ตอนที่ 14

รักต้องแลก

Writer : Aile'N

ตอนที่ 14

ผ่านไปหลายวันจากวันงานประมูล มีหลายสิ่งกำลังรบกวนจิตใจของนิชาอย่างหนัก ส่งผลให้กลางคืนนอนไม่หลับ กลางวันนั่งเหม่อ  เธอรู้สึกสับสนและไม่เข้าใจกับสิ่งที่อัคคีทำ ทั้งประมูลกำไลให้ จูบนุ่มๆ ที่ไม่เกี่ยวกับเซ็กส์ ไหนจะท่าทางหงุดหงิดเวลาเห็นเธออยู่กับคนอื่นอีก ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วย 

รักเหรอ? 

...ไม่มีทาง! 

คนเดียวที่เขารักนอกจากครอบครัวก็คือตัวเขาเองต่างหาก 

"เที่ยงไม่ต้องสั่งอาหารนะ ไอริณจะซื้อเข้ามากินด้วย เดี๋ยวแวะเข้ามา" อัคคีบอกอย่างไม่คิดอะไร ในขณะที่นิชาคิดมากจนนอนไม่หลับ แล้วทำไมถึงเป็นเธอที่คิดมากอยู่ฝ่ายเดียว 

ใกล้เที่ยงไอริณก็มาจริงๆ หล่อนหอบข้าวของพะรุงพะรังเต็มสองมือ นิชาจึงต้องรีบเข้าไปช่วยถือและแยกส่วนที่เป็นอาหารเที่ยงไปจัดใส่จานยกเข้ามาเสิร์ฟให้ 

"แล้วของคุณล่ะ" ร่างสูงถามเมื่อมีข้าวเปล่าแค่สองจาน 

"นิมีนัดกับเพื่อนแล้วน่ะค่ะ ตามสบายนะคะ" เธอบอกเขาก่อนหันไปบอกไอริณ จากนั้นก็แยกตัวหยิบกระเป๋าสะพายเดินออกมา 

ความจริงแล้วไม่ได้มีนัดที่ไหนหรอก แค่ไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอใคร ข้าวก็ไม่หิว อยากนอนมากกว่าเลยตั้งใจว่าจะลงไปงีบที่รถ 

"ริณจำได้ว่าเมื่อก่อนโต๊ะคุณนิชาอยู่ด้านนอกไม่ใช่เหรอคะ ทำไมตอนนี้ถึงมาอยู่ข้างในได้" ไล่หลังร่างบางจากไป ไอริณก็ถามขึ้นมาด้วยความสงสัยทันที 

เธอเห็นตั้งแต่มาครั้งก่อนแล้วว่าโต๊ะของนิชาถูกย้ายเข้ามาอยู่ข้างใน ตอนนั้นยังไม่เอะใจเท่าไร แต่เมื่อกี้ตอนที่นิชาเข้ามาช่วยถือของเธอเห็นว่าบนข้อมือของอีกฝ่ายมีกำไลข้อมือฝังเพชรวงที่อัคคีประมูลไปวันก่อน 

ไอริณคิดว่าเขาจะประมูลมาให้เธอเสียอีก แต่กลับเอาไปให้เลขา มันไม่แปลกไปหน่อยหรือไง ไหนจะท่าทางของเขาในวันนั้นอีก ไม่แน่ว่าทั้งคู่อาจจะมีความสัมพันธ์ที่มันมากกว่าเจ้านายกับลูกน้องก็เป็นได้ 

"จะได้ทำงานสะดวกขึ้น" อัคคีตอบกลับเสียงเรียบ ไม่ได้มีท่าทีอะไร 

"มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอคะ เจ้านายกับลูกจ้างนั่งร่วมห้องกัน ไม่เป็นส่วนตัวเอาซะเลย" 

"พี่ไม่มีปัญหานะ..." ตาคมจ้องหน้าคนฟังนิ่ง ราวกับกำลังจะบอกทางสายตาว่าขนาดเขายังไม่มีปัญหา แล้วทำไมเธอถึงมี ทั้งที่ไม่ได้ทำงานอยู่ที่นี่ 

