บทที่ 4 'ยักษ์แห่งเขากุมภกรรณ'

Chapter 4

'ยักษ์แห่งเขากุมภกรรณ'

.

.

"ทำไมถึงทำแบบนี้ มันจะหักห้ามใจไม่ไหวเลยหรือไง"

"คุณเสกใจเย็น ๆ ค่ะ" ทิพย์รีบห้ามเสกที่พุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของกันต์

"จะให้ใจเย็นได้ยังไงดูมันทำสิ!" เสกง้างหมัดจะต่อยลูกชายแต่ทิพย์ก็รีบดึงแขนเอาไว้

"อย่าค่ะคุณเสก ทิพย์ขอ"

"ก็แค่แม่เลี้ยงไม่ต้องมาปกป้องหรอก"

"โอ๊ย!" กันต์ผลักตัวทิพย์ออกไปจนเธอถึงกับล้มก้นจ้ำเบ้า

"จะมากไปแล้วนะเจ้ากันต์ถึงจะเป็นแม่เลี้ยงแต่ก็เลี้ยงแกมา" ย่าแรมรีบเข้ามาห้ามหลาน

"ยกยอกันเข้าไปก็แค่คนใช้ตกถังข้าวสาร" แต่กันต์ก็ยังคงหันไปดูถูกทิพย์ที่เคยเป็นเพียงสาวรับใช้ในบ้านต่อ

"แต่แกอย่าลืมสิว่าแกเองก็กำลังจะจับคนใช้ทำเมียเหมือนกัน" เสกหันไปมองมัทนาที่หมดสติอยู่บนเตียง

"แต่ผมคงจะไม่ยกย่องเชิดชูพวกสกุนต่ำขึ้นมาเป็นเมียแต่งหรอก อย่างดีก็แค่ของไว้คอยหยิบจับเล่นก็เท่านั้น" ว่าจบกันต์ก็หันตัวเดินออกจากห้องไป

"ไอ้กันต์!"

"พอเถอะค่ะคุณเสกอย่าให้มันบานปลายไปมากกว่านี้เลย" ทิพย์รีบห้ามเสกที่กำลังฉุนลูกชายจนเลือดขึ้นหน้า

"ใช่ ปล่อยเจ้ากันต์มันเถอะ พวกคนหนุ่มมันก็แบบเนี่ยควบคุมตัวเองยังไม่ได้" ย่าแรมพูดก่อนจะหันตัวเดินไปหามัทนา มือเหี่ยวลูบไล้ไปตามเนื้อขาวเต่งตึง

"เนื้อสาวนี่มันดีจริง ๆ เต่งตึงน่าจับ ไม่เหมือนคนแก่เนื้อเหี่ยว ๆ แบบฉัน"

"ดูท่ากันต์คงไม่ยอมรามือแน่ ขืนปล่อยไว้คงได้ทำร้ายมัทนาอีก อาจจะพลั้งมือจนเธอตายเหมือนคนอื่น ๆ อีก" ทิพย์พูดขึ้นอย่างหนักใจ

"งั้นเราก็ต้องทำให้เธอยอม" เสกกล่าว

"ยอม? หมายความว่ายังไงคะ?" ทิพย์ถามอย่างไม่เข้าใจ

"ไปเตรียมว่านมหาเสน่ห์ให้ฉันที

"นี่เราต้องใช้วิธีนี้กันจริง ๆ เหรอคะ?"

"ถ้าปล่อยไปเธออาจจะตายก็ได้" คำพูดของเสกมันทำให้ทิพย์ไม่มีทางเลือกเพราะเธอเองก็อยากช่วยชีวิตมัทนาถ้าปล่อยให้กันต์เข้าหามัทนาเองมีหวังคงได้พลาดพลั้งฆ่าแม่นกน้อยตัวนี้ตายเข้าสักวัน

ทางด้านของกันต์ที่เดินออกมาด้านนอก ชายหนุ่มเดินเข้ามาภายในป่าที่ติดกับบ้าน เขาทุบตีไปตามต้นไม้ด้วยความโมโหจนมันสั่นไหว นกน้อยแตกรังร้องจ้าไปทั่วป่า ทำเอาสัตว์อื่นพากันเตลิดวิ่งหนีเช่นกัน

"อะไรของมันวะอยู่ดี ๆ นกก็แตกรัง"

แต่กลับมีเสียงตะโกนดังออกมาจากด้านในป่าเหมือนการที่กันต์ระบายอารมณ์กับต้นไม้ใบหญ้ามันจะทำให้กลุ่มคนบางคนไม่พอใจเพราะสัตว์ที่กำลังล่าตื่นตกใจเสียงนกจนวิ่งหนีไป แต่เหมือนเสียงนั้นจะทำให้กันต์สนใจเพราะเขากำลังหาที่ระบายอารมณ์อยู่พอดี

"แม่งเอ๊ยกูกำลังจะยิงกวาง อึก!"

