2

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณมีธุระอะไรจะคุยกับฉันเหรอคะ” เธอถามเข้าเรื่องทันที เพราะรู้จักประสงค์หลักของผู้ชายระดับนี้และรู้จักเสี่ยต้น 

“แหม พูดซะห่างเหินเชียว เรียกเฮียไม่ได้เหรอ” 

“นั่นสำหรับคนรู้จักกันค่ะ” 

“เฮียเพิ่งเคยเห็นคุณฟ้านะเนี่ย” 

“ฉันไม่ค่อยได้ออกงานค่ะ งานแบบนี้ก็ปีล่ะครั้ง แต่ฉันรู้จักคุณค่ะ” 

“รู้จัก เอ่อ รู้จักแบบไหน” เขาถามและทำสีหน้าแบ่งรับแบ่งสู้

“ก็แบบที่คนทั้งจังหวัดรู้จักนั่นแหละค่ะ” 

“เอ่อคือ ชื่อเสียงของเฮียคงดีมากๆ เชียว” 

“ค่ะ ดีมากๆ” เธอเน้นและยิ้มแห้ง พูดแบบนี้เธอรู้เกียรติศัพท์เขาชัวร์

“เฮีย... คือ จะบอกว่า คุณฟ้าสวยมาก สวยกว่านางงามบนเวทีอีก” 

“ขอบคุณค่ะ” เธอน้อมรับและยิ้มพอเป็นมารยาท

“ดูเหมือนคุณไม่อยากคุยกับเฮียสักเท่าไหร่”

“พูดธุระของคุณเถอะค่ะ ฉันมีงานต้องไปต่อ” เธอตัดบท อยากจะไปจากตรงนี้เต็มแก่แล้ว รู้สึกถูกลวนลามทางสายตา ถูกจีบจากคนเจ้าชู้เลื่องชื่อ แต่ไม่แปลกหรอกที่สาวๆ จะติดตรึม เขาเป็นหนุ่มใหญ่ก็จริง แต่ยังคงความหล่อเหลามากมาดขรึม 

“งั้นเอ่อ ซองค่าเหนื่อย เฮียให้ทุกคน แต่อยากคุยกับคุณฟ้าเป็นพิเศษ” เขาพูดพร้อมกับวางซองให้กับเธอ หญิงสาวก็มองที่ซองแล้วยกมือไหว้รับเอาไว้

“ขอบคุณค่ะที่เมตตา ฉันต้องขอตัว เพราะดึกมากแล้ว” 

“น่าแปลกนะครับ นางงามต้องยิ้มเก่งไม่ใช่เหรอ” 

“ทำไมเหรอคะ” เธอถามพลางขมวดคิ้ว 

“ก็คุณฟ้าไม่ยิ้มเลย หรือเฉพาะกับเฮียคนเดียว” เหมือนเขาจะย้ำเตือนว่าสิ่งที่เธอทำอยู่ อาจจะเสียมารยาท แม้จะไม่ชอบเขาก็ตาม

“ต้องขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่ชินกับการที่ต้องนั่งเพียงลำพังแบบนี้ รู้สึกถูกมองแปลกๆ” 

“นั่งกับเฮีย ก็เป็นธรรมดาที่คุณจะมอง” 

“ใช่ค่ะ ขอตัวอีกครั้งนะคะ” ว่าแล้วเธอก็ยกมือไหว้ลา เขาก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ปล่อยให้เธอลุกไปโดยไม่รั้งเอาไว้ ให้ตายสิ เสี่ยต้นไม่เคยความมั่นใจแบบนี้ เขานี่ตัวพ่อเรื่องความคาสโนว่าเลยนะ แต่มาคราวนี้มันดูน่าอึดอัดไปหมด จะจีบยังไงให้ติดล่ะเนี่ย 

แต่แน่นอนว่า การที่ม่านฟ้านั่งกับเจ้าสัวตันติวัฒน์ ทุกคนก็มองออกว่าถูกเล็งเอาไว้แล้ว ถูกล็อกเป้าหมายจากเนี่ยต้นแบบนี้ คงไม่ปล่อยเป็นอันขาด ไม่ช้าก็เร็วต้องได้เป็นอีหนูอย่างแน่นอน แล้วอีหนูของเสี่ยต้นก็สวยๆ ทั้งนั้น และอย่างที่บอกระดับเจ้าสัวตันติวัฒน์ ต้องจีบใครที่ไหน โสด หล่อ รวย แม้จะมีอายุ แต่ก็น่าจับทำสามี เพียงแต่ไม่มีใครหยุดเสี่ยต้นได้สักคน 

 

เสี่ยต้นร้อนใจ หลังจากที่ให้นายมิ่ง ลูกน้องคนสนิทไปตามสืบประวัติของม่านฟ้า จิตใจก็ว้าวุ่น หน้าสวยๆ ของม่านฟ้าก็ลอยไปลอยจนไม่เป็นอันทำอะไร

“หายไปทั้งคืนเลยนะมึงเนี่ย” เสี่ยต้นว่าให้ ก่อนจะดื่มกาแฟไปด้วย 

“แหมเสี่ย ผมก็ต้องสืบให้รู้แจ้งสิครับ ถึงจะมารายงานเสี่ยได้” 

“ว่ามา” 

“คืองี้ครับ” นายนิ่งนั่งที่เก้าอี้ก่อนจะเริ่มต้นเล่า

“เป็นลูกสาวคนเดียวของกำนันอินทนิล เจ้าของปางช้าง” 

“กำนันอินทนิล ปางช้าง ก็อยู่ในอำเภอเดียวกับเรานี่หว่า ทำไมอั้วะไม่รู้จักวะ” 

“เธออยู่กรุงเทพมาก่อนครับ เพิ่งกลับมาช่วยงานกำนันได้ไม่นาน” 