"ริณก็แค่เป็นห่วงน่ะค่ะ กลัวลูกค้ามาเห็นแล้วจะมองไม่ดี" ไอริณหน้าเสียไปเล็กน้อย แต่ก็พยายามแก้ตัวกลับมาได้ 

"กินเถอะ พี่มีงานต่อ" อัคคีไม่สนใจฟังต่อ เขาตัดบทและนั่งทานข้าวไปอย่างเงียบๆ 

ไอริณเริ่มรู้สึกไม่พอใจ เธอคิดว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ เธอพอรู้มาบ้างว่าอัคคีเป็นผู้ชายเจ้าชู้ และนิชาก็สวยมากขนาดนั้น เขาจะไม่หวั่นไหวเชียวหรือ ความใกล้ชิดสนิทสนม ได้เจอได้ทำงานด้วยกันทุกวัน กำไลวงนั้นราคาตั้งห้าล้าน เจ้านายลูกน้องที่ไหนจะซื้อของให้กันราคาแพงขนาดนั้น เป็นไปได้แน่นอนว่าจะต้องมีอะไรเกินเลยกันแน่ๆ! 

ตอนบ่ายนิชากลับมาทำงานก็ไม่เจอไอริณแล้ว เดิมทีเธอก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่แล้ว ยิ่งเจอไอริณเธอก็ยิ่งหนักใจยังไงไม่รู้ สายตาของอีกฝ่ายที่มองมามันเหมือนมีอะไรบางอย่างในใจ หรือไม่ก็เพราะเธอมีชนักติดหลังเลยคิดไปเอง กลัวหล่อนจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับอัคคี 

"แค่กๆๆ" 

เสียงไอของอัคคีดึงสติร่างบางกลับมาจากห้วงความคิด เธอมองเขาเล็กน้อยก่อนลุกเดินไปหาเมื่อเห็นว่าเขาไอไม่หยุด 

"ไม่สบายเหรอคะ" เสียงหวานเอ่ยถามด้วยความห่วงใย ตากลมมองสำรวจเขาอย่างตั้งใจก็พบว่าใบหน้าเขาอิดโรยและซีดเล็กน้อยเหมือนคนจะป่วย 

"อืม เจ็บคอนิดหน่อย" 

"ขออนุญาตนะคะ" นิชาขออนุญาตก่อนยื่นมือไปแตะหน้าผากและแก้มเขาเบาๆ เพื่อวัดอุณหภูมิ ซึ่งก็พบว่าอัคคีตัวร้อนจริงๆ ด้วย แต่ในจังหวะที่จะชักมือกลับ มือหนากลับจับมือเธอกุมไว้ที่เดิม 

"เย็น..." ใบหน้าคมเอียงแก้มซบฝ่ามือเล็กที่มีอุณหภูมิเย็นสบายอย่างออดอ้อน 

"ปล่อยก่อนค่ะ นิจะไปเอายามาให้" เธอบอกเขาและพยายามดึงมือกลับ ซึ่งเขาก็ยอมปล่อยแต่โดยดี 

นิชาเดินออกไปเอายาลดไข้ในกล่องพยาบาลที่ห้องกาแฟมาให้พร้อมน้ำเปล่า ซึ่งอัคคีก็ยอมกินอย่างว่าง่าย จากนั้นทั้งคู่ก็แยกย้ายกันทำงานต่อ 

ร่างบางลอบสังเกตเขาอยู่ตลอด แม้ตอนนี้อาการจะยังไม่น่าเป็นห่วงเท่าไรแต่ก็ไม่เบาใจเพราะนานๆ อัคคีจะป่วยสักครั้ง ป่วยทีก็เป็นหนัก ขืนปล่อยให้ดูแลตัวเองคงไม่ได้เรื่อง เก่งแต่ทำงาน เรื่องงานเต็มสิบเรื่องตัวเองเป็นศูนย์ก็เขานี่แหละ 

"ขับรถไหวมั้ยคะ คุณตัวร้อนมากเลย" นิชาถามเขาในตอนเลิกงาน ซึ่งดูจากสภาพแล้วไม่น่าไหว 

"ไหว..." 

