ตอนที่ 12

รักต้องแลก

Writer : Aile'N

ตอนที่ 12

นิชาที่นอนหลับไปนาน ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ ภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าหล่อเหลาของผู้เป็นเจ้านาย ดวงตาคู่สวยกะพริบปริบๆ ด้วยความมึนงงเพราะยังปะติดปะต่ออะไรไม่ได้ ได้แต่ตาจ้องตากับร่างสูงอยู่อย่างนั้น จนสติเริ่มมาเธอก็รีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง พบว่าตัวเองเผลอหลับและไปนอนบนหนุนตักเขาได้ยังไงไม่รู้ แถมเมื่อกี้ยังรู้สึกเหมือนโดนลูบหัวด้วย 

"นิ...กลับได้ยังคะ" นิชารีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูนาฬิกาที่ล่วงเลยมาจนบ่ายสองแล้ว ก่อนจะหันไปถามเจ้าของห้องอย่างอายๆ ไม่รู้ตอนหลับเผลอละเมออะไรออกไปหรือเปล่า 

"อืม เดี๋ยวไปส่ง" อัคคีลุกขึ้นยืนเต็มความสูง 

"นิกลับเองดีกว่าค่ะ" เธอรีบปฏิเสธ เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเสียเวลาขับรถไปมา 

"ผมจะไปส่ง" ตาคมจ้องหน้าเธอเขม็ง เป็นสัญญาณว่าห้ามปฏิเสธ 

"...ค่ะ" 

สุดท้ายนิชาก็ต้องยอมให้อัคคีไปส่ง เราทั้งคู่ไม่ได้คุยอะไรกันเลยสักคำ เขาไม่ถามซ้ำว่าเมื่อคืนเธออยู่กับใคร เหมือนพอโกรธและได้ระบายอารมณ์ด้วยเซ็กส์แล้วก็ปล่อยเรื่องทั้งหมดให้เงียบหายไป ไม่เคลียร์กันให้เข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร หรือไม่ก็เชื่อแค่ความคิดของตัวเองเท่านั้น 

เพียวบอกว่า 'เขาหึง' แต่นิชาว่าเขาหวงก้างมากกว่า ประมาณว่าไม่อยากใช้ผู้หญิงร่วมกับใคร ขนาดเธอบอกว่าวีเป็นแค่เพื่อน เขายังไม่รับฟังเลย 

"ทำไมเลิกงานเร็วจังล่ะ" ผู้เป็นแม่เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ เพราะนี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานก็เห็นลูกสาวกลับถึงบ้านแล้ว 

"พอดีมีงานนอกสถานที่ค่ะแม่ เสร็จแล้วคุณอัคก็ให้กลับบ้านได้เลย ไม่ต้องเข้าบริษัท" นิชาโกหกข้างๆ คูๆ ถ้านรกสวรรค์มีจริงเธอคงไม่ได้ผุดได้เกิด 

"ดีจัง คุณบอสเธอเป็นเจ้านายที่ดีมากๆ เลยนะ นิต้องซื่อสัตย์และขยันทำงานให้ท่านนะรู้ไหม" นางพิมพายกยอปอปั้นใครคนนั้นพลางแย้มยิ้มอย่างมีความสุข 

นิชาได้แต่แอบกรอกตาเบ้ปาก ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาก็ดีอยู่หรอก แต่ตอนนี้ไม่รู้เป็นอะไร ผีเข้าผีออก ผีหมาบ้าซะด้วย 

"ค่ะแม่ แล้ววันนี้แม่เป็นยังไงบ้างคะ มีอาการอะไรแปลกๆ หรือเปล่า" ร่างบางเปลี่ยนเรื่องได้อย่างลื่นไหล 

"แม่สบายดี นี่ว่าจะเข้าครัวแล้ว เด็กๆ กลับมาก็จะได้ทานข้าวพอดี" 

"งั้นนิไปอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวลงมาช่วย" 

"จ้าลูก" 

นิชารีบขึ้นห้องไปอาบน้ำ ก่อนลงมาช่วยแม่ทำกับข้าวไว้รอหลานๆ กลับจากโรงเรียน ใช้เวลาที่หลืออยู่ในวันนี้ร่วมกับครอบครัวอย่างคุ้มค่า ชดเชยบางวันที่ทำงานหนักกลับดึกจนไม่ได้บอกฝันดีใคร 

..

