ตอนที่ 4

รักต้องแลก

Writer : Aile'N

ตอนที่ 4

นิชายืนมองตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายในกระจกอย่างไม่ค่อยมั่นใจ เพราะต่อให้เห็นธาตุแท้ที่น่ารังเกียจของอัคคียังไงก็ไม่อาจลบล้างความรู้สึกก่อนหน้าที่เธอมีต่อเขาได้ พอรู้ว่าคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ทั้งตื่นเต้นและประหม่าอาย... 

ถึงจะทำงานเก่งแต่เรื่องความรักนิชายังอ่อนหัดนัก มีแฟนคนล่าสุดก็ตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งประสบการณ์ในช่วงเวลานั้นก็ช่างเลือนราง ยิ่งกลายมาเป็นเสาหลักของครอบครัวก็มุ่งแต่ทำงานและจัดการเรื่องส่วนตัวให้เจ้านาย แค่นี้ก็เหนื่อยมากพอแล้ว จะเอาเวลาไหนไปสนใจคนอื่น 

นิชาสะบัดศีรษะไล่ความว้าวุ่นก่อนหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายแล้วออกจากห้องไป เธอยังคงแต่งตัวปกติเวลาออกไปข้างนอกก็คือกางเกงขายาวและเสื้อเชิ้ตสีพื้นธรรมดา ถ้าตัดเรื่องความเก่งกาจด้านการทำงานที่ผู้คนมากมายต่างชื่นชมแล้ว เธอก็ยังมองไม่เห็นว่าตัวเองจะมีอะไรดีตรงสเปกของอัคคีอย่างที่เขาเคยบอกเธอเลยสักนิด 

ไม่แน่เขาก็อาจจะแค่พูดไปอย่างนั้น เพราะคู่ควงแต่ละคนของเขาต่างจากเธอลิบลับ บางทีเขาอาจจะแค่อยากเอาชนะเธอ อยากกดเธอให้อยู่ใต้อาณัติของตัวเองให้ได้ก็เท่านั้น 

ร่างบางผ่านเข้ามาในคอนโคของอัคคีด้วยคีย์การ์ดสำรองที่เขาเคยให้ไว้ แต่เธอไม่ได้ถือวิสาสะเปิดประตูห้องเขาเข้าไปเลย เพียงกดออดหน้าห้องและยืนรอเจ้าของห้องมาเปิดประตูให้เท่านั้น 

"สองทุ่มเป๊ะ" เจ้าของห้องมาเปิดประตู เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูแล้วพบว่าเธอมาตรงเวลานัดแบบเป๊ะๆ ก็ได้แต่กระตุกยิ้มอย่างชอบใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าห้องให้ร่างบางเดินตามเข้าไป 

นิชาลอบกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคออย่างยากลำบาก เพราะสภาพที่ร่างสูงมาเปิดประตูให้นั้นเขาใส่เพียงกางเกงนอนขายาวตัวเดียว ท่อนบนเปลือยเปล่า และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นมัดกล้ามใต้ชุดสูทของเขาแบบเต็มๆ ตา และก็เพิ่งรู้ด้วยว่าแผ่นหลังกว้างใหญ่นั้นมีรอยสักรูปงูดำเมื่อมตัดกับผิวขาวๆ เลื้อยอยู่เต็มแผ่นหลัง ทั้งสวยงามและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน 

อัคคีเดินไปนั่งโซฟาริมระเบียงที่มีเครื่องดื่มวางอยู่ เหล้านอกพร่องไปเกือบครึ่งขวดกับแก้วที่มีน้ำแข็งและของเหลวสีอำพันอยู่ในนั้นบ่งบอกว่าเขานั่งดื่มอยู่ตรงนี้มาสักพักแล้ว 

"แต่งตัวเชยชะมัด" ตาคมกวาดมองร่างบางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าขาวที่โผล่พ้นชายขากางเกง ก่อนเอ่ยขึ้นมาอย่างเซ็งๆ 

นิชาไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดนั้นเพราะรู้ดีว่านิสัยเขาเป็นอย่างไร ถ้าชมนั่นสิแปลก 

"จะทำอะไรก็รีบทำเถอะค่ะ ฉันไม่อยากอยู่ดึก" 

"แทนตัวเองด้วยชื่อ" 

"ค่ะ" เธอตอบหน้าตายและยืนเงียบไม่พูดอะไร ภายนอกทำเป็นนิ่งแต่ใจเต้นโครมครามไม่หยุด 

"มานั่งตรงนี้" 

ปลายนิ้วเรียวยาวชี้ลงบนพื้นพรมตรงหว่างขา เดาไม่ยากเลยว่าเขาจะให้ทำอะไร นิชายืนทำใจชั่วขณะก็วางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะ เดินไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าเขาตามคำสั่ง แต่ไม่ทำอะไรเพียงนั่งจ้องตาเขานิ่งๆ อัคคีเห็นท่าทางแบบนั้นก็ยิ่งกระตุกยิ้มชอบใจ 

"ทำสิ...ทำให้ผมเห็นหน่อยว่าคุณเลขาคนเก่ง ทำอย่างอื่นเก่งเหมือนงานหรือเปล่า" ร่างสูงยกยิ้มเจ้าเล่ห์ เอ่ยท้าทายและยั่วเย้า ยิ่งเห็นเลขาคนสวยจ้องกลับมาเหมือนอยากจะฆ่าเขาให้ตาย ก็ยิ่งชอบใจ 

นิชาข่มความโกรธและทำใจชั่วครู่ มือบางก็เอื้อมไปจับขอบกางเกงของอีกฝ่าย หยุดทำใจอีกเล็กน้อยก่อนค่อยๆ รั้งลงเปิดเปลือยให้เห็นท่อนเนื้อสีอ่อนที่ปกคลุมด้วยไรขนพอประมาณและกำลังสงบนิ่ง ทว่าขนาดยังไม่แข็งตัวยังขนาดนี้ไม่คิดเลยว่าตอนแข็งตัวจะใหญ่ได้ขนาดไหน 

ร่างบางใจเต้นเหมือนจะหลุดจากอก ได้แต่นิ่งมอง 'สิ่งนั้น' ของเขาอย่างอึ้งๆ และดูเหมือนว่าเขาจะภูมิใจกับขนาดของตัวเองไม่น้อยเพราะเธอได้ยินเสียงหัวเราะในลำคออย่างพึงพอใจ 

นิชาข่มความรู้สึกต่างๆ ไว้ในส่วนลึก ก่อนจะกลั้นใจคว้ามือจับเจ้าสิ่งนั้นและขยับขึ้นลงเบาๆ เพียงไม่นานมันก็แข็งตัวและกระตุกสู้มือ เธอขนลุกเกรียวราวกับเห็นผีเมื่อได้เห็นและสัมผัสขนาดของมันที่ขยายใหญ่จนเต็มที่ 

"ถ้าทำแค่ชักอย่างเดียว ทั้งคืนก็ไม่เสร็จหรอก" อัคคีพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย นิชามองค้อนเพราะรู้ว่าเขาต้องการอะไร เธอแค่ยังทำใจไม่ได้ก็เท่านั้น 

สุดท้ายเธอก็ไม่อยากต้องอยู่แบบนี้นานๆ เลยกลั้นใจก้มลงใช้ปากปรนเปรอให้เขา อาศัยความรู้จากที่ได้ทำการศึกษาก่อนมาที่นี่ 

แม้ร่างบางจะเงอะงะไปบ้างแต่ก็ทำให้อัคคีพอใจไปอีกแบบ เพราะริมฝีปากสีสวยกำลังปรนเปรอลูกชายของเขาอย่างที่เคยแอบจินตนาการไว้ มันสุดยอดยิ่งกว่าที่คิดเสียอีก 

ดวงหน้าสวยหวานแดงระเรื่อ น้ำตาใสเอ่อคลอน้อยๆ น้ำลายหยดย้อยมุมปาก ช่างเป็นภาพที่ปลุกเร้าอารมณ์ได้ดีเสียจริง... 

