ตอนที่ 13

รักต้องแลก

Writer : Aile'N

ตอนที่ 13

งานประมูลเครื่องเพชรการกุศลเริ่มต้นขึ้นและดำเนินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางแสงสีของเพชรเม็ดงามที่สะท้อนแสงไฟวิบวับจนแสบตา นิชาเข้าไม่ถึงของแพงๆ พวกนี้จึงได้แต่นั่งเหม่อ ปล่อยใจล่องลอยไปไกลแสนไกล คนนอกมองมาคงจะเข้าใจว่าเธอนั่งมองผู้คนบนเวทีที่กำลังนำเสนอเครื่องเพชรอย่างตั้งใจ แต่เปล่าเลย เธอเหมือนคนหลับใน ตาดูแต่หูไม่ได้ฟัง ใจก็ไม่ได้จดจ่ออยู่กับสิ่งที่มองเลยแม้แต่น้อย 

แต่ก็มีบ้างที่สติกกลับคืนมาตอนปฐพีชวนคุยเป็นครั้งคราว หลังจบบทสนทนาเธอจึงมีสติจ้องมองเครื่องเพชรเหล่านั้นอย่างสนใจจริงๆ เช่นเดียวกับตอนนี้ที่เห็นกำไลข้อมือวงหนึ่งที่นางแบบกำลังใส่อวดโฉมอยู่บนเวที ลายของมันค่อนข้างเรียบง่ายมีเพชรประดับเพียงไม่กี่เม็ดแต่เรียบหรูใส่ได้ทุกโอกาส 

"สวยมั้ย" อัคคีถามขึ้น หลังสังเกตเห็นว่านิชาดูจะสนใจกำไลวงนี้เป็นพิเศษ 

"ก็สวยดีค่ะ" เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจ ทว่าเมื่อเริ่มเปิดประมูล อัคคีที่นั่งเงียบมาตั้งแต่งานเริ่ม กลับลงประมูลกำไลชิ้นนี้เป็นครั้งแรก 

"ห้าล้านครับ" 

เกิดเสียงฮือฮาดังขึ้นมาไม่น้อยหลังสิ้นเสียงเขา เพราะกำไลเล็กๆ วงนั้นเริ่มต้นที่หนึ่งล้านบาทและยังไม่มีใครลงประมูล เขาเป็นคนแรกที่เริ่มเปิดประมูลแต่ราคากลับโดดไปที่ห้าล้านราวกับมีคู่แข่งในสนาม สุดท้ายก็ไม่มีใครกล้าแข่งกับเขา ไม่รู้ว่าด้วยอำนาจบารมีหรือเพราะตัวกำไลไม่เป็นที่น่าสนใจมากพอ สุดท้ายกำไลวงนั้นก็ตกเป็นของเขาในที่สุด 

นิชาขมวดคิ้วยุ่งด้วยความปวดใจเพราะถ้าเขาเริ่มที่ราคาน้อยๆ  ก็ไม่ต้องเสียไปถึงห้าล้านหรอก นี่มันขาดทุนชัดๆ ทีกับเธอสิบล้านยังทำสัญญาทาสตั้งสองปีแน่ะ หรือว่ากลัวเสียหน้า? คนรวยนี่เข้าใจยากจริงๆ 

ผ่านพ้นกำไลไปก็มีเครื่องประดับเพชรชิ้นใหม่ๆ ออกมาประมูลต่อ แต่อัคคีก็ไม่ได้ประมูลชิ้นไหนอีกเลย นิชาจึงเริ่มสงสัยว่าเขาประมูลกำไลผู้หญิงไปทำไม ถ้าไม่ให้แม่ก็คงให้คู่หมั้นแหละมั้ง คงไม่ใส่เองหรอก 

นิชาทนนั่งหลับในอยู่ตรงนั้นด้วยความเบื่อหน่าย ทั้งง่วงทั้งหิว ผ่านไปหลายชั่วโมงในที่สุดงานก็จบลงเสียที! 