..

"เฮ้ย ไม่น่าเชื่อ พี่จำทางกลับบ้านได้ด้วยเหรอเนี่ย" ทันทีที่เดินเข้ามาในบ้าน เจอหน้ากัน 'ปฐพี' หรือ 'ดินแดน' ที่นอนเล่นเกมอยู่บนโซฟาก็ผุดลุกขึ้นมามองพี่ชายด้วยความตกใจเสียเต็มประดา 

"กวนตีน" อัคคีมองหน้าน้องชายนิ่ง 

"เอ้า ก็เรื่องจริง ผมแทบลืมหน้าพี่แล้วเนี่ย" อีกฝ่ายยิ้มทะเล้น 

"แม่เรียก ไม่รู้มีไร" เขาบอกจุดประสงค์ที่มา ทั้งๆ ที่ไม่อยากมาเลยสักนิด ไม่ใช่ครอบครัวไม่รักแต่อย่างใด แค่เบื่อแม่ที่ชอบพูดแต่เรื่องแต่งงาน 

"ก็ว่า ถ้าไม่เรียกก็คงไม่มา" 

"มึงก็ดูแม่ดิ มาแต่ละทีมีครั้งไหนไม่คุยเรื่องแต่งงานบ้าง" 

"ก็พี่แก่แล้วอะ ไม่แต่งตอนนี้จะมีลูกตอนไหน ก็แม่เค้าอยากมีหลาน" 

"มึงก็แต่งแทนกูดิ มีหลานได้เหมือนกัน" 

"ผมยังหนุ่มยังแน่น ยังอยากเรียนรู้อะไรอีกเยอะ ยังไม่อยากมีห่วงคล้องคอตอนนี้" 

"กูอยากมีงั้นสิ" 

ปฐพียักไหล่อย่างไม่สนใจ เพราะยังไงอายุเขาก็ยังน้อยอยู่ แม่ไม่มีทางบังคับแต่งงานเร็วๆ นี้แน่นอน 

"แล้วนี่แม่อยู่ไหน" อัคคีไม่อยากต่อปากต่อคำกับน้องชายให้เสียทั้งเวลาและอารมณ์ 

"สวนหลังบ้าน" 

สิ้นคำตอบร่างสูงก็เดินออกจากบ้านไปที่สวนด้านหลังทันที มองไปเห็นมารดากำลังตัดดอกไม้จัดใส่แจกันอยู่จึงเดินเข้าไปหา 

"อ้าว ตาไฟมาแล้วเหรอลูก" 

"ครับ แม่มีอะไรหรือเปล่า" 

"ถ้าไม่มีอะไร แม่ก็จะไม่ได้เห็นหน้าค่าตาลูกแม่เลยใช่มั้ย" คุณหญิง 'ดาริกา' เริ่มทำหน้างอ เธอรู้อยู่หรอกว่าลูกชายคนโตเบื่อที่จะฟังคำพูดของเธอเต็มทีเลยไม่ค่อยกลับบ้าน 

"ครับๆ ผมผิดเอง บอกผมมาเถอะว่ามีอะไร" อัคคีถอนหายใจ ไม่ได้มีปฏิกิริยากับอาการแง่งอนปลอมๆ ของมารดาเลยแม้แต่น้อย 

"คืนวันเสาร์นี้ไปงานประมูลเครื่องเพชรการกุศลกับแม่หน่อย ไปรับหนูไอริณมาด้วย" สุดท้ายคุณหญิงก็ยอมเปิดเผยเรื่องที่นัดเขามาในวันนี้ 

"ถ้ามาเองไม่ได้ก็ไม่ต้องมาหรอกครับ" อัคคีพูดเสียงเรียบ ใบหน้าหล่อเริ่มตึงขึ้นมาเล็กน้อยเพราะเขาไม่ชอบให้ใครมาสั่งหรือบังคับให้ทำอะไร แม้อีกฝ่ายจะเป็นพ่อแม่ก็ตาม ถ้าอยากทำเดี๋ยวเขาทำเอง 

"เอ๊ะ ตาไฟ นั่นคู่หมั้นลูกนะ" 

