ตอนที่ 11

ป้าป!

“โธ่เว้ย! ติดซะทีเซ่!” เนยฟาดมือลงบนหน้าจอด้วยความโมโห

“เฮ้ย! ตบลงไปแบบนั้น เดี๋ยวจอก็พังหรอก” แพรร้องออกมาอย่างตกใจ

“มันน่าโมโหนี่นา” เนยบ่นก่อนจะบีบมือตัวเองด้วยความเจ็บ

“แล้วเจ็บมั้ยล่ะนั่น” แพรแซวพร้อมขำเล็กๆ

“เจ็บดิ ลองมั้ยล่ะ!” เนยมองแพรตาเขียว

“พี่เนยแก้ปัญหาด้วยวิธีแปลกๆ นะคะ” เจี๊ยบหัวเราะคิกคัก

“ไม่ต้องพูดมากน่ะ!” เนยพูดจบก็ก้มไปเตะเคสเครื่องคอมเบาๆ ด้วยความหงุดหงิด

“คู้ณ เตะเครื่องมันแบบนั้น มันคงจะติดหรอกนะ” เสียงของชายหนุ่มแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ยุ่งอะไรด้วย!” เนยหันขวับไปมองทันทีด้วยความไม่พอใจ

“เครื่องมือพวกนี้มันต้องถนอมๆ ใช้นะคุณ ไม่ใช่จะตบจะเตะเหมือนคุณทำเมื่อกี้” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงกวนๆ พร้อมยิ้มเย้ย

“นี่มันเครื่องของฉัน ฉันจะทำยังไงก็เรื่องของฉันสิ!” เนยเชิดหน้าใส่เขาอย่างไม่พอใจ

“เครื่องคุณที่ไหนล่ะ นี่มันเครื่องบริษัทต่างหาก” ชายหนุ่มแย้งกลับ

“แล้วคุณเป็นใครถึงมายุ่ง?” เนยรู้สึกว่าถูกขัดใจหนักขึ้น จึงถามอย่างไม่พอใจ

“ผมเป็นใครไม่สำคัญหรอกครับ แต่ผมว่าตอนนี้ เครื่องคอมพ์ของคุณสำคัญกว่านะ” ชายหนุ่มยิ้มกวนๆ

“ทำเป็นพูดแบบนี้ คุณซ่อมเป็นหรือไง?” เนยถามด้วยน้ำเสียงดูถูก

“ไม่ลองไม่รู้หรอก” เขายิ้มกว้าง ก่อนจะก้มลงจัดการกับเครื่องคอมฯ ของเนยทันที โดยไม่ขออนุญาต

“เฮ้ย! นี่คุณมาทำอะไรกับเครื่องฉันเนี่ย ถ้าเครื่องเสียขึ้นมาล่ะก็...”

ยังไม่ทันที่เนยจะพูดจบ หน้าจอคอมพิวเตอร์ก็กลับมาทำงานปกติ เธอถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“เห็นไหม แค่ใช้มือเบาๆ ไม่ต้องถึงกับตบมันก็พอแล้ว” ชายหนุ่มยักคิ้วให้ก่อนจะเดินจากไป

“ฮึ้ย!” เนยทำเสียงขัดใจ มองตามหลังเขาด้วยความหงุดหงิด

“คิกคิก” แพรหัวเราะออกมาเบาๆ

“หัวเราะอะไร?” เนยหันไปถามเพื่อนทั้งคู่ที่กำลังขำกัน

“ก็แปลกใจที่อมลวัทน์คนนี้ก็พ่ายแพ้เหมือนกันน่ะสิ” แพรลอยหน้าลอยตา

“ใครแพ้กันยะ!” เนยตอบทันควัน ก่อนจะบีบจมูกเพื่อนอย่างหมั่นไส้

“หมอนั่นเป็นใครกัน มาทำตัวเสือกเรื่องชาวบ้าน” เนยยังคงบ่นอุบ

“พี่เนยไม่รู้จักเขาเหรอคะ?” เจี๊ยบถามอย่างแปลกใจ

“ไม่รู้สิ” เนยตอบห้วนๆ

“เขาเป็นโปรแกรมเมอร์ของบริษัท Outsource ที่บริษัทเราจ้างมาน่ะค่ะ” เจี๊ยบอธิบาย

“Outsource?”