ยังไม่ทันจะพูดจบนายพรานคนที่หมายมั่นจะยิงกวางก็ถูกมือใหญ่แทงจากด้านหลังทะลุออกมาถึงด้านหน้า เลือดสีสดไหลพุ่งสาดกระจายไปทั่วบริเวณก่อนที่ร่างกายนั้นจะถูกฉีกออกจากกันเป็นสองซีก เครื่องในไหลทะลักออกมากองที่พื้นอย่างน่าสยดสยอง

"ตัวอะไรวะเนี่ย!"

เมื่อเพื่อนนายพรานหันมาเห็นก็ต้องตกใจจนสติแทบหลุด แขนขาอ่อนแรงเมื่อสิ่งที่ทำร้ายเพื่อนของพวกเขามีร่างกายที่สูงใหญ่ ดวงตาสีแดงก่ำ ผิวกายสีเข้ม มีเขี้ยวใหญ่งอกออกมาจากปากท่าทางน่ากลัว

"...ยะ...ยักษ์ ยักษ์!" นายพรานอีกคนตะโกนออกมาอย่างสติแตกก่อนจะทิ้งข้าวของทุกอย่างแล้ววิ่งหนีเตลิดออกไปด้วยความหวาดกลัว

"...ระ...รอกู อึก!"

พรานอีกคนเตรียมจะวิ่งตามเพื่อนไปแต่ก็ไม่ทันเมื่อถูกฝ่ามือใหญ่คว้าตัวเอาไว้ได้ก่อน ร่างนั้นถูกยกจนลอยภายใต้อุ้งมือมัจจุราชก่อนที่ร่างกายจะถูกบีบจนแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี เลือดสาดกระจายไปทั่วบริเวณพร้อมเศษชิ้นเนื้อที่กระเด็นไปคนละทิศคนละทาง

ร่างสูงใหญ่ของยักษาค่อย ๆ กลับคืนสภาพเดิมกลายเป็นเหมือนเช่นมนุษย์ทั่วไปแต่ปากยังคงมีเขี้ยวแหลมงอกล้นออกมา กันต์ที่เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดเดินตรงเข้าไปหาศพของนายพรานที่คิดจะมาล่าสัตว์ในอณาเขตของเขา

สองมือเปื้อนเลือกหยิบซากแขนขึ้นมาข้างหนึ่งแล้วลงมือกัดกินเนื้อกระด้างนั้นอย่างกระหายในรสชาติของมนุษย์ที่ห่างเหินมานานถึงแม้ว่ามันจะไม่อ่อนไม่หวานเท่าเนื้อของหญิงสาวที่เขาเคยได้ลิ้มลองแต่นี่ก็พอทดแทนกันได้ในยามที่ร่างกายหิวโหยกลิ่นคาวเลือดของมนุษย์เช่นนี้

"ยักษ์ ยักษ์ ช่วยด้วยยักษ์"

พรานที่รอดชีวิตวิ่งเตลิดออกมาจากป่าตรงเข้ามาในหมู่บ้าน ปากก็ร้องตะโกนเหมือนคนเสียสติจนชาวบ้านต่างพากันออกมาดูด้วยความสงสัยแต่เมื่อได้ยินเสียงร้องว่ายักษ์เหล่าผู้คนก็ต่างพากันหลบเข้าบ้านด้วยความหวาดกลัว ลูกเล็กเด็กแดงร้องงอแงกันขึ้นมา หัวหน้าหมู่บ้านที่มีหน้าที่ดูแลความสงบสุขจึงต้องเป็นคนเดินเข้าไปห้ามปรามพรานป่าคนนั้นไม่ให้ตะโกนคำว่ายักษ์ออกมาให้ชาวบ้านหวาดกลัวอีก

"พอแล้วไอ้หนุ่ม เกิดอะไรขึ้น?" ไกรศักดิ์หัวหน้าหมู่บ้านถามไป

"...ชะ...ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย ยักษ์มันจะฆ่าฉัน"

"ยักษ์เยิกอะไรคงตาฝาดเห็นต้นไม้สูงมากกว่า"

"...ผะ...ผมไม่ได้ตาฝาดนะลุง มันฆ่าเพื่อนผม ศพอยู่ตีนเขานู้น" พรานป่าชี้นิ้วไปยังจุดเกิดเหตุ

"ใจเย็นก่อนนะ ไปสงบสติอารมณ์ในบ้านฉันก่อน"

"...มะ...ไม่ ผมไม่อยู่ที่นี่แล้ว"

"อ๊ะ! " หัวหน้าหมู่บ้านถูกพรานป่าผลักจนเกือบล้มก่อนที่อีกฝ่ายจะรีบวิ่งหนีออกไปอย่างคนเสียสติ เอาแต่ร้องตะโกนคำว่ายักษ์แบบนั้นไปตลอดทาง