"คู่หมั้นที่ผมไม่ได้เต็มใจน่ะเหรอครับ คนที่มีความสุขดูเหมือนจะเป็นแม่มากกว่านะครับ ไม่ใช่ผม" ยิ่งฟังอัคคีก็ยิ่งไม่ชอบคำว่า 'คู่หมั้น' มากขึ้นทุกที ทั้งคนเป็นแม่ที่เป็นคนหาอีกฝ่ายมาก็มักจะชอบบังคับให้เขาไปเจอหล่อนบ่อยๆ และนิชาก็อีกคนที่ชอบพูดถึงไอริณเพื่อปฏิเสธสิ่งนั้นสิ่งนี้จากเขา 

"ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วเมื่อไรแกจะแต่งงานล่ะ อายุปูนนี้แล้วยังควงคนนั้นคนนี้ไปวันๆ อยู่เลย..." คุณหญิงดาริกาเริ่มขึ้นเสียง สิ่งที่เธอทำทั้งหมดจะว่าจู้จี้ก็ได้ แต่ก็ทำเพื่อลูกทั้งนั้น 

"ผมเลิกแล้ว" เขาสวนกลับทันควัน แม้จะมีนิชาแต่ก็แค่คนเดียว เขาไม่ได้เที่ยวไปกับใครหลายคนเหมือนเมื่อก่อนแล้ว 

"ฮะ? คิดว่าหลอกเด็กอยู่หรือไง" แน่นอนว่าผู้เป็นแม่ไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย 

"ก็ผมเลิกแล้ว แม่จะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่" 

"งั้นก็พร้อมจะแต่งงานแล้ว..." 

"ไม่ครับ! ไม่ใช่เร็วๆ นี้" 

"แต่..." 

"เจอกันวันงานครับ ส่งโลมาให้ด้วย ส่วนใครอยากไปก็ให้ไปเอง ผมไม่ใช่คนขับรถรับส่งใคร" 

"ตาไฟ!" 

อัคคีเหนื่อยจะทะเลาะกับมารดาแล้ว จึงตัดบทและเดินหนีออกมา ตรงขึ้นรถและขับออกไปในทันที

วันต่อมา...

"ตอนสิบโมงจะมีช่างเข้ามาวัดตัวตัดชุดไปงานประมูลวันเสาร์นี้" เสียงทุ้มเอ่ยกับเลขาหลังวางสายจากใครสักคนไปแล้ว 

"คะ? นิต้องไปด้วยเหรอคะ" นิชามองเขาตาปริบๆ ปกติเวลาออกงาน น้อยครั้งที่เธอจะได้ไปด้วย ถ้าได้ไปจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องตัดชุดใหม่เลย ชุดที่ใส่ทำงานอยู่ในตอนนี้ก็ใส่ไปได้ เพราะเธอไปในฐานะเลขาผู้ติดตาม ไม่ได้สลักสำคัญอะไร 

"ใช่" ตาคมจ้องกลับมานิ่งๆ เธอจึงต้องพยักหน้ารับแต่โดยดี เพราะรู้ว่าทรงนี้ปฏิเสธไม่ได้แน่นอน

เมื่อถึงสิบโมงก็มีช่างเข้ามาวัดตัวตัดชุดจริงๆ โดยมีแบบมาให้เลือกแต่นิชากลับไม่ได้เลือกเอง อัคคีเลือกให้เสร็จสรรพสร้างความมึนงงให้เธอไม่น้อย แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก ใส่อะไรก็ได้ทั้งนั้น

และแล้วพริบตาเดียวก็ถึงวันงาน นิชาแต่งหน้าทำผมเองเพราะก็มีฝีมืออยู่บ้าง อยู่ที่ว่าอยากแต่งหรือไม่ ซึ่งดูจากชุดที่ได้รับมาบอกเลยว่าต้องงัดฝีมืออกมาเยอะหน่อย ไม่งั้นคงขายหน้าคนอื่น 

อัคคีขับรถมารับเธอที่บ้านตามนัด พอเจอหน้ากันต่างฝ่ายก็ต่างมองสำรวจซึ่งกันและกัน สำหรับนิชาเธอเห็นเขาแต่งตัวออกงานบ่อย จึงค่อนข้างชินตาแม้ทุกครั้งที่เห็นเขาจะยิ่งหล่อมากขึ้นเรื่อยๆ ก็ตาม 

