งขึ้นทะลุ 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมง จนในที่สุดรถคันหรูเคลื่อนตัวช้าลงและจอดหน้าบ้านคล้ายรีสอร์ตขนาดใหญ่แต่ทว่าเป็นบ้านตากอากาศที่สร้างทิ้งไว้นานๆจะมีโอกาสมา
ตุลย์เมื่อได้ยินเสียงสิ่งของตกกระทบอยู่หลายครั้งก็วิ่งถือปืนมาในสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวอย่างหมิ่นเหม่เพียงตัวเดียว บนหัวมีแชมพูสระผมขาวเป็นฟองทั่วทั้งหัว ทว่าวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางทะมัดทะแมงมือถือปืนเล็งเข้าพร้อมจะยิงกับศัตรูทุกเมื่อ ก็ต้องลดระดับมันลงเมื่อเห็นเจ้านายกำลังนอนทับร่างผู้หญิงที่พามาด้วยกันบนโซฟาจนแทบจะหลอมเป็นคนเดียวกัน"มีอะไรกันหรือเปล่าครับ"เมื่อได้ยินเสียงจากตุลย์และโผล่เข้ามา ราเชนทร์ก็ลุกขึ้นยืนเท้าสะเอวมองน้ำหนึ่งนอนจมบนโซฟาหลังจากถูกกดจนปวดแขนไปหมด ร่างเล็กดันตัวเองขึ้นทรงตัวนั่งเบ้หน้าจากความเจ็บปวดก่อนจะเอียงหางตามองคนอายุมากกว่าที่อยู่ใกล้ๆ"เด็กมันซนไปหน่อย"พับแขนเสื้อขึ้นแล้วแกะกระดุมปลดลงถึงกลางอกด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ในขณะที่น้ำหนึ่งก็ยังนั่งนวดแขนตัวเองไปมาไม่พูดไม่จามีเพียงสีหน้าของความเจ็บปรากฏออกมาเท่านั้น"คืนนี้ก็นอนบนโซฟาแล้วกัน"ราเชนทร์บอกคนตัวบางให้นอนบนโซฟาตัวนี้ จากนั้นก็เดินสะบัดคอขึ้นชั้นบนเข้าห้องนอนของตัวเองโดยไม่สนใจน้ำหนึ่ง"ไปทำอะไรให้เฮียไม่พอใจ" ตุลย์กระซิบถามทันทีที่ราเชนทร์เลี้ยวตัวขึ้นบันไดจนหายไปชั้นบน"เปล่า หนึ่งแค่โมโหที่เฮียเขาไม่ยอม
ที่นอนสำหรับคืนนี้ก็เป็นโซฟาตัวแคบ แต่เมื่อเทียบกับร่างบอบบางของน้ำหนึ่งก็ถือว่ากว้างมาก วางศีรษะลงหมอนนิ่มและห่มผ้านอนยังไม่ทันจะหลับ เสียงพื้นไม้ก็ดังเอี๊ยดอ๊าดจนน้ำหนึ่งกลัวอีกครั้ง ลุกขึ้นนั่งคว้าพระพุทธรูปเข้ากอด รู้สึกได้ว่ามีมวลความร้อนมหาศาลกำลังปกคลุม มองไปด้านนอกต้นไม้ก็โย้เย้โยกตัวมองไปมาราวกับผีเปรตไหนจะเสียงกอไผ่ที่เสียดสีกันดังเป็นระยะชวนหลอนไปกันใหญ่ตั๊กแก !!!ตุ๊กแกร้องพร้อมกันสองตัวสลับไปมาพร้อมสายลมโชยโกรกเย็นยะเยือก น้ำหนึ่งเด้งตัวลอยวืดเหนือพื้นแล้วกระทบฝ่าเท้าน้อยๆ ลงพื้น จากนั้นวิ่งหน้าตั้งขึ้นบันไดไปในความมืด สัญชาตญาณความกลัวทำให้ก้าวขาขึ้นบันไดได้อย่างรวดเร็วทะลุไปชั้นบนของบ้านโดยไม่ตกขั้นบันไดเลยสักนิด ด้านบนมีเพียงห้องนอนห้องเดียวและราเชนทร์นอนอยู่ในนั้น"เฮีย"ปังๆ!!"