ตอนที่ 5

รักต้องแลก

Writer : Aile'N

ตอนที่ 5

นิชาตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดร้าวไปทุกส่วนของร่างกาย พอสติมาและจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ทั้งอับอายและเจ็บใจ เขาไม่ถนอมเธอเลยสักนิด! ทำราวกับเป็นตุ๊กตายางชิ้นหนึ่งที่จะทำอะไรรุนแรงแค่ไหนก็ได้ 

ก็อย่างว่าแหละ คนไม่ได้รักนี่เนอะ... 

แต่ที่น่าเจ็บใจมากที่สุดก็คือตัวเธอเองนี่แหละเพราะถึงอัคคีจะใจร้ายขนาดไหนหรือตอนแรกๆ เธอจะขัดขืนยังไง ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าหลังๆ นั้นเผลอไผลไปกับสัมผัสของเขาอย่างเต็มใจ ย้อนแย้งสิ้นดี! 

ร่างบางสะบัดหัวไล่ความคิด เมื่อนึกได้ว่าต้องกลับบ้าน ไม่รู้ว่าตอนนี้เวลาเท่าไรแต่แสงแดดจ้าที่เล็ดลอดม่านเข้ามาคงไม่ใช่ตอนเช้าตรู่อย่างแน่นอน 

ยังดีที่วันนี้เป็นวันหยุดหรือต่อให้ไม่ใช่วันหยุดเธอก็คงไม่ไปทำงานแล้ว จะถูกหักเงินก็หักไปในเมื่อคนจ่ายเงินเดือนเป็นคนทำให้เธอตื่นสายเอง 

ร่างบางลุกเดินโซเซไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำในตู้มาใส่ ก่อนเดินไปตามหาเสื้อผ้าของตัวเองที่โซฟา เจอทุกอย่างแต่เสื้อที่ถูกร่างสูงดึงขาดใช้ไม่ได้แล้ว เธอเลยถือวิสาสะหยิบเสื้อเชิ้ตในตู้ของเขามาใส่แทน 

เมื่อแต่งตัวเสร็จนิชาก็ออกมาเจอเจ้าของห้องที่นั่งทำงานอยู่หน้าทีวีในห้องนั่งเล่น เขาเงยหน้าขึ้นมองและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอไม่รอฟัง ไม่ทักทาย ไม่ร่ำลา เดินออกจากห้องเปิดปิดประตูเสียงดังแสดงออกถึงความไม่พอใจ 

ทว่าการกระทำเล็กน้อยเหล่านั้นก็ไม่ได้ทำให้อัคคีโกรธ กลับยกยิ้มอย่างพึงพอใจ 

นิชากลับบ้านมาเจอแม่และพูดคุยกันเล็กน้อย เธอบอกเพียงว่าขับรถไม่ไหวเลยค้างที่โรงแรม ซึ่งแม่ก็เข้าใจไม่ได้ว่าอะไร แค่บอกให้กินข้าวก่อนค่อยไปพักผ่อน แม้จะไม่หิวแต่เธอก็ยอมนั่งกินข้าวที่แม่เตรียมไว้ให้เพื่อให้ท่านสบายใจ จากนั้นก็ขึ้นห้องไปอาบน้ำกินยา ก่อนจะหลับเหมือนซ้อมตายเพื่อฟื้นฟูพลังงานที่สูญเสียไป 

.

. 

นิชาตื่นขึ้นมาอีกทีในช่วงเย็นด้วยเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ เป็นสายของ 'เพียว' เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในชีวิต เธอจึงกดรับสาย พูดคุยถามไถ่กันพักใหญ่ตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้คุยกันนานเพราะต่างฝ่ายก็ต่างยุ่งอยู่กับงานและเรื่องส่วนตัว 

เราคุยกันได้ทุกเรื่อง ทว่าเรื่องของเจ้านายตัวดีนิชาก็ยังคงชั่งใจอยู่ว่าจะเล่าให้เพื่อนฟังดีไหม สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจว่าจะเล่าเพราะเก็บไว้คนเดียวก็อึดอัด จึงนัดเพื่อนให้มาหาที่บ้านเพื่อระบายเรื่องราวที่พบเจอมาทั้งหมดให้ฟัง... 