"แต่นิว่าไม่ไหว เดี๋ยวนิไปส่งดีกว่าค่ะ" เธอดุพลางจ้องมองเขาด้วยสายตาบีบบังคับ จนสุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายยอม 

นิชาพาอัคคีกลับรถของเธอ ทันทีที่ขึ้นมากลิ่นหอมอ่อนประจำตัวของร่างบางก็ปะทะเข้าใบหน้า ร่างสูงสูดหายใจลึกด้วยความผ่อนคลาย เธอโน้มตัวไปดึงเข็มขัดนิรภัยคาดให้เขา ก่อนเอื้อมไปหยิบผ้าห่มผืนน้อยมาห่มให้ ดูแลดีทุกอย่าง อัคคีที่รู้สึกผ่อนคลายจึงหลับไปอย่างรวดเร็ว 

ร่างบางแวะซื้อข้าวต้มและยาที่ร้านขายยาก่อนถึงคอนโด เมื่อไปถึงก็ปลุกเขาและพยุงกันขึ้นห้องไปอย่างทุลักทุเลเพราะอีกฝ่ายตัวใหญ่กว่าเธอมาก อาการของอัคคีหนักขึ้นอย่างรวดเร็ว ตัวเขาร้อนจัดและทำท่าจะหลับอยู่ตลอดเวลา นิชาพาร่างสูงไปนั่งที่โซฟาก่อน เพื่อหาข้าวหายาให้กิน 

"กินข้าวสักหน่อยนะคะ จะได้กินยา ค่อยนอนพัก"  นิชาตักข้าวต้มป้อนคนป่วย เขาทำท่าจะไม่กิน แต่เธอจ้องตาเขม็งจนเขายอมกินไปหลายคำ ก่อนกินยาและพาไปนอนพักในห้องนอน 

"เช็ดตัวเองไหวมั้ยคะ" ร่างบางเอากะละมังใส่น้ำกับผ้าสะอาดมาวางให้อัคคีที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงอยู่ 

"...เช็ดให้หน่อย" เสียงแหบทุ้มเอ่ยพลางกดยิ้มลึก...จิ้มตาบอดซะดีไหม ป่วยอยู่ยังจะทำสายตาเจ้าเล่ห์อีก! 

นิชารู้ว่าโดนแกล้ง แต่เขาก็ป่วยอยู่จริงๆ เลยไม่ได้พูดอะไร ค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออกให้เขาจากข้างบนลงล่างจนเหลือแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว เธอพยายามไม่คิดอะไรกับภาพกึ่งสิบแปดบวกที่เห็น ค่อยๆ เช็ดตัวให้เขาอย่างตั้งใจ 

เพราะเคยดูแลหลานๆ มาก่อน ร่างบางเลยรู้ว่าต้องเช็ดยังไงไข้ถึงจะลดไว อัคคีที่ปวดหัวจนไม่มีอารมณ์จะแกล้งแล้วได้แต่นั่งนิ่งมองเธอเช็ดตัวให้ด้วยความรู้สึกดีอยู่ลึกๆ นี่เป็นครั้งแรกที่นิชาเช็ดตัวให้เขาตอนป่วย เมื่อก่อนสถานะของเรายังเป็นแค่ลูกจ้าง ต่อให้สนิทแค่ไหน แค่หาข้าวหายาให้กินก็มากพอแล้ว 

เมื่อเช็ดตัวเสร็จนิชาก็ไปหาชุดนอนสบายๆ มาให้เขาใส่ จากนั้นก็แปะแผ่นเจลลดไข้ให้ที่หน้าผาก ปล่อยให้เขานอนพัก ส่วนเธอเองก็นั่งพักเหนื่อยเช่นเดียวกัน รอจนเขาหลับก็เกิดความลังเลว่าจะกลับดีไหม เพราะถ้าทิ้งเขาไว้แบบนี้เกิดตกดึกไข้ขึ้นสูง ไม่มีคนดูจะเป็นยังไง สุดท้ายนิชาก็ทิ้งคนป่วยไม่ได้ เธอโทรบอกแม่ว่าอยู่ทำโอทีและจะค้างห้องเพื่อน เป็นอีกครั้งที่โกหก ตกนรกแน่นอนไม่ต้องสงสัย 

