ตอนที่ 10

“ฮื้อ...อีกแล้ว” เสียงพึมพำอย่างไม่พอใจหลุดออกมาจากปากของเนยขณะที่จ้องมองคอมพิวเตอร์ที่หน้าจอดับไปอีกครั้ง

“เป็นอะไรเหรอเนย?” แพรที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ชะโงกหน้ามาถามด้วยความสงสัย

“ก็เครื่องคอมฯ ฉันน่ะสิ รวนอีกแล้ว” เนยบ่นด้วยความหงุดหงิด

“อ้าว เมื่อวานนี้ฝ่ายสารสนเทศเพิ่งมาซ่อมให้ไม่ใช่เหรอ?” แพรเดินเข้ามาดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเนยที่ตอนนี้ดับสนิท

“ใช่น่ะสิ! ทำไมหมู่นี้มันถึงได้รวนบ่อยนักก็ไม่รู้” เนยขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

“สงสัยช่างที่มาซ่อมจะวางยาเครื่องเธอแล้วล่ะ” แพรหัวเราะแซว

“หมายความว่าไงยะ?” เนยหันไปมองเพื่อนสาวอย่างไม่เข้าใจ

“ก็หมอนั่นอาจจะอยากมาหาเธอทุกวันไงล่ะ เลยแอบทำให้เครื่องเธอเสียตลอดไง สาวสวยเสน่ห์แรงอย่างเธอ ใครจะไม่อยากมาเจอบ่อยๆ” แพรหัวเราะคิกคัก

“อย่ามาล้อเล่นน่า อีตาช่างคนนั้นน่ะเหรอ? เฮอะ!” เนยยิ้มเหยียดเล็กน้อย

“ก็แค่หน้าตาธรรมดา หน้าปลาจวดชัดๆ”

“โธ่ เธอพูดอย่างนี้ได้ไง หมอนั่นเขามีชื่อว่าเป็นหนุ่มหล่อของบริษัทเลยนะ” แพรทำตาโต

“ถ้านั่นน่ะหล่อ โลกนี้คงไม่มีใครหล่อแล้วล่ะ” เนยสวนกลับทันที

“เอาน่าๆ รีบโทรตามเขามาเถอะ เดี๋ยวจะทำงานไม่ได้” แพรหัวเราะเบาๆ ด้วยความชอบใจที่ได้แกล้งเพื่อน

“เออๆ รู้แล้วน่า” เนยพูดพร้อมกับย่นจมูกเล็กน้อย ก่อนจะหยิบโทรศัพท์กดหมายเลขไปยังฝ่ายสารสนเทศ

ไม่นานนัก ช่างของฝ่ายสารสนเทศก็มาถึงอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มคนนั้นเริ่มตรวจเช็คคอมพิวเตอร์ของเธออย่างตั้งใจ โดยที่เนยยืนมองเขาอย่างประหลาดใจ เพราะชื่อของเขาเธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ทั้งที่เจอกันแทบทุกวันมาสองอาทิตย์แล้ว จากการที่คอมพิวเตอร์ของเธอเสียบ่อยครั้ง ไม่ว่าจะหน้าจอดับ หรือ CPU หยุดทำงาน

“เสร็จแล้วครับ” ชายหนุ่มพูดขณะปิดฝาเครื่อง

“อะ...เหรอคะ” เนยสะดุ้งเล็กน้อยเพราะกำลังใช้ความคิดอยู่

“คุณเนยลองเปิดเครื่องดูอีกทีนะครับ” เขายิ้มให้เธออย่างสุภาพ

“ค่ะ แล้วมันเป็นอะไรคะ? ทำไมถึงเสียบ่อยนัก” เนยถามอย่างสงสัย

“ผมคิดว่าจออาจจะเริ่มเสื่อมแล้วล่ะครับ แต่ถ้าเป็นแบบนี้อีก ผมจะลองติดต่อบริษัทที่ดูแลเครื่องโดยตรงให้ดูนะครับ” ชายหนุ่มอธิบายพลางยิ้มเล็กน้อย

“อืม...ก็ดีค่ะ” เนยตอบพร้อมส่งยิ้มกลับไปเล็กน้อย ชายหนุ่มยิ้มรับก่อนจะเอ่ยลา

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

“เอ่อ...เดี๋ยวค่ะ คุณชื่ออะไรเหรอคะ?” เนยนึกขึ้นได้ จึงเอ่ยถามขึ้น

“ผมชื่อบีครับ” ชายหนุ่มหันมาตอบด้วยรอยยิ้ม

“บีเหรอคะ...” เนยสะดุดเล็กน้อยกับชื่อของเขา

“ขอบคุณมากนะคะ คุณบี” หญิงสาวกล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้มที่ชัดเจนกว่าเดิม

