ตอนที่ 15 น้้ำหนึ่งสงสัย

แกร๊ก!!!

“ทีมแพทย์จะเร่งกันอย่างเต็มที่ คุณราเชนทร์ไม่ต้องห่วง”

บุคคลที่น้ำหนึ่งยืนรอออกมาพร้อมกับหมอมีอายุท่านหนึ่ง แต่เมื่อบุรุษในชุดกาวน์เห็นเธอก็มีอาการตกใจทั้งดวงตาเบิกกว้าง

“ไม่เป็นไร ผู้หญิงคนนี้มากับผม”

เมื่อคุณหมอได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจคล้ายโล่งอกแล้วกลับเข้าห้องไปตามเดิม น้ำหนึ่งยังยืนอยู่แบบนั้นด้วยแววตาสงสัยว่าด้านในมันมีอะไรทำไมทุกอย่างมันมีความลับและพิเศษกว่าคนอื่นๆ ทว่าดวงตานั้นก็ไม่ได้รับคำตอบจากคนฝั่งตรงข้าม นอกจากการถูกคว้ามือน้อยๆ เดินเข้าลิฟต์

“เฮียมาหาใคร ทำไมดูซีเรียสกันจัง”

ความอยากรู้อยากเห็นผุดขึ้นเป็นคำถาม ทว่าราเชนทร์ก็ยังยืนจับมือเล็กและใช้นิ้วหัวแม่มือลูบวนลงหลังมือของน้ำหนึ่ง

“…”

“มาเยี่ยมใคร แฟนใหม่หรือแฟนเก่า”

ก็ยังวนและคิดว่าต้องเป็นผู้หญิงของราเชนทร์เหมือนครั้งก่อน และแน่นอนราเชนทร์กับปิดปากเงียบไม่แม้จะเปิดปากตอบคนเด็กกว่าอีกตามเคย คราวนี้น้ำหนึ่งเกิดอารมณ์โมโหเธอไม่ชอบการถามแล้วไม่มีอะไรกลับมา มันเหมือนเป็นอากาศเหมือนไม่มีตัวตนแต่ถ้าราเชนทร์เป็นคนรักก็คงเปรียบได้ว่าเธอไม่มีความสำคัญ

“…”

“ไม่ตอบก็ไม่ต้องมาจับมือหนึ่ง”

สะบัดจนหลุดแล้วขยับตัวไปชิดอีกฝั่งของลิฟต์ ราเชนทร์ขยับตามเมื่ออีกฝ่ายอยากรู้อย่างหนักว่าเขามาที่นี่ทำไม

“ทำไม จะแฟนเก่าแฟนใหม่หรือจะอะไร เธอจะสนใจทำไมน้ำหนึ่ง” แค่นเสียงทุ้มต่ำถามคนตัวเล็กที่ยืนคอหดด้วยใบหน้ายียวน

“ก็....”

“พูดเองนิว่าไม่ชอบเอาเรื่องเซ็กส์มาผูกมัด” ในจังหวะนี้น้ำหนึ่งอ้าปากเหวอเมื่อถูกคนอายุมากกว่าเอาคำพูดของเธอมาทวนความจำ ความรู้สึกประหม่าเกิดขึ้นอีกครั้งทว่าทำเป็นเชิดหน้าเข้าไว้

“ไม่ได้หมายถึงแบบนั้นซะหน่อย แค่อยากรู้ว่ามาเยี่ยมใครเฉยๆ”

“อยากรู้ไปทำไม”

“เอ้า อยากรู้ก็คืออยากรู้”

ก็ยังเถียงเพราะจะเอาชนะราเชนทร์ โดยที่เธอไม่เคยรู้ตัวสักนิดว่าไม่มีวันชนะเขา

“งั้นฉันจะบอก”

ร่างสูงขยับเข้าใกล้ใช้มือหนึ่งข้างยันเข้ากับพื้นผนังของลิฟต์ที่เป็นกระจกรอบตัว จากนั้นใช้มืออีกหนึ่งข้างช้อนปลายคางคนอายุน้อยกว่าในมุมปากที่ยังมีร่องรอยของคราบการนอนน้ำลายไหลเป็นรอยให้เห็น น้ำหนึ่งกระพือเปลือกตาขึ้นจ้องใบหน้าหล่อเหลาอยากฟังคำตอบโดยไม่รู้ตัวว่าแววตาของอีกฝ่ายที่ทอดมองมามันแฝงอะไรบางอย่าง

“เฮียมาเยี่ยม..”