นิชาลุกไปอาบน้ำและลงไปหาข้าวกินเพราะไม่ได้ซื้อเผื่อตัวเองในตอนแรก พอกลับขึ้นมาก็เข้าไปส่องดูอัคคีอีกครั้ง เห็นเขายังหลับอยู่ จึงออกมาดูทีวีและนั่งเคลียร์งาน 

ทำงานจนดึกร่างบางก็เข้าไปวัดไข้และเช็ดตัวให้เขาอีกครั้ง ก่อนจะมองหาที่นอน ครั้นจะนอนบนเตียงด้วยกันก็กลัวติดไข้ จะออกไปนอนอีกห้องก็ต้องคอยดูแลเขาตอนดึกๆ อีก เลยล้มตัวลงนอนที่โซฟาแทน ไม่ลืมตั้งนาฬิกาปลุกไว้เพื่อตื่นมาเช็ดตัวให้เขาทุกๆ สามชั่วโมง  ใกล้เช้าอาการคนป่วยก็ดีขึ้น ไข้ลดลงเป็นที่น่าพอใจ เธอจึงนอนหลับได้อย่างสบายใจจนถึงเช้า

เพราะเพิ่งได้นอนตอนเช้านิชาจึงยังคงหลับลึก คนที่ตื่นก่อนคืออัคคี เขาลืมตาขึ้นมา ประมวลผลว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ก่อนมองไปเห็นนิชานอนอยู่ที่โซฟา ไข้เขาลดลงมากแล้วแต่ตัวยังอุ่นๆ อยู่ จำได้ลางๆ ว่าถูกปลุกขึ้นมากินยากลางดึกและถูกเช็ดตัวหลายครั้ง 

ร่างสูงลุกขึ้นเดินไปนั่งยองๆ ลงข้างโซฟาที่เลขานอนอยู่ ใต้ตาของเธอคล้ำเล็กน้อยเนื่องจากอดหลับอดนอน ครั้นจะอุ้มไปที่เตียงก็กลัวจะตื่นแล้วไม่ยอมนอนอีก เขาเลยปล่อยให้นอนที่เดิมโดยกลับไปเอาผ้าห่มมาห่มให้ มือหนาลูบศีรษะเล็กเบาๆ รู้สึกขอบคุณเธอลึกๆ กับทุกสิ่งที่ทำให้ 

อัคคีนั่งอยู่ตรงนั้นสักพักก่อนลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแม้จะยังไม่สบายอยู่ก็ตาม เมื่อเรียบร้อยก็ออกไปข้างนอก โทรสั่งอาหารเข้ามานั่งกินก่อนเพราะต้องกินยา ถ้าอยากหายไวๆ ถึงไม่ชอบก็จำต้องกิน ทันทีที่กินเสร็จเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาพอดี 

"ครับ" 

("ทำไมลูกไม่เข้าบริษัท แม่มาหา") 

"แล้วทำไมแม่ไม่นัดก่อนล่ะครับ" 

("แม่เป็นแม่ ไม่นัดก็เจอลูกไม่ได้งั้นเหรอ") 

"ไม่ใช่อย่างนั้น เผื่อผมไม่อยู่แม่จะได้ไม่เสียเที่ยวแบบวันนี้ไงครับ" 

("แล้วลูกอยู่ไหน") 

"คอนโดครับ" 

("นิชาล่ะ ลูกไม่เข้า เธอก็ไม่เข้าหรือไง") 

"ผมให้เธอไปทำงานแทนข้างนอก แล้วแม่มีอะไรครับ" 

("แม่ก็แค่มาดูความเป็นอยู่ของลูก จนมาเห็นว่าลูกเอาโต๊ะเลขาเข้ามานั่งทำงานในห้องเดียวกัน") 

"แม่อยากมาเองหรือมีคนไปฟ้องล่ะครับ" 

("ก็มันจริงมั้ยล่ะ แขกไปใครมาเขาจะคิดยังไง") 

"ผมมีห้องรับรองแขก ไม่มีใครมายุ่งวุ่นวายหรอกครับ มีแต่แม่กับคนของแม่นั่นแหละ" 

("ตาไฟ! ตอบแม่มาตามตรงว่าลูกกับนิชามีความสัมพันธ์กันยังไง กำไลที่ลูกประมูลมาก็เอาไปให้นิชาใช่มั้ย อย่าโกหกแม่นะ") 

