ตอนที่ 12 คนแพ้งอแง

การแข่งขันเริ่มขึ้น น้ำหนึ่งถือไม้สนุ๊กด้วยท่าทีทะมัดทะแมงพอตัว เดินสำรวจมุมและจังหวะของตัวเองหมายช่วงชิงตำแหน่งของผู้ชนะเพื่อจะขอแลกกับการออกไปจากที่นี่ ในขณะที่ราเชนทร์ถอยตัวออกห่างยืนผิงโต๊ะด้านข้างและจิบน้ำเปล่าผสมโซดาและยังมีแอลกอฮอล์เจือจางบางๆ ครั้นชงมาดื่มเมื่อนอนไม่หลับในค่ำคืนนี้ ท่าทางของคนเด็กกว่าถือว่าใช้ได้ ราเชนทร์เริ่มเลิ่กลั่กหากเธอเป็นผู้ชนะเข้าต้องให้ทุกอย่างในข้อต่อรอง

ทว่า..... ปัก!!

ยิงครั้งสุดท้ายของการแข่งขันทว่ากลับไม่ลง น้ำหนึ่งกำลังพลาดเป็นเกมส์ที่รู้สึกประหม่าอย่างมากเมื่ออีกฝ่ายถึงคิวที่ต้องเล็งลูกสนุ๊ก ชายหนุ่มเดินรอบโต๊ะอย่างเชื่องช้าจ้องไปที่ลูกกลมๆ ทั้งกระจายตัวกันอยู่สองสามลูกก่อนจะสลัดหางตามองคนตัวเล็กที่ยืนหายใจแรงด้วยสีหน้าประหม่า

ราเชนทร์ก้มตัวต่ำระนาบลงกับโต๊ะพู เหยียดแขนข้างซ้ายออกสุดและใช้หลังมือรองไม้สนุ๊กที่พาดผ่านเป็นทางยาว ดวงตาสีคมเข้มจ้องไม่กะพริบเป็นการเล็งเพ่งเป้าหมายจากนั้นก็กระตุกไม้ชนลูกกลมๆ กระทบกันกระจุยกระจาย ยิ่งทำให้น้ำหนึ่งทำตัวไม่ถูก เมื่อมันไหลลงรูอย่างแม่นยำ ราวกับมีแม่เหล็กหน่วงลงไป

เสียงปรบมือของผู้ชนะดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มแสยะอย่างพอใจหลังจากวางไม้สนุ๊กลง น้ำหนึ่งอ้าปากพะงาบอยากจะค้านทว่าทุกอย่างเป็นเพราะฝีมือของอีกฝ่ายเป็นมืออาชีพเกินไป ส่วนเธอก็แค่เด็กที่เคยมองลูกค้าเล่นและจดจำท่าทางมาเท่านั้น บทเอาเข้าจริงก็น้ำดีทีเหลว

“ฉันเคยเป็นนักนักกีฬาประเภทนี้มาก่อน”

คนฟังอ้าปากกว้างหนักกว่าเดิมด้วยความไม่คาดคิด ราเชนทร์เป็นนักกีฬาเล่นสนุ๊กเกอร์หรือนี่ ทำไมไม่บอกเธอตั้งแต่แรกจะได้ปฏิเสธไป เธอไม่มีทางเอาชนะเขาได้กับกีฬาประเภทนี้

เหมือนเอาตัวเองมาสร้างความขายขี้หน้า

“เอาเปรียบ” กำลังจะหาทางล้มการแข่งขันที่ไม่ยุติธรรม จะไม่ยอมให้ราเชนทร์ได้ใช้เกมโกงที่เทน้ำหนักไปฝั่งเขามาเล่นงานตัวเอง

“เอาเปรียบอะไร”

“ก็เฮียเป็นนักกีฬา ทำไมไม่บอกหนึ่ง เล่นยังไงหนึ่งก็ไม่มีวันชนะ”

แค่นหัวเราะออกมาในยามที่ได้ยินคนตรงหน้าโวยวาย ยืนมองอย่างไม่รู้สึกรู้สาในเมื่อเขาชนะการแข่งไปแล้วคนแพ้ไม่มีสิทธิ์ต่อรอง

“เป็นคนรับกติกานี้เอง จะมางอแงอะไร”

เสียงทุ้มต่ำย้ำเตือนเธอพลางเลียแลบริมฝีปากมองคนตัวบางยืนย้ำเท้าคล้ายจะวิ่งหนีอยู่รอมร่อ

“โมฆะ!!” น้ำหนึ่งกำลังจะหันตัวแล้วสะบัดตูดเดินหนีหลีกเลี่ยงเกมกลที่ลวงเข้ากับดัก ทว่ามือหน้ารีบดึงคนตัวบางอย่างรู้ทัน แล้วช้อนมือเข้าใต้รักแร้ยกตัวน้ำหนึ่งขึ้นนั่งบนโต๊ะพูในเวลาอันรวดเร็ว

“ไม่มีความเป็นนักกีฬาเอาซะเลย แพ้แล้วไม่รักษาคำพูด”

น้ำหนึ่งกำลังถูกกอดด้วยวงแขนแกร่ง ก้นกลมนั่งบนโต๊ะและหว่างขาถูกแทรกด้วยลำตัวขนาดใหญ่ของอีกฝ่าย

“แล้วเฮียจะให้หนึ่งทำอะไร”

น้ำเสียงกล้าๆ กลัวๆ เอื้อนเอ่ยในยามที่รู้สึกว่าร่างกายกำลังถูกชายชาตรีประชิดแทบจะสิงรวมเป็นคนเดียวกัน ดวงตารัตติกาลทอดมองใบหน้าหวาน และเม้มปากน้อยๆ พลางแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ พลันอีกฝ่ายหลุบดวงตาต่ำครั้นไม่กล้าสบตาเมื่อเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

“เฮียอยากทำอะไรหนึ่งก็ต้องยอม”

น้ำเสียงแหบพร่าเป็นประโยคที่ทำให้คนฟังขนลุก ยกมือน้อยๆ ดันหน้าอกราเชนทร์เมื่ออีกฝ่ายดันเข้าชิด หัวใจเต้นแรงตีเต้นตึกๆ ท่ามบรรยากาศที่มีเพียงคนสองคน

“อย่าล้อเล่นน่า หนึ่งไม่สนุก”

“เฮียว่าหนึ่งต้องชอบ”

“อ้ะ!!”

มือหนาประกบบนแผ่นหลังเล็กจากนั้นร่างน้อยๆ ขยับเข้ามาเป็นผลให้ด้านหน้าทั้งสองฝ่ายแนบชิดสนิทกันกระทั่งส่วนล่างกระแทกเข้าหาอีกฝ่ายอย่างไม่ตั้งใจ น้ำหนึ่งดวงตาเบิกโพลงครั้นสัมผัสสัมผัสได้ว่าภายใต้กางเกงนอนของคนแก่กว่ากำลังมีท่อนซุงขนาดใหญ่แขวนไว้เป็นลำ

“ใส่เสื้อชั้นในมาหรือเปล่า”

“ยุ่งอะไรด้วย”

เพราะอีกฝ่ายกำลังสอดฝ่ามือรุกล้ำเข้าใต้ร่มผ้าพลางลูบวนหาบราชั้นในหมายจะกระตุกให้หลุด

“เฮียจะถอดให้”

น้ำเสียงกระเส่าข้างใบหูทำขนอ่อนบนร่างน้ำหนึ่งชูชันขึ้นทั่วตัว พยายามดันตัวเองให้ออกจากอ้อมแขนแกร่งก็ไม่สามารถขยับได้ ยิ่งด้านล่างประชิดติดกันแน่นสัมผัสของความแข็งทาบลงบนเนินหัวหน่าวจนสยิวก็เหมือนจะถูกกลั่นแกล้ง ราเชนทร์โยกตัวเล็กน้อยแก่นกายแข็งภายใต้กางเกงนอนถูไถกับเนินส่วนนั้นยิ่งทำให้สั่นหวิวอย่างมาก

“เอาอะไรมาถู”

ความรู้สึกท่อนลำที่อัดแน่นไปด้วยความแข็งขืนกำลังบดเบียดให้กับหว่างกางกาย ราเชนทร์กำลังมีอรมณ์ทั้งๆ ที่ยังไม่ทันได้เริ่มอะไร

“สาบานว่าไม่รู้”

บดด้านหน้าขยี้ความแข็งแกร่งลงอีกครั้งให้อีกฝ่ายได้รู้สึกกับสัมผัสความเป็นชายอย่างถ่องแท้ ในขณะที่ท่อนลำก็รับสัมผัสของเนินอวบอูมที่กลางหว่างขาคนตัวเล็ก จนอยากจะใช้ท่อนเนื้อของตนบดเบียดเข้าหา

“เอาออกไปนะ"

“อยากเอาเข้า” สายตาหื่นกระหายจับจ้องร่างขาวคล้ายจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว น้ำหนึ่งเป็นรองราเชนทร์ทุกทาง มือหนาซุกซนสอดสัมผัสใต้ร่มผ้าด้านหลังลูบไล้ปลดตะขอเสื้อชั้นในไร้สายจนหลุดออกจากกันแล้วตกยวบลงพื้น เต้านมทรวงสวยเด้งกระเพื่อมตามแรงโน้มถ่วงทั้งยอดเม็ดสีชมพูโผล่นูนภายใต้เสื้อตัวบางจนอีกง่ายมองเห็นมันได้ชัด

“บ้า เฮียจะบ้าหรอ” เธอกำลังโวยวายครั้นมีสตินึกได้ว่าราเชนทร์กำลังจะทำเรื่องอย่างว่า มือน้อยๆ ทุบไหล่หนาที่อัดแน่นด้วยมวลกล้ามเนื้อ เท้าสองข้างลอยเหนือพื้นแกว่งไกวไปมากับอากาศทว่าน้ำหนึ่งก็ทำได้เท่านั้นครั้นถูกมีร่างกายใหญ่โตกว่าโอบพันธนาการเอาไว้แน่นจนไม่อาจหลีกหนี แม้น้ำหนึ่งจะทำได้เพียงดิ้นดุกดิกก็เป็นอุปสรรคต่อการเร้าพอสมควรราเชนทร์เอื้อมมือไปคว้าผ้าเช็ดเหงื่อผืนเล็กที่พาดไว้บนเก้า จากนั้นจับแขนเล็กสองข้างมัดไขว้หลังไม่ให้ได้ใช้มันกวนใจ

“จะทำอะไร” ข้อมือเล็กกำลังถูกพันรอบด้วยผ้าเช็ดหน้าและแน่นขึ้นจนไม่อาจขยับหลุดออกได้

“....”

“เฮียเชนทร์!!”

“….”

“ปล่อยหนึ่งเฮียเชนทร์ ปล่อยสิ ราเชนทร์ อึ่ก”