"นิ!" เสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้นจากทางด้านหลัง ในตอนที่กำลังยืนรออัคคีไปจัดการเรื่องของประมูล 

"อ้าว วี มาด้วยเหรอเนี่ย ทำไมไม่เห็นเลยอะ" นิชาหันไปมองเพื่อนด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอกันที่นี่ แถมเจอตอนงานเลิกแล้วด้วย เลยไม่ได้คุยอะไรกันเลย 

"อยู่ท้ายๆ อะ เห็นเธออยู่แต่ไม่มีโอกาสเข้าไปทัก แล้วนี่กลับยังไง ให้ไปส่งมั้ย" วีพูดเพราะกับนิชาต่อหน้าคนอื่นอย่างให้เกียรติ แม้ในไลน์จะหยุมหัวกันแค่ไหน แต่เขาก็มีมารยาทตามสถานที่และสถานการณ์ 

"เอ้อ ดีเลย..." นิชากำลังจะขอกลับด้วยเพราะเกรงใจอัคคีและยังเผลอคิดไปว่าเขาคงอยากใช้เวลาอยู่กับคู่หมั้นเพื่อมอบของขวัญให้กัน แต่ยังพูดไม่จบข้อมือของเธอก็ถูกคว้าไปจับ 

"กลับ!" อัคคีที่โผล่มาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้กระชากมือเธอดึงให้เดินตามออกไป ท่ามกลางสายตาของใครหลายคนที่เห็นเหตุการณ์ 

"กูว่า...ไม่ใช่แค่แอบรักเขาข้างเดียวแล้วมั้ง เรื่องนี้ต้องขยาย ไอ้เพียวต้องรู้!" วีพึมพำกับตัวเองก่อนรีบล้วงโทรศัพท์ออกมาพิมพ์ยิกๆ ส่งหาเพื่อนอีกคน ไม่คิดโทรเพราะกลัวคนอื่นจะได้ยิน 

"คุณอัค ช้าหน่อย นิเจ็บเท้า!" สองเท้าเล็กๆ บนส้นสูงคู่ใหม่ที่พยายามซอยเดินเร็วๆ ให้ทันเขาเกิดเสียดสีจนเริ่มเจ็บ นิชาจึงพยายามร้องบอก อัคคีชะงักหันมามองเล็กน้อยก่อนเดินช้าลงตามคำขอ 

"ไม่บอกว่ารองเท้าใส่ไม่สบาย" เขาถามเสียงดุ 

"ก็เพิ่งรู้ตอนเดินเร็วๆ นี่แหละค่ะ" เธอตอบเสียงเรียบ รู้สึกไม่พอใจอยู่ไม่น้อยเพราะจู่ๆ ก็ถูกกระชากลากถูออกมาแบบนี้อีกแล้ว 

"ทนหน่อยเดี๋ยวก็ถึงรถแล้ว" อัคคีเสียงอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อรู้ตัวว่าใส่อารมณ์มากเกินไป 

"แล้ว...คุณไอริณล่ะคะ คุณหญิงจะให้ไปส่งเธอไม่ใช่เหรอ" นิชาถามด้วยความสงสัย เพราะได้ยินแว่วๆ ว่าแม่เขาจะให้ไปส่งคู่หมั้นที่บ้าน 

"ผมง่วงแล้ว ไม่สะดวกไปส่งใคร" อัคคีตอบอย่างไม่ยี่หระ 

"งั้นนิกลับเองดีกว่าค่ะ คุณจะได้รีบกลับไปพักผ่อน" ทว่าคำพูดของเขากลับทำร่างบางคิดไปไกล 

"ผมเป็นคนไปรับคุณมา จะให้กลับเองได้ยังไง" เขาขึ้นเสียงดุด้วยความไม่พอใจอีกครั้ง 

นิชาได้แต่มองตาปริบๆ ก็งงดี เป็นอะไรของเขาอีก บอกไม่สะดวกไปส่งใครเธอก็จะกล้บเองนี่ไง 

"อะ" 

"อะไรคะ?" เมื่อขึ้นรถได้กล่องกำมะหยี่สีแดงสดก็ถูกยื่นมาตรงหน้า อัคคีไม่ตอบคำถาม มือยังคงยื่นค้างอยู่ที่เดิม เธอก็เลยต้องรับมาเปิดดู 

"นี่มัน..." นิชาหันไปมองหน้าเขาด้วยความตกใจ เพราะของข้างในคือกำไลวงนั้น... 

"ให้นิเหรอคะ" เธอถามเพื่อความแน่ใจ 

"ใช่" 

"แต่ว่า...มันแพงมากเลยนะคะ นิรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ" มือบางรีบปิดกล่องลงและยื่นคืนให้เขาราวกับจับของร้อน 

"คุณน่าจะรู้จักผมดีกว่าใครนะ" อัคคีไม่รับคืน เพียงมองหน้าเธอนิ่งๆ ความหมายของเขาก็คือให้แล้วไม่รับคืน ถ้าไม่รับก็แค่ทิ้งไป 

"ใส่ด้วยล่ะ"  

"คุณทำแบบนี้ทำไมคะ น่าจะเอาไปให้คู่หมั้นคุณมากกว่า..." ในขณะที่นิชากำลังลำบากใจ อัคคีกลับทำเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เหมือนซื้อขนมครกยี่สิบบาทแล้วยื่นให้ แต่นี่มันเพชรมูลค่าห้าล้านบาทเลยนะ! 