"ใช่ครับ แล้วมันยังไง เงินผม ผมจะซื้ออะไรให้ใครก็ได้หรือเปล่า ห่วงคนของแม่เถอะครับ นิสัยขี้ฟ้อง ยุแยงคนอื่นเก่งแบบนี้เหรอครับที่แม่อยากได้มาเป็นสะใภ้นักหนา บอกตรงๆ ว่าผมใกล้จะหมดความอดทนเต็มที อย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของผมให้มาก แม่ก็รู้ว่าถ้าผมหมดความอดทนเมื่อไร ผมจะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น!" 

อัคคีตัดสายทิ้งทันทีที่พูดจบ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเรื่องถึงหูแม่เพราะใคร เรื่องกำไลก็มีอยู่คนเดียวที่เห็นและรู้ว่าเขาประมูลมาวันนั้น คงหวังจะให้แม่เขาจัดการให้ล่ะสิ แต่โทษทีนะ ถ้าเขาไม่ยอมก็ไม่มีใครบังคับอะไรเขาได้ทั้งนั้น 

"ทะเลาะกับคุณหญิงเรื่องนิเหรอคะ" อัคคีหันมาเจอนิชาที่ยืนอยู่ด้านหลังมาตั้งแต่ต้น 

"นิว่าคุณเอาคืนไปดีมั้ยคะ เอาไปให้คนที่ควรให้ โต๊ะทำงานก็ย้ายกลับที่เดิมเถอะค่ะ ใครเห็นก็ต้องคิดเหมือนกันทั้งนั้น" เธอเสนอทางออกเรื่องวุ่นๆ ทั้งหมดที่รู้ว่าเขาเองก็คิดได้ แค่ไม่ทำ 

"ไม่" อัคคีปฏิเสธเสียงแข็ง 

"คุณกำลังทำให้นิลำบากนะคะ" นิชามองหน้าเขาอย่างเหนื่อยใจ 

"แล้วทำไมคุณต้องสนใจคนอื่น" อัคคีถามอย่างไม่พอใจ 

"คนอื่นที่ว่าก็แม่คุณ คู่หมั้นคุณทั้งนั้น นิต่างหาก...ที่เป็นคนอื่น" ร่างบางถอนหายใจด้วยความตึงเครียด การมีอยู่ของเธอมันผิดที่ผิดทางมาตั้งแต่ต้น แต่เขากลับไม่สนใจเลยว่าสิ่งที่ทำอยู่มันผิด ผิดทั้งกับคู่หมั้นและตอนนี้เขาก็พาลไปโกรธแม่ของเขาอีก เธอไม่อยากให้เขามีปัญหากับครอบครัว 

"ถ้าผมถอนหมั้น คุณจะพอใจใช่มั้ย" อัคคีเอ่ยเสียงต่ำลอดไรฟัน 

"ไม่ค่ะ เพราะสาเหตุที่คุณจะถอนหมั้นก็คือการมีนิอยู่ มันจะดีกว่าถ้าเรายุติสถานะคู่นอนกันในเร็ววัน ก่อนที่อะไรๆ มันจะแย่ไปมากกว่านี้" 

"ผมไม่สนใจ" 

"นั่นสินะ...คุณมันก็คิดถึงแต่ตัวเอง ไม่สนใจว่าคนอื่นเขาจะเป็นยังไง!" 

"คุณสนใจแค่ผมก็พอ" 

นิชาเผยยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง ในเมื่อเขาไม่สนใจใครและยังคงเอาตัวเองเป็นที่ตั้งเธอก็หมดคำจะพูดกับเขาแล้ว 

ร่างบางหมุนตัวเดินกลับเข้าห้องไปหยิบกระเป๋าสะพายเพื่อกลับบ้าน ก่อนจะถูกมือหนาคว้าข้อมือไว้ 

"ให้นิกลับบ้านเถอะค่ะ เหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว" 

นิชาใช้แรงทั้งหมดดึงมือกลับ ก่อนจะเดินออกมา ซึ่งอัคคีก็ไม่ได้รั้งเธอไว้อีก 

..

..

..

..

หยุมหัวกันตามสบายค่ะ