ตอนที่ 11

รักต้องแลก

Writer : Aile'N

ตอนที่ 11

หมับ 

"อะ...คุณอัค?" นิชาที่กำลังกระซิบกระซาบคุยกับเพื่อนชายเนื่องจากเสียงเพลงดัง ตัวลอยวืดออกมาด้วยแรงกระชากของใครบางคน เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็พบใบหน้านิ่งเรียบของเจ้านายหนุ่ม ที่ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง 

"ไปกับผม" น้ำเสียงดุดันเอ่ยสั่ง พร้อมกับกระชากข้อมือเล็กให้ลุกขึ้นยืน 

"ไปไหน นี่ไม่ใช่เวลางานนะคะ"  นิชาที่เริ่มเมาได้ที่ขัดขืนไม่ยินยอม 

"แล้วยังไง ผมสั่งคุณได้ทุกเวลาคุณก็รู้" อัคคียื่นหน้าเข้าไปกระซิบขู่ใกล้ๆ เผื่อความเมาจะทำให้ร่างบางหลงลืมไปว่ายังมีสัญญาคู่นอนสองปีอยู่ 

"แต่นิมากับเพื่อน" เสียงหวานแย้งอย่างไม่ยินยอม ถ้าเป็นปกติเธอคงจะทำใจไปกับเขาง่ายๆ แต่ตอนนี้อารมณ์ของเธอไม่ปกติ มันแปรปรวนและคนที่ไม่อยากเจอหน้าที่สุดก็คือเขา! 

"จะไปดีๆ หรืออยากให้เพื่อนคุณเดือดร้อน?" อัคคีขบกรามขู่เสียงต่ำ และนิชาก็รู้ซึ้งถึงอำนาจที่เขามีมากกว่าใคร ดวงตาคู่สวยจ้องหน้าเขาด้วยความโกรธจัด แต่เธอก็ยังมีสติอยู่และไม่อยากให้เพื่อนต้องมาเดือดร้อนทั้งที่ไม่เกี่ยวอะไรด้วย 

"...วี เดี๋ยวเราไปต่อกับเจ้านาย ฝากบอกเพียวด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวกลับเอง" นิชาข่มอารมณ์หันไปบอกเพื่อน ฝืนยิ้มบางๆ เพื่อให้อีกฝ่ายเบาใจ 

"เดี๋ยวดิ!" วีที่ไม่รู้เรื่องอะไรแต่ก็เห็นๆ อยู่ว่านิชาไม่เต็มใจไป ทว่าอัคคีก็ไม่รอฟังอะไร เขาดึงแขนนิชาออกไปอย่างรวดเร็ว วีกำลังจะตามไปแต่เพียวที่ไปเข้าห้องน้ำกลับมาพอดี 

เพียวที่เห็นเหตุการณ์ไกลๆ มาตั้งแต่แรกและจำได้ว่าผู้ชายคนนั้นคือเจ้านายของนิชาจริงๆ จึงรั้งวีไว้ไม่ให้ตามไป เพราะรู้ว่าเพื่อนจะไม่เป็นอันตรายอย่างแน่นอน 

นิชาที่ถูกร่างสูงลากมายังมุมอับของร้านที่มีแค่แสงไฟมืดสลัว ถูกดันเข้าหากำแพงด้วยแรงไม่เบานัก ก่อนที่เขาจะยืนคร่อมตัวเธอไว้ด้วยท่าทางหงุดหงิดงุ่นง่าน 

"ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามยุ่งกับผู้ชายคนอื่น!" เขาตะคอกเสียงดังเหมือนเธอไปวางเพลิงเผาบ้านเขาก็ไม่ปาน อาการหมาบ้าเข้าสิงอีกแล้ว 

"คุณรู้จักคำว่าเพื่อนมั้ยคะ เผื่อคุณไม่รู้นะคะว่าผู้หญิงกับผู้ชายสามารถเป็นเพื่อนกันได้!" นิชาเองก็ไม่ยอมให้เขาขึ้นเสียงอยู่ฝ่ายเดียว ในเลือดของเธอมีแอลกอฮอล์ไม่น้อยส่งเสริมให้กล้าต่อปากต่อคำมากกว่าปกติ 

