บทที่12

"นาย กินโรตีสายไหมมั้ย"

"ฉันม้วนเผื่อ"

"กินไม่หมดก็บอก"

"ดี ไม่ต้องกิน ฉันกินเอง"

"อื้อ"

"จุ๊บ"

"อืม อร่อย"

"อ้วน กินอีก"

ฉันอุตส่าห์ใจดีนั่งม้วนโรตีสายไหมอยู่ที่พื้นตรงโซฟาหน้าทีวีเรียงใส่จานไว้เผื่อเขาที่นั่งเล่นเกมส์อยู่บนโซฟาจะได้เอื้อมมาหยิบกินได้ง่ายง่าย ไม่ต้องมานั่งม้วนเอง แต่ไอ้พิทบูลก็คือไอ้พิทบูลนั่นแหละ ต้องหาเรื่องพูดว่าฉันคอยเถียงฉัน พอฉันหยิบขึ้นมากินเองก็มาทำนิสัยเสียโน้มหน้าเข้ามาเอาปากเขามาแย่งจากปากของฉันที่กำลังกัดอยู่แถมมาขโมยจุ๊บฉันอีก ก่อนจะตีมึนเด้งตัวกลับไปนั่งเล่นเกมส์เหมือนเดิม ส่วนฉันทำได้แต่หันไปมองเขาตาขวางแล้วกลับมากินต่อด้วยสีหน้าที่แดงเป็นมะเขือเทศ จนตอนนี้กลายเป็นว่าฉันต้องคอยป้อนเขาไปด้วย สบายเกินหน้าเกินตาไปมาก

เรานั่งเล่นกันอยู่บนโซฟาคนละมุมโดยที่ฉันดูซีรีย์ที่พระเอกหล่อสุดสุดจนฉันอยากทะลุจอเข้าไปเป็นนางเอกในฉากเลิฟซีนมาก ส่วนเขาก็นั่งเล่นเกมส์เหมือนเดิมไม่ขยับไปไหน อยู่กันอย่างนี้นานหลายชั่วโมงโดยไม่มีเสียงทะเลาะมีแต่ขายาวยาวที่ยื่นเหยียดมาวางไว้บนตักเล็กของฉัน ทำฉันแอบดึงขนหน้าแข้งเขาออกไปหลายเส้นด้วยความหมันไส้ ก่อนจะยกขาหนักที่พาดอยู่ออกแล้วลุกไปผสมครีมมาส์กหน้า ซึ่งพอเขาเห็นก็รบเร้าให้ฉันทำให้เขาบ้าง เลยต้องเพิ่มส่วนผสมทั้งหมดคนให้เข้ากันและถือกลับมานั่งที่โซฟาแล้วค่อยๆ ปาดครีมมาส์กลงบนหน้าเขาที่กำลังนอนหลับตาพริ้มเหมือนเด็กเอาแต่ใจบนตักฉัน จนฉันแอบได้ยินลมหายใจที่ดังสม่ำเสมอสื่อว่าเขาหลับสนิทไปแล้วโดยยึดตักฉันเป็นหมอนหนุนนานจนฉันที่รู้สึกชาที่หน้าขา พอจะแอบขยับคลายความเมื่อยเขาก็หายใจเสียงดังฟึดฟัดเหมือนหงุดหงิดแล้วพลิกตัวตะแครงซุกหน้าเข้าที่หน้าท้องฉันแล้วเอาแขนแกร่งมาโอบเอวฉันไว้ ทำฉันกระดุกกระดิกไม่ได้เข้าไปอีก จนกระทั่งเสียงแจ้งเตือนข้อความในมือถือเขาดังขึ้นรัวรัวเหมือนมีเรื่องด่วน ฉันจึงเหลือบสายตาถือวิสาสะแอบอ่านเผื่อมีเหตุฉุกเฉินขึ้นมาจริงๆ จะได้รีบปลุกเขาให้ตื่น แต่กลับต้องกลอกตามองบนให้กับความเจ้าชู้ของเขาแทน และใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเขาตกโซฟาจนเสียงดัง "ตุ๊บ"