เฮีย ผีหลอก" กระหน่ำเคาะประตูจนคนด้านในตื่น ราเชนทร์ถือกระบอกไฟฉายที่วางไว้หัวเตียงออกมาเปิดเห็นน้ำหนึ่งหน้าตื่นตกใจกลัวทั้งยังหอบพระพุทธรูปองค์ใหญ่ขึ้นมาด้วย"มีอะไร""ผีหลอก ขอหนึ่งนอนด้วย" มุดตัวลอดหว่างแขนที่ราเชนทร์จับประตูแล้วกระโดดขึ้นเตียงดึงผ้าห่มกระชับตัวและยังนอนกอดพระพุทธรูปไม่ปล่
หัวใจเธอเต้นแรง พวงแก้มแดงก่ำหนักกว่าเดิมและร้อนผ่าวจนเขินอายทั้งที่อยู่ด้วยกันมานาน น้ำหนึ่งเดินมาอีกมุมของห้องเพื่อหลบสายตา จัดการถอดชุดบนกายออกเพื่อจะเข้าห้องอาบชำระร่างกายแล้วออกมานอน ซิปด้านหลังพยายามจะรูดลงอย่างเงอะงะ ทว่าราเชนทร์รีบเข้ามาช่วยในทันที“จะอาบน้ำเหรอ”“อืม...เหนียวตัว”เสียงซิปรูดรั้งลง โชว์แผ่นหลังขาวเนียนแก่สายตาคนมอง จากนั้นลมร้อนจากปลายจมูกปะทะลง ทำเธอสะดุ้งตัวเมื่อริมฝีปากคนด้านหลังจุมประทับลง“ที่จริงก็ยังไม่เหนียวเลยนะ”น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยกระซิบแล้วรั้งทั้งชุดลงจนเธอตัวเปลือย มองหน้าอกอวบเต่งตึงจนเกิดเส้นเลือดบนบริเวณเนื้อนมนั้น หน้าท้องมีพุงน้อยๆ โผล่ขึ้นไม่ต่างจากคนเพิ่งกินข้าว ส่วนด้านล่างนั้นเกลี้ยงเกลาน่ารักราวกับเด็กน้อยเพราะเธอไปเลเซอร์มา“ไม่เหนียวก็จะอาบ”กำลังจะเดินหนีก็ถูกโอบกอดเอาไว้ ราเชนทร์จูบลงต้นคอและไซ้เบาๆ ทำขนอ่อนบนร่างชูชันขึ้น“หนึ่ง”“ไม่เอานะเฮีย วันนี้เหนื่อยทั้งวันเลย”“เฮียมีความสุขมาก”“….”“ในที่สุดเราก็เป็นสามีภรรยากันโดยสมบูรณ์”“ค่ะ – หนึ่งจะเป็นภรรยาที่ดีของเฮียนะ”ราเชนทร์ต้องการแสดงความรักด้วยการกอดเท่านั้น กระชับร่างขาวลงจม
สองอาทิตย์ต่อมากำหนดงานแต่งที่วางแผนกันไว้ตอนนี้ล่วงเลยมาแล้ว ครั้นเกิดเหตุการณ์อันตรายจนได้รับบาดเจ็บกันทั้งสอง แผลที่เกิดจากการโดนยิงเริ่มหาย ส่วนแขนของน้ำหนึ่งที่หักก็ดีขึ้นตามลำดับ แต่เพราะความไม่เคยเจ็บตัวทำให้เธอระแวงในการใช้แขนเพราะกลัวว่ามันจะเกิดขึ้นอีกรอบ“ฤกษ์แต่งงาน – เราค่อยหากันใหม่”“หนึ่งไม่อยากได้ฤกษ์แล้ว”เธอตอบเขา พลางหยิบผลไม้รสเปรี้ยวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย เปิดหนังสือจากร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังที่ส่งมาให้เลือกทุกสามเดือน ทว่าน้ำหนึ่งไม่ชอบเสื้อผ้าแฟชั่นพวกนี้เท่าไหร่“ไม่มีฤกษ์ ก็ไม่ได้แต่งน่ะสิ”“เอาที่สะดวกดีกว่า”“….”