7 : ไม่สมฐานะ [1/2]

Chapter 7

'ไม่สมฐานะ'

.

.

เสียงนกน้อยเจื้อยแจ้วไปทั่วผืนป่า ลมเย็นพัดผ่านเข้ามาในห้องนอนจนหน้าต่างปลิวไสวมันทำให้มัทนาที่กำลังหลับค่อย ๆ เปิดเปลือกตาสวยขึ้น ดวงตาจับจ้องไปยังเบื้องหน้าด้วยความมึนเบลอ สายตายังคงพร่ามัว เธอขยับตัวเล็กน้อยกลับรู้สึกหนัก ๆ เหมือนมีอะไรพาดทับบนหน้าอก

"ว้ายยยย!" แต่เมื่อหันไปมองหญิงสาวก็ต้องตกใจจนร้องกรี๊ดออกมาเมื่อพบว่ากันต์ในสภาพเปลือยเปล่ากำลังนอนกอดเธออยู่และไม่ใช่เขาที่เปลือย เธอเองก็เหมือนกันไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าอะไรเลย

"ตื่นแล้วเหรอจ้ะเมีย" กันต์ยกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นหน้าตาตื่นตกใจของมัทนา

"กรี๊ดดดด!" แต่แทนที่มัทนาจะตอบเขากลับส่งเสียงกรี๊ดอัดหน้าชายหนุ่มแทน หญิงสาวรีบก้าวขาลงจากเตียงด้วยความตกใจมือก็หยิบเอาผ้าห่มมาปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าเอาไว้

สมองพยายามคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น ภาพความทรงจำมากมายก็ไหลพรั่งพรูเข้ามา ภาพที่เธอกำลังเล่นบทรักบทสวาทอันเร่าร้อนกับเขา ทั้งบนเตียง บนพื้น เกาะผนัง เรียกว่าทำหมดทุกพื้นที่ในห้องนี้เลยก็ว่าได้

ให้ตายสิทำไมเธอร่านสวาทขนาดนั้น!

แต่มันน่าตกใจกว่าตรงที่เธอไม่ขัดขืนเขาเลย สมยอมเขาทุกอย่าง มันน่าแปลกจังเพราะเธอไม่อยากหลับนอนกับเขา แต่ทำไมเมื่อคืนถึงยอมง่ายดายแบบนั้นมันเหมือนทำอะไรไปโดยที่ไม่รู้ตัว แต่มันก็ไม่ใช่เพราะจำได้ทุกอย่างทุกนาทีที่เขาสัมผัสบนร่างกาย นี่มันเกิดอะไรขึ้น

"มาต่อกันอีกสักรอบยามเช้าดีไหม?"

"ว้ายยย!" เธอร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อเขาลุกมายืนตรงหน้าเธอต้องแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ พอจะถอยหนีตอนนี้ก็ไม่ทันเพราะถูกเขาคว้าตัวเข้าไปกอดอย่างรวดเร็ว

"ปล่อยฉันนะคะ ปล่อย!" มัทนาพยายามดิ้นขัดขืนเขาสุดแรงของเธอ แต่ก็ถูกกันต์จับเหวี่ยงลงที่นอนแล้วทิ้งตัวลงคร่อมทับ

"...คะ...คุณจะทำอะไรฉันคะ"

"อื้อออ~" เขาไม่ตอบแต่เลือกจะไซ้ไปตามซอกคอขาวจนมัทนาต้องเอียงคอหลบมือก็ยกขึ้นดันใบหน้าและอกกว้างออกไป

"เธอเป็นเมียฉันแล้วนะจะขัดขืนทำไม" เขากดแขนของเธอเอาไว้ข้างหัวดวงตาคู่คมจ้องมองใบหน้าหวานอย่างดุดัน

"ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น"

"ถึงเธอจะไม่เข้าใจก็ช่างเถอะ แต่ที่เธอควรรู้และตระหนักไว้ว่าตอนนี้เธอเป็นเมียฉันแล้วและฉันเป็นผัวของเธอ เธอมีหน้าที่ทำตามคำสั่งผัวเท่านั้น"

เมื่อได้ฟังแบบนั้นก็ทำเอามัทนานิ่งไปถึงเธอจะไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นก็ตามทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ แต่เธอก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียเขาไปแล้วอย่างที่เขาว่านั่นแหละ เมียต้องอยู่ในโอวาทผัวเหมือนที่แม่มักจะสั่งสอนเธอเสมอว่าผัวน่ะช้างเท้าหน้าเราต้องปรนนิบัติดูแลผัวให้ดี เชื่อฟังผัว รักและเทิดทูนให้มาก ๆ