"แล้วรู้ได้ยังไงว่ามันคิดกับคุณแค่เพื่อน!" อัคคีขบกรามแน่น ไม่ทันฉุกคิดว่าทำไมถึงโมโหได้ขนาดนี้ 

"แล้วคุณจะมาหงุดหงิดเอาอะไรคะ คุณเองก็มีคู่หมั้น นิจะมีใครหรือไม่มีมันผิดตรงไหน เราก็แค่คู่นอน ไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย!" ร่างบางทั้งเมาทั้งโมโห ความรู้สึกต่างๆ มันสะสมมาตั้งแต่เมื่อกลางวันที่เห็นเขาอยู่กับคู่หมั้นแล้ว 

"สัญญาก็คือสัญญา คุณเขียนเองนี่ว่าห้ามไปมีอะไรกับใคร!" อัคคีไม่ได้คิดว่าตัวเองผิดเลยแม้แต่น้อย คู่หมั้นก็แค่สถานะ เขาไม่เคยมีอะไรเกินเลยกับไอริณเลยแม้แต่ครั้งเดียว 

"แล้วคุณคิดว่านิไปมีอะไรกับใครงั้นเหรอคะ!" นิชาทวีความโกรธมากกว่าเดิมหลายเท่า เพราะถ้าเขาคิดแบบนั้นจริงๆ เขาก็โคตรจะดูถูกเธอเลย! 

"นิไม่เหมือนคุณนะคะ ที่จะเที่ยวไปมีอะไรกับใครที่ไหนก็ได้!" 

"แล้วปกติคุณแต่งตัวแบบนี้หรือไง!" 

"แล้วทำไมจะแต่งไม่ได้คะ มันเรื่องส่วนตัว! ถามตัวเองเถอะค่ะว่าเดือดร้อนกับการแต่งตัวของคนอื่นเขาทำไม!"  ร่างบางต่อปากต่อคำเก่งกว่าตอนไม่เมาเสียอีก ยิ่งพูดเสียงยิ่งดัง ดวงตาที่มองสบกันยิ่งแข็งกร้าว จนอัคคีทนไม่ไหว 

มือหนาดึงเธอเข้ามากระแทกอกก่อนรั้งท้ายทอยเล็กขึ้นมารับจูบ นิชาดิ้นขัดขืนแต่เรี่ยวแรงมีน้อย ยิ่งทำให้อัคคีควบคุมเธอได้อย่างง่ายดาย ลิปสติกที่ทามาสวยๆ เปรอะเปื้อนปนน้ำลายไปทั่วทั้งปากเธอและปากเขา รสจูบที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธมีแต่ความดุดันและเจ็บแสบจากรอยฟันที่ถูกขบกัดจนได้เลือด  เนิ่นนานกว่าเขาจะพอใจริมฝีปากบางเล็กก็บวมช้ำไปหมด 

"...กลับ!" มือใหญ่กระชากข้อมือเล็กให้เดินตามออกไปที่รถ เธอถูกเขาจับยัดใส่รถแต่ยังไม่ขับออกไปในทันที ต่างฝ่ายต่างนั่งสงบสติอารมณ์อยู่คนละฝั่ง นานหลายนาทีอัคคีก็สตาร์ทรถขับออกไปด้วยความเร็ว 

"นี่คุณ ปล่อยนะ นิจะกลับบ้าน!" 

นิชาโวยวายพยายามจะดึงมือออกจากการเกาะกุมเมื่อถูกพามาที่คอนโดของเขา แต่แรงน้อยนิดไม่สามารถทำอะไรได้ เธอถูกลากเข้ามาในห้องและจบลงบนเตียงด้วยความไม่เต็มใจ แต่อาการมึนเมาก็ทำให้คล้อยตามได้อย่างง่ายดาย...

..

..