“ไม่เป็นไรครับ ถ้ามีปัญหาอีกก็เรียกผมได้เลยนะครับ” บีพูดพร้อมส่งยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะเดินจากไป

“จ้ะ...” เนยพยักหน้าพร้อมมองตามหลังเขาไป

“เฮ้ เป็นไงบ้าง?” แพรที่นั่งมองอยู่ร้องทักขึ้นมาจากข้างหลัง ทำให้เนยสะดุ้ง

“โธ่! ตกใจหมดเลย” เนยหันไปตีแขนเพื่อนอย่างหมั่นไส้

“ต๊าย...พี่บีทำให้เธอใจลอยขนาดนี้เชียวเหรอ?” แพรแซวพร้อมทำหน้าเจ้าเล่ห์

“บ้าสิ ไม่มีอะไรเลย” เนยตอบอย่างรวดเร็ว

“อ้าว ถ้าไม่มีอะไรทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะจ๊ะ แม่คุณ” แพรไม่ยอมแพ้ ยังคงล้อเลียนไม่หยุด

“แค่ชื่อเขาดันเหมือนกับคนที่ฉันคุยด้วยใน Chatzy เท่านั้นเอง” เนยตอบพร้อมย่นจมูก

“จริงเหรอ? แบบนี้ต้องตรวจสอบแล้วสิ” แพรยิ้มเจ้าเล่ห์กว่าเดิม

“พอเถอะน่า! กลับไปทำงานได้แล้ว” เนยไล่เพื่อนสาวอย่างดื้อๆ ก่อนจะกลับมาสนใจหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เพิ่งซ่อมเสร็จ

แพรหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยักไหล่ เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง แต่ในใจของเนยกลับไม่ได้จดจ่ออยู่กับงานเลยสักนิด ชื่อ "บี" ทำให้เธอสะดุดใจ ไม่ใช่แค่เพราะเขาเป็นช่างที่มาซ่อมเครื่องให้บ่อยๆ แต่เพราะว่าเขาชื่อเหมือนกับคนที่เธอคุยด้วยใน Chatzy อย่างน่าประหลาดใจ ชายคนนั้นคือคนที่เนยคุยด้วยแทบทุกวัน และกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่เธอขาดไม่ได้ในตอนนี้

“ฮื้อ” เนยส่งเสียงด้วยความขัดใจเมื่อคอมพิวเตอร์ของเธออยู่ๆ ก็ค้างไปเฉยๆ

“มีอะไรเหรอพี่เนย?” เจี๊ยบถามด้วยความเป็นห่วง ขณะเดินผ่านไปหาพี่เหมย

“ก็เครื่องคอมฯ นี่ไง ดูสิ เพิ่งทำงานไปได้นิดเดียวก็ค้างอีกแล้ว” เนยบ่นออกมาพร้อมกับสีหน้าหงุดหงิดสุดๆ

“อีกแล้วเหรอ? เมื่อกี้ฝ่ายสารสนเทศก็เพิ่งมาซ่อมให้ไม่ใช่เหรอ?” แพรชะโงกหน้ามาดูด้วยความสงสัย

“ใช่น่ะสิ! ทำไมถึงได้รวนอยู่เรื่อยก็ไม่รู้” เนยหันไปมองคอมพิวเตอร์ด้วยความอ่อนใจ

“สงสัยจะต้องตามช่างมาอีกแล้วมั้ง” แพรแซวขำๆ

“ยุ่งน่ะ!” เนยทำเสียงดุเพื่อนเล็กน้อย “ฉันจะลองแก้เองก่อน จะได้ไม่ต้องตามใครมากวน”

“เธอจะแก้ได้เหรอ?” แพรเลิกคิ้วถาม

“ตามช่างดีกว่ามั้ยคะ?” เจี๊ยบเสริมด้วยความหวังดี

“ไม่เป็นไร ลองดูก่อน” เนยโบกมือปฏิเสธ ก่อนจะรีสตาร์ทเครื่องอีกครั้ง แต่ดูเหมือนคอมพิวเตอร์ของเธอจะไม่ยอมให้ความร่วมมือ หน้าจอยังคงค้างสนิทเช่นเดิม แพรและเจี๊ยบยืนมองอย่างอ่อนใจในความดื้อรั้นของเนย โดยที่ทั้งสามคนไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังมองดูเหตุการณ์อยู่เงียบๆ