ไม่มีประโยคเอ่ยต่อเมื่อปากหนาเอียงองศาราวจะป้อนจูบให้ร่างแน่งน้อยในลิฟต์ เมื่อเห็นเช่นนั้นน้ำหนึ่งยิ่งใจเต้นแรงไปใหญ่ ยังไม่ทันจะได้สัมผัสอย่างที่ใจหวังเสียงลิฟต์ก็ดังขึ้นเมื่อมันเคลื่อนตัวมาจนถึงชั้นล่าง

"ขอเข็นรถเข้าไปนะคะ" พยาบาลสาวเอ่ยขอพื้นที่ในลิฟต์เพื่อพาคนไปป่วยไปสแกนร่างกาย

ทว่าเสียงลิฟต์ดังขึ้นเพียงครั้งเดียวเรียกสติของน้ำหนึ่งที่เหมือนอยู่ในมนต์สะกดของดวงตารัตติกาลคืนกลับมา รีบย่อตัวลอดใต้หว่างแขนราเชนทร์เดินนำออกมารอด้านนอกด้วยท่าลนลาน โดยมีอีกฝ่ายเดินตามมาห่างๆ พลางแสยะยิ้มคนตัวเล็กที่เดินนำออกมาก่อน

“อะไรดลจิตดลใจให้เคลิ้มไปตามไอ้เฮียบ้านี่”

บ่นอุบอิบตามลำพังก่อนจะหันกลับหลังมองราเชนทร์ที่เดินล้วงกระเป๋ากางเกงตามหลังมา

“…”

"ตาบ้า!!"

 "นี่บ้านคนเหรอเนี่ย" น้ำหนึ่งตะลึงตาเบิกกว้างในยามที่ก้าวขาลงจากรถ ด้านหน้าคือบ้านหลังโตราวกับคฤหาสน์แต่มันแปลกตรงที่กำแพงบ้านที่รอบล้อมสูงมากกว่า 2 เมตรราวกับเป็นกำแพงล้อมคุกนักโทษ ทว่าเรื่องนั้นก็ไม่ได้สนใจมากกว่าบ้านหลังโตๆ สีขาว มีรถซูเปอร์คาร์จอดเรียงกันไว้ 4-5 คันมีพื้นที่สนามหญ้ากว้างอย่างกับสนามฟุตบอล ทางเข้าประดับด้วยรูปปั้นพระเยซูและคิวปิดสีขาวเรียงรายกันเป็นแถบ มันช่างต่างจากบ้านพักเขาใหญ่ครั้นที่ไปอยู่มา 2 คืนก่อน อีกทั้งมีบอดี้การ์ดคอยคุ้มกันในตัวบ้านประมาณ 3-4 คน แม่บ้านอีกสอง ยังไม่รวมกับคนอื่นที่ๆ เธอไม่รู้ว่าทำงานตำแหน่งอะไรกันบ้าง

"ก็ดี จะได้ไม่เหงา" พูดราวจะอยู่ที่นี่ตลอดไป แต่ไม่หรอกน้ำหนึ่งไม่ได้คิดจะอยู่ที่นี่อยู่แล้ว เธอยังคิดถึงเลาจน์ที่เปรียบเป็นบ้านอีกหลังและคิดถึงเพื่อนๆ ในเลาจน์ตลอดเวลา แม้ว่าเธอหายไปโดยไม่บอกและน่าจะถูกไล่ออกโดยสิ้นเชิงแต่ก็มั่นใจว่าต้องกลับไปทำงานที่เดิมได้อีกครั้ง

