ระหว่างนั้น ฉันตกหลุมรัก ตอนที่ 6

ระหว่างนั้น ฉันตกหลุมรัก

ตอนที่ 6

         เก๋า

         สองชั่วโมงต่อมา

         ผมร้อนเงิน…

            ก็ร้อนมากพอสมควร และเหมือนเห็นทางสวรรค์ตอนได้เจอกับกานดา

กานดาเป็นผู้หญิงประเภทที่ว่าไม่ใช่คนสวย แต่ที่น่าประหลาดใจก็คือยิ่งนั่งมองคนตรงหน้าก็ยิ่งดูเป็นคนไม่มีพิษมีภัย ดูเข้าถึงง่าย อารมณ์ดี ยิ้มเก่ง เหมือนชีวิตไม่มีเรื่องให้เครียด

แม้จะเป็นคนแปลกนิดหน่อยแต่ก็อยู่ในระดับที่รับได้ และพอจะเข้าใจถึงเหตุผลที่ตกลงชวนผมทำสัญญาเพื่อนเที่ยวอะไรแบบที่ว่า

“ข้อที่ห้าสิบสอง… ไปดูคอนเสิร์ตศิลปินเกาหลี…”

“…”

            “ข้อที่ห้าสิบสาม… แวะไปไหว้ศาลเจ้าที่ญี่ปุ่นต่อ…”

            “ใช้คำว่าแวะไม่ไหวมั้ง”

            “…”

            ผมตัดสินใจขัดขึ้นในจังหวะนี้เอง พร้อมทั้งดึงกระดาษแผ่นที่อีกฝ่ายกำลังพยายามร่างเขียนด้วยลายมือยึกยืออ่านแทบไม่รู้เรื่องมาดู หลังจากกวาดตามองหนึ่งรอบก็ดึงปากกามาด้วย

            “ปีนเขาไม่น่าไหว… บันจี้จั๊มตัดออกไปเลย… อันนี้ยิ่งแล้วใหญ่ ไปเอเวอร์เรสท์?”

            “แพงอยู่แต่น่าจะจ่ายไหว…” น้ำเสียงยานคางเอ่ยตอบ และผมก็อดที่จะแค่นหัวเราะอย่างเสียไม่ได้ ไม่ได้ดูสภาพตัวเองเลยสินะ…

            “ไม่ใช่แค่มีเงินแล้วพี่จะทำได้ทุกอย่าง”

            “ก็แล้วทำไมจะทำไม่ได้ ยังไงปีนี้ก็ต้องทำให้หมด…”

            “ข้อนี้ไม่ได้ ข้อนี้ก็ไม่ไหว อันนี้หนัก”

            ผมทำเป็นเมินคนที่กำลังนั่งตัวกลมกอดขวดเบียร์อยู่ฝั่งตรงข้าม  พอเจ้าตัวเห็นเข้าก็ถึงกับถลึงตามอง ตอนที่ผมขีดฆ่าหลายข้อออกจากรายการ ‘สิ่งที่ต้องการจะทำ’ ของผู้ว่าจ้างแบบไม่คิดจะรักษาน้ำใจ

            มองตามหลักความเป็นจริง ส่วนใหญ่ล้วนทำได้ทั้งนั้น แต่ก็อย่างที่บอกว่าบางอย่างแค่เงินมันไม่พอ ถ้าร่างกายไม่แข็งแรงมากพอก็เป็นไปไม่ได้  

ยิ่งยัยนี่แทบจะไม่มีกล้ามเนื้อ มีแต่ชั้นไขมันพูนพอกใต้ผิวเนื้อสีขาวอมชมพู จะเอาแรงที่ไหนไปทำกิจกรรมเอ็กซ์ตรีมประเภทนี้

            “เธอตัดออกเยอะขนาดนี้แล้วฉันจะเหลืออะไรให้ทำ?”

            เจ้าของดึงกระดาษแผ่นเดิมกลับไปกวาดตามองอยู่หลายรอบ แล้วทำหน้าบึ้ง สองข้างแก้มแดงปลั่งเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แต่ก็ไม่วายยกเบียร์ขึ้นกระดกต่อ มันไหลลงตามลำคอจนเลอะเทอะเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด

ก็ทนมองอยู่ไม่ไหวต้องดึงเอาทิชชูมาปาดเช็ดให้ คนเมาปัดมือผมออก หรี่ตามองมาอย่างจับผิด

            “เธอจะโกงฉันใช่ไหม? ไหนว่าทำได้ทุกอย่าง?”

            “ผมทำได้หมดตามที่โฆษณา คนที่ไม่น่าไหวคือพี่ต่างหาก”

            “มันจะไม่ไหวได้ไง?”