“เราอยู่ด้วยกันมานาน ใครๆ รู้ว่าเป็นผัวเมียกัน ไม่ต้องทำอะไรที่เป็นพิธีรีตองแล้วก็ได้ แค่ได้อยู่กับเฮียในทุกๆ วันนั่นแหละคือความสุขของหนึ่ง”ไม่ได้คิดว่าจะต้องมีงานมงคลเกิดขึ้น ทุกอย่างมาจากความต้องการของราเชนทร์เพราะอยากให้เกียรติ แต่พอผ่านพ้นเรื่องราวต่างๆ กันมาได้ ทำให้เธอรู้ว่าการได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทุกวินาทีนั้นมีค่ามากกว่าสิ่งอื่นใดรอยยิ้มประดับบนใบหน้าหล่อเหลา มองเมียรักนั่งไขว่ห้างเปิดหนังสือในอิริยาบถที่สบายตา เธอสบายใจขึ้นในการใช้ชีวิตจ
น้ำหนึ่งตาเบิกโพลง ราเชนทร์กำลังมีความต้องการทั้งที่สภาพร่างกายแต่ละคนก็เจ็บมากพอสมควร“หนึ่งแขนหัก เฮียโดยยิงตรงท้องและต้นแขน ขย่มไม่ได้หรอกนะ”ประโยคอ้อยอิ่งทั้งเขินอายปฏิเสธทางอ้อม ครั้นรู้ว่าชายหนุ่มต้องการอะไร ที่เป็นอยู่มันไม่ได้เอื้ออำนวยแก่การร่วมรักเลยสักนิด“คxยเฮียไม่หักนี่”“ไม่เอา”“อยากเลีย”“เลียอะไร”ถามกลับอย่างไร้เดียงสา อันที่จริงน้ำหนึ่งรู้อยู่แล้วว่าชายหนุ่มหมายถึงอะไร ราเชนทร์ขยับกายลงจากโซฟาแล้วนั่งย่อ จากนั้นคล้องเรียวขาเล็กลากมายังฝั่งที่ตนนั่ง เขารั้งกางเกงผู้ป่วยของเธอลง แล้วยกเท้ายันชันเข่าขึ้น“ขอเลียหน่อยนะครับ”“โรงพยาบาลนะ”“ไม่มีใครเข้ามา เฮียสั่งไว้แล้วห้ามรบกวน”“บ้า”คำพูดที่เอ่ยออกเหมือนจะปฏิเสธ ทว่าก็รู้สึกไม่ต่าง พลันมือหนาจับเรียวขาแหกออกกว้าง มองเนินกุหลาบอวบอูมที่ไม่มีชุดชั้นในห่อเอาไว้ เขาสอดมือใต้ร่มผ้า เลื่อนสูงขึ้นกำเข้าเต้านมสวยบีบมันเบาๆ แล้วใช้มืออีกข้างบดขยี้เม็ดคลิตอริสที่โผล่ขึ้นมาจากรอยแยกเล็กน้อย น้ำหนึ่งสะดุ้งตัวแต่ยังไม่มีเสียงครางเล็ดออกมาเพราะเธอกัดปากแน่นเอาไว้ กลัวว่าจะเผลอร้องจนเจ้าหน้าที่และลูกน้องที่ยืนเฝ้าลอบได้ยินและสงสั
ร่างหนาอยู่บนเตียง จะไม่ตกใจหากราเชนทร์นอนแบบคนปกติ ทว่าตอนนี้มีผ้าสีขาวคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้า ยืนนิ่งตัวแข็งทื่อกับสิ่งที่เห็น ลมหายใจแรงขึ้นและหยาดน้ำตาร่วงหล่นอาบใบหน้าที่ไร้การแต่งทันทีราเชนทร์ตายแล้ว...