ตอนที่ 9

รักต้องแลก

Writer : Aile'N

ตอนที่ 9

ผ่านมาหลายวันข้อมือของนิชานั้นหายดีแล้ว ซึ่งส่วนหนึ่งก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าอัคคีมีส่วนช่วยทำให้มันหายเร็วขึ้น คือเขาแบ่งเบาภาระงานของเธอไปทำเองและไม่ได้มายุ่งวุ่นวายกับเธอเลย สะดวกสบายจนอยากให้มือเจ็บไปนานๆ เชียวล่ะ 

เวลางานรุมเยอะๆ หรือเวลาที่เลขาอย่างเธอไม่ว่าง นิชาก็เคยบอกให้เขาจ้างผู้ช่วยมาช่วยทั้งเธอและเขาอยู่หลายครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกัน แต่เขาปฏิเสธบอกว่าเกะกะและคร้านจะสอนงานใหม่ อีกอย่างเดี๋ยวมาเป็นก้างขวางคอเวลาอยากจะทำอะไรกัน พูดหน้าตายจนเธอทั้งอายทั้งโมโห 

"Outings ปีนี้เอายังไงดีคะ" นิชาเอ่ยถาม หลังมองปฏิทินแล้วใกล้ถึงเวลาที่บริษัทจะจัดกิจกรรมนอกสถานที่เหมือนทุกปี น้องๆ ในบริษัทเองก็เริ่มเกริ่นๆ ถามมาบ้างแล้วเหมือนกัน 

"ก็แล้วแต่พวกคุณเถอะ ผมยังไงก็ได้" อัคคีตอบโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากงานที่ทำ ไม่ว่าจะไปที่ไหนเขาก็แค่ไปควบคุมดูแลอยู่ห่างๆ ไม่ได้ร่วมกิจกรรมกับพนักงาน ไปที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น 

"โอเคค่ะ เดี๋ยวนิทำแบบสำรวจแล้วจะสรุปมาแจ้งให้ทราบอีกที" ร่างบางจดรายละเอียดกิจกรรมที่ต้องทำลงในไอแพดคู่กายอย่างตั้งใจ ก่อนจะกลับมาตรวจรายงานการประชุมต่อจนเสร็จก็นำไปวางให้อัคคีบนโต๊ะ 

"สิบโมงมีประชุมการตลาดนะคะ ส่วนตอนบ่ายสองมีนัดกับคุณจอร์นที่โรงงาน" 

"ครับ ขอกาแฟให้ผมด้วยนะ ขอบคุณครับ" ร่างสูงยังคงตอบรับโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง  ด้วยงานมากมายที่รุมเร้าเขาจึงใจจดจ่ออยู่กับมันมาตั้งแต่เช้า 

นิชามองสำรวจอีกฝ่ายเล็กน้อย ได้แต่คิดว่าตอนเขายุ่งกับงานไม่ปากแจ๋วใส่เธอก็น่ารักดีเหมือนกัน ได้แต่ภาวนาให้เป็นแบบนี้บ่อยๆ ก่อนจะสลัดความคิดไร้สาระทิ้งไปแล้วออกไปชงกาแฟมาให้ตามคำสั่ง 

ตื๊ดดด...

Vvv : วันนี้ไปดื่มกันมั้ย ชวนเพียวไปด้วย อยากเจอ 

Nicha : ลองชวนก่อน เดี๋ยวบอก

หลังจากวันนั้นที่ได้เจอเพื่อนเก่า นิชากับวีก็ติดต่อกันตลอด ด้วยความที่เคยสนิทกันมาก่อนคุยกันไม่นานก็กลับมาสนิทสนมกันอีกครั้ง เธอบอกเขาว่าเพื่อนสมัยมัธยมที่เธอยังวนเวียนไปมาหาสู่อยู่เหลือแค่เพียวคนเดียว เขาเองก็อยากเจอเพียวเช่นเดียวกัน 

พอทักไปถามเพียวอีกฝ่ายก็ตอบตกลงที่จะไปดื่มกันหลังเลิกงานวันนี้ คิดๆ แล้วนิชาก็ไม่ได้ออกไปเที่ยวชิลๆ กับเพื่อนนานแล้ว ถือโอกาสนี้ไปผ่อนคลายก็ดีเหมือนกัน 

อีกด้านหนึ่งอัคคีที่นั่งทำงานอยู่บังเอิญเงยหน้าขึ้นมาเห็นว่านิชากำลังยิ้มให้โทรศัพท์พอดี เขานิ่งมองอยู่สักพักพลางคิดไปว่า เธอกำลังคุยกับใครทำไมถึงแสดงสีหน้าที่หามองได้ยากแบบนั้นออกมา 

ตึง! 