แต่สำหรับอัคคี เขาไม่ค่อยได้เห็นนิชาแต่งตัวออกงานด้วยชุดราตรีมาก่อน ส่วนใหญ่แต่งเป็นสูทเข้ารูปสำหรับผู้หญิง สุภาพเรียบร้อย แต่คราวนี้เขาเป็นคนเลือกชุดให้เธอเองเพราะมันเข้าคู่กับชุดของเขาซึ่งเธอน่าจะยังไม่ทันสังเกตเห็น 

"สวัสดีค่ะคุณท่าน คุณหญิง คุณปฐพี" นิชาทักทายพ่อแม่และน้องชายของอัดคีตามมารยาท เธอเคยเจอพวกเขาอยู่แล้วหลายครั้งเลยค่อนข้างคุ้นเคย 

ทั้งสามคนต่างมองนิชาสลับกับอัคคีด้วยความแปลกใจ เพราะไม่คิดว่าอัคคีจะพาเลขามาด้วยแถมใส่ชุดคล้ายกันอีก แปลกๆ อยู่นะ... 

"พี่นิชา สวยจนผมจำไม่ได้แหนะ" ปฐพีทักทายเธออย่างเป็นกันเอง เขาไม่เคยถือตัวนิชาอายุมากกว่าเขาก็เรียกพี่ได้อย่างปกติ 

"ตาไฟ ไปทักทายคนอื่นๆ กับพ่อแม่หน่อยลูก" คุณหญิงดาริกาเอ่ยกับลูกชายคนโต ก่อนที่ทั้งสามคนพ่อแม่ลูกจะแยกตัวออกไป ส่วนปฐพีตอนที่พี่ชายยังมาไม่ถึง ได้ไปมาก่อนแล้วเลยอยู่เป็นเพื่อนนิชาแทน 

"พี่นิสบายดีนะครับ ไม่เจอตั้งนาน" เขาชวนคุยด้วยรอยยิ้มสดใส บุคลิกแตกต่างจากพี่ชายลิบลับ 

"สบายดีค่ะ คุณปฐพีล่ะคะ" นิชาตอบกลับ แม้จะค่อนข้างคุ้นเคย แต่เธอยังคงเว้นระยะห่างอย่างเป็นมืออาชีพ ไม่ให้ผู้คนเอาไปพูดลับหลังได้ 

"บอกกี่ครั้งแล้วครับว่าให้เรียกแดนเฉยๆ ผมไม่ถือ" 

"แต่ว่า..." 

"เรียกเถอะครับ นะ" เด็กหนุ่มตัวโตทำตาปริบอ้อนเหมือนเด็กสามขวบ ร่างบางเกือบหลุดขำเพราะปฐพีมีใบหน้าคล้ายคลึงพี่ชายถึงแปดสิบเปอร์เซ็น มองเขาก็เหมือนเห็นอัคคีซ้อนทับ ท่าทางน่ารักๆ แบบนั้นเลยดูน่าตลกถ้านึกภาพว่าอัคคีเป็นคนทำ 

"ก็ได้ค่ะคุณแดน" 

"ดีครับ ผมก็เรื่อยๆ แหละครับ ทำนั่นทำนี่วุ่นวายไปหมด" เมื่อพอใจคำเรียกขานปฐพีก็เต็มใจตอบคำถามของเธอในทันที 

"เก่งนะคะ ทำหลายๆ อย่างพร้อมกันได้" นิชาชื่นชมเขาจากใจ ด้วยอายุยังน้อยแถมนิสัยของปฐพียังเป็นประเภทอยากลองอยากรู้ อยากทำสิ่งใหม่ๆ อยู่ตลอดเวลา เขาจึงลองทำอะไรหลายๆ อย่างที่สนใจไปพร้อมๆ กัน สิ่งไหนไม่โอเคหรือล้มเหลวก็ทิ้งไปไม่ซีเรียส ถือเป็นประสบการณ์ชีวิต 

ไม่เหมือนอัคคีที่มุ่งมั่นทำแต่สิ่งที่ชอบจริงๆ เท่านั้นซึ่งมีแค่ไม่กี่อย่าง และเขาก็มักจะทุ่มเทจริงจังกับสิ่งเหล่านั้นมากๆ ถ้าล้มเหลวก็เริ่มใหม่ ไม่ยอมทิ้งไปง่ายๆ สองพี่น้องแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง 