"ถามจริง!?" 

เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด เพียวแทบอยากจะกระชากคอเสื้อเพื่อนมาเขย่าถามเอาความจริง ถ้าไม่ติดว่านิชาเป็นคนประเภทไม่เคยพูดเล่นและตอนนี้ก็เอาแต่นอนกอดหมอนทำหน้าหมดอาลัยตายอยากอยู่บนเตียงเธอก็คงไม่อยากจะเชื่อ เพราะนี่มันพล็อตละครน้ำเน่าชัดๆ เคยเห็นแต่ในทีวี ไม่คิดเลยว่าจะมาเกิดขึ้นกับเพื่อนสนิทของตัวเอง 

"แล้วตอนนี้น้าพิมไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม"  เพียวถามต่อด้วยความเป็นห่วง ถ้าไม่บอกว่าเคยป่วยหนักเธอก็ดูไม่ออกเพราะตอนที่แม่เพื่อนไปเปิดประตูรั้วให้ก็ดูสดใสปกติดีทุกอย่าง 

"อืม หลังผ่าตัดอาการก็ดีขึ้นเรื่อยๆ" โชคดีที่ไม่มีอาการแทรกซ้อน พอทำให้หายห่วงไปได้บ้าง อย่างน้อยก็ยังมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้น 

"แล้วมึงจะต้องอยู่แบบนี้ไปจนถึงเมื่อไร กี่เดือน กี่ปี" 

"เออว่ะ ยังไม่ได้คุยเรื่องนั้นเลย" นิชามีปฏิกิริยาขึ้นมาเล็กน้อยเพราะโมโหตัวเองที่ไม่ยอมคุยเรื่องนี้กับอัคคีตั้งแต่ทีแรก ยังไงสถานะนี้ก็ต้องมีวันสิ้นสุด ขึ้นอยู่ที่ว่าจะช้าหรือเร็ว ที่สำคัญคือต้องตกลงกันให้ชัดเจน 

"ดีจริงๆ" เพียวคันปากอยากจะด่าเพื่อนสักหลายๆ คำ แต่พอเห็นท่าท่างของนิชาแล้วก็ด่าไม่ลง อีกอย่างเรื่องมันก็เกิดขึ้นไปแล้ว ด่าไปก็ไม่ช่วยอะไร 

"เดี๋ยวคุย" นิชารับปากอย่างหนักแน่นเพราะเธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะหลุดพ้นจากอัคคีเมื่อไร เขาจะใจร้ายกับเธอได้มากแค่ไหน 

"คุยเรื่องคู่หมั้นด้วยล่ะ มึงอย่าลืมว่าเขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว ถึงจะไม่เต็มใจ แต่ก็ยังได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้น" เพียวเตือนสติเรื่องสำคัญขึ้นมา นั่นทำให้คนฟังหน้าชาไปชั่วขณะ เพราะเธอลืมไปว่าอัคคีมี 'คู่หมั้น' อยู่แล้ว! 

"เออว่ะ ลืมไปเลย..." 

ที่ผ่านมาอัคคีทำตัวเจ้าชู้เหมือนโสดสนิทมาตลอด เพราะคู่หมั้นที่ว่าเกิดจากความต้องการของผู้ใหญ่ เขาไม่ได้เต็มใจ อีกอย่างคู่หมั้นของเขาก็ไม่ได้มาแสดงตัวเป็นเจ้าของ นิชาจึงลืมไปสนิทว่าเขามีคู่หมั้น พอนึกได้ก็ยิ่งรู้สึกย่ำแย่ที่ปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ แต่จะเธอทำยังไง แม่เองก็เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตของเธอเช่นเดียวกัน 

"ให้มันได้อย่างนี้" เพียวนั่งกุมขมับ ไม่มีทางออก มีแต่ปัญหายุ่งเหยิงที่รออยู่ 

"เอาเถอะ ระหว่างนี้ก็ปิดให้อยู่แล้วกัน อย่าให้ใครรู้ ผู้ชายขี้เบื่อแบบนั้น คงไม่นานหรอก ทนๆ เอาหน่อย คงเห่อแค่ช่วงแรกๆ " เพียวให้กำลังใจ ต่อให้รู้ว่าทำผิดแต่ชีวิตคนเราบางทีมันก็ไม่ได้มีทางเลือกมากนักหรอก ต้องเจอเองถึงจะเข้าใจ 

"..." 

