บทที่ 1 'ยินดีต้อนรับสู่พรรณภูมิ'

Chapter 1

'ยินดีต้อนรับสู่พรรณภูมิ'

.

.

รถสองแถวขับมาจอดยังหน้าปากทางเข้าหมู่บ้านแห่งหนึ่ง หญิงสาวร่างเล็กผิวขาวเนียนก้าวลงจากรถสองมือก็ถือกระเป๋าสานใบใหญ่ลงมาด้วย เธอเดินมาหยุดยังหน้าป้ายไม้ที่เขียนว่า บ้านพรรณภูมิ ก่อนจะทอดสายตามองเข้าไปตามถนนเล็ก ๆ ที่เป็นดินลูกรังสองข้างทางเต็มไปด้วยป่าดงดูน่ากลัวแถมรอบตัวของเธอก็มีแต่ขุนเขาล้อมรอบเหมือนตัวเธอกำลังอยู่กลางแอ่งกระทะอย่างงั้นแหละ บรรยากาศมันชนบทสุด ๆ

ตอนนั้นเองก็มีรถยนต์ขับตรงมาทางเธอ เป็นรถรุ่นราคาแพงเชียวบงบอกถึงสถานะของเจ้าของรถได้เป็นอย่างดีว่าต้องร่ำรวยมาก ๆ เพราะรถยนต์แบบนี้น่าจะไปวิ่งในเมืองกรุงมากกว่า แต่นี่กลับมาอยู่ในชนบทไกลปืนเที่ยงแบบนี้ แต่ถึงมันจะดูชนบทมากแค่ไหนก็ยังดีที่มีรถประจำทางวิ่งผ่านเพราะมันติดกับถนนใหญ่ ถ้าเข้าไปลึกกว่านี้ก็คงไม่มีรถเข้าถึงเหมือนกัน

“คุณมัทนาใช่ไหมครับ?” ลุงคนขับยื่นหน้าออกมาถามหญิงสาว

“ใช่ค่ะ ฉันเอง” มัทนา หญิงสาววัย 19 ตอบเสียงหวาน ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

“งั้นขึ้นรถเลยครับ ผมจะพาไปบ้านพรรณภูมิ”

“ค่ะ” มัทนาก้าวขึ้นมานั่งบนรถอย่างไม่คิดอะไรมาก

รถเลี้ยวกลับแล้วขับเข้าไปในหมู่บ้านที่เห็นบ้านคนไกล ๆ ทางเข้าค่อนข้างลึกพอสมควรเลย เมื่อขับเข้ามาใกล้หมู่บ้านก็เห็นว่ามีฟาร์มสัตว์อยู่ เขียนชัดเจนว่าทรัพย์สินของพรรณภูมิ อีกฝั่งหนึ่งที่เป็นทุ่งหญ้าโล่งก็มีป้ายไม้ปักไว้ว่าพรรณภูมิอีก แสดงว่าครอบครัวนี้คงร่ำรวยในแถบนี้มาก ๆ

สักพักหนึ่งรถก็ขับเข้ามาในพื้นที่ส่วนบุคคลที่มีรั้วรอบขอบชิด แต่ก็ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ใหญ่ มีบ้านไม้หลังใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลางท่ามกลางธรรมชาติที่เหมือนหลุดเข้ามาในป่า แตกต่างจากด้านนอกเพราะเป็นพื้นหญ้าและดินอันชุ่มชื้น ไม่เหมือนดินลูกรังที่แห้งกรัง

"ถึงแล้วครับ ยินดีต้อนรับสู่บ้านพรรณภูมินะครับ" ลุงคนขับรถหันมาส่งยิ้มให้มัทนา

"ค่ะ" หญิงสาวก้าวลงจากรถพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอ สายตาจับจ้องไปยังเรือนไม้ใหญ่เบื้องหน้าที่ทำจากไม้ทั้งหลังก่อนจะมีคนเดินออกมา

"มัทนาใช่ไหม?" หญิงสาวในชุดพื้นบ้านสวมใส่ผ้าซิ่นที่ทำจากผ้าไหมมันวาวปักลวดลายสวยงามเดินเข้ามาหามัทนาด้วยท่าทางใจดี

"ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะ" เธอยกมือขึ้นไหว้หญิงตรงหน้า

"ฉันทิพย์นะเป็นภรรยาคุณเสก" ทิพย์ แม่ใหญ่ของบ้านแนะนำตัวด้วยรอยยิ้มก่อนจะยื่นมือไปจับแขนของมัทนา "เข้ามาในบ้านก่อนจะพาไปแนะนำให้รู้จักคนอื่น"

"แต่ของของหนู"

"ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวให้คนงานเอาไปไว้ที่บ้านพักให้นะ" ทิพย์ดึงแขนของมัทนาให้เดินเข้ามาภายในบ้านจนเธอขัดไม่ได้ต้องยอมทิ้งข้าวของไว้หน้าบ้าน

หญิงสาวเดินตามแม่ใหญ่เข้ามาภายในบ้านที่ประดับประดาไปด้วยเครื่องเงินเครื่องทองมากมาย ดูเป็นของเก่าโบราณไม่น้อยเลย แต่หญิงสาวก็ต้องตกใจจนสะดุ้งเมื่อเดินเข้ามาในห้องห้องหนึ่งแล้วเจอเข้ากับรูปปั้นยักษ์สีดำทมิฬ ตาแดงก่ำตั้งอยู่ภายในนั้น

"โทษทีนะ ตกใจแย่เลย แต่ใคร ๆ เข้ามาก็ตกใจแหละ" ทิพย์หันมาปลอบมัทนาด้วยรอยยิ้ม

"ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท"