เสียงบางอย่างกระแทกกับโต๊ะดังขึ้น เมื่อนิชาเงยหน้าขึ้นมองไปทางต้นเสียงก็เห็นดวงตาคมกริบของผู้เป็นเจ้านายกำลังจ้องมองมาเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง เธอจึงวางโทรศัพท์ลงและตั้งใจทำงานต่อเพราะคิดว่าเขาคงไม่พอใจที่เธอเล่นโทรศัพท์ในเวลางาน จากนั้นเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลยจนถึงเวลาเข้าประชุม 

"วันนี้กินข้าวข้างนอก ผมจองร้านไว้แล้ว" เสียงทุ้มเอ่ยบอกในตอนเลิกประชุมที่แสนตึงเครียด ทุกคนออกจากห้องไปหมดแล้วเหลือเพียงเธอกับเขา ซึ่งตามหลักแล้วถ้าเขาไม่ลุกเธอก็ออกไปก่อนเขาไม่ได้ นอกจากจะได้รับคำสั่ง 

หมับ 

"อะ...คุณ!" ร่างบางที่กำลังเก็บเอกสารถูกดึงไปนั่งบนตักแกร่งและถูกลำแขนกำยำใต้ชุดสูทกอดไว้ไม่ให้ดิ้นหนี 

"ปล่อยค่ะ เดี๋ยวใครเข้ามาเห็น" นิชาเลิกดิ้นและบอกให้เขาปล่อยแทน 

"ใครเข้ามาผมไล่ออก" เสียงทุ้มลอดไรฟัน ใบหน้าคมบึ้งตึงราวกับไปกินรังแตนที่ไหนมาทั้งที่เรื่องงานก็ได้บทสรุปราบรื่นดีทุกอย่าง 

"คุณไปอารมณ์เสียอะไรมาคะ ประชุมก็ได้บทสรุปแล้วไง ยังไม่พอใจอะไรอีก" นิชาถามด้วยความสงสัย ตอนเช้าก็ยังปกติดี จะว่าอารมณ์เสียเรื่องงานก็ไม่น่าใช่ เหมือนกำลังไม่พอใจเธอมากกว่า แต่มันเรื่องอะไรกันล่ะ 

"ในสองปีนี้ ห้ามคุณไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นเด็ดขาด" อัคคีจ้องหน้าเธอด้วยสายตาคมกริบ สิ่งที่เขาเอ่ยยิ่งทำนิชางงหนัก 

"คะ? ฉันไปยุ่งอะไรกับใครตอนไหน" ที่เขาพูดแบบนี้ก็คงไม่พอใจที่เธอไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น แต่มันตอนไหนกันล่ะ เธอตัวติดเขาแทบ จะตลอดเวลา หมายังไม่กล้าเดินผ่าน นอกจากเขาแล้วจะมีผู้ชายที่ไหนมายุ่งกับเธอกัน 

"แค่รับปากมันยากหรือไง" อัคคีกดเสียงเข้มขึ้น ตาคมจ้องใบหน้าสวยหวานของผู้เป็นเลขาอย่างจับผิด เพราะเธอไม่ได้รับปากในทันที 

"ก่อนจะสั่งคนอื่น สั่งตัวเองได้หรือยังคะ" นิชาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย อยู่ๆ จะมาจับผิดอะไรกันก็ไม่รู้ ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมาเขาเคยเห็นเธอมีแฟนสักคนไหม มีแต่เขามากกว่าที่เห็นไปกับคนนู้นคนนี้ตลอดเวลา คนที่ควรไม่พอใจน่าจะเป็นเธอมากกว่ามั้ง! 