"ก็แค่รับไป มันยากตรงไหน ถ้าเป็นเพื่อนผู้ชายคนนั้นของคุณ คุณคงเต็มใจรับมากกว่าสินะ" เห็นร่างบางอิดออด เขาก็เริ่มไม่พอใจขึ้นมาอีก 

นิชาหันหน้าหนีก่อนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ยอมเก็บกำไลเข้ากระเป๋าและไม่ปริปากพูดอะไรอีก อดนึกสงสัยไม่ได้ว่าอัคคีพูดจาแบบนี้กับผู้หญิงที่เขาควงเหมือนกับที่พูดกับเธอบ้างไหม แต่ละคำล้วนไม่ระรื่นหูเลยสักนิด ทำไมผู้หญิงพวกนั้นถึงได้หลงใหลเขานัก หรือเขาเป็นแบบนี้แค่กับเธอ? 

"หิวมั้ย" เสียงทุ้มอ่อนลงเมื่อเธอยอมว่าง่าย เนี่ย...ก็เป็นซะแบบนี้ ตบหัวแล้วลูบหลัง 

"นิกลับไปกินที่บ้านก็ได้ค่ะ" เธอตอบปัด แม้ความจริงจะหิวมากก็ตาม 

"แต่ห้องผมไม่มีอะไรกิน" เขาบอกเสียงเรียบ สรุปง่ายๆ ก็คือเขาจะหาอะไรกินก่อนกลับ 

"งั้นก็แวะสักร้านแล้วกันค่ะ" 

"คุณเลือกมาสิ" 

อัคคีโยนมาให้เธอเลือก เธอจึงให้เขาแวะร้านข้าวต้มข้างทาง จะว่าแกล้งก็คงได้ แต่ถึงอย่างนั้นอัคคีก็ไม่ได้ว่าอะไร ยอมตามเธอลงไปอย่างว่าง่าย 

ทันทีที่ย่างกรายเข้าไปในร้านผู้คนต่างก็มองมาอย่างอึ้งๆ เพราะทั้งคู่ใส่ชุดสูทและชุดราตรีหรูหรา รถที่ขับมาก็คันละหลายสิบล้าน ไม่น่าเชื่อว่าจะแวะมากินข้าวร้านข้างทางแบบนี้ได้ ดูไม่เข้ากันสุดๆ 

นิชาเห็นสายตาแม่ค้าแล้วก็รู้สึกอายอยู่ไม่น้อย แต่ก็มองข้ามๆ ไปและเริ่มสั่งอาหาร ไม่นานข้าวต้มหอมๆ และเมนูจานผัดอีกสามอย่างก็ถูกเสิร์ฟมาตรงหน้า ทั้งคู่นั่งกินโดยไม่พูดอะไร ที่ว่าจะแกล้งเขาก็แกล้งไม่สำเร็จ เขาติดดินและปรับตัวตามน้ำได้ดีกว่าที่เธอคิด 

"อันนี้อร่อย" คะน้าหมูกรอบถูกตักมาใส่ชามข้าวต้มของเธออย่างเป็นธรรมชาติ ตากลมเหลือบมองเล็กน้อย พลันได้ยินเสียงกรี๊ดเบาๆ จากโต๊ะด้านข้างที่แอบมองพวกเธออยู่ พวกหล่อนคงจะคิดไปถึงไหนต่อไหน 

นิชาทำเป็นไม่สนใจ  กินไปสักพักก็เห็นอัคคีเหงื่อหยดติ๋งๆ อย่างกับน้ำประปา จึงหยิบทิชชูยื่นให้เขาซับเหงื่อ แต่เขาไม่รับไป กลับยื่นหน้ามาให้เธอซับให้แทน ก็จำต้องรีบทำรีบเสร็จ หลบหนีสายตาของเขาที่มองมาอยู่ตลอด 

พวกเราต่างรีบกินรีบอิ่มรีบกลับขึ้นรถ เพราะขืนนั่งนานกว่านี้กลัวอัคคีจะเป็นลมไปซะก่อน 

"ขอบคุณที่มาส่งค่ะ" นิชาขอบคุณเขาและกำลังจะเปิดประตูรถลงไป แต่มือหนารั้งไว้ พอหันหน้ามาเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากเธอ ก่อนผละออกไปยิ้มอย่างพึงพอใจ 

ร่างบางนิ่งอึ้งหลายวินาที พอหายอึ้งก็รีบเปิดประตูลงไปและกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว 

..

..

..

..