บทที่ 2 'คืนแรกต่างถิ่น'

Chapter 2

'คืนแรกต่างถิ่น'

.

.

"ที่นี่ร่มรื่นดีนะคะ"

มัทนาหันไปชวนกันต์คุยเพราะเขาเอาแต่เงียบ ตลอดทางที่เดินมาส่งเธอเนี่ยไม่พูดไม่จาเลย บรรยากาศรอบตัวก็เงียบวังเวงเหมือนหลุดเข้ามาในป่าจริง ๆ แต่เป็นป่าร้างที่ไม่มีสิงสาราสัตว์ มันก็น่าแปลกนะทำไมไม่มีเสียงนกเสียงแมลงเลย ทั้งที่ต้นไม้ใบหญ้าเยอะขนาดนี้

"มันเป็นป่าเขานิ่" เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"แต่ไม่ค่อยมีเสียงนกเสียงกาเลยนะคะ"

คำพูดของมัทนามันทำให้กันต์ต้องหันมองเธอเล่นเอาหญิงสาวรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมากับสายตาเย็นชาของเขาที่แสนน่ากลัว แค่เธอพูดเรื่องแค่นี้ทำไมจะต้องทำหน้าตาไม่พอใจด้วย

"ฉันพูดอะไรผิดเหรอคะ?"

"นี่มันเย็นแล้วจะมีเสียงนกเสียงกาได้ยังไง มันกลับเข้ารังหมดแล้ว"

คำพูดของเขาทำเอาเธอมึนงงเพราะปกติช่วงเย็นนกเข้ารังเนี่ยจะส่งเสียงเจื้อยแจ้วจะตายไป เธอไม่เคยเจอนกกลับรังแล้วเงียบสักนิด มันแปลกจัง แต่ก็ไม่กล้าจะพูดอะไรออกไปเพราะท่าทางของกันต์ดูไม่ชอบใจที่เธอชวนคุย

เขาพาเธอเดินมาส่งที่บ้านพักหลังเรือนใหญ่ หญิงสาวจึงหันไปส่งยิ้มหวานให้ "ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์เดินมาส่ง"

"กลางค่ำกลางคืนถ้าไม่จำเป็นก็อย่าออกไปไหนละ"

"ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ" เมื่อมัทนาตบปากรับคำเขาก็หันตัวเดินออกไปในทันทีจนหญิงสาวค่อนข้างมึนงงกับท่าทีของเขา แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากเลือกจะหันตัวเดินเข้ามาในบ้านหลังเล็ก

ด้านในถูกแบ่งเป็นห้องครัว ห้องน้ำ และห้องนอนเอาไว้ คงคล้าย ๆ ห้องเช่านั่นแหละมั้ง หญิงสาวเดินเข้ามาภายในห้องนอนก็เห็นว่ากระเป๋าเสื้อผ้าถูกนำมาวางไว้ให้เรียบร้อยจึงหยิบเอามาเปิดเพื่อจัดเก็บเสื้อผ้า ใจก็นึกถึงบ้าน นึกถึงพ่อแม่ขึ้นมาว่าป่านนี้จะทำอะไรกันอยู่ เป็นยังไงบ้าง

ที่เธอต้องมาทำงานไกลถึงต่างจังหวัดแบบนี้ก็เพราะเงินถึงแม้ว่าจะมาทำงานเป็นแม่บ้านแต่ค่าจ้างค่าแรงมันกลับสูงกว่าในเมืองเสียอีกและคนที่แนะนำเธอก็เป็นเพื่อนของแม่ที่สนิทรู้จักกับแม่มาตั้งแต่เด็กก็เลยตัดสินใจมาทำงานที่นี่เพื่อเก็บเงินให้ได้สักก้อน อีกอย่างมีที่พักมีข้าวให้กินฟรีอยู่ฟรี ชนบทแบบนี้ด้วยคงไม่ต้องใช้เงินมากมันเหมาะกับการมาทำงานเก็บเงินที่สุดแล้ว