"ผมก็ไม่ได้ยุ่งกับใครนี่" เขาย้อนคำพูดของเธอ ไม่นับคู่หมั้นที่มีอยู่เป็นตัวเป็นตน ช่างน่ารังเกียจสิ้นดี 

"แรกๆ ก็คงทนได้แหละค่ะ แต่นานไป...คนที่เปลี่ยนคู่นอนบ่อยอย่างคุณจะทนได้สักแค่ไหนกัน และถ้าคิดจะเปลี่ยนคู่นอนจริงๆ ก็ช่วยยกเลิกสัญญาให้ด้วยนะคะ นิไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร อะ อื้อออ~" 

นิชาผงะถอยห่างแต่ไม่สามารถหลบพ้นร่างสูงที่จู่โจมจูบเธอทั้งที่ยังพูดไม่ทันจบดี ริมฝีปากร้อนบดขยี้ริมฝีปากบางที่เอาแต่เจื้อยแจ้วท้าทายความอดทนของเขาไม่หยุด ซึ่งเขาเคยบอกเธอแล้วว่าอย่าปากแจ๋วให้มาก มันทำให้เขาอยากใช้ปากตัวเองปิดปากเธอให้หลาบจำ!

"ปากเก่งอีกสิ..." 

นิชาหอบหายใจจนตัวโยน เธอจ้องหน้าเขาด้วยความโมโห ริมฝีปากแดงเรื่อช้ำเลือดขึ้นมาเล็กน้อยเพราะโดนเขาขบกัด เธอพยายามจะลุกหนีแต่ก็โดนกอดรัดไว้เหมือนเดิม มือหนาล็อกท้ายทอยสวยที่พยายามจะเบี่ยงหนีให้อยู่นิ่งก่อนซุกไซ้ลำคอขาว ดอมดมกลิ่นหอมอ่อนเข้าปอดฟอดใหญ่ มืออีกข้างลูบไล้บีบคลึงร่างกายนุ่มนิ่มไปทั่วจนเสื้อผ้าเริ่มหลุดลุ่ย 

"คะ คุณอัค นี่มันเที่ยงแล้วนะคะ ไหนว่าจองร้านอาหารไว้?" นิชาเรียนรู้ที่จะไม่พูดคำว่า 'หยุด' หรือ 'อย่า' เพราะรู้ว่าถ้าเขาจะทำ พูดเป็นพันครั้งเขาก็ไม่ยอมหยุดอยู่ดี 

"ขอหน่อยสิ...ผมอดทนมาหลายวันแล้วนะ" 

ร่างบางชะงักมองสบตาคมนิ่ง ก่อนหรี่ตาอย่างพินิจ 

เมื่อกี้...เขาอ้อน? 

คนอย่างอัคคีเนี่ยนะอ้อนเธอ?? 

"ตะ แต่..." 

"สิบนาที...นะครับ" 

เชี่ยเอ้ย...แล้วจะมาอ้อนเอาอะไร! 

ทุกทีไม่เห็นจะสนใจว่าเธอจะเต็มใจหรือไม่ ก็บังคับเอาตลอด ย้อนแย้งสิ้นดี! 

หัวใจบ้านี่ก็เต้นอยู่นั่นแหละ!

แค่เขาพูดดีคำสองคำก็สมยอมละ ใจง่ายฉิบเป๋ง! 

"คะ แค่สิบนาทีนะคะ" นิชาตอบอ้อมแอ้มอย่างกระดากอาย 

อัคคียิ้มหน้าบานทันทีที่ได้รับอนุญาต ไม่รอช้าลำแขนแกร่งก็อุ้มร่างบางขึ้นวางลงบนโต๊ะประชุม เดินไปล็อกห้องก่อนกลับมาหาเธออย่างรวดเร็ว 

ด้วยเวลาที่จำกัดเขาไม่รอช้าล้วงมือเข้าใต้กระโปรงตัวยาวของเลขาคนสวยดึงซับในและกางเกงชั้นในของเธอออกก่อนโยนทิ้งไปอย่างไม่ไยดี นิ้วเรียวยาวกรีดเบาๆ ตรงรอยแยกของดอกไม้งาม ก่อนบดขยี้จุดกระสันสลับกับดันเข้าไปในช่องทางอุ่นร้อนจนสุดความยาว ชักเข้าออกระรัวเพื่อเตรียมความพร้อม มืออีกข้างขยำหน้าอกนุ่มผ่านเนื้อผ้าหนักสลับเบา 