"สำคัญคืออย่าเอาใจลงไปเล่น" 

"ทำง่ายมากมั้ง" ร่างบางกรอกตา แค่คิดก็แพ้แล้ว เพราะใจเธอมันอยู่ที่เขาตั้งแต่ก่อนเกิดเรื่องเสียอีก 

"งั้นก็ทำให้เขาชอบมึงไปเลยดีไหม" เพียวเสนอทางเลือกอื่น 

"ทำยากกว่าตัดใจอีก คนแบบนั้นรักใครเป็นที่ไหน เขาก็แค่อยากเอาชนะกูเท่านั้นแหละ ยิ่งกูหนีเขาก็ยิ่งพอใจ" ทางเลือกที่เป็นไปได้ยากยิ่งทำนิชารู้สึกห่อเหี่ยว ถึงแม้อัคคีจะเคยบอกว่าเธอตรงสเปกของเขา แต่เธอไม่เชื่อเพราะคู่ควงของเขาแต่ละคนต่างจากเธอลิบลับ ผู้ชายเวลาอยากได้ก็พูดไปเรื่อย เขาก็แค่อยากเอาชนะเธอเท่านั้น 

.

. 

ปรับทุกข์กันจนดึกเพียวก็ขอตัวกลับ พอเหลือตัวคนเดียวนิชาก็เริ่มฟุ้งซ่านอีกครั้ง เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาค้นหาชื่อของผู้หญิงที่จำได้ขึ้นใจว่าเป็นคู่หมั้นของร่างสูง... 

'ไอริณ ณีรญา กิตติวริศสกุล' 

ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวของเจ้าสัวเจนภพและคุณหญิงดารัน นักธุรกิจชื่อดังเบอร์ต้นๆ ของประเทศ ทั้งฐานะ รูปร่างหน้าตาและการศึกษาเรียกได้ว่าเพียบพร้อมทุกอย่าง ไม่ต้องลงสนามแข่งก็ชนะขาด ต่อให้ไม่เต็มใจหมั้นแต่สวยขนาดนี้ก็คงทำให้อัคคีพอใจได้ไม่ยาก 

เพราะฉะนั้นเลิกฝันไปได้เลย เรื่องที่จะทำให้เขาหลงรักอะไรนั่น มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว หรือต่อให้เป็นไปได้ ชีวิตจริงมันก็ไม่ได้ง่ายเหมือนละครในตอนใกล้จบ ที่พอพระเอกนางเอกแต่งงานกันแล้วก็ใช้ชีวิตร่วมกันต่อไปอย่างมีความสุข 

แต่ในชีวิตจริงน่ะเหรอ? การที่คุณเกิดมามีฐานะด้อยกว่าอีกฝ่ายไม่รู้กี่เท่า แต่งงานไปคุณคิดว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้างล่ะ อย่าเพิ่งพูดถึงตอนแต่งเลย แค่วินาทีแรกที่คนอื่นรู้ว่าคบกัน ก็คงจะถูกเพ่งเล็งตั้งแต่ตอนนั้นแล้วล่ะ 

ทั้งฐานะทางบ้าน ฐานะทางสังคม ครอบครัว ญาติพี่น้อง ถ้าเข้ากันไม่ได้ก็จบเห่ ความรักมันไม่ใช่เรื่องของคนสองคนอย่างคำพูดสวยหรูที่คนเขาพูดกันหรอก เลิกฝัน... 

..

..

..

..

ยุ่งเหยิงกว่าเดิมอีก ​