“อ่อ... ถึงว่า” 

“โสดครับเสี่ย ผมสืบมาละ และที่สำคัญกำนันเป็นลูกหนี้เรา” 

“อะไรนะ นี่อั้วะไม่ได้ตรวจรายชื่อลูกหนี้นานแค่ไหนแล้ววะเนี่ย” 

“แต่ลูกหนี้ที่ส่งตรงเวลาครับ ไม่เคยผิดนัด กำนันคนนี้มีดิวกับพ่อเลี้ยงแสนอยู่ เพราะว่าหนุนกันเรื่องธุรกิจท่องเที่ยว แล้วก็รีสอร์ท” 

“ทางนั้นเป็นหนี้ไอ้แสนอยู่หรือเปล่า” เสี่ยต้นถามพร้อมกับขมวดคิ้ว 

“มีครับนิดหน่อย แต่กำนันคนนี้เป็นคนที่เครดิตดีเป็นคนดีคนนึง เสี่ยถามแบบนี้ทำไม” นายมิ่งถามและหรี่ตามองเจ้านายอย่างไม่ไว้ใจ 

“ทำยังไงถึงจะได้มา” เสี่ยต้นถามพลางครุ่นคิด 

“แหมเสียครับ กะจะเอาท่าเดียว” 

“อ้าว อยากได้ใครต้องได้สิ แล้วใครใช้ให้แกมาขัด แค่ให้ไปสืบ แล้วได้เรื่องอะไรอีกไหม” เสี่ยต้นถามด้วยความหงุดหงิด 

“คุณม่านฟ้าเป็นผู้หญิงที่เก่งมาก ทำงานเก่ง หยิ่ง จองหนอง” นายมิ่งเสริมขึ้น 

“เออ เท่าที่สังเกตก็เป็นแบบนั้นแหละ หน้าเชิดคอตั้ง ยิ้มน้อยนิด แต่สวยชิบเป๋งเลย จะจีบยังไงดีวะ” 

“คนระดับเสี่ยต้องจีบด้วยเหรอครับ เห็นอยากได้ใครก็กระดิกนิ้วเรียกปุ๊บก็เดินตามไปเลย” 

“ไม่รู้อ่ะ ดูเหมือนว่าคนนี้อั้วะต้องจีบ และจะต้องชนะใจเธอให้ได้” 

“ถ้าอยากจะชนะใจเธอ เสี่ยก็แค่ปล่อยอีหนูคนอื่นๆ แล้วเลือกจีบเธอคนเดียว ผู้หญิงก็ต้องการแค่นั้น” 

“มึงคิดว่าทำง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ” เสี่ยต้นถาม เพราะความที่ยังเสียดายสาวๆอยู่ 

“งั้นเสี่ยก็ไม่ต้องจีบ” นายมิ่งให้ความเห็นอีก 

“อั้วะจะเอา คนนี้แหละ” 

“งั้นก็ลองดูครับ ผมอยากเห็นเสี่ยจีบสาว ไม่เห็นจีบใครมานานแล้ว ดูซิว่าสกิลจะเทียบเท่ากับพ่อเลี้ยงทรงเสน่ห์บ้านโน้นได้หรือเปล่า”

“แหมไอ้นั่นก็เจ้าเสน่ห์ แต่อั๊วะกับมันก็กินกันไม่ลง ว่าแต่กำนันเขาเล่นการพนันหรือเปล่าวะ” 

“ทำไมเหรอครับเสีย” 

“ก็ว่าจะทำให้แพ้พนัน ทำให้เป็นหนี้ แล้วอั๊วะก็จะมีเรื่องจัดการกับบ้านนั้นไง” 

“ความคิดชั่วร้ายมากครับเสี่ย” 

“อั้วะเป็นคนแบบนั้น” เสี่ยต้นยอมรับหน้าตาเฉยพลางหัวเราะออกมา 

“หวังแต่งหรือว่าหวังอย่างอื่นครับเสี่ย” ในมิ่งถามอย่างรู้ทัน ทำให้เสี่ยต้นตอบไม่ได้ ว่าหวังแต่ง หวังจริง หรือว่าหวังอะไร รู้แต่ว่าเห็นม่านฟ้าแล้วหยุดคิดถึงเธอไม่ได้ 

“เอาน่ะอั้วะก็อยากได้ ก็ต้องได้ห้ามใครมาขัดขวาง ว่าแต่ไม่มีใครมาจีบแข่งกับอั้วะใช่ไหม” 

“ไม่รู้ครับเสี่ย คนสวยก็ย่อมมีคนมาจีบเป็นธรรมดา แต่ถ้าเสี่ยจะจีบก็รีบเลย” พอพูดแบบนี้แล้ว เสี่ยต้นก็คิดแผนนึงขึ้นมาได้ พร้อมกับยิ้มเยาะออกมา เรียกได้ว่าไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็จะเอาด้วยกล ในเมื่อชอบไปแล้วนี่นะ แต่อย่างที่บอกยี่ห้อเสี่ยต้นคือเสี่ยจอมเจ้าชู้ ทำธุรกิจสีเทา มีประวัติที่น่ากลัว ใครเลยจะอยากเข้าใกล้ นอกจากคนที่หวังแต่เงิน

และใช่ ผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตของเสี่ยต้นทั้งหมด ก็ได้แค่เงินกลับไป ไม่ได้ความรัก เพราะเสี่ยต้นไม่เคยรักและจริงใจกับใคร เขาไม่เคยหยุดอยู่ที่ใครเลยจนอายุป่านนี้ เหมือนไม่เคยค้นพบความรักมาก่อน หากม่านฟ้าจะใช่ เขาจะลองทุ่มเทดูในแบบของเขา