หลังจากเก็บเสื้อผ้าข้าวของเข้าที่เรียบร้อยแล้ว มัทนาก็หันตัวเดินไปอาบน้ำอาบท่าจนเสร็จ ร่างเล็กที่สวมใส่ผ้าซิ่นสีพื้นเนื้อตัวเปียกชุ่มเดินมายังหน้าต่างเพื่อมองวิวทิวทัศน์ยามค่ำคืนของที่นี่ มันจริงอย่างที่คุณเสกว่านั่นแหละ พอตกกลางคืนมันก็เงียบสงัดไม่มีแม้แต่เสียงจิ้งหรีดรำไร ทั้ง ๆ ที่มันยังไม่ดึกแต่กลับมืดมาก ๆ ยิ่งมองเข้าไปในป่าที่อยู่ในบริเวณบ้านยิ่งน่ากลัวเพราะไม่มีไฟสักดวงเดียวแล้วเหมือนที่นี่จะเน้นจุดตะเกียงมากกว่าเปิดไฟฟ้าเสียอีก

ความมืดคืบคลานเข้ามาภายในบ้านป่าที่กลางวันก็น่ากลัวยิ่งตกกลางคืนยิ่งน่ากลัวกว่าเป็นไหน ๆ ชาวบ้านต่างปิดบ้านช่องเงียบเชียบ มีเพียงแสงไฟสลัวจากตะเกียงสาดส่องออกมาแผ่วเบาเท่านั้น ยามลมพัดทำให้กิ่งไม้ใบหญ้าสั่นไหวไปตามแรงจนเกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดหวีดร้องไปมาเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังแผดเสียงในความมืด

เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาภายในบ้านพักของมัทนา มือใหญ่เอื้อมไปเปิดประตูไม้ออกก็พบว่ามันล็อกอยู่ ดวงตาคู่คมสีดำทมิฬจ้องมองไปยังประตูทันใดนั้นกลอนประตูก็คลายออกอย่างต้องมนต์ ประตูบานใหญ่เปิดออกช้า ๆ จนเสียงดังอ๊อดแอ๊ดทำเอามัทนาที่กำลังหลับไหลลึกด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ตื่นแต่อย่างใด

ร่างสูงใหญ่เดินตรงเข้ามาหาหญิงสาวก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ เธอ ใบหน้าคมโน้มลงไปหาร่างเล็กแล้วใช้จมูกดอมดมไปทั่วผิวกายขาวเนียนเพื่อสูดกลิ่นสาวอันหอมหวานที่แผ่ซ่านออกมาจากเรือนกายอรชร ลิ้นใหญ่ยาวแลบเลียริมฝีปากเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังกระหายในรสชาติเหยื่อจนไม่อาจจะต้านทานความอยากในกายอันร้อนผ่าวได้ ลิ้นสากลากเลียลงบนเนื้ออ่อนจนเปียกชุ่มทำเอาเจ้าของร่างสะดุ้งเฮือก

"อ๊ะ!" มัทนาลืมตาตื่นด้วยความตกใจเมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรเย็น ๆ เปียก ๆ ที่สัมผัสลงบนเนื้อของเธอ แต่เบื้องหน้ามันกลับว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลยนอกจากแสงไฟสลัว ๆ จากตะเกียงน้ำมันที่กำลังจะหมดเชื้อไฟแต่เมื่อก้มลงมองที่แขนของตนก็ต้องตกใจที่มีอะไรบางอย่างชื้นเหนียวเปื้อนอยู่ เมื่อเอานิ้วแตะดูมันกลับเหมือนน้ำลายไม่มีผิดจนร่างเล็กต้องรีบลุกจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำเพื่อล้างออก

หลังจากล้างคราบสกปรกออกหญิงสาวก็เดินกลับเข้ามาในห้อง แต่กลับรู้สึกแปลกและเสียวสันหลังเหมือนมีใครกำลังจับจ้องเธออยู่ในเงามืด หน้าต่างที่เปิดอยู่ทำให้ลมเย็นจากด้านนอกพัดเข้ามาสัมผัสกายให้เย็นยะเยือกจนต้องรีบซุกตัวกลับเข้าไปในผ้าห่ม