นิชาตื่นขึ้นมาในช่วงสาย รู้สึกมึนหัวนิดๆ เลยยังไม่ลุก ได้แต่นอนมองเพดานนิ่งพลางนึกคิดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างจนกระทั่งจดจำเรื่องราวได้ทั้งหมด จริงอยู่ว่าเธอเมาแต่ก็ไม่ได้เมาถึงขนาดภาพตัดจำอะไรไม่ได้ 

ตากลมกวาดมองไปรอบๆ ห้องก่อนถอนหายใจหนัก ปกติถ้าเป็นไปได้เธอจะไม่ค้างที่นี่ไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหนก็ตาม แต่เมื่อคืนนี้เธอเหนื่อยมากจริงๆ กว่าเขาจะยอมปล่อยเธอก็ดึกมาก แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงกระดิกตัวไปไหน 

ร่างบางทอดสายตามองเจ้าของห้องที่กำลังยืนหันหลังกินกาแฟอยู่ที่ริมระเบียง ในสภาพผ้าเช็ดตัวพันเอวผืนเดียว หัวเปียกๆ ยุ่งๆ น่าจะเพิ่งตื่นก่อนเธอไม่นาน รอยสักรูปงูตัวใหญ่ยังคงน่าหลงใหลและน่าหวาดกลัวในบางทีเหมือนกับเจ้าของของมัน 

นิชาถอนสายตาพลางถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนลุกไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดใหม่ที่อีกฝ่ายซื้อมาตุนใส่ตู้ไว้ให้ เวลานัดมาทำเรื่องบนเตียงจะได้มีใส่กลับ เมื่อเรียบร้อยนิชาก็หยิบกระเป๋าสะพายตรวจดูสัมภาระก่อนจะเดินออกไปโดยไม่บอกกล่าวอะไรสักคำ 

"ใครอนุญาตให้กลับ?" อัคคีได้ยินเสียงเคลื่อนไหว ก่อนหันมาเจอนิชาที่กำลังจะเปิดประตูห้องนอนออกไปพอดี 

"...แล้วจะให้อยู่ทำไมคะ นี่ก็วันทำงานด้วย" นิชาหันมาพูดเสียงเรียบ เธอยังคงไม่พอใจและสงสัยว่าที่เขาเอาเปรียบเธอไปเมื่อคืนยังไม่พอใจอีกหรือไง ยังจะเอาอะไรจากเธออีก 

"วันนี้ไม่ต้องเข้าบริษัท อยู่นี่แหละ" เขาสั่งอย่างคนเอาแต่ใจ หมาบ้ายังไม่ออกจากร่างสินะ... 

"อยู่ทำไมคะ" 

"ผมสั่ง" 

นิชาจ้องหน้าอัคคีนิ่ง โกรธเหมือนกันแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เลยเดินไปกระแทกตัวลงนั่งตรงโซฟา ไขว่ห้างกอดอกแสดงออกถึงความไม่พอใจ 

"ไปกินข้าว" ร่างสูงพูดก่อนเดินนำออกไปข้างนอก 

ร่างบางลุกตามไปอย่างไม่เต็มใจ ก็ลองไม่ตามไปสิ คงได้กลับมาฉุดกระชากลากถูเธอไปอีก 

อาหารถูกจัดวางไว้แล้วเต็มโต๊ะ อัคคีนั่งรออยู่เธอจึงนั่งลงฝั่งตรงข้าม เห็นเขานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวกินข้าวแล้วก็รู้สึกแปลกๆ อะไรจะชิลปานนั้น 

ทั้งสองคนต่างเริ่มทานข้าวโดยไม่พูดอะไรกันเลยสักคำ ทานเสร็จนิชาก็เก็บล้างให้ตามหน้าที่ กลับออกมาเห็นร่างสูงนั่งดูหนังอยู่ในห้องนั่งเล่น เปลี่ยนมาใส่ชุดลำลองเรียบร้อย 

"มานั่ง" 