แม้จะตกอยู่ในสภาวะจำยอม แต่ดวงตาคู่สวยกลับแข็งกร้าวอย่างไม่ยินยอมอยู่ตลอดเวลา นี่แหละ...ภาพที่เขาอยากเห็นล่ะ 

"ช้า..." เสียงทุ้มบ่นเมื่อนิชาไม่คิดจะเพิ่มความเร็วขึ้นเลยสักนิด เดี๋ยวแตะเดี๋ยวปล่อยชักช้าอยู่ได้ 

"อะ อื้อออ อึก" ไม่ทำเพียงแค่บ่นแต่มือแกร่งยังจับศีรษะเธอกดลงแบบไม่ให้ตั้งตัว เสียงหวานอื้ออึงพยายามประท้วงอยู่ในลำคอ แต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้ 

ท่อนลำที่ทั้งใหญ่และยาวเสียดสีโพรงปากนิ่มลึกเข้าไปจนเกือบสำลัก นิชารู้สึกทรมานด้วยความไม่คุ้นชิน ซ้ำอัคคียังกระแทกสวนรุนแรงและไม่เว้นจังหวะให้เธอหายใจ 

"อึก อ่าาา สุดยอด.." เสียงต่ำครางกระเส่าอย่างพึงพอใจและเร่งจังหวะเร็วขึ้น ไม่นานก็ปลดปล่อยเข้าโพรงปากนุ่มแบบไม่บอกกล่าว ทำเธอสำลักน้ำตาไหล 

"แค่กๆๆ" นิชาโก่งคอไอโขลก พยายามหอบหายใจอย่างเอาเป็นเอาตาย มือเช็ดทั้งน้ำตาและ 'น้ำ ' ของเขาด้วยความโมโห รู้ว่าเธออ่อนประสบการณ์ก็ไม่อ่อนโยนให้กันเลยสักนิด จะใจร้ายไปถึงไหน 

"อ๊ะ!?" 

ตุ้บ! 

ไม่ทันได้พูดอะไรร่างบางก็ถูกอุ้มขึ้นแล้วโยนลงบนโซฟาตัวใหญ่อย่างรวดเร็ว อัคคีตามมาจูบเธออย่างกระหายและรุนแรงราวกับว่าอารมณ์ด้านมืดถูกจุดติด ยากที่จะยับยั้งตัวเองได้แล้วในตอนนี้ 

"อะ อื้อออ" นิชาตื่นตระหนก ตั้งตัวไม่ทันกับท่าทีดุดันของเขา เธอขัดขืนเพียงเล็กน้อยเพราะรู้ดีกว่ายังไงก็ไม่สามารถต่อต้านเขาได้อยู่ดี 

อัคคีถอนจูบออกไปซุกไซ้ลำคอหอมกรุ่น ฝังจมูกและริมฝีปากลงบนเนื้อสาวหนักๆ ราวกับคนอดอยาก...ก็อดอยากจริงๆ นั่นแหละเพราะหลังจากที่ได้สัมผัสร่างบางในวันที่ทะเลาะกันวันนั้น แม้จะแค่เพียงเล็กน้อยแต่กลับทำให้เขาหมดอารมณ์ที่จะมีอะไรกับคนอื่นไปเสียได้ นั่นทำให้เขาได้แต่อดทนเพื่อรอให้ถึงวันนี้! 

ด้วยความใจร้อนเสื้อเชิ้ตตัวบางจึงถูกกระชากออก แม้จะใช้แรงไม่เยอะแต่กระดุมก็หลุดกระเด็นกระดอนอย่างง่ายดาย หน้าอกอวบอิ่มขาวอมชมพูปราฏกสู่สายตา บราสีดำลายลูกไม้ที่โอบหุ้มความสวยงามคู่นั้นถูกมือหนาเอื้อมไปปลดออกอย่างชำนาญ 

"สวย..." ตาคมจ้องมองยอดถันสีชมพูอ่อนคู่นั้นด้วยความหลงใหล แม้จะแต่งตัวเรียบร้อยให้เห็นอยู่ทุกวันแต่สัดส่วนทองคำที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อผ้าเหล่านั้นไม่อาจรอดพ้นสายตานักล่าของอัคคีไปได้ เขาแอบมองสำรวจผู้เป็นเลขาและจินตนาการถึงอยู่บ่อยครั้ง เพียงแต่ไม่คิดว่าดีกว่าที่คิดไว้ขนาดนี้ 

นิชายกมือขึ้นปิดหน้าอกอย่างอายๆ ทว่าก็ถูกร่างสูงดึงมือออกไป ก่อนที่เขาจะใช้ริมฝีปากร้อนกลืนกินปลายยอดสีสวยและดูดดึงราวกับเป็นเด็กทารก 

ร่างบางขนลุกเกรียว ก้อนเนื้อทั้งสองข้างถูกมือใหญ่บีบเคล้นอย่างหนักสลับเบา ขณะที่สัมผัสร้อนชื้นจากปลายลิ้นลากเลียตามผิวกายไปทั่วอย่างหื่นกระหาย ไม่เว้นแม้แต่สะดือ 

อัคคีทำให้นิชารู้สึกตื่นตระหนกและอับอายมากเพราะแฟนเก่ายังไม่เคยทำถึงขนาดนี้ เขาใช้ลิ้นเลียไปทั่วร่างกายราวกับว่าเธอเป็นของกินแสนอร่อย! 

พรึ่บ 

ร่างสูงผละออกไปถอดกางเกงขายาวของผู้เป็นเลขาออกไปรวดเดียวพร้อมชั้นใน ก่อนบังคับแหวกเรียวขาขาวที่ปิดแน่นออกจากกันจนสำเร็จ ตาคมลุกวาวทันทีเมื่อได้เห็นส่วนที่สวยงามที่สุดของร่างบางซึ่งถูกดูแลอย่างดี สีสวย ปิดสนิท สะอาดสะอ้าน ไม่มีไรขนสักเส้นให้เกะกะสายตา 

อัคคีเลียริมฝีปาก รู้สึกลำคอแห้งผากกับสิ่งที่เห็น ไม่รอช้าเขาก็ก้มตัวลงไปใช้ลิ้นตวัดเลียดอกไม้งามกลางกายสาวอย่างกระหายทันที 

"อ๊ะ คะ คุณ ยะ อย่า อื้อออ" นิชาพยายามถอยหนีด้วยความตกใจ ทว่าก็ถูกมือแกร่งยึดสะโพกไว้ให้อยู่นิ่ง แม้มือจะพยายามผลักไสแต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดก็ไม่สามารถทำอะไรได้ จุดอ่อนไหวถูกลิ้นร้ายแสนช่ำชองรุกรานจนอ่อนระทวย ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดี แต่การที่เขาไม่ยอมเว้นจังหวะให้เธอได้หายใจหายคอเธออาจจะสำลักความสุขตายก็เป็นได้ 

"อะ อ๊ะ คุณ...อัค อื้อ อ๊าาา" เสียงหวานครวญครางไม่เป็นภาษา แม้จะพยายามเก็บกลั้นก็ไม่สามารถทำได้ดั่งใจ ความหวานซ่านระหว่างหนุ่มสาวทำเอาอารมณ์พลุ่งพล่านไม่สามารถครองสติไว้ให้อยู่กับตัวได้อีกต่อไป 

อัคคีที่ตั้งหน้าตั้งตาปรนเปรอเลขาคนสวยอยู่นั้นหูก็ตั้งใจฟังเสียงครางหวานที่เพิ่งเคยได้ยินอย่างพึงพอใจ เขาผละริมฝีปากออกจากกลีบดอกไม้สีอ่อนที่ถูกรังแกจนบอบช้ำเล็กน้อย เพื่อเปลี่ยนมาใช้นิ้วแทน 

เพียงแค่สองนิ้วของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กำยำ ช่องทางรักสีหวานที่ทั้งชื้นแฉะ ร้อนจัดและอ่อนนุ่มก็บีบรัดเกร็งจนขยับได้ลำบาก จึงต้องใช้ลิ้นช่วยอีกแรง ไม่นานร่างบางหวีดร้องเสียงสูง ตัวอ่อนระทวยลงกับโซฟาอีกครั้งด้วยความสุขสม ช่องทางขับน้ำหวานหล่อลื่นออกมาให้เชยชิมมากมาย เขาก็เต็มใจกวาดมันเข้าปากอย่างไม่รังเกียจ 

นิชาหอยหายใจเหนื่อยอย่างสิ้นไร้เรี่ยวแรง ความเสียวซ่านที่ได้รับทำเอานอนเหม่อไม่เป็นตัวของตัวเอง เสี้ยวหนึ่งที่คิดได้ว่าตัวเองเผลอไผลมีความสุขไปกับสัมผัสของร่างสูงจนหลงลืมความเกลียดชังในสิ่งที่เขาทำไม่ดีไว้กับเธอไปจนหมดสิ้น ก็ทั้งโกรธและอับอาย ยิ่งรู้ว่าเขาเคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นนับไม่ถ้วนและเธอก็เป็นหนึ่งในนั้นความรู้สึกมากมายก็ตีรวนขึ้นมาจุกอก เจ็บจนพูดไม่ออก 

ด้านอัคคีนั้นเขาไม่ได้รับรู้เลยสักนิดว่าร่างบางกำลังรู้สึกนึกคิดอะไร หรือต่อให้รู้เขาก็ถูกความใคร่ครอบงำจนไม่สนใจอะไรแล้ว แม้กระทั่งถุงยางอนามัยที่มักจะสวมใส่ไม่เคยขาดไม่ว่าจะมีอะไรกับผู้หญิงคนไหนก็ไม่มีข้อยกเว้น แต่กับนิชาเป็นเขาเองที่ใจร้อนจับเธอกินบนโซฟาเสียก่อน สถานที่ที่ไม่ได้เตรียมถุงยางอนามัยเอาไว้ ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่คิดจะลุกเดินไปหยิบ แต่อาศัยจังหวะที่เธอเผลอดันท่อนเนื้อลำใหญ่เข้าไปรวดเดียวจนสุดลำ! 

"อ๊ะ!?" นิชารู้สึกเจ็บตึงและจุกจนพูดไม่ออก ร่างทั้งร่างจิกเกร็ง น้ำตาสีใสไหลปริ่มคลอที่หางตา เธอจ้องมองร่างสูงอย่างโกรธเคือง แต่แทนที่จะรู้สึกผิด อัคคีกลับกระตุกยิ้มอย่างชอบใจกับทุกปฏิกิริยาที่ได้เห็นจากเธอ 

ชายหนุ่มก้มลงมอบจูบให้เลขาคนสวย ทว่าเธอยังคงโกรธอยู่จึงพยายามเบี่ยงหน้าหนีและขัดขืน ซึ่งก็เช่นเคยว่าไม่สำเร็จ ปลายคางเล็กถูกมือใหญ่ที่แข็งแรงราวคีมเหล็กจับตรึงคางไว้ให้อยู่นิ่ง ก่อนจะยัดเยียดจูบให้จนสำเร็จ 

นิชาพ่ายแพ้ให้กับประสบการณ์อันช่ำชองของอีกฝ่ายเช่นเคย ริมฝีปากแดงเรื่อถูกขบเม้มดูดดึงจนเจ็บ ลิ้นสากดุนดันเข้ามาพัวพันภายใน ขณะเดียวกันช่องทางที่เริ่มผ่อนคลายขึ้นก็รับรู้ได้ถึงท่อนลำที่แข็งและร้อนจัดขยับเข้าออกเนิบช้า 

ร่างบางเม้มปากที่ถูกปล่อยเป็นอิสระแล้วไว้แน่น พยายามข่มความเจ็บตึง ใบหน้าคมซุกไซ้คลอเคลียอยู่ข้างแก้ม ส่งเสียงครางต่ำในลำคออย่างพึงพอใจ ก่อนจะผละออกมาจับจ้องการตอบสนองของเธออย่างใกล้ชิด นิชาอายเกินกว่าจะสู้สายตาเขาได้เลยหลับตาหนี 

"อ๊ะ!!" ทว่าพอเห็นแบบนั้นอัคคีก็เพิ่มแรงกระแทกหนักๆ จนเธอต้องลืมตาขึ้นมองเขาอย่างโกรธๆ เพราะความเจ็บและจุกยังไม่จางหาย แต่ก็เห็นเพียงรอยยิ้มของคนเจ้าเล่ห์ แม้รอยยิ้มนั้นจะยิ่งทำให้คนหล่ออย่างเขามีเสน่ห์มากขึ้น แต่ถ้าเกิดจากการที่ได้แกล้งเธอก็ไม่อยากมองมันสักเท่าไร 

"แน่นขนาดนี้ ครั้งแรกหรือเปล่า" เสียงต่ำแหบพร่าเอ่ยถามอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ ถ้าหากว่าเขาได้เป็นคนแรกของร่างบางจริงๆ 

"รีบทำให้เสร็จๆ เถอะค่ะ" นิชาบอกปัดเสียงห้วน เธอไม่จำเป็นจะต้องพูดเรื่องส่วนตัวให้เขาฟัง ขณะเดียวกันที่รู้สึกโกรธก็รู้สึกแก้มร้อนๆ อย่างอดไม่ได้ 

"หึ ปากดีนัก" อัคคีกดยิ้มลึกอย่างชอบใจ ยิ่งนิชาต่อต้านเขามากเท่าไรเขาก็ยิ่งอยากปราบพยศเธอมากเท่านั้น 

"อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ" เมื่อร่างบางไม่ใคร่จะอยากสนทนาด้วย ร่างสูงก็เริ่มกระแทกสะโพกเข้าหาเธออย่างหนักหน่วงจนโซฟาโยกขยับจากจุดเดิมไปทีละนิด 

นิชาทั้งจุกและทั้งเจ็บแต่ก็มีความรู้สึกอื่นร่วมด้วย เธอพยายามกลั้นเสียงน่าอายเพราะไม่อยากรู้สึกคล้อยตามไปกับสัมผัสของเขา 

"อ่าาา ซี้ดดดด สุดยอดเลยนิ อ่าา" 

ทว่าขณะที่คนหนึ่งพยายามกลั้นเสียงแทบตาย อีกคนกลับครางกระเส่าเสียงดังและเอาแต่เรียกชื่อเธอไม่ขาดปาก ราวกับว่าจงใจจะยั่วอารมณ์กัน 

เจ้านายหนุ่มโถมร่างกายกำยำของตัวเองบดเบียดลงไปที่ร่างเล็กของผู้เป็นเลขาอีกครั้ง ปากร้อนก้มลงไปดูดเม้มยอดอกสีหวานอย่างหื่นกระหาย ทำคนใต้ร่างบิดเร่าอย่างไม่อาจหักห้ามเมื่อเขาบีบเคล้นสองเต้าและกัดลงไปที่ยอดอกของเธอฝากฝังรอยเขี้ยวไว้ มือเล็กจิกเล็บลงบนท่อนแขนแกร่งเพื่อระบายอารมณ์ซ่าน ปลายยอดอกแข็งชูชันรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ เมื่อชายหนุ่มสัมผัสมันทั้งลิ้นและฟัน

เสียงต้นขาของคนทั้งสองสลับกับเสียงครางกระเส่าดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง ร่างบางบิดตัวไปมาอย่างกระสับกระส่ายเมื่อความเป็นชายของเขามันแทงลึกเข้ามาโดนจุดกระสันจนเสียวซ่านไปทั้งตัว สองมือเล็กพยายามดันหน้าท้องแกร่งไว้เพื่อให้เขาลดความเร็วลง แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเพลิงราคะของร่างสูงกำลังลุกโชน ยากที่จะหยุดยั้งตัวเองได้

"อ๊าาา...อื้มมม..." นิชาไม่สามารถเก็บกลั้นความรู้สึกได้อีกต่อไป เสียงหวานครางกระเส่าถี่ขึ้นเรื่อยๆ เมื่อกำลังจะแตะถึงปลายทาง อัคคีจึงเร่งความเร็วขึ้นเพื่อทำให้เธอสมปรารถนา เพียงไม่กี่อึดใจต่อมาร่างบางก็หวีดร้องตัวเกร็งกระตุก ก่อนจะอ่อนระทวยลงนอนหอบหายใจอย่างหมดเรี่ยวแรง 

ร่างสูงยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ สักพักก็เริ่มขยับลำกายเข้าออกอย่างช้าๆ จนคนตัวเล็กเริ่มครางฮือด้วยความเสียวซ่านขึ้นมาอีกครั้งชายหนุ่มจึงเปลี่ยนมาเป็นจังหวะกระแทกหนักๆ เข้าสุดออกสุด ก่อนจะเร่งความเร็วขึ้นเพื่อทำตามความต้องการของตัวเองบ้าง

ริมฝีปากบวมช้ำถูกดูดดึงเพื่อระบายอารมณ์ในขณะที่สะโพกก็ยังคงทำหน้าที่ของมัน สองมือหน้าไล่วนบีบเคล้นสองเต้าอวบอิ่ม สะกิดปลายยอดแรงๆ อย่างมันเขี้ยว นิชาที่หมดเรี่ยวแรงได้แต่ครางอู้อี้ในลำคอ อารมณ์ถูกจุดติดอีกครั้งทั้งที่ยังไม่ทันหายเหนื่อย 

อัคคีถอนจูบออกไปและซุกหน้าลงมาที่ลำคอสวย ปากร้อนนั้นกัดต้นคอของเธอจนเป็นรอยฟัน สะโพกหนาเพิ่มแรงกระแทกหนักๆ ลงมาจนเธอหัวสั่นคลอน 

"อะ อ่าา จะแตกแล้ว..." เสียงทุ้มพร่ากระซิบบอกที่ข้างหู ซอยสะโพกถี่ยิบจนคนอ่อนประสบการณ์ดิ้นพล่าน ครวญครางเสียงหวานไม่เป็นภาษา 

"อ่าาาา.." เสียงครางต่ำผสานกับเสียงหวานๆ ดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้องเมื่อถึงปลายทางพร้อมๆ กัน เอวสอบกระแทกย้ำสองสามทีและปลดปล่อยทุกหยาดหยดเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่มและแช่ค้างไว้อย่างนั้นสุขสม

อัคคีทิ้งตัวซบลงกอดร่างบางเพื่อพักเหนื่อย แน่นอนว่าค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล... ไฟราคะในตัวเขายังเปี่ยมล้นและพร้อมจะโถมเข้าใส่คนตัวเล็กได้อีกหลายยก 

..

..

..

..

เกินไปปป ​