ตอนที่ 11 รับคำท้า

บรรยากาศที่มีแต่เสียงช้อนเสียงเคี้ยวนั่งกันอยู่สองคนโดยที่ตลย์เดินออกไปหลังบ้านไปทำธุระส่วนตัวหลังจากจัดโต๊ะอาหารให้คนเป็นนายเสร็จ

“อดอยากมาจากไหน”

“เปล่า” แต่ก็ยังตักเข้าปากไม่เลิกทั้งยังลุกไปตักข้าวในหม้อมาอีกสองทัพพีนั่งกินตามเดิมอย่างเอร็ดอร่อย

“เดี๋ยวติดคอตาย”

คนฟังเลิกสนใจตอบตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียว ส่วนราเชนทร์กินไปแค่ไม่กี่คำชายหนุ่มก็ยกแก้วน้ำมาดื่ม

“อิ่มแล้วเหรอ”

“อืม” ลุกจากเก้าอี้ขึ้นห้องนอนตามเดิม ปล่อยคนตัวเล็กนั่งกินข้าวคนเดียวต่ออย่างเอร็ดอร่อย แม้น้ำหนึ่งจะมองตามราเชนท์ทว่าก็ไม่ได้สนใจอะไร ดีซะอีกจะได้กินแบบไม่ต้องเกรงใจ ไม่ยอมให้กลับบ้านเลานจ์จะกินให้เกลี้ยงเลยคอยดู

แน่นอนว่าคืนนี้น้ำหนึ่งยังคงต้องค้างที่นี่ต่อและจำเป็นต้องใช้ห้องน้ำของราเชนทร์แต่เธอกับเลือกจะเดินออกจากตัวบ้านไปสักหน่อยแล้วใช้ห้องน้ำของตุลย์แทน

“ชั้นบนก็มี”

“หนึ่งไม่สบายใจที่จะต้องเดินขึ้นห้องเฮียเชนทร์”

ตุยล์พยักหน้าตอบก็คงจะไม่ชอบราเชนทร์เหมือนคนอื่นๆ ความหน้านิ่งดูไม่เป็นมิตรไม่แปลกที่จะมีคนไม่ชอบและมันก็เป็นส่วนใหญ่ตลอดหลายปีที่อยู่ด้วยกันมา

“แล้วชุดของคุณรันที่เฮียตุลย์เอามาให้ใส่ หนึ่งก็ไม่สบายใจเหมือนกัน”

“กลัวเหรอ”

“ใครจะไม่กลัว เสื้อผ้าคนที่ตายไปแล้วมาใส่”

เอียงสายตามองรอบๆ กับบรรยากาศช่วงกลางคืนที่มีแต่ความเงียบ จากนั้นตุลย์ก็เดินออกไปห้องข้างๆ ที่เอาไว้เก็บของ ไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมเสื้อตัวสีขาวลักษณะเป็นคอกลมและกางเกงตัวยาวลายสก็อตสีแดงม่วง

“ถ้าไม่อยากใส่ของคุณรันก็เอาของเฮียเชนทร์ไปใส่”

“ของเฮียตุลย์ไม่มีเหรอ”

“ไม่มี เฮียประจำที่กรุงเทพเป็นหลักข้าวของหรือเสื้อผ้าที่มีก็มีแค่ติดตัวมา”

น้ำหนึ่งไม่อยากใส่เสื้อผ้าของราเชนทร์ อีกทั้งตัวมันใหญ่โคร่งมากเกินกว่าคนตัวบางๆ จะสวมเข้า เมื่อไม่มีทางเลือกก็ต้องจำยอมรับมันจากมือของตุลย์แล้วเดินกลับไปเปลี่ยนชุดออกมา ทว่ากางเกงคนเอวหนากับคนหุ่นบางเอว 24 นิ้วก็ต้องใช้ยางแดงมัดถุงแกงมัดขอบกางเกงเอาไว้กันมันหลุด

“เฮ่อ ดูลำบากไปซะทุกอย่าง ให้กลับไปเลานจ์ยังจะง่ายกว่าการมานั่งหายใจทิ้งที่นี่”

เธอบ่นตั้งแต่ยังไม่เปิดประตูห้องน้ำ เมื่อออกมาได้ก็หอบพระพุทธรูปองค์เดิมกลับไปยังที่นอนบนโซฟาตัวแคบและคราวนี้มีตะเกียงโบราณจุดเพื่อเป็นแสงไฟในยามที่ไฟโซล่าเซลล์ถูกตัดในช่วงกลางดึก แน่นอนว่าการอยู่ที่นี่น้ำหนึ่งไม่มีแม้กระทั่งมือถือมันหล่นหายไปตั้งแต่ตอนถูกวิ่งไล่และตัดหน้ารถของราเชนท์ ไม่รู้มันหายไปตอนไหน นอกจากทีวีก็ไม่มีอะไรให้ทำ ไม่เข้าใจราเชนทร์จะให้เธออยู่ทำไมทั้งที่ไม่ได้ทำประโยชน์อะไรเลยสักนิดนอกจากการกินการนอนเท่านั้น

ปัก!!

