ตอนที่ 5 การช่วยเหลือของราเชนทร์

"ซี้ด"  

"อย่านะ"  

"อ๊าาาส์"  น้ำอุ่นกระฉูดใส่หน้าน้ำหนึ่งโดยที่เธอไม่ทันระวัง ราเชนทร์แตกนอกจากการใช้สองมือชักว่าวและใช้ใบหน้าสวยรองรับน้ำกาม คนเบื้องล่างนั่งคุกเข่าผงกหัวขึ้นเต็มแรงบนใบหน้าอาบไปด้วยน้ำสีขาวขุ่นและมีกระเด็นเข้าปากไปบ้างเล็กน้อย 

"ทำบ้าอะไร"

"รู้จักตอบแทนบุญคุณคนอื่นบ้าง"

หยิบเสื้อสูทที่ไหลกองกับพื้นขึ้นมาเสร็จหน้าตัวเองเพื่อเอาคราบคาวอสุจิออกไป ราเชนทร์นั่งมองผู่หญิงตัวบางอยู่อย่างนั้นและสงสัยว่าเธอไปทำอะไรมาถึงโดนผู้ชายตั้ง 4 คนตามระรานถึงขั้นจะเอาชีวิต

"ไปยุ่งกับผัวคนอื่นมาเหรอ"  เขาเอ่ยถาม ผู้หญิงตัวคนเดียวรอดน้ำมือชายฉกรรจ์มาได้ถือว่าเก่งพอสมควร

"ไม่บ้าไปแย่งผัวใคร" ยกขวดน้ำเปล่าล้างหน้าให้คราบได้หลุดออกจากใบหน้าทั้งยังถุยน้ำลายเอากลิ่นคาวออกจากปาก 

"....."

"แต่ก็ขอบคุณที่ช่วย แม้จะช่วยด้วยวิธีนี้ก็เหอะ"  จากนั้นลุกสะบัดก้นเดินหายไปยังประตูฉุกเฉินด้านหลัง มีเพียงหางตาของราเชนทร์ที่ยังมองตามร่างแน่งน้อยจนหายไปกับตา หลังจากนั้นราเชนทร์เป็นฝ่ายเดินออกไปเช่นกันโดยมีตุลย์ที่นั่งรออยู่บนรถ

"เฮียจะกลับแล้วเหรอ"

"อืม ไม่มีอารมณ์อยู่ต่อ"  ถือว่ากลับไวกว่าทุกวันที่มาปกติไม่ตีสองหรือตีสามเขาถึงจะกลับ แต่วันนี้แค่เที่ยงคืนก็ออกจากเลานจ์มาแล้ว ตุลย์สตาร์จรถและเคลื่อนตัวออกช้าๆโดยที่ราเชนทร์นั่งเบาะหลังดื่มแอลกอฮอล์ที่พกติดรถไว้ตลอดจิบไปพลางๆ 

เอี๊ยด !! 

ตุลย์เบรกหัวทิ่มอย่างไม่ตั้งใจเมื่อถูกคนวิ่งตัดหน้าจนเกือบชน 

"ขอโทษครับเฮีย มีคนวิ่งตัดหน้า" จากนั้นเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นเข้ามาด้านใน ราเชนทร์เปิดกระจกรถชะโงกคอมอง ทว่าเป็นร่างผู้หญิงคนเดิมที่เคยขอความช่วยเหลือ กำลังถูกผู้ชายรุมตบตีจะลากเธอขึ้นรถ 

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย" เสียงหวีดร้องดังแต่ไม่มีใครกล้าเข้าช่วย

"รังแกผู้หญิงไม่หน้าตัวเมียไปหน่อยเหรอ"  เดินลงจากรถพร้อมปืนคู่ใจชี้ไปที่ท้ายทอยชายฉกรรจ์หนึ่งคนที่กำลังง้างฝ่ามือ หากมันกระทบใบหน้าเล็กมีหวังกรามคงแตกผิดรูปแน่

"ผมว่าไม่ต้องยุ่งดีกว่า" ชายฉกรรจ์พูดขึ้นเป็นการเตือนไม่ให้ราเชนทร์เข้ามาวุ่นวายในเรื่องนี้ ดวงตาคมกริบมองไปยังร่างแน่งน้อยที่ถูกล็อคตัวและมองกลับด้วยสายตาอ้อนวอน เธอกำลังจะถูกผู้ชายพวกนี้ทำร้าย 

"ติดหนี้พวกแกอยู่เท่าไหร่" ตามล่ากันขนาดนี้คงไม่พ้นเรื่องเงิน ราเชนทร์แค่เดาและเขาก็เดาถูกจากนั้นชายฉกรรจ์ที่ถูกปืนจ่อด้านหลังหันกลับมามองอย่างเชื่องช้า 

"สองล้าน" 

ราเชนทร์มองน้ำหนึ่งอีกรอบก่อนจะสั่งให้ตุลย์หยิบสมุดเช็คออกมาแล้วยื่นให้ผู้ชายตรงหน้าระบุจ่ายเป็นจำนวนสองล้านห้าแสน

"เลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนี้"  

รับเช็คจากมือราเชนทร์ สำรวจดูมันคือของจริงก่อนจะพากันปล่อยตัวน้ำหนึ่งทิ้งลงกับพื้นและเดินขึ้นรถขับแยกย้ายกันออกไป คนตัวบางนั่งทรุดกับพื้นหายใจแรงหลังจากวิ่งหนีมาราธอนทั้งคืนก็ไปไม่รอด 