“ฮึ่ก”ฝ่าเท้าเปลือยเปล่าขยับไปทีละน้อยให้ใกล้เตียงแต้ม ยกมือปิดปากตัวเองไม่ให้เสียงเล็ดลอดครั้นไม่อยากให้คนตายนั้นได้ห่วง ทว่าความเสียใจที่เกิดแบบไม่ทันได้เตรียมเกินกว่าจะอดทน พลันปล่อยโฮร้องไห้อย่างหนัก ซบตัวลงกอดร่างหนานั้นอย่างไม่กลัว ทั้งที่ปกติเป็นคนกลัวผี“หนึ่งขอโทษ – ฮือ ขอโทษที่ช่วยเฮียไม่ได้”สะอึกสะอื้นพร้อมกับเอ่ยโทษตัวเองเสียงสั่น เพราะผู้หญิงตัวคนเดียวก็ทำได้เพียงเท่านี้ น้ำสีใสจากเบ้าตาไหลเปียกผ้าสีขาว ทั้งน้ำมูกที่ไหลออกจากรูจมูกยามร้องไห้แบบเอาเป็นเอาตาย“ขอโทษที่ปกป้องเฮียไม่ได้”“หนึ่ง”“ฮือ!! ขอโทษ”“หนึ่ง”เจ้าของชื่อชะงักในทันที เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกเธอกลางวันแสกๆ ราเชนทร์กลายเป็นผีมาหลอกเธอได้แล้วเหรอเนี่ย“ไม่กลัว เฮียจะเป็นผี หนึ่งก็ไม่กลัว”“จะตายจริงๆ เพราะโดนเมียทับแผลนี่แหละ”เหยียดตัวยืนขึ้น จากนั้นดึงผ้าที่ห่อขึ้นคลุมศีรษะ ราเชนทร์ลืมตาแล้วกะพริบถี่
กำลังคนด้านนอกของราเชนทร์กระจายออกไปโดยรอบ สำรวจทางหนีทีไล่ในยามต้องเข้าชิงตัวเขาออกมา“เฮียตุลย์ จะเอายังไงก็เอาเถอะ เรานั่งกันแบบนี้นานแล้ว”“ใจร้อนแบบมึงก็มีแต่พาเฮียเชนทร์ไปตาย – มองไม่เห็นคนของไอ้เสี่ยเหรอ เดินเข้าเดินกันเป็นขบวน”จริงอย่างที่เขาพูด ไม่นึกว่าคนของชลัมพลจะขนมาเยอะขนาดนี้ ต้องรอจังหวะในการเก็บทีละคน กระทั่งมีชายฉกรรจ์เป็นลูกน้องฝั่งศัตรูออกมาปลดทุกข์เบา ตุลย์ที่หมอบต่ำในพงหญ้า ลุกขึ้นช้าๆ พร้อมกันกับน้องคนสนิทอย่างปืน จากนั้นเข้าทางด้านหลัง ใช้มือปิดปากคนฝั่งตรงข้ามพร้อมกับใช้มีดเฉือนเข้าลำคออย่างเหี้ยมโหด ไม่ได้เป็นคนจิตใจอำมหิตโดยสันดาน แต่สถานการณ์ที่ต้องเอาตัวรอดและช่วยเหลือเจ้านายผู้มีพระคุณจำเป็นต้องทำ หากมันไม่ตายราเชนทร์ก็ต้องตายน้ำหนึ่งที่ยังเกาะกิ่งไม้ดูลาดเลา ยามส่องกล้องทางไกลเห็นภาพที่เกิดขึ้นเมื่อชายฉกรรจ์นอนชักดิ้นชักงอจนหมดลมหายใจ พลันหัวใจเต้นรัวและหวาดกลัวไม่น้อยครั้นเห็นคนตายต่อหน้า ทว่าพยายามตบสติตัวเอง เข้าใจว่าเป็นการป้องกันตัวและเข้าช่วยเหลือ ไม่มีใครอยากเป็นฆาตกร“โอเคไหมหนู”ลุงที่รออยู่ด้านเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เพราะได้ยินเสียงลมหายใจของน้