ทันทีที่ก้าวขาเดินตามตุลย์และเจ้าของบ้านเข้ามาด้านในยิ่งตกใจไปใหญ่ ด้านนอกว่าสวยแล้วด้านในยิ่งสวยกว่า ข้าวของเครื่องใช้อยู่ในโทนสีทองขาวไม่ว่าจะเป็นแจกันสีทองอร่ามที่เสียบดอกไม้หายากและต้องส่งตรงมาจากต่างประเทศ มันอยู่ในแจกันของบ้านหลังนี้ทั้งประดับประดาอย่างสวยงาม

ราเชนทร์รวยโคตรๆ

พื้นที่บ้านบริเวณกว้างทำน้ำหนึ่งแทบหลงเพราะมัวแต่มองสิ่งของในบ้านจนตุลย์และราเชนทร์หายไปจากเวิ้งสายตา ในตอนนี้ไม่รู้ต้องเลี้ยวซ้ายหรือเลี้ยวขวาดีหรือจะเดินขึ้นบันไดได้แต่เงอะงะทำตัวไม่ถูก

"บ้า แกจะขึ้นไปไม่ได้นะหนึ่ง ไม่ใช่บ้านแก"

หากจะถามชายฉกรรจ์ที่เดินวนไปวนมาก็ไม่กล้าแม้แต่เอ่ยปาก แต่ละคนพกปืนกระบอกสีดำเงาขลิบจนน่ากลัว เมื่อตัดสินใจไม่ได้ว่าจะต้องเดินไปทางไหนทางเดียวที่ทำได้คือการหย่อนก้นลงโซฟาตัวแพงตรงหน้า

"นิ่มกว่าเตียงในโรงแรมซะอีก" เอนกายพิงพนักหลังของโซฟาท่ามกลางอากาศเย็นฉ่ำจากแอร์ในบ้าน ก่อนจะใช้หมอนใบเล็กเอียงคอแนบลงไปแล้วหลับตาเป็นการพักผ่อนชั่วคราว

เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีน้ำหนึ่งพลันรู้สึกได้ว่าตัวลอยวืดกะทันหัน เมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองกำลังอยู่ในอ้อมกอดของการอุ้มจากราเชนทร์ในท่าเจ้าสาว

“ทำอะไร” ดิ้นขลุกขลิกในอ้อมกอดของราเชนทร์ ทว่าคนตัวหนาก็รัดแน่นกันน้ำหนึ่งตกลงพื้นในจังหวะที่กำลังก้าวขาเดิน

“เดี๋ยวหล่น”

"เฮียจะพาหนึ่งไปไหน"

"ง่วงไม่ใช่เหรอ" ราเชนทร์สังเกตเห็นน้ำหนึ่งนั่งอ้าปากหาวตาปรือมาตลอดทางหลังจากพากินข้าวในร้านอาหารแห่งหนึ่ง เมื่อท้องอิ่มหนังตาเริ่มหย่อนเป็นธรรมดา

"อืม เมื่อคืนนอนไปไม่กี่ชั่วโมง" น้ำเสียงงัวเงียตอบคำถามของราเชนทร์ ในตอนนี้เธออยากจะหลับฝันดี

"ขึ้นไปนอนบนห้องเฮีย" คนฟังใจเต้นระส่ำขึ้นมา การถูกอุ้มขึ้นห้องและอยู่กับผู้ชายสองต่อสองเธอจะได้นอนหลับพักผ่อนจริงๆ ใช่ไหม ริมฝีปากน้อยๆ ขบเม้มทั้งฝ่ามือประสานวางไว้บนหน้าท้องตัวเองที่ขดงอเมื่ออยู่ในท่าอุ้มเจ้าสาว ยิ่งราเชนทร์สาวเท้าเหยียบบันไดอย่างเชื่องช้ายิ่งทำให้ก้อนเนื้อข้างซ้ายเต้นระส่ำไปมากกว่าเดิม