ตอนที่ 5

“เฮ้ย ไอ้เบียร์ หัวหน้าเรียก!”

เสียงเพื่อนร่วมงานที่นั่งอยู่ข้างๆ ตะโกนบอก ทำให้เบียร์หลุดออกจากภวังค์ เขาพยักหน้าให้เป็นเชิงรับรู้ ก่อนจะวางกล่องโปรแกรมลงบนโต๊ะ ลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังห้องหัวหน้า

ก๊อก ก๊อก

“ขออนุญาตครับ” เบียร์เคาะประตูเบาๆ แล้วเปิดเข้าไป หัวหน้าที่กำลังตรวจเอกสารเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

“อ้าว มาแล้วเหรอ นั่งก่อนสิ” หัวหน้าฝ่ายทัก ก่อนจะผายมือให้เขานั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามโต๊ะทำงาน

“หัวหน้ามีอะไรหรือครับ?” เบียร์ถามตรงๆ เพราะเขารู้ว่าถ้าไม่มีงานด่วน หัวหน้าคงไม่เรียกเขามา

“เรื่องงานพรุ่งนี้น่ะ ทางบริษัทบัตรเครดิตที่เราทำซอฟต์แวร์ให้ ตอนนี้เขาต้องการพัฒนาโปรแกรมควบคู่ไปด้วย และต้องให้เราส่งคนไปเทรนพนักงานที่นั่นด้วย เงื่อนไขทั้งหมดจะคุยกันพรุ่งนี้ในการประชุม” หัวหน้าพูดด้วยสีหน้าหนักใจ

“ฟังดูไม่น่ายากเลยนี่ครับ” เบียร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ดูเหมือนง่ายนะ แต่โปรเจกต์นี้มีความซับซ้อนหน่อย ทางเราต้องส่งคนไปประจำที่บริษัทบัตรเครดิตในช่วงแรก เพื่อเทรนพนักงานให้ใช้งานโปรแกรมของเรา และ...” หัวหน้าหยุดชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ

“นอกจากอธิพงศ์แล้ว นายคืออีกคนที่ฉันไว้ใจได้ แต่ตอนนี้อธิพงศ์ต้องไปคุมโปรเจกต์ใหญ่ที่ไซด์อื่น งานนี้จึงเหลือแต่นาย”

เบียร์เลิกคิ้วด้วยความสงสัย “ก็ไม่เห็นยากอะไร แล้วทำไมหัวหน้าดูหนักใจขนาดนั้นล่ะครับ?”

หัวหน้าถอนหายใจ “บริษัทบัตรเครดิตที่ว่านั่น... เป็นที่เดียวกับที่พี่สาวของอธิพงศ์ทำงานอยู่”

เบียร์เข้าใจทันที หัวหน้ากลัวเรื่องอะไร เขาหัวเราะออกมาเบาๆ

“โธ่หัวหน้า คนในบริษัทนั้นมีตั้งเยอะ ผมคงไม่เจอเธอหรอกครับ ที่สำคัญ ผมก็ไม่ได้หล่อขนาดนั้นที่สาวๆ จะต้องมาตามกรี๊ด”

หัวหน้าขมวดคิ้วทันที

“นายมนสิช นิมิตวรกานต์!” หัวหน้าเรียกชื่อเต็มของเบียร์อย่างจริงจัง ทำให้เขาสะดุ้ง แม้จะสนิทกัน แต่เรื่องนี้หัวหน้าไม่ล้อเล่นแน่

เบียร์เก็บอาการขำ รีบปรับสีหน้าเป็นจริงจังในทันที เพราะรู้ว่าถ้าเล่นมากไป อาจโดนหัวหน้าจัดหนักเข้าให้

“ครับผม” เบียร์ตีหน้าขรึม แม้จะพยายามกลั้นยิ้มขำกับท่าทีจริงจังของหัวหน้า

“เอาล่ะ พรุ่งนี้นายไปประชุมโปรเจ็กต์กับฉันด้วย” หัวหน้าฝ่ายสรุป เบียร์พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมกลับไปทำงานต่อ

“แล้วผมต้องไปประจำที่นั่นนานเท่าไหร่ครับ?” เบียร์นึกขึ้นได้จึงหันมาถาม

“เท่าที่คาดไว้น่าจะประมาณ 1 ปี แต่ไม่น่าเกิน 2 ปี” หัวหน้าตอบโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้น เบียร์นิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าครุ่นคิด

ขณะเดินกลับไปที่โต๊ะ เบียร์ก็คิดถึงระยะเวลา 1 ปีที่เขาอาจต้องไปประจำการที่บริษัทบัตรเครดิต เขามองไปที่รูปถ่ายงานปีใหม่ที่วางอยู่บนโต๊ะ ในรูปนั้นเป็นการถ่ายรวมกันในหมู่บ้าน และในมุมขวาของภาพ สาวน้อยหน้าใสที่เขาคิดถึงมาตลอดยืนอยู่ ส่วนตัวเขายืนอยู่ฝั่งซ้ายสุด

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ... การคิดถึงใครสักคนตลอดเวลา มันช่างเหนื่อยมากจริงๆ

“เฮ้ย เบียร์ คนจากครอสพาวเวอร์มาขอพบนายน่ะ” เพื่อนร่วมงานตะโกนบอก

“เออๆ รู้แล้ว เดี๋ยวกูไป”

เบียร์ตอบขณะจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เขาเสยผมลวกๆ ก่อนจะหยิบแฟ้มรายงานและคู่มือซอฟต์แวร์เล่มล่าสุดที่ทำเสร็จเมื่อคืนติดมือไปด้วย

เบียร์เดินตรงไปที่ห้องประชุมด้วยท่าทางมั่นใจ เมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาพบว่าพนักงานจากครอสพาวเวอร์กำลังรออยู่ หญิงสาวหนึ่งคนและชายอีกสองคน หญิงสาวหันมายิ้มให้เบียร์ พร้อมแนะนำตัวเองและเพื่อนร่วมงาน

“เอ่อ... ดิฉันเป็นตัวแทนฝ่ายสารสนเทศจากครอสพาวเวอร์ค่ะ ส่วนสองคนนี้เป็นโปรแกรมเมอร์ประจำบริษัท” หญิงสาวกล่าวแนะนำด้วยน้ำเสียงที่เบาเล็กน้อย

“ยินดีครับ ผมมนสิช นิมิตวรกานต์ มีอะไรให้ช่วยบอกได้เลยครับ” เบียร์ยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร หญิงสาวรู้สึกใจเต้นแรงกับรอยยิ้มที่เปี่ยมเสน่ห์ของเขา ใบหน้าเธอแดงระเรื่อเล็กน้อยเมื่อสบตากับเบียร์

เบียร์ยิ้มรับคำแนะนำของพวกเขาก่อนเชื้อเชิญให้นั่ง จากนั้นเขาอธิบายวิธีการใช้งานซอฟต์แวร์อย่างละเอียด หญิงสาวนั่งมองเขาตาเชื่อม แววตาชัดเจนว่าเธอสนใจมากกว่าแค่การทำงาน

ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้ทุกคนสินะ เบียร์คิดในใจ