"ไม่เป็นไรหรอกคนเราตกใจมันเรื่องปกตินะ"

ทิพย์พามัทนาเข้ามาในห้องรับแขกที่มีสมาชิกภายในบ้านกำลังนั่งคุยกันอยู่ เมื่อหญิงสาวเข้ามาทุกสายตาก็จับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว แต่สายตาเหล่านั้นมันกลับดูน่ากลัวแปลก ๆ เพราะจ้องเหมือนจะกินเธอเสียอย่างงั้นแหละ

"นี่มัทนาแม่บ้านคนใหม่ของเราค่ะ" ทิพย์แนะนำเธอให้สมาชิกคนอื่นรู้จัก

"สวัสดีค่ะ" มัทนายกมือขึ้นไหว้ทุกคน

"หน้าตาสะสวยเชียว" แรม คุณย่าของบ้านกล่าวขณะสายตาก็จับจ้องหญิงสาว

"ขอบคุณนะคะ" มัทนายกมือขึ้นไหว้อีกครั้ง

"ฉันหวังว่าเราจะร่วมงานกันได้นานนะ ฉันมีบ้านพักให้ ตอนกลางวันจะเดินไปไหนก็ได้ตามใจ แต่ตอนกลางคืนไม่จำเป็นก็อย่าออกไป แถวนี้มันบ้านป่า มืดค่ำไฟไม่ค่อยมีหรอก งูเงี้ยวเขี้ยวขอมันเยอะ อันตราย" เสก พ่อใหญ่ของบ้านพูดขึ้น

"ค่ะ หนูเข้าใจแล้วค่ะ หนูจะปฏิบัติตามคำแนะนำทุกอย่างค่ะ" มัทนาตบปากรับคำ

"ดีแล้วแหละ กันต์ เจ้ากันต์" เสกตะโกนเรียกลูกชายคนโตที่เดินผ่านหน้าห้องจนอีกฝ่ายต้องเลี้ยวเดินเข้ามาในห้องก่อน

"มีอะไรครับ?" เสียงเข้มดังขึ้นทางด้านหลังของมัทนาจนเธอต้องหันไปมอง

แต่พอดวงตาคู่สวยสบเข้ากับดวงตาคู่คมสีทมิฬของ กันต์ ก็ทำเอาหัวใจของมัทนาเต้นแรง ใบหน้าอันหล่อเหลาคมคาย ผิวสีเข้มตามประสาหนุ่มบ้านป่า มันนำพาเลือดสาวในกายของเธอพลุ่งพล่าน เนื้อตัวร้อนวูบวาบอย่างบอกไม่ถูกเหมือนถูกเขาสะกดให้หลงใหลจนยากจะถอนสายตาออกจากใบหน้าคมได้

"นี่มัทนาแม่บ้านใหม่ของเรานะ" เสกแนะนำมัทนาให้กันต์รู้จัก

"ครับ" กันต์ตอบเพียงสั้น ๆ ด้วยท่าทางสุขุมแต่ถึงแบบนั้นเขาก็จับจ้องใบหน้าหวานของมัทนาไม่ละสายตาเหมือนกันเหมือนตัวเขาเองก็จะถูกใจเธอไม่น้อยเลย

"ถ้าอย่างงั้นไปพักผ่อนก่อนนะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยเริ่มงาน" ทิพย์พูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปหากันต์ลูกเลี้ยงของเธอ

"กันต์พามัทนาไปที่บ้านพักทีสิ น้าต้องออกไปดูคนงานที่ทำรั้ว เดี๋ยวจะมืดค่ำ"

"ครับ ทางนี้" เมื่อได้ฟังแบบนั้นกันต์เองก็ไม่ได้ปฏิเสธเขาผายมือเชื้อเชิญหญิงสาวให้เดินนำออกไปก่อน

"งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ" มัทนาหันกลับมายกมือไหว้ทุกคนก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับกันต์

"สาวแรกแย้ม เนื้อกำลังอ่อนกำลังหวาน" ย่าแรมพูดขึ้นเมื่อมัทนาออกไปแล้ว

"แต่ครั้งนี้เราคงจะเอาเธอไปกินไม่ได้นะครับ" เสกพูดขัดคอแม่จนย่าแรมชักสีหน้า

"ใช่ค่ะ เราเปลี่ยนแม่บ้านบ่อยเกินไป ชาวบ้านจะสงสัยเอา แต่ละคนไม่เคยกลับออกไปเลย มีแต่เข้ามาใหม่" ทิพย์กล่าว

"ก่อนจะห้ามปรามฉัน ไปห้ามปรามเจ้ากันต์ก่อนเถอะมันนั่นแหละตัวดี ยังหนุ่มยังควบคุมตัวเองไม่ได้"

ย่าแรมพูดก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้องถึงแม้จะแก่ชรามากแล้วแต่ก็ยังคงมีแรงเดิน คล่องแคล่วกระฉับกระเฉงเหมือนคนหนุ่มสาวไม่ต้องใช้ไม้ค้ำหรือคนพยุงแต่อย่างใด

เสกกับทิพย์ได้แต่มองหน้ากันอย่างหนักใจเพราะพวกเขารู้ดีว่ามัทนาอาจจะอยู่ในอันตรายจากพวกเขาเนี่ยแหละ ภายนอกพวกเขาอาจจะเหมือนคนทั่วไป แต่ความจริงมันไม่ใช่เลย ความลับอันดำมืดที่ป่าเขาแห่งนี้ปกปิดไว้โดยที่คนเมืองภายนอกไม่เคยรู้และไม่นึกฝันว่าจะมี แต่ที่นี่มันมี…