ปัก!!

เสียงอะไรบางอย่างกระทบกันในช่วงเที่ยงคืน น้ำหนึ่งที่กำลังสะลึมสะลือกึ่งหลับกึ่งตื่นก็ต้องลืมตาเต็มดวงด้วยความตกใจ

“ผี” ตาเบิกโพลงกับการคิดไปต่างๆ นานา ทว่าเสียงมันก็ดังต่อเนื่องหลายครั้ง

ปัก!!

เสียงมันมาจากทางด้านซ้าย น้ำหนึ่งลุกขึ้นทั้งกล้าทั้งกลัวจะลองสักหน่อยเสียงที่ว่ามันจะเป็นผีจริงๆ ไหม เดินหอบพระพุทธรูปย่องไปช้าๆ กันผีรู้ตัว ยืนแอบข้างผนังบ้านแล้วชะโงกหัวพร้อมดวงตาที่ปิดไว้หนึ่งข้างและเปิดอีกหนึ่ง หากเป็นผีจริงก็จะได้เห็นไม่ชัดเจน ทว่าเมื่อเพ่งออกไปปรากฏเป็นผู้ชายร่างโตยืนสวมแค่กางเกงนอนตัวยาวด้านบนเปลือยจนเห็นแผ่นหลังที่ลายสักรูปกะโหลกบริเวณด้านขวา ราเชนทร์กำลังเล่นสนุ๊กเกอร์คนเดียวในช่วงเที่ยงคืนเมื่อแน่ใจว่าไม่ใช่ผีก็รู้สึกเบาใจขึ้นมาหน่อย ทั้งยังแอบมองชายหนุ่มรูปงามที่เดินรอบโต๊ะพูลเล็งยิงลูกกลมๆ สีแดงสีเขียว

ปัก!!

ลูกสีน้ำเงินกระเด็นออกนอกโต๊ะตกกระทบไหลมาทางน้ำหนึ่ง เป็นผลให้ดวงตาคมกริบมองตามลูกสนุ๊กแล้วเห็นคนตัวบางยืนแอบมอง น้ำหนึ่งเกิดอาการประหม่าเมื่อราเชนทร์เห็นเธออยู่บริเวณนี้ ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนเกาหัวและกรอกสายตาไม่มาคล้ายคนเขินถูกจับไว้ว่าเธอแอบดู

“เก็บมันมาสิ” เขาสั่งให้เธอเก็บลูกสนุ๊กมาให้ น้ำหนึ่งทำตามอย่างไม่คัดค้านเก็บเจ้าลูกกลมๆ และเดินเอามาวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นเตรียมจะหันหลังกลับมานอน ทว่าก็มีเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นตามหลัง

“อยู่เล่นด้วยกันก่อน"

"ว่าอะไรนะ" เธอหันกลับมาทวนคำถาม ทั้งที่ปกติราเชนทร์ไม่เคยเอ่ยปากพูดก่อน

"หรือเล่นไม่เป็น"

"เล่นเป็น ทำไมจะเล่นไม่เป็น" น้ำหนึ่งมีอาการขึ้นมาเมื่อถูกกล่าวหาเช่นนั้น คนอย่างน้ำหนึ่งทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว

"ลองมาแข่งกันไหม อยากรู้ฝีมือว่าจะแน่สักแค่ไหน" เป็นการท้าคนตัวเล็กที่ยืนแยกเขี้ยวเป็นแมวขู่

"ไม่มีปัญหา คนแพ้ต้องทำอะไร"

ราเชนทร์เช็ดหัวไม้สนุ๊กจากนั้นก้มตัวเล็งไปยังลูกกลมๆ แล้วแทงลูกสีเหลืองลงไปเกือบเกลี้ยงโต๊ะ

"ไม่ต้องทำอะไร" เดินมาอีกฝั่งเพื่อยิงลูกที่เหลือลงโต๊ะ

ปัก!!!

ยิงครั้งเดียวลูกสนุ๊กดีดตัวแตกกระจายไปลงไปทั้งสาม เป็นผลให้คนดูยืนกลืนน้ำลายแต่ยังมั่นใจในตัวเองว่าเก่งพอตัวเหมือนกัน

"แค่คนชนะจะทำอะไรก็ได้"

"อะไรก็ได้" เกิดความคิดในทันที หากเธอชนะก็จะสามารถออกไปจากบ้านหลังนี้เพราะกติกาของคนชนะคือทำอะไรก็ได้ ฉะนั้นมันก็คงไม่น่ามีอะไรเสียหาย

น้ำหนึ่งรีบตกปากรับคำแข่งเล่นสนุ๊กเกอร์กับราเชนทร์โดยไม่รู้เลยสักนิดว่าชายหนุ่มเคยเป็นนักกีฬาเก่าประจำโรงเรียนไฮสคูลสมัยเรียนอยู่ต่างประเทศ