"ผมไม่เก่งเท่าพี่นิหรอกครับ ที่อยู่กับพี่ไฟมาได้ตั้งหลายปี รายนั้นอะดุอย่างกับหมาบ้า" ปฐพีมองซ้ายมองขวาก่อนพูดเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน 

"ฮะๆๆ จริงค่ะ" ร่างบางหัวเราะขำอย่างชอบใจ เพราะเธอเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ไม่คิดว่าจะมีคนเห็นด้วย แถมคนนั้นยังเป็นน้องชายเขาอีก 

จู่ๆ ก็เห็นนิชายิ้มกว้างเป็นครั้งแรก ปฐพีถึงกับตะลึงไปไม่เป็น เพราะเขาไม่เคยเห็นเธอยิ้มกว้างขนาดนี้มาก่อน แถมยิ้มแล้วยังมีพลังทำลายล้าง สวยมากจนละสายตาไม่ได้เลย 

"คุณแดน คุณแดนคะ!" 

"อะ ครับ?" 

"อยู่ๆ ก็นิ่งไป เป็นอะไรมั้ยคะ" 

"อ้อ ไม่มีอะไรครับ แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย" 

"อ้อ ค่ะ" นิชาได้แต่ตอบรับอย่างงงๆ คนเราคุยกันอยู่ดีๆ นึกจะเหม่อก็เหม่อได้เหรอถามจริง? 

ร่างบางสลัดความสงสัยทิ้ง ก่อนมองไปทางที่อัคคียืนอยู่ก็เห็นเขาจ้องเขม็งมาด้วยท่าทีไม่พอใจ อะไรอีกล่ะนั่น หงุดหงิดอะไรมาอีก เข้าใจยากจริงๆ 

จังหวะนั้นเองในสายตาของนิชาก็เห็นไอริณที่เพิ่งมาถึงงานเดินเข้าไปทักทั้งสามคนอย่างสนิทสนม สุดท้ายก็เลยได้ควงคู่กันตามพ่อแม่ไปพูดคุยกับแขกคนอื่นๆ เหมาะสมกันจนน่าอิจฉา... 

"พี่อยากจะไปหาอะไรทานสักหน่อยมั้ยครับหรือจะไปหาที่นั่งกัน" ปฐพีถามขึ้น ดึงความสนใจของเธอกลับมาที่เขาอีกครั้ง 

"ไปหาที่นั่งก็ได้ค่ะ พอดียังไม่หิว" 

ทั้งคู่พากันไปนั่งลงตรงโซนวีไอพีหน้าเวทีที่เจ้าภาพจัดไว้ให้ พอไม่มีอะไรทำเธอกับเขาก็ได้แต่หาเรื่องพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิด ประสบการณ์ในการทำงานของกันและกันจนเหมือนจะเริ่มสนิทกันมากยิ่งขึ้น 

เวลาผ่านไปพักใหญ่แขกคนอื่นๆ ก็ทยอยเข้ามาหาที่นั่งเพราะใกล้ได้เวลาเริ่มงานแล้ว อัคคีเดินมานั่งลงข้างเธอไม่เบานักคล้ายใส่อารมณ์ ถัดไปจากเขาคือไอริณ อีกฝั่งถัดจากปฐพีคือแม่และพ่อของเขา ลำดับการนั่งค่อนข้างแปลกเพราะเธออยู่ตรงกลางแทนที่จะอยู่ริม ทั้งที่เป็นแค่เลขาไม่ได้สลักสำคัญ แม้จะไม่มีใครว่าอะไรแต่กลับเป็นเธอที่รู้สึกกระดากอายเสียเอง 

"เอ่อ นิไปนั่งริมๆ ดีกว่าค่ะ ตรงนี้ดูไม่ดีเท่าไร" 

"นั่งลง ใครกล้าว่าก็มาว่าต่อหน้าผมนี่" อัคคีพูดเสียงดุ นิชาก็เลยต้องนั่งลง ก่อนจะบังเอิญเหลือบไปเห็นสายตาของไอริณที่มองมาด้วยความสงสัย จึงพยายามทำตัวนิ่งเฉย ไม่เผยพิรุธอะไรออกไปให้ได้มากที่สุด 

..

..

..

..

​