"อะ อื้อออ" นิชาสั่นสะท้านกับความวาบหวามที่ได้รับทั้งบนและล่าง ริมฝีปากแดงเรื่อขบเม้มเข้าหากันเพื่อกลั้นเสียงน่าอาย ลำพังแค่เสียงฉ่ำแฉะจากข้างล่างที่ดังก้องอยู่ในหัวก็น่าอายพอแล้ว 

ช่องทางคับแคบผลิตน้ำหวานออกมาจนเป็นที่น่าพอใจ อัคคีก็ผละออกไป  ปลดกางเกงรูดซิปลงก่อนล้วงเอาถุงยางอนามัยออกมาจากกระเป๋ากางเกง ฉีกสวมแก่นกายใหญ่ที่กำลังแข็งขืนได้ที่ 

เรียวขาสวยถูกแหวกออกกว้างอีกครั้ง ท่อนลำแข็งร้อนถูกดันเข้าไปในโพรงนุ่มรวดเดียวมิดลำละเริ่มกระแทกเข้าออกทันที 

"อะ อื้ออ อา ช้าหน่อยค่ะ อื้อ" นิชาพยายามห้ามด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น มือบางดันหน้าท้องแกร่งไว้เพื่อลดแรงกระแทกที่มันไม่ลืมหูลืมตาของร่างสูง แต่ไหนเลยเขาจะสนใจ สะโพกสอบกระแทกเข้าสุดออกสุด ถี่ยิบจนเธอหัวสั่นคลอนไปหมด 

แรงกระแทกกระชั้นชิดทำสองแขนเรียวเล็กที่ค้ำยันอยู่กับโต๊ะประชุมเริ่มจะทรงตัวไม่อยู่ นิชาจึงดันตัวขึ้นคว้ากอดรอบต้นคอเขาเพื่อหาที่พึ่งพิง ซึ่งลำแขนแข็งแรงก็รวบตัวเธอเข้าไปกอดไว้ ขณะที่สะโพกยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง 

"อืม อาา..นิ.." เสียงแหบทุ้มครางต่ำอยู่ข้างหู ก่อนที่จมูกโด่งคมจะฝังลงกับลำคอระหง ขบเม้ม สูดดมกลิ่นกายหอมเข้าปาดลึกอย่างคนเสพติด 

"อะ อาา คุณอัค นิจะ...อื้ออ" ความบ้าคลั่งของอัคคีทำนิชาเสียดเสียวจนแทบจะลืมวิธีหายใจ เล็บยาวสวยจิกลงบนบ่าแกร่งผ่านเนื้อผ้าจนชุดสูทเรียบกริบยับยู่ไม่เป็นทรง หน้าอกคู่โตบดเบียดกล้ามอกแข็งแรงของเขาเสียดสีกันยิ่งสร้างความกระสันจนสะท้านไปทั้งร่าง เพียงไม่นานเธอก็หวีดร้องตัวกระตุกเกร็ง เสร็จสุขสมไปในที่สุด 

เพราะต้องเร่งทำเวลาอัคคีเองก็ไม่รีรอเช่นกัน เขาเร่งจังหวะในโค้งสุดท้ายถี่ยิบ จนกระทั่งสายธารอุ่นถูกปลดปล่อยใส่เครื่องป้องกันจนหมดทุกหยาดหยด 

"อะ ออกไปได้แล้วค่ะ" นิชาตั้งสติได้และพบว่าร่างสูงยังคงกอดเธอไว้อยู่แถมยังไม่เอา 'ไอ้นั่น' ออกไปอีก ทั้งที่สภาพของเราทั้งร้อนทั้งเปียกเหงื่อและอึดอัดไปหมด 

"แข็งอีกแล้ว..." 

"ไม่มีต่อค่ะ! ไปจัดการตัวเองเลยนะ!" นิชาถลึงตาใส่คนบ้ากามที่กำลังทำหน้าหื่นใส่เธอก่อนใช้แรงทั้งหมดผลักเขาออกไปจนสำเร็จ แล้วรีบแต่งตัวเก็บข้าวของออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว 

"หึ...ไอ้เวรนี่ก็แข็งเก่งจริงๆ" อัคคีกระตุกยิ้มขำท่าทางร้อนรนของร่างบางขณะมองตามไปจนลับตา ก่อนจะก้มลงมองลูกชายตัวเองที่กำลังชี้โด่เด่ แล้วถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ

..

..

..

..

​​​