บุ๊ก บุ๊ก บรู้ววววว~

เสียงหมาเห่าหอนลอยปนมาตามลมที่พัดผ่านท่ามกลางความมืดแสนวังเวง จนมัทนาแทบนอนไม่หลับแต่เธอก็ต้องข่มตาลงเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานถึงแม้ค่ำคืนนี้มันจะน่ากลัวเพียงใด แต่มันคงไม่มีอะไร คงเป็นธรรมดาของบ้านป่าบ้านดงแบบนี้แหละมั้ง

.

.

เช้าวันต่อมา

มัทนาเดินมายังเรือนใหญ่ด้วยสีหน้าอ่อนเพลียเพราะเมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนเท่าไหร่ เธอค่อย ๆ เดินเข้ามาในตัวบ้านอย่างระมัดระวังและตั้งสติยามต้องเห็นรูปปั้นยักษ์สีดำทมิฬตาแดงก่ำในห้อง ก็ไม่เข้าใจทำไมจะต้องเอารูปปั้นน่ากลัวแบบนี้มาไว้ในบ้านด้วย

"กลัวเหรอ?"

"ว้ายยยย!" เธอร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่ออยู่ดี ๆ ก็มีเสียงเข้มพูดขึ้นข้างหูจากทางด้านหลังจนต้องรีบหันไปมองก็พบว่าเป็นกันต์ นี่เขามาตอนไหนเนี่ย ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเลย ทำไมดูเป็นคนแปลก ๆ

"มาแบบนี้ฉันก็ตกใจสิคะ" มัทนาก้มหน้าลงเพราะอีกฝ่ายเป็นเจ้านายเลยไม่กล้ามองหน้าเพราะตอนนี้เธอเป็นแค่คนใช้

"ขวัญอ่อนจังนะ" เขายกยิ้มบาง

"ฉันขอตัวไปทำงานดีกว่าค่ะ" เธอรีบก้มหัวก่อนจะหันตัวเดินออกมาจากเขาเพราะไม่อยากอยู่กันสองต่อสองให้จิตใจสาวมันว้าวุ่น

แต่ถึงแบบนั้นกันต์ก็ยังคงเดินตามมัทนามาอยู่ดีจนเธอรู้สึกเกร็งเพราะฝีเท้าของเขามันหนักเหลือเกินกระแทกลงบนพื้นไม้ทีบ้านแทบไหว ทำไมถึงได้เท้าหนักขนาดนี้นะ อย่างกับพวกยักษ์มาร ร่างเล็กเร่งฝีเท้ามากขึ้นแต่ก็สะบัดเขาทิ้งไม่ได้เหมือนต่อให้เธอพยายามเดินไวแค่ไหนเขาก็เดินตามทันอยู่ดี

"จะตาม…" แต่พอจะหันกลับไปถามเขามัทนาก็ต้องพบแต่ความว่างเปล่าเมื่อกันต์ที่เดินตามเธอมาอยู่ดี ๆ ก็หายตัวไป ทั้ง ๆ ที่ฝีเท้าของเขาเมื่อกี้ยังดังอยู่ข้างหลังของเธออยู่เลย

"อะไรของเขานะ"

เธอได้แต่บ่นพึมพำออกมาด้วยความสงสัยเคล้ามึนงงที่อยู่ดี ๆ เขาก็หายตัวไปเฉยเลย ดูเป็นคนแปลก นึกจะมาก็มาเงียบ ๆ จะไปยังไปแบบเงียบ ๆ ทั้งที่เท้าของเขาหนักจะตายทำไมตอนไปตอนมาถึงเบาเหมือนลอยได้ขนาดนั้น

แต่จริง ๆ ที่นี่มันก็แปลกตั้งแต่บ้านยันคนนั่นแหละ