ตอนที่ 14

“ถ้ามึงไม่เปิด งั้นกูเปิด”

คิงพึมพำลอยๆ เขามองไปยังกลุ่มของสามสาวสวยที่กำลังสนุกกับเสียงเพลง ก่อนจะหันไปหาลูกน้องคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะ

“เอาค็อกเทลที่แพงที่สุดในร้านไปเลี้ยงโต๊ะนั้นที” คิงเอ่ยเสียงเข้มพร้อมกับพยักเพยิดไปทางโต๊ะของสามสาวสวย

ลูกน้องรับคำสั่งทันที เขาเดินออกไปจัดการตามคำสั่งของเจ้านาย ไม่ช้าถาดค็อกเทลหลากสีราคาแพงที่สุดในร้านก็ถูกยกไปเสิร์ฟที่โต๊ะสามสาว เมื่อค็อกเทลถูกวางลงตรงหน้า เนยหันไปมองชายคนนั้น ส่งยิ้มหวานให้

“พวกเราไม่ได้สั่งนี่คะ”

“คุณคิงขอเลี้ยงพวกคุณครับ” ลูกน้องของคิงตอบ

“ไหนคะ คุณคิง?” เนยเลิกคิ้วถาม

ลูกน้องของคิงยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะชี้ไปทางโซน VIP เมื่อเนยหันไปมองตาม เธอก็เห็นคิงนั่งอยู่และส่งยิ้มกว้างให้ เนยส่งยิ้มหวานหยาดเยิ้มกลับไปอย่างมีมารยาท แต่ก็แฝงความเย้ายวนที่ทำให้คิงพอใจขึ้นไปอีก

“เธอเล่นตามน้ำได้น่ารักดีแฮะ” คิงพูดเบาๆ กับตัวเอง พลางยิ้มตอบอย่างไม่ปิดบังความสนใจที่เขามีต่อเนย

เบียร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ คิงมองดูการแลกยิ้มระหว่างสองคนแล้วกลับรู้สึกไม่สบอารมณ์

เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่แววตาและรอยยิ้มของเนยที่ส่งให้คิง ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่คาดคิด เขาจิบเครื่องดื่มอีกอึก แต่ความหงุดหงิดก็ไม่จางหาย

ในขณะนั้นเอง เนที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในห้อง VIP หลังจากไปเข้าห้องน้ำ เขาเห็นเพื่อนยิ้มมุมปากกว้างอย่างพอใจจึงอดถามไม่ได้

"มึงยิ้มให้ใครวะ?" เนถามด้วยน้ำเสียงสงสัย

คิงไม่พูดเปล่า แต่พยักพเยิดไปยังโต๊ะของเนยที่กำลังนั่งดื่มค็อกเทลอย่างสบายใจ เมื่อเนมองตามคิงไป เขาก็ต้องชะงักและเบิกตากว้าง

“เชี่ย!”

เนอุทานออกมาดังลั่น เมื่อเห็นว่าคนที่กำลังนั่งดื่มอยู่คือ พี่สาว ของเขาเอง เขาถึงกับหน้าเปลี่ยนสี เมื่อเห็นชายหนุ่มแปลกหน้าที่โต๊ะของพี่สาวกำลังทำท่าลวนลามเนยอยู่ มือของเขาลูบไล้ไปตามไหล่ของเนยโดยไม่ได้รับอนุญาต

“เวรเอ๊ย!” เนไม่รอช้า เขาลุกพรวดขึ้นทันที

“เฮ้ย มึงจะไปไหนวะ?”

เนไม่ตอบ แต่พุ่งออกจากโซน VIP ตรงไปยังโต๊ะของพี่สาวทันที คิงกับเบียร์หันมองหน้ากันด้วยความงุนงง แต่ก็รีบตามเนไปติดๆ

ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนั้นยังคงใช้มือลูบไล้แผ่วเบาไปตามต้นแขนของเนย เธอหันไปมองชายหนุ่มที่ยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างไม่สบอารมณ์

หญิงสาวเพียงนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็ใช้มือจับข้อมือของเขาไว้ ก่อนจะพลิกตัวอย่างรวดเร็ว ศิลปะป้องกันตัวที่เธอถูกแม่สอนมาตั้งแต่เด็กถูกนำมาใช้ในเสี้ยววินาที เนยจับแขนของชายหนุ่มบิดและเหวี่ยงเขาลงกับพื้นอย่างรุนแรง ชายหนุ่มร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะล้มลงนอนอย่างไม่เป็นท่า

“โอ๊ย!!” เขาร้องออกมาเสียงดัง จนคนในผับหันมามองด้วยความตกใจ

เนถึงกับเบรกเอี๊ยดทันทีเมื่อวิ่งมาถึงโต๊ะของเนย

“จะลวนลามใคร ก็ดูให้ดีหน่อย” เนยโยกไหล่ไปมายืดเส้นยืดสาย เนเห็นท่าทางแบบนั้นถึงกับกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก เขาค่อยๆ หันหลังกลับ

“จะไปไหน?” เสียงหวานเอ่ยถาม

เฮือก!!