Namtan : พี่นาย วันนี้เข้าร้านพี่เตอร์มั้ยคะ

Namtam : น้ำตาลรอนะ

Namtam : 😘

ผมที่กำลังพักสายตาจนเคลิ้มหลับฝันดีก็ต้องตกใจตื่นเพราะอยู่ๆ ดีดีเหมือนมีอะไรมากระแทกผมจนตกโซฟาทำเจ็บไปหมด ยังไม่ทันได้จัดการตัวต้นเหตุที่เดินหนีเข้าไปในห้องนอน ก็ต้องหยิบสมาร์ทโฟนที่ดังระรัวขึ้นมาเปิดอ่านก็เห็นข้อความที่ถูกส่งมาจากคนเคยคุยแค่ไม่กี่วันของผม แต่แค่คุยกันนะคับ ยังไม่มีอะไรเกินเลยแม้แต่ปลายเล็บ ส่งมาชวนผมไปนั่งเป็นเพื่อนที่ร้านไอ้เตอร์ ซึ่งผมก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่เลือกที่จะกดบล๊อคและลบรายชื่อออกทั้งหมดแทน อันที่จริงวันนี้ผมก็นัดไอ้เตอร์กับไอ้กายไว้ไปนั่งดื่มกันนิดหน่อยตามปกติในวันหยุดของพวกผม นี่ก็ใกล้เวลาแล้วต้องรีบไปล้างหน้าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบไป พวกมันจะได้ไม่มารุมด่าผมทีหลัง แต่ลางสังหรณ์ของผมรู้สึกเหมือนงานกำลังจะเข้ายังไงก็ไม่รู้เพราะลูกบิดประตูห้องนอนถูกล็อคจากด้านใน เคาะเรียกเธอยังไงก็ไม่ยอมเปิดยอมตอบ จนผมส่งข้อความไปว่าหยิบเสื้อยืดโอเวอร์ไซต์สีดำกับกางเกงยีนส์ในตู้เสื้อผ้าให้หน่อยผมจะไปหาไอ้เตอร์ไอ้กายแล้วจะรีบกลับ ซึ่งก็ได้ผลเธอหยิบของที่ผมบอกยื่นแค่มือออกมาให้ แต่แทนที่ผมจะรับมาถือไว้ผมกลับแทรกตัวเข้าไปเพื่อจะถามว่าเธอเป็นอะไร ก็เห็นเธอยืนตาแดงไม่ยอมพูดไม่ยอมมองหน้าผมเลย ทำผมไปไม่เป็นยืนงงไปหมด ก่อนจะพยายามใจเย็น ยืนลำดับความคิด และคิดว่าคงจะเห็นข้อความจากสาวๆ ในสต๊อคของผมและคิดว่าผมจะออกไปหาสาวเวลานี้แน่นอน แค่เธอคนเดียวผมก็ปวดหัวสามเวลาหลังอาหารแล้ว 

สุดท้ายผมก็เลือกเดินไปล้างครีมมาส์กหน้าออกก่อนเดี๋ยวจากหน้าใสจะกลายเป็นมีริ้วรอยแทน แล้วกลับมายืนคุยกับเธอที่นั่งดูมือถือไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาแม้แต่น้อย ก่อนจะค่อยๆ ย่อตัวลงโน้มหน้าหล่อหล่อของผมเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจะสบตาเธอให้ได้

"ฉันนัดไอ้เตอร์ไอ้กายไว้จริงๆ"

"..."

"ให้โทรแล้วถามตอนนี้เลยก็ได้"

"..."

"ลูกหมู ไม่เอาไม่โกรธนะ"

"..."

"คุยกันหน่อย"

"..."

"ลูกหมูครับ"

"ฉันไม่ได้โกรธนาย"

"พระเอกในซีรีย์ที่ฉันดูอยู่ตาย"

"ฉันอิน เลยร้องไห้"

"...แค่นี้"

"อืม แค่นี้แหละ"

"แต่ก็นะ ได้จังหวะพอดี เลยขอแกล้งนายซะหน่อย"

"เป็นไง เนียนป่ะ"

"อืม เนียน เนียนมาก"

กรี๊ดดด

และคำตอบของเธอทำผมหน้าเหวอและหมันไส้ขั้นสุดกับความแสบของเธอ จึงพุ่งตัวเข้าไปจู่โจมโดยการเอาจมูกมีสันของผมไปจัดการฟัดเข้ากับแก้มกลมกลมนุ่มนุ่มของเธอแรงแรงสลับไปมาทั้งสองข้าง พร้อมกับใช้มือหนาซุกซนไปจั๊กกะจี๋ที่เอวขาวขาวของเธอจนเธอหัวเราะไม่หยุดและยกมือเป็นฝ่ายยอมแพ้ในที่สุดเพราะเริ่มหายใจไม่ออก ทำผมเริ่มไม่อยากออกไปหาไอ้สองคนนั่นแล้วสิ