"มานี่"  ดึงแขนเล็กขึ้นยกตัวเองขึ้น

"ไปไหน"

"ไปกับฉัน" 

“ไม่ไป” น้ำหนึ่งสะบัดแขนออก รอดพ้นจากการชายฉกรรจ์หลายคนทว่าจะมาถูกลากไปไหนต่อไหนกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้ ลุกขึ้นจะเดินหนีแต่กลับถูกราเชนทร์คว้าเอวกิ่วอุ้มตัวลอยห้อยโตงเตงแล้วจับยัดเข้ารถ

“เข้าไปนั่งดีๆ” ใช้เท้ายันขอบประตูเมื่อน้ำหนึ่งจะมุดออก

“ฉันไม่ไป” จะเอาตัวเองออกไปให้ได้ยันร่างคนตัวหนาให้พ้นทางเดินในรถเล็กๆ ก็ทำไม่ได้ ประตูอีกฝั่งถูกล็อคด้วยปุ่มควบคุมด้านหน้า น้ำหนึ่งไม่มีทางหนีออกไปจากรถหรูคันนี้ได้

“คิดว่าเงินที่ฉันช่วยใช้หนี้แทนคือเงินการกุศลเหรอน้ำหนึ่ง” เสียงทุ้มกดต่ำจ้องด้วยสายตาดุดันน่าสะพรึงยิ่งกว่าชายฉกรรจ์พวกนั้นเสียอีก เวลานี้คล้ายหนีเสือปะจระเข้เป็นจระเข้ป่าอเมซอนแน่ๆ ทำไมแววตาผู้ชายคนนี้ช่างน่ากลัวอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน ทว่าก็ไม่ได้กังวลใจมาก นั่งสูดลมหายใจเข้าออกอย่างหนักหน่วงในยามที่ไร้สิ้นหนทางออกไปจากจุดนี้ มือหนาดึงประตูฝั่งด้านขวาดังปัก จากนั้นตุลย์ก็ขับเคลื่อนออกไป

บรรยากาศอย่างกับจะถูกพาไปลงนรกอยู่ร่อมรอ มองออกไปด้านนอกหน้าต่างรถและใช้มือน้อยกดปุ่มบานกระจกทว่ามันก็ไม่เคลื่อนตัวลงมาเพราะมันถูกสั่งล็อกไว้อยู่

“บ้านอยู่ไหน” ราเชนทร์เอ่ยถามขึ้นที่ลากน้ำหนึ่งขึ้นรถมาเพียงเพราะจะมาส่งเท่านั้น แต่อีกฝ่ายดันคิดไปใกล้และนั่งกลัวมาตั้งนาน

“มาส่งฉันเหรอ”

“แค่บอกว่าบ้านอยู่ไหนจะมาย้อนถามทำไม” เธอนั่งเงียบไม่มีคำตอบถอนหายใจดังฟอดใหญ่เหมือนคนคับอกคับใจ

“ไม่มีบ้าน” เป็นประโยคที่ทำให้ราเชนทร์หันมองคนด้านข้างคิ้วขมวดเป็นปมจางๆ ใบหน้าเล็กก้มต่ำนั่งก้มหน้าเม้มริมฝีปาก บ้านหลังเดิมที่เคยอยู่ถูกเจ้าหนี้ยึดไปแล้วเพราะไม่มีเงินหาไปชดใช้อีกทั้งถูกทุบทำลายเตรียมสร้างเป็นโกดังเก็บของ

“จอดให้ฉันตรงนี้ก็ได้” ตุลย์ตบไฟเลี้ยวเข้าจอดริมฟุตบาทตามคำร้องขอของคนในรถ โดยที่ราเชนทร์ยังนั่งมองร่างแน่งน้อยไม่กะพริบตา น้ำหนึ่งเอื้อมมือดันประตูก้าวขาลงได้เพียงหนึ่งข้างและกำลังจะยกก้นลอยเหนือเบาะเพื่อยืน มือหนากระชากชุดเดรสเว้าโค้งตามสรีระร่างกายดึงเธอกลับเข้ามาในรถ ไม่ทันระวังตัวน้ำหนึ่งกระเด็นไปตามแรงดึงล้มนอนลงตักคนตัวโต ราเชนทร์ดึงประตูที่เปิดเอาไว้ปิดมันเข้ามา

“กลับบ้าน” เป็นการสั่งมือขวาคนสนิท ตุลย์ใส่เกียร์รถและเหยียบคันเร่งไปด้วยความเร็วสูง โดยไม่ฟังการร้องขอของน้ำหนึ่ง คนที่สั่งเขาได้คือเจ้านายของเขาคนเดียว

“ปล่อยฉันลงสิ ฉันจะกลับเลานจ์” ทุบประตูและจะดันไม่ออกแต่ก็ไม่ทันความไวจองตุลย์กดปุ่มล็อกทันที น้ำหนึ่งนั่งโวยวายเสียงดังสั่งคนขับให้จอดทั้งทุบตีรถ แม้ราเชนทร์จะเริ่มรำคาญกับเสียงแหลมดังกระทบรูหูข้างซ้ายก็ต้องทำเป็นเพิกเฉยไว้ก่อน รอให้ถึงบ้านแล้วจะจับยัยนี้มัดมือมัดปากเอาให้ดิ้นไม่ได้