เพียะ!!ฝ่ามือหนาฟาดลงใบหน้าราเชนทร์จนหมุนไปตามแรงกระทบ แรงผู้ชายที่ง้างมือตบครั้งเดียวทำมุมปากเขาแตก เลือดไหลเพียงเล็กน้อยทว่ามีรอยแดงขึ้นกลางหน้าปรากฏเด่นชัด เล็บจิกลงกับพื้นคอนกรีต กลืนน้ำลายยามที่คับแค้นใจ อยากจะลุกตอบโต้ด้วยการเตะเสยปลายคางก็ต้องอดกลั้นเอาไว้อย่างที่สุดครั้นตอนนี้ตัวเองกำลังเป็นรอง เป็นครั้งแรกที่เขาอดทนได้มากขนาดนี้ อดเพื่อรอเวลาเป่ากบาลไอ้สารเลวที่มันกำลังคิดว่าตัวเองอยู่เหนือคนอื่น“ไงมึง ลุกขึ้นมาสิ ลุกขึ้นมา”“อ๊า—”ชลัมพลกำเข้าเส้นผมอีกฝ่ายแน่น จากนั้นกระชากจนใบหน้าแหงนขึ้นสูง ราเชนทร์เอียงสายตาโกรธแค้นมองคนเลวที่ยังทำชั่วลอยหน้าลอยตาหนักแผ่นดินไม่เลิก พลันสีหน้าของมันบ่งบอกว่าสะใจมาก เมื่อตอนนี้เขาตกเป็นรองทุกอย่างจะบีบก็ตาย จะคายก็ตาย...“กูจะส่งมึงตามพ่อมึงไป ส่วนแม่มึง...แค่ดึงสายออกซิเจนออกไปก็หมดลมหายใจทันที ถึงตอนนั้นพวกมึงคงไปรอกันที่ทางช้างเผือ""....""ครอบครัวคงจะสมบูรณ์ มีความสุขแล้วสินะไอ้ลูกหมา"แสยะยิ้มร้ายกาจแล้วตบหน้าชายหนุ่มเบาๆ พูดอย่างเย้ยหยันแล้วแผดเสียงหัวเราะอย่างผู้ชนะ ก่อนนจะจับหน้าผากของราเชนทร์กระแทกลงพื้นดังปักไปหลายทีและหัวแตกใ
23:00ร่างเล็กเดินกลับเข้าบ้านทั้งดวงตาแดงก่ำ วันนี้ทุกอย่างดูเงียบผิดปกติ น้ำหนึ่งที่ยืนอยู่กลางบ้านรู้สึกใจหวิวกับสถานการณ์ที่ดูแปลกประหลาดไปเสียหมด จากที่มีลูกน้องราเชนทร์เดินสวนกันไปมา แม่บ้านเสิร์ฟของว่างกันจนดึกดื่น ทว่าวันนี้กลับไม่มีใครเดินสวนสนามอย่างเช่นวันก่อนๆ“คุณหนึ่ง”เป็นเสียงของปืนที่เปิดประตูออกมาจากห้องเก็บของ กล่าวทักและมองเธอด้วยสีหน้าไม่สู้ดี เธอยืนนิ่งมองลูกน้องของรเชนทร์เช่นกัน ทว่าตัวเองนั้นคล้ายคนหมดเรี่ยวแรงเข้าไปทุกที“เฮียเชนทร์ยังไม่กลับเหรอ”“ยังครับ คงอีกหลายวัน”“….”คำตอบนั้นทำน้ำหนึ่งฉงนงง ทำไมต้องหลายวัน เธอไม่เข้าใจ พลางขมวดคิ้วแล้วมองไปยังใบหน้ามีพิรุธของเฮียปืน“เฮียมีงานด่วนที่ต่างประเทศครับ”เธอเผยสีหน้าแสดงความไม่พอใจชัดเจน หากเป็นเรื่องงานเธอคงไม่ห้ามหรือก้าวก่าย แต่จะไปไหนทำไมไม่บอกเธอด้วยปากของตัวเอง“แบบนี้ก็ได้เหรอ อยากไปก็ไม่บอกกันสักคำ”“เฮียฝากบอกให้คุณหนึ่งจัดการเรื่องงานแต่งต่อได้เลย เฮียไปถึงคงจะยุ่งมาก ไม่มีเวลาช่วยดู”“ยุ่งมากถึงขั้นไม่รับสายหนึ่งไหม”“คงจะเป็นแบบนั้น”ปืนเสริมคำตอบออกมา ทำคนฟังไม่พอใจหนักมากขึ้น ต่อให้ยุ่งมากแค่ไ