ซวยละกรู!!

เนได้แต่คิดในใจ เหงื่อเม็ดเป้งผุดขึ้นที่ไรผม เขาค่อยๆ หันไปเผชิญหน้ากับพี่สาวคนสวย

“นายไม่กลับบ้าน 2 วันแล้ว อย่าคิดว่าฉันไม่รู้” เนยส่งยิ้มหวานหยาดเยิ้มให้ชายหนุ่ม แต่แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ

“เอ้อ...คือ...พี่เนย...ผะ..ผม..อธิบายได้” เนพูดตะกุกตะกักทันที

“เบามือหน่อยนะเพื่อน สงสารไอ้เนมัน” แพรที่ยืนอยู่ข้างเนยกระซิบแผ่วเบา

“ถ้าไม่อยากตาย ก็กลับบ้าน” ริมฝีปากแดงสดเอื้อนเอ่ย ก่อนหันไปพยักหน้าให้เพื่อนสาวเป็นอันรู้กัน

“ครับ” เนกลืนน้ำลายอย่างรู้ชะตาตัวเอง ก่อนจะเดินตามหลังพี่สาวแสนสวยออกไปอย่างเรียบร้อย

คิงกับเบียร์ที่วิ่งตามเนลงมาจากโซน VIP ได้แต่ยืนมองเหตุการณ์นี้ด้วยความงุนงง เมื่อพวกเขามองเห็นชายคนนั้นนอนอยู่ที่พื้น และเนที่เดินตามหลังสาวสวยไปอย่างเซื่องซึม

---

โรงฝึกในบ้านหลังใหญ่ของครอบครัวเนย ซึ่งเรียกกันในวงในว่า "เรือนซ้อม" มีบรรยากาศที่เคร่งขรึม อบอวลไปด้วยกลิ่นเหงื่อและไม้ไผ่ที่ก่อให้เกิดความรู้สึกคุ้นเคยสำหรับสมาชิกในครอบครัว เนยและน้องชายต่างถูกแม่ฝึกซ้อมศิลปะป้องกันตัวมาตั้งแต่เด็ก โรงฝึกนี้จึงไม่ใช่แค่สถานที่สำหรับการฝึกฝน แต่เป็นที่ที่ใช้สำหรับการ "สั่งสอน" ในแบบของครอบครัว

วันนี้บรรยากาศในเรือนซ้อมดุเดือดกว่าเคย เนยกำลังยืนประจันหน้ากับเนในชุดซ้อมเต็มยศ เธอจ้องมองน้องชายตัวดีที่ยืนเหงื่อตกอยู่ตรงหน้า ขณะที่เนกำลังพยายามปรับลมหายใจให้เป็นปกติหลังจากถูกพี่สาวซ้อมจนตัวระบมไปหมด

“บอกแล้วไงว่าอย่าหนีเที่ยว!” เนยพูดเสียงเข้ม ขณะหมุนตัวเข้าไปหาเนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปล่อยหมัดตรงเข้าที่ท้องเบาๆ แต่ก็ทำให้เนต้องขมวดคิ้วด้วยความเจ็บ

“พี่เนย ผมขอโทษ!”

เนร้องออกมาพร้อมกับยกมือขึ้นกัน เนพยายามถอยหลังหลบ แต่เนยตามไปประชิดเขาทันที พร้อมกับเตะขาเขาจนล้มลงไปนั่งกับพื้น

“หนีเที่ยวไม่พอ ยังไม่กลับบ้านสองวัน ปล่อยให้พ่อกับแม่เป็นห่วงอีก!" เนยพูดต่อ น้ำเสียงเจือไปด้วยความโกรธ เธอโยกคอไปมาและทำท่าจะเข้าไปหาอีกครั้ง

“โธ่ พี่ ผมผิดไปแล้ว ขอโทษจริงๆ”

เนพูดขอร้องในท่าทางนั่งคลานกับพื้น เขาไม่กล้าลุกขึ้น เพราะกลัวโดนซ้อมอีก

“นายทำพ่อกับแม่เป็นห่วง” เนยพูดพลางยืดแขนขาอย่างไม่รีบร้อน เธอกำลังลงโทษน้องชายตัวดีในแบบที่ครอบครัวมาเฟียของเธอใช้สั่งสอนกัน

“โอ๊ย! ผมเจ็บแล้วจริงๆ!”

เนร้องเสียงดังเมื่อเนยเตะเข้าที่ไหล่อีกครั้ง เนยหยุดมองน้องชายที่นอนแผ่กับพื้นในสภาพน่วมไม่มากก็น้อย ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

เนยก้าวเข้าไปยืนเหนือเน ยื่นมือให้เขาลุกขึ้น

“คราวหน้าอย่าทำอีก เข้าใจไหม?”

“ครับๆ สัญญาเลย!” เนจับมือพี่สาวแล้วลุกขึ้นยืน

“ก็แค่นั้นล่ะ” เนยพูดพร้อมโยกคอคลายความเมื่อยล้า ปล่อยให้น้องชายได้พักเสียที