"เกิดอะไรขึ้นเหรอพี่?" น้อยภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านเดินเข้ามาถามพร้อมชาวบ้านอีก 4-5 คน

"มันบอกว่าเจอยักษ์ บอกว่ายักษ์ฆ่าเพื่อนมันไป”

"ห้ะ! ...จะ...จริงเหรอพี่"

"จริงสิ เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปดูศพหน่อยว่ามีจริงอย่างมันว่าไหม"

"ยักษ์มันมีจริงเหรอพ่อ?" อรดีลูกสาวของไกรศักดิ์ถามขึ้น

"ไม่หรอก ไร้สาระถ้ามีป่านนี้มันมาจับแกกินไปแล้ว"

"แต่พ่อเพิ่งพูดว่าผู้ชายคนนั้นเจอยักษ์?"

"มันคงหลอนเพราะเห็ดเมา ไม่งั้นก็ผลไม้มีพิษ กลัวว่ามันจะฆ่าเพื่อนมันเองแล้วหลอนเป็นยักษ์มากกว่า" ไกรศักดิ์พูดก่อนจะหันไปมองชาวบ้าน "พวกเอ็งก็ไปทำงานทำการกันได้แล้ว มีงานอะไรก็ไปทำ"

"ฉันบอกแล้วว่าบนเขากุมภกรรณมันมียักษ์" ชาวบ้านที่พากันเดินแยกย้ายก็จับกลุ่มพูดคุยกันไปด้วย

"งั้นที่เขาว่ามีสมบัติมันก็จริงสิ"

"จะไปรู้ไหมล่ะ ไอ้คนที่ขึ้นไปเอาก็ไม่เคยกลับลงมาสักคน"

"ที่มันไม่กลับลงมาเพราะถูกเสือกินไปแล้วหรือเปล่า ป่ารกขนาดนั้น"

"ฉันฟังเรื่องนี้มาตั้งแต่ปู่ย่าตายายนู้น เขาลือกันว่าข้างบนมันมีถ้ำสมบัติจริง ๆ แต่มียักษ์เฝ้าอยู่"

"ก็แค่ข่าวลือ ถ้ามีจริงคงมีคนไปเจอบ้างแหละ"

"พวกเอ็งนี่มัน ข้าบอกให้แยกย้ายไง!" เสียงของไกรศักดิ์ตะโกนมาจนชาวบ้านที่กำลังซุบซิบนินทาต้องรีบแยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมันในทันที

หัวหน้าหมู่บ้านผู้มีหน้าที่ต้องดูแลทุกคนมองไปยังบ้านพรรณภูมิที่มีรั้วรอบขอบชิดอยู่ตรงตีนเขาทำให้มีต้นไม้ใหญ่ปกคลุมจนไม่เห็นตัวบ้านเลย เขายกมือขึ้นไหว้ไปในอากาศก่อนจะพูดพึมพำออกมาเบา ๆ ไม่ให้ใครได้ยิน

"ท้าวเวสสุวรรณขอท่านจงดูแลบริวารของท่านอย่าให้มาทำร้ายชาวบ้านเลย ขอให้อยู่ในอณาเขตใครเขตมันเถอะ ท่านท้าวเวสสุวรรณโปรดคุ้มครองมนุษย์จากสิ่งชั่วร้ายภายใต้การปกครองของท่านด้วยเถิด"

"พ่อไหว้อะไรอะ?" อรดีที่อยากรู้อยากเห็นเลยถามคนเป็นพ่อ

"ก็ไหว้เจ้าป่าเจ้าเขาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ให้อภัยพรานป่าคนนั้นที่เข้าไปล่วงเกินไง เราทุกคนรู้ดีว่าเขากุมภกรรณมีอาถรรพ์ เอ็งก็อย่าขึ้นไปนะนังอรดี"

ไกรศักดิ์หันมาเตือนลูกสาว เขาเลือกจะไม่เล่าความจริงที่ตัวเองรู้ออกไปเพราะกลัวว่าครอบครัวและชาวบ้านจะแตกตื่นจนพากันขนข้าวของหนีไปหมด ที่นี่มันบ้านเกิดจะพากันหนีไปไหนได้ จะย้ายที่อยู่ทีก็ต้องเสียเงินทองมากมาย

ตัวเขาเองเคยพบเจอมากับตัว สิ่งที่เรียกว่า ยักษ์แห่งเขากุมภกรรณ เขาที่ถูกตั้งชื่อตามยักษ์เพราะมันมียักษ์ปกปักรักษาที่นี่จริง ๆ ไม่รู้หรอกว่าข้างบนมันมีสมบัติจริงไหมเพราะเคยเจอแต่อสูรเฝ้าสมบัติเท่านั้นที่เดินไปเดินมา ตัวสูงใหญ่ ผิวกายเข้มน่าหวาดกลัว