หนึ่งอาทิตย์ต่อมาการเตรียมตัวไม่ใช่แค่มีชุดแล้วจบ น้ำหนึ่งถูกประโคมด้วยการทำทรีตเมนต์ โปรแกรมความสวยความงามของว่าที่เจ้าสาว แม้จะปฏิเสธไปแล้วว่าไม่อยากทำก็ขัดความต้องการของราเชนทร์ไม่ได้เขาอยากให้เมียสวยในวันสำคัญ....“เฮียไม่ไปกับหนึ่งเหรอ”“ต้องไปทำงาน วันนี้มีคุยเจรจากับคุณอเนก”ลูกค้าทางธุรกิจคนใหม่ที่เพิ่งมีโอกาสได้เจอกัน ครั้นทางนั้นกำลังหานายทุนโปรโมตสินค้าหลังจากลองรับข้อเสนอจากเจ้าอื่น แต่ทว่ารู้สึกว่ามันโดนเอาเปรียบมากเกินไป จึงตัดสินใจอยากขอคุยกับราเชนทร์เป็นการส่วนตัวอีกครั้ง“งั้นเฮียมารับหนึ่งนะ – แล้วไปดูหนังด้วยกัน”“ครับ”วันนี้น้ำหนึ่งมีท่าทางงอแงผิดปกติ อยากอยู่ใกล้ชายคนรักตลอดเวลา เธอรู้สึกใจหวิวอย่างบอกไม่ถูกตั้งแต่ตื่นนอน แต่เพราะอีกฝ่ายต้องทำงานและตนต้องไปทำสวยก็ทำได้เพียงแสดงใบหน้างอง้ำก็เท่านั้น“หนึ่งรักเฮียนะ"“รู้แล้ว”"จะรอดูหนัง รีบคุยรีบมา”"อืม..."เขายกมือขยี้ผมคนอายุน้อยและจูบลงหน้าผากหนักๆ สองทีอย่างชื่นใจ ก่อนจะลุกหยิบสูทสีดำแล้วเดินนำหน้าตุลย์ขึ้นรถ มีลูกน้องตามประกบไปอีกสองคน ในส่วนของน้ำหนึ่งมีปืน ลูกน้องมือดีอีกคนขับรถไปส่งและดูแลความปลอดภัยให
ไม่นานนักคนตัวบางก็เดินกลับมายังจุดเดิม ทว่าตรงหน้ากลับปิดไฟมืดไปเสียดื้อๆ ทำน้ำหนึ่งขมวดคิ้วงงทำอะไรไม่ถูก มันมืดจนมองด้านหน้าไม่เห็น“เฮีย!!”“….”“เฮียเชนทร์!! --- เล่นอะไร”“…..” มีเพียงความเงียบที่เกิดขึ้น น้ำหนึ่งหมุนตัวกวาดสายตามองหารอบๆ ทว่าก็ไม่มีใคร มันสงัดจนน่ากลัวขึ้นมากะทันหัน“เล่นอะไรกัน หนึ่งไม่สนุกนะ”“….” จากที่มืดบริเวณโซนกินข้าว คราวนี้ทุกอย่างถูกดับลงโดยฉับพลัน หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักความกลัวเกิดขึ้นไปต่างๆ นานา หรือราเชนทร์จะโดนใครลอบทำร้าย แต่มันก็เพียงสิบนาทีที่เธอเดินหายเข้าห้องน้ำ ทั้งไม่มีเสียงอะไรดังให้ได้ยินยืนท่ามกลางความมืด หมุนตัวไปทางไหนก็ดำสนิทราวกับคนตาบอด กระบอกตาเริ่มร้อนผ่าวมันเกิดอะไรขึ้นทำไมราเชนทร์หายไป ทำไมทุกคนหายไปหมด เกิดอะไรขึ้น หรือว่าอันตรายมาเยือน เป็นคำถามไม่มีมีคำตอบนอกจากความมืดมิดและลมที่เริ่มพัดแรงขึ้น พลันน้ำตาก็ไหลอาบแก้มยามตะโกนหาราเชนทร์ครั้งสุดท้ายสุดเสียง ทว่าก็มีเพียงเสียงของตัวเองสะท้อนกลับมา“ฮึ่ก”ทรุดฮวบลงกับพื้นหญ้า กุมหน้าร้องไห้ยามนึกอะไรไม่ออกทำอะไรไม่เป็น สะอื้นตัวสั่นอยู่คนเดียว กระทั่งเห็นไฟรางๆ ด้านหน้าสว่างขึ้นพ