“ค่ะ เขามาดูแลระบบโปรแกรมใหม่ของบริษัทเรา และต้องอยู่ที่นี่ตามสัญญาจ้าง 1 ปี” เจี๊ยบพูดอย่างกระตือรือร้น

“ทำไมฉันไม่รู้เรื่องนี้เลยล่ะ แล้วทำไมเจี๊ยบถึงรู้ดีนัก?” เนยเลิกคิ้วถาม

“ก็...แหะๆ” เจี๊ยบหน้าแดงก่อนจะหัวเราะเก้อๆ

“นั่นแน่ รู้นะ” แพรแซวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“แฟนเจี๊ยบเหรอ?” เนยถามทันที

“โธ่พี่เนย! ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่เลย ถ้าเขาเป็นแฟนเจี๊ยบก็คงดีล่ะค่ะ” เจี๊ยบรีบปฏิเสธแต่ในใจยังคงเขินอาย

เนยนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง พร้อมกับสีหน้าครุ่นคิด เธอยังคงรู้สึกไม่ถูกชะตากับชายหนุ่มคนนี้เอาซะเลย

---

หลังจากพักทานอาหารกลางวันเสร็จ เนยแวะร้านขนมปังชื่อดังเพื่อซื้อเยลลี่ของโปรด ภายในร้านเต็มไปด้วยพนักงานออฟฟิศที่มาต่อคิวซื้อขนม เนยเลือกขนมอย่างเพลิดเพลิน โดยไม่ทันสังเกตว่ามีคนเบียดเข้ามาจนทำให้เธอชนเข้ากับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลัง

โครม!

“ว้าย!”

เนยตกใจเมื่อเธอชนจนกาแฟในมือชายหนุ่มหกรดใส่เสื้อเขาจนเปียกปอน

“ขอโทษค่ะ! ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เนยรีบกล่าวขอโทษ แต่พอเห็นสีหน้าบึ้งตึงของชายหนุ่มที่คุ้นตา เธอก็ชะงักไป

“เธออีกแล้วเหรอ” ชายหนุ่มพูดเสียงห้วน

“คุณ...อีกแล้วเหรอ” เนยชี้หน้าเขาด้วยความไม่พอใจ

“คุณทำผมเลอะไปหมดเลย ขอโทษแบบนี้มันพอเหรอ” เขาพูดพร้อมมองเธอด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

“ฉันขอโทษแล้วไง! หูตึงหรือไง” เนยตอบกลับเสียงแข็ง

“แล้วเสื้อผมล่ะ?” เขามองเสื้อที่เปียกด้วยกาแฟ

“อะ เอาไป” เนยยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เขาอย่างเสียไม่ได้

“เช็ดให้ผมสิ” ชายหนุ่มยียวน

“คุณ!” เนยพยายามข่มอารมณ์เมื่อเริ่มมีคนหันมามองพวกเขา

“ไอ้เบียร์ เกิดอะไรขึ้น?” เสียงของบีดังขึ้นข้างหลัง

“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ผู้หญิงคนนี้ทำกาแฟหกใส่ฉัน” เบียร์บ่นอย่างไม่สบอารมณ์

“ฉันขอโทษคุณแล้วนะ!” เนยพูดอย่างเคืองๆ

“อ้าว คุณเนย!” บีหันมาทักอย่างดีใจ

“นายรู้จักเธอด้วยเหรอ?” เบียร์ถามเพื่อน

“ก็แน่สิ ฉันต้องซ่อมคอมให้คุณเนยบ่อยๆ” บีตอบพลางยิ้มกริ่ม

“ช่างเถอะ ไอ้เบียร์ คุณเนยคงไม่ได้ตั้งใจ มึงก็อย่าซีเรียสนัก” บีพูดปลอบเพื่อน

“เออๆ งั้นก็แล้วไป” เบียร์คว้าผ้าเช็ดหน้าของเนยไปเช็ดเสื้อด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจ

“ขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ คุณเนย” บีหันมาขอโทษแทนเพื่อน

“ไม่เป็นไรค่ะ คราวหน้าช่วยสอนเพื่อนคุณให้มีมารยาทมากกว่านี้หน่อยก็ดี” เนยพูดเสียงเย็นพร้อมส่งยิ้มหวานให้บี

บีหัวเราะเบาๆ “ครับผม”

เนยเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เฮ้ย มึงยิ้มกว้างเชียวนะ” เบียร์แซวเพื่อนทันที

“มึงไม่รู้เหรอ? คุณเนยน่ะ ผู้ชายในบริษัทแย่งกันจีบจะตาย” บีกระซิบบอก

“แค่ผู้หญิงธรรมดา” เบียร์บ่นอย่างไม่ใส่ใจ

“มึงนี่ต้องไปตัดแว่นใหม่ละ ตาถั่วชะมัด” บีส่ายหัวพลางเดินไปเลือกขนมปังต่อ

เนยเดินมาที่เคาน์เตอร์แล้วถามพนักงานด้วยความหวัง

“ขอโทษค่ะ เยลลี่มีเหลืออีกไหมคะ?”

“ขอโทษค่ะ หมดแล้วค่ะ คุณผู้ชายคนนั้นซื้อไปถ้วยสุดท้ายค่ะ” พนักงานชี้ไปที่เบียร์ เนยสบตากับเขาพอดี

“ไม่เป็นไรค่ะ” เนยกัดฟันพูดแล้วตัดใจจ่ายเงิน