เมื่อเห็นมัทนานิ่งไปกันต์ก็ลงมือย่ำยีร่างกายของเธอต่อ ริมฝีปากครอบลงบนยอดเม็ดบัวงามดูดเม้มและขบกัดมันเบา ๆ จนมัทนารู้สึกเสียงวูบวาบไปทั่วท้องน้อย แต่ถึงแบบนั้นเธอก็ยังขัดขืนเขาด้วยความหวาดกลัว ใช่แม่เธอสอนให้เชื่อฟังผัวรักและเทิดทูนก็จริง แต่ก็สอนด้วยว่าควรมอบร่างกายให้ผัวที่แต่งงานแล้วด้วยเท่านั้น อย่าชิงสุกก่อนห่าม อย่านอนกับผู้ชายที่ไม่ได้แต่งงาน

"...ยะ...อย่านะคะ ปล่อย!" มัทนาพยายามขัดขืนเขาผลักใบหน้าคมออกไปจากร่างกายของเธอ แต่เขาก็ไม่ยอมและยังคงสัมผัสบนเรือนร่างอย่างจาบจ้วง

"ปล่อยฉัน!"

"โอ๊ย!"

ด้วยความหวาดกลัวมัทนาเลยพยายามจะขัดขืนสุดแรงนั่นทำให้เธอเผลอข่วนเล็บลงบนใบหน้าของกันต์จนเขาได้แผลเลือดซิบและมันไปปลุกความเป็นอสูรร้าย เขาเปลี่ยนจากมือที่บีบเคล้นไปตามร่างอรชรขึ้นมาบีบคอเล็กแทน

"...ปะ..ปล่อย อือออ~"

"กล้าดียังไงมาทำร้ายผัวแบบนี้"

"เป็นแค่เมีย หน้าที่คือแค่เชื่อฟังผัว ปรนนิบัติผัวแค่นั้น”

มัทนาดิ้นพล่านเมื่อลมหายใจเริ่มติดขัด เล็บจิกข่วนลงบนมือและแขนใหญ่แต่ก็ไม่เป็นผลเขาไม่รู้สึกอะไรเลยแถมยังเพิ่มแรงบีบมากขึ้นจนดวงตาคู่สวยเบิกโพลงแทบถลนออกมาจากเบ้า ลิ้นเล็กเริ่มดันริมฝีปากเมื่อหลอดลมถูกบีบรัดจนอากาศไม่สามารถเข้าไปได้

"กันต์หยุด!"

"เจ้ากันต์หยุด!" แต่ก่อนที่มัทนาจะหมดลมหายใจตายไปจริง ๆ เสกและทิพย์ก็บุกเข้ามาในห้องช่วยดึงตัวกันต์ที่กำลังถูกโทสะของยักษาเข้าครอบงำจนไร้สติสัมปชัญญะออกไป นั่นทำให้หญิงสาวรอดตายมาได้

มัทนารีบสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด สายตาที่เจิ่งนองไปด้วยคราบน้ำตาก็มองกันต์ที่กำลังถูกเสกลากคอออกไปจากห้องด้วยความหวาดกลัวกับสิ่งที่เขากระทำกับเธอจนไม่อาจจะข่มอารมณ์ได้ร้องไห้ออกมาจนเนื้อตัวสั่นเทา

"...ฮึก...ฮือ...ฮือ"

"ฉันขอโทษแทนกันต์ด้วยนะ" ทิพย์รีบขอโทษแทนลูกเลี้ยงของเธอเมื่อเห็นมัทนาร้องไห้จนน่าสงสาร

"...มะ...มันเกิดอะไรขึ้นคะ หนูจำได้ทุกอย่าง แต่ก็เหมือนไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลย หนูไม่เข้าใจเลย"

มัทนาพูดไปก็ร้องไห้ไป น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความเสียใจยิ่งทำให้ทิพย์สงสารมากกว่าเดิมอีกที่หญิงสาวต้องมาเจออะไรแบบนี้ ไหนจะต้องกลายมาเป็นที่รองรับอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ของกันต์ที่ยังควบคุมตัวเองไม่ได้อีก ทิพย์เลยดึงตัวมัทนาเข้ามากอดเพื่อปลอบประโลมเธอ

"ฉันขอโทษแทนกันต์ด้วยที่ทำนิสัยแย่ ๆ กับเธอ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะให้คุณเสกจัดงานแต่งงานให้เธอกับกันต์ให้มันถูกต้องตามประเพณีและจะไม่ให้กันต์มาทำร้ายเธอแบบนี้อีกแล้ว"

"...ตะ...แต่งงานเหรอคะ?" เธอเงยมองหน้าทิพย์ด้วยความลังเลใจ

"ใช่ แต่งงาน มันคือสิ่งที่ถูกที่ควร"