เขาเรียก เธอจึงเดินไปนั่งลงข้างๆ แต่เว้นระยะห่างกันพอประมาณ พลันนึกขึ้นได้ว่าแม่คงเป็นห่วงเลยเปิดโทรศัพท์ดู มีข้อความจากแม่เข้ามาจริงๆ เลยตอบไปว่าเมื่อคืนค้างห้องเพื่อนและเช้าก็ออกไปทำงานเลย เมื่อตอบไลน์แม่แล้วก็แวะตอบไลน์เพื่อนด้วย 

Pure : ไอ้นิ เป็นไงบ้าง ตื่นแล้วรายงานด้วย 

Nicha : สบายดี หงุดหงิดนิดหน่อย 

Pure : กว่าจะตอบ กูก็ห่วงไปเหอะ 

Nicha : ก็บอกไอ้วีไว้แล้วนี่ มันบอกมึงว่าไง 

Pure : รู้ว่าไปกับเขา กูก็เห็นไกลๆ อะ แต่อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นวะ 

Nicha : กูก็คิดเหมือนมึงนั่นแหละ แม่ง มาถึงก็เอาแต่สั่ง ขู่ฟ่อๆ เป็นหมาบ้า เห็นกูแต่งตัวหน่อยก็ไม่ได้ วุ่นวายไม่เข้าเรื่อง! 

Pure : เขายุ่งกับการแต่งตัวมึง? ก็แสดงว่าหึงอะดิ เห็นมั้ยกูบอกแล้วว่าถ้าได้เห็นนะ หลงไม่ไหว! 

Nicha : ผีเข้ามากกว่ากูว่า แต่ก่อนไม่เห็นวอแวกูขนาดนี้ ไม่รู้เจ้านายหรือเจ้ากรรมนายเวร! 

Pure : มึง! อาการผู้ชายเวลามันหึงมันหวงมันดูไม่ยากหรอก มันจะเหมือนหมาบ้าอย่างที่มึงว่านั่นแหละ 

Nicha : ก็แค่ผู้ชายเจ้าชู้! ตอนเที่ยงนั่งกินข้าวกับคู่หมั้นหวานชื่น ตกเย็นมาทำกับกูแบบนี้กูคงจะดีใจมากมั้ง 

Pure : เออ ถ้าเป็นกู กูก็ไม่โอเคว่ะ ทนๆ เอาแล้วกัน สองปีก็หลุดพ้นละ 

Nicha : เออๆ แค่นี้ก่อน มองกูตาเขียวแล้ว 

นิชาวางโทรศัพท์ลงข้างตัว เมื่อสัมผัสได้ถึงไอเย็นทะมึนๆ ที่แผ่มาจากด้านข้าง เธอนั่งดูหนังเป็นเพื่อนเขาโดยไม่มีบทสนทนาใดๆ เกิดขึ้น พอถึงกลางๆ เรื่องก็เริ่มง่วง พยายามฝืนหนังตาที่หนักอึ้งแต่สุดท้ายก็ฝืนต่อไปไม่ไหว นั่งหลับไปทั้งอย่างนั้น 

อัคคีที่หันมาเจอร่างบางนั่งหลับคอพับคออ่อน นั่งมองอยู่พักใหญ่จนแน่ใจว่าเธอหลับลึกแล้วจึงขยับไปนั่งใกล้ๆ ใช้มือค่อยๆ จับศีรษะเล็กเอียงลงมาซบไหล่อย่างระมัดระวังไม่ให้เธอตื่นจนสำเร็จ 

พลันมุมปากหยักก็กดยิ้มลึกขึ้นมาอย่างพึงพอใจ ใบหน้าตอนหลับแม้จะเคยได้มองแล้วเมื่อเช้าตอนตื่น แต่ก็มองได้อีกเรื่อยๆ เส้นผมสีอ่อนถูกเกลี่ยออกไปจากกรอบหน้าหวานเบาๆ จนหมด 

ตาคมสำรวจทุกองค์ประกอบบนใบหน้าสวยอยู่นาน จนพอใจก็กลับมาสนใจดูหนังต่ออย่างสบายอกสบายใจ ลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้อารมณ์ขุ่นมัวขนาดไหน...

..

..

..

.. 

มันยังไงคะคุณพรี่ ​​​