            “พูดตรง ๆ ก็คือพี่น้ำหนักมากเกินไป และดูเหมือนไม่เคยออกกำลังกาย”

            ก็ไม่ได้พูดเปล่าแต่เลื่อนสายตามองสำรวจไปด้วย…

จริงแล้วกานดาก็ไม่ได้อ้วนเผละอะไรขนาดนั้น  แต่ตรง ๆ ก็ต้องยอมรับก่อนว่าอ้วน ถึงใบหน้าจะหลงเหลือเค้าความสวยที่แค่มองก็รู้ว่าตอนผอมคงจะสวยมาก

นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน ริมฝีปากอิ่มก็เป็นกระจับชัดสีชมพูระเรื่อแบบที่ไม่ต้องพึ่งลิปสติก ประกอบกับผิวหน้าเนียนใสที่เห็นไปถึงเส้นเลือด องค์รวมของรูปหน้าสวยไม่หยอกแค่ตอนนี้เนื้อหนังมันเยอะไปหน่อยก็เท่านั้น หากหน้าตาไม่ได้มีผลอะไรต่อการใช้ร่างกาย

สภาพที่แลดูอ่อนแรงเหมือนไม่เคยออกกำลังอย่างที่ผมได้สังเกตมาตั้งแต่เมื่อคืนวานมากกว่าที่จะส่งผลต่อไอ้กิจกรรมแต่ละอย่างที่ลิสต์มา

            “ก็แล้วมันจะเหลืออะไรให้ทำไม่ทราบ?”

            “ที่ทำได้วันนี้แน่ ๆ ก็มีข้อนึง…”

            “อะไร…”

            “ข้อที่หนึ่ง”

            “ไหนดูก่อน”

            คนเมาเลื่อนสายตาขึ้นดูที่หัวกระดาษ พยายามเพ่งมองอยู่ครู่ก็เงยหน้าขึ้นสบ พวงแก้มที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงหนักขึ้นไปอีก ผมแสร้งตีหน้านิ่งพยายามจะไม่ขำ และเพราะรู้ว่ากานดาเขินก็อดไม่ได้ที่จะเปรยเสนออีกหน

            “เอาไง? จัดเลยไหม?”

            “บ้า”

            “บ้าไร… ก็เห็นอยู่ แถมยังเขียนตัวใหญ่กว่าข้ออื่นด้วย”

            “เหลือเวลาอีกตั้งเยอะ” คนจ้างว่างั้นแล้วก็ยกเบียร์ขึ้นดื่มแก้เขินอีกหลายอึก

            “ที่จ่ายให้ผมแพงขนาดนี้พี่คงไม่ได้หวังจะให้แค่พาไปนู่นนั่นนี่หรอกใช่ไหม?”

            “ก็แหงอยู่แล้ว”

            “แล้วจะให้รออะไร? ไม่อยาก?”

            “…”

            ผมถามแบบตรงไปตรงมา เพราะการเริ่มต้นของเรามันก็ค่อนข้างชัดเจน กานดาไปที่บาร์นั่นคนเดียว กล้าพาผมกลับห้อง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคิดอะไร แต่พอเอาเข้าจริงกลับขัดเขินไม่กล้าแม้แต่จะสบตา

            ผมมันผู้ชาย อะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่แบบนี้ก็ออกจะเอาเปรียบผู้บริโภคเกินไปหน่อย ถ้าแค่พาไปที่นั่นที่นี่ไม่ต้องเรียกค่าตัวแพงขนาดนี้ก็ได้…

            ระหว่างเรามีการตกลงถึงขั้นทำสัญญากันแล้วนั่นหมายถึงผมเองก็พร้อมที่จะทำงานเหมือนกัน ไม่อยากจะเอาเปรียบใครทั้งนั้น แม้นี่จะเป็นครั้งแรกที่คิดจะใช้วิธีนี้หาเงินก็ตาม ถึงอย่างนั้นถามแล้วถามอีกอีกฝ่ายก็บ่ายเบี่ยงที่จะตอบ

            “ว่าไง?”

            “เธอรีบเหรอ?”

            “ผมไม่รีบ แต่คิดว่าพี่ควรจะรีบนิดหน่อย… เดี๋ยวไม่คุ้มแล้วจะมาโทษไม่ได้นะ”

            “…”

            เรามองกันด้วยสายตาตรง ครั้งนี้กานดาไม่ได้หันหนีแต่ก็ไม่ยอมตอบอะไร ผมเลยเป็นฝ่ายตัดสินใจให้เอง  

เสื้อที่ใส่อยู่ถูกถอดออกในจังหวะนี้ เราสองคนย้ายจากการนั่งดื่มที่โต๊ะมานั่งบนพื้นได้สักพักแล้ว บรรดาขวดเบียร์ที่กั้นระหว่างกลางถูกเลื่อนไปด้านข้าง สายตาตื่นกังวลเหมือนกันกับเมื่อวานฉายชัดตอนที่ละล่ำละลักเอ่ย ยกมือสองข้างดันแผ่นอกผมเอาไว้

            “คืนนี้เมาคงไม่ไหวหรอก”

            “ผมบริการเอง พี่นอนเฉย ๆ”

            “เดี๋ยวสิ!”

            กานดาเบี่ยงตัวพยายามคลานหนี และผมก็เสือกคลานตามไปคว้าข้อเท้าเอาไว้ แม้อีกฝ่ายจะไม่ใช่สาวบอบบางแต่ด้วยความที่ผมเองก็มีรูปร่างสูงใหญ่ทั้งยังแรงเยอะแค่ดึงข้อเท้าเอาไว้