บทที่4

"พรุ่งนี้สิบโมง ห้ามสาย"

"จิ๊ ไปไหนอีก" 

"ลองแหวน" 

"น่ารำคาญ" 

"นี่..." 

"พูดดีดี"

"ดี... ดี" 

"อื้อออ" 

กึก! 

"โอ้ย ยัยหมูอ้วน เธอกัดปากฉันเหรอ" 

ทันทีที่เธอได้ยินคำสั่งผมก็ชักสีหน้าหยิ่งๆ แสดงอาการไม่พอใจออกมา แถมยังลอยหน้าลอยตาต่อปากต่อคำเก่งสุดสุด  ทำผมอดหมันไส้ไม่ได้จึงเอื้อมมือไปดึงแขนเล็กที่กำลังจะก้าวลงจากรถให้หันกลับมาอย่างแรงจนกระแทกเข้ากับหน้าอกแกร่งของผม ผมใช้มือหนารวบข้อมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว เธอจะได้ไม่ใช้มันมาทำร้ายผม ส่วนมืออีกข้างก็ทำหน้าที่ล๊อคลำคอขาวไม่ให้เลื่อนหนี ก่อนจะกดริมฝีปากหนาลงไปที่ริมฝีปากแดงด้วยอารมณ์รุนแรง ทุกครั้งที่เห็นปากเล็กเล็กเถียงฉอดฉอดใส่ผม ทำผมอยากจะสั่งสอนด้วยปากให้เข็ดสักหน่อย ก่อนจะโดนปากแดงแดงฟันขาวขาวนั่นกัดเข้าที่ปาก แล้วสะบัดก้นลงจากรถผมด้วยสีหน้าบึ้งตึงแล้ววิ่งขึ้นห้องเธอทันที

"ไอ้บ้านี่ ชอบจูบนักนะ"

ฉันกำลังใช้มือเล็กเล็กถูที่ปากอย่างแรงอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ ราวกับจะเช็ดรอยจูบของนายนั่นให้หมด และใช้น้ำยาบ้วนปากอีกเกือบสิบรอบ สงสัยวันหยุดนี้ต้องชวนยัยมินกันยัยลลิลไปเดินสายไหว้พระทำบุญสะเดาะเคราะห์สักหน่อยแล้ว ว่าแล้วคืนนี้ต้องเสิร์ชข้อมูลทำการบ้านหน่อยดีกว่าวัดไหนดีวัดไหนดังวัดไหนห้ามพลาดจะได้ให้เพื่อนๆ ที่น่ารักของฉันพาไปให้ครบ วันนี้เหนื่อยชะมัดเลย ขอนอนแช่น้ำอุ่นสักหน่อยแล้วกัน

"เข้ามาได้ยังไง"

"เดินเข้ามา"

"ไปอาบน้ำ แล้วมากินโจ๊ก ฉันซื้อมาเผื่อ"

"มีติ่มซำด้วย"

"ช้า ฉันกินหมด"

"แล้วทำไมไม่กินไปคนเดียวเลยละ จะมาทำไม"

"รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสักทีได้ป่ะ โชว์อยู่นั่นแหละ"

"หรืออยากให้ฉันดู หึ"

"ไอ้หมาบ้านี่"

ผมตื่นขึ้นมาเพื่อทำหน้าที่ลูกชายที่น่ารักขับรถไปส่งพ่อกับแม่ที่สนามบินแต่เช้าตรู่ ระหว่างที่กำลังขับรถกลับก็แวะร้านติ่มซำเจ้าดังเพื่อซื้อกลับมากิน อยู่ๆ ก็รู้สึกอยากทำหน้าที่ว่าที่คู่หมั้นเลยซื้อมาเผื่อเธอ กลัวยัยลูกหมูจะผอมแล้วไม่มีแรงเถียงกับผม หมดสนุกกันพอดี ไหนๆ ก็เป็นทางผ่านอยู่แล้วไม่ได้ลำบากอะไรเท่าไหร่ ก่อนจะขับรถตรงไปที่คอนโดของเธอทันที เพราะคุณอาทั้งสองฝากให้ผมช่วยดูแลเธอระหว่างที่ท่านอยู่ต่างประเทศจึงไว้ใจให้รหัสห้องเธอไว้ ผมจึงสามารถเข้ามานั่งรอได้อย่างสบายอกสบายใจเปิดแอร์เย็นเฉียบ ถือวิสาสะเดินดูโน่นดูนี่ หาถ้วยชามมาใส่อาหารสำหรับเธอกับผม นั่งเกมส์รอที่โซฟาอย่างใจเย็น จนเธอตื่นและเดินออกมาจากห้องนอนด้วยชุดนอนสายเดี่ยวผ้าบางสุดวาบหวิวโชว์หุ่นหมูผิวสีชมพู ทำสายตาคมๆ ของผมมันซุกซนมองอะไรต่อมิอะไรจนต้องแอบกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก ก่อนจะเลิกคิ้วถามเธออย่างยียวนจนเธอต้องรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องทันที "หึ"

พอจอดรถเรียบร้อย ผมก็พาเธอเดินเข้ามาในร้านจิวเวอร์รี่แบรนด์ดังในห้างหรู เราใช้เวลาเลือกแบบกันอยู่สักพักก่อนจะลองไซต์และสั่งทำวงใหม่ แต่ที่ผมแปลกใจคือ จากที่คิดว่าคุณหนูอย่างเธอจะอยากได้แหวนเพชรเม็ดใหญ่หลายกะรัต แต่เธอกลับเลือกเป็นแหวนทองคำขาวมีเพชรน้ำดีเม็ดเล็กๆ อยู่ตรงกลางซึ่งเป็นแบบเดียวกันกับที่ผมชอบและเลือกสำหรับของผม ดูเป็นเหมือนแหวนคู่กันทันที จนพนักงานยิ้มเบาเบาแซวเราสองคน

"เธออยากไปไหนต่อรึเปล่า"

"ผีเข้าหรอ"

"อืม งั้นกลับ"

"ไม่ นายต้องพาฉันไปกินชาบูหม่าล่า ตรงบรรทัดทองก่อน"

"แล้วก็สลัชชี่ชาไทยแถวๆ นั้นด้วย"

"ไม่น่าเลยกู"

ผมได้แต่บ่นกับตัวเองเบาเบาไม่น่าเผลอทำตัวใจดีเลย สร้างงานสร้างอาชีพที่สุดก็ผมนี่แหละ ก่อนจะขับรถพาเธอไป วนหาที่จอดรถอยู่นานจนท้องเริ่มหิวทำให้ผมกับยัยลูกหมูตกลงสงบศึกกันสองชั่วโมงขอพักเติมพลังก่อนค่อยสู้รบกันใหม่ โดยพวกเราเลือกเข้าไปนั่งห้องวีไอพีเพราะกลัวจะมีเพื่อนหรือคนรู้จักบังเอิญมาร้านเดียวกันแล้วเห็นเราสองคน 

"นาย กินไส้เป็ดสิ อร่อย"

"มือว่างมั้ยเธอดู ลวกกุ้งให้เธออยู่เนี่ย"

"อะ อะ ฉันใจดี ฉันป้อน"

"อืมอร่อย"

"ต๊อกบ๊อกกี่อร่อยมาก หนึบสุดๆ อ้าปากสิ"

"เอาปลาหมึกด้วย"

"อันนี้ด้วยลูกชิ้นกุ้ง กุ้งเด้งมาก"

"อิ่มจังเลย"

กินไปกินมา หลังๆ ผมเริ่มสังเกตว่ายัยลูกหมูทำตัวใจดีแปลกแปลกคอยคีบอันนั้นคีบอันนี้ป้อนใส่ปากผมอย่างเอาอกเอาใจไม่หยุด ที่ไหนได้เพราะเธอกินไม่ไหวแล้วต่างหาก เล่นสั่งทุกอย่างที่ร้านมีมาอย่างละสอง ถือว่ายังดีที่ไม่สั่งหมั่นโถวมาด้วย ไม่อย่างงั้นผมต้องตายแน่ๆ หลังจากที่ผมพาเธอกินจนครบทุกร้าน ก็พาเธอไปเดินย่อยเลือกซื้อของใช้และอาหารสดในซุปเปอร์มาร์เกต เพราะเธอนั่งบ่นว่าของหมดทุกอย่างไม่มีอะไรกินเย็นนี้ จนผมรู้สึกอดสงสารลูกหมูตัวกลมกลมไม่ได้ คอยเดินเข็นรถเข็นตามเธอและแอบเลือกของสดที่จะเป็นเมนูที่ผมจะใจดีอยู่ทำให้เธอกินเย็นนี้สักมื้อ