ตอนที่ 8 คืนหลอนของน้ำหนึ่ง

ที่นอนสำหรับคืนนี้ก็เป็นโซฟาตัวแคบ แต่เมื่อเทียบกับร่างบอบบางของน้ำหนึ่งก็ถือว่ากว้างมาก วางศีรษะลงหมอนนิ่มและห่มผ้านอนยังไม่ทันจะหลับ เสียงพื้นไม้ก็ดังเอี๊ยดอ๊าดจนน้ำหนึ่งกลัวอีกครั้ง ลุกขึ้นนั่งคว้าพระพุทธรูปเข้ากอด รู้สึกได้ว่ามีมวลความร้อนมหาศาลกำลังปกคลุม มองไปด้านนอกต้นไม้ก็โย้เย้โยกตัวมองไปมาราวกับผีเปรตไหนจะเสียงกอไผ่ที่เสียดสีกันดังเป็นระยะชวนหลอนไปกันใหญ่

ตั๊กแก !!!

ตุ๊กแกร้องพร้อมกันสองตัวสลับไปมาพร้อมสายลมโชยโกรกเย็นยะเยือก น้ำหนึ่งเด้งตัวลอยวืดเหนือพื้นแล้วกระทบฝ่าเท้าน้อยๆ ลงพื้น จากนั้นวิ่งหน้าตั้งขึ้นบันไดไปในความมืด สัญชาตญาณความกลัวทำให้ก้าวขาขึ้นบันไดได้อย่างรวดเร็วทะลุไปชั้นบนของบ้านโดยไม่ตกขั้นบันไดเลยสักนิด ด้านบนมีเพียงห้องนอนห้องเดียวและราเชนทร์นอนอยู่ในนั้น

"เฮีย"

ปังๆ!!

"เฮีย ผีหลอก" กระหน่ำเคาะประตูจนคนด้านในตื่น ราเชนทร์ถือกระบอกไฟฉายที่วางไว้หัวเตียงออกมาเปิดเห็นน้ำหนึ่งหน้าตื่นตกใจกลัวทั้งยังหอบพระพุทธรูปองค์ใหญ่ขึ้นมาด้วย

"มีอะไร"

"ผีหลอก ขอหนึ่งนอนด้วย" มุดตัวลอดหว่างแขนที่ราเชนทร์จับประตูแล้วกระโดดขึ้นเตียงดึงผ้าห่มกระชับตัวและยังนอนกอดพระพุทธรูปไม่ปล่อย ราเชนทร์ไม่มีโอกาสได้ถามหรือปฏิเสธ มีแต่ยินแต่เสียงสวดมนต์พึมพำอย่างบางเบาภายใต้ผ้าห่มที่ดึงขึ้นมาคลุมทั้งศีรษะ

เจ้าของห้องฉายไฟส่องด้วยท่าทีประหลาดใจ เตียงขนาดเล็กมันเหมาะกับการนอนคนเดียวมากกว่า แม้น้ำหนึ่งจะตัวบางสามารถเบียดได้ ทว่าก็คงไม่อยากเบียดให้นอนไม่สบายตัว

"ลงมานอนข้างล่าง" จับข้อเท้าอยู่ภายใต้ผ้าห่มกระตุกดึง เขาสั่งให้น้ำหนึ่งลงมานอนพื้นเพราะตอนนี้เธอกำลังแย่งเตียงนิ่มและกำลังหลับสบายๆ

"ไม่เอา เดี๋ยวผีอยู่ใต้เตียง"

ยังสวดมนต์พึมพำอยู่แบบนั้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมลงและเหมือนไม่มีสติจากความกลัว คนที่ต้องสละลงมานอนพื้นแข็งๆ เองก็คงต้องเป็นราเชนทร์ หยิบหมอนโยนลงพื้นจากนั้นก็เอนกายนอนมือขัดไว้หลังท้ายทอยหนึ่งข้าง อีกหนึ่งข้างวางไว้ที่หน้าท้องแล้วหลับตาลง เสียงสวดมนต์ยังพึมพำเข้ารูหูในยามที่ราเชนทร์ก็ง่วงจนไม่อยากลุกมาโวยวายและหลับไปจนเช้า

นกกระจิบบินยามเช้าส่งเสียงประสานระงมวนรอบบ้าน ทั้งแสงแดดอ่อนสาดกระทบเปลือกตาหนาของราเชนทร์ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัวขึ้น แต่เหมือนกับว่าจะปวดแขนข้างซ้ายเข้าอย่างมาก ในยามลืมตาก็ตกใจพอสมควรร่างแน่งน้อยของน้ำหนึ่งกำลังหนุนหลับบนแขนของเขาอย่างสบายใจ

"ลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่" เขาคุยกับตัวเอง เด็กคนนี้ลงมานอนกับเขาตอนไหนได้แต่มองคิ้วขมวดและจ้องใบหน้าสวยของคนหลับในระยะแค่คืบ น้ำหนึ่งลงมาเพราะกลัวผีจัดและไม่กล้านอนบนเตียงคนเดียวเลยแอบย่องลงนอนข้างๆ โดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว บนหัวไหล่ยังมีศีรษะทุยหนุนอยู่หากผลักออกก็คงเลือดเย็นมากเมื่อน้ำหนึ่งหลับใหลอยู่ห้วงนิทราทั้งมุมปากยกยิ้มขึ้นเป็นครั้งคราวราวกับกำลังฝันดี

"คนบ้าอะไรนอนยิ้ม"

ว่าแต่เขาราเชนทร์กลับยิ้มตามเองอย่างงงๆ ทว่าก็มีกลิ่นตุลอยปะทะเข้ามา ราเชนทร์ย่นจมูกดมหาว่ามันคือกลิ่นอะไรจนกระทั่งโน้มจมูกเข้าใกล้น้ำหนึ่ง สูดดมมันอยู่แบบนั้นเพื่อความแน่ใจเป็นผลให้ปลายจมูกคลอเคลียอยู่บริเวณข้างแก้ม

"ทำอะไรอ่ะ" ราเชนทร์สะดุ้งเมื่อน้ำหนึ่งรู้สึกตัวขึ้นมา

"...."

"แอบหอมแก้มหนึ่งเหรอ" พอตื่นได้ก็โวยวายขึ้นมันที คนตัวโตรีบลุกดึงแขนที่ถูกหนุนมาตั้งนานออกทำให้ศีรษะของคนตัวบางโขลกลงกับพื้นดัง ปัก!

"อย่ามากล่าวหาฉัน"

"ไม่ได้กล่าวหา ก็เห็นอยู่ว่าเอาจมูกกับปากมาใกล้" ลุกขึ้นนั่งบ้าง โดยทั้งสองคนกำลังนั่งเถียงบนพื้นไม้แข็งๆ

ราเชนทร์ย่นจมูกโน้มเข้าใกล้และสูดอีกรอบ น้ำหนึ่งเอียงตัวหลบทว่าก็หลบไม่พ้นเพราะหัวดันชนเข้าขอบเตียงไม่สามารถหลบไปมากกว่านี้ได้

"เหม็น" ราเชนทร์พูดขึ้น ทำให้น้ำหนึ่งยกแขนตัวเองขึ้นมาดมและมันก็มีกลิ่นเป็นผลมาจากการไม่อาบน้ำเมื่อคืน เจ้าของเรือนร่างมีกลิ่นไม่พึ่งประสงค์ก็เขินอายในทันที

"เมื่อคืนมันหนาวอ่ะ เลยไม่ได้อาบน้ำ" พูดไปก็อับอายไป ทั้งยังมีกลิ่นตัวจากเหงื่อไคลตั้งแต่เมื่อวาน

ราเชนทร์ใช้ปลายนิ้วมืออังจมูกบ่งบอกว่าคนตรงหน้าเหม็นมาก

"ขอผ้าเช็ดตัวหน่อย" เอ่ยปากขอมัน น้ำหนึ่งต้องรีบทำความสะอาดร่างกายเป็นผู้หญิงปล่อยตัวเหม็นจนผู้ชายหยีแบบนี้รู้ถึงไหนอายไปถึงนั้น จากนั้นราเชนทร์เดินไปหยิบมาให้แล้วให้น้ำหนึ่งใช้ห้องน้ำในห้องนอนเพราะมันมีอยู่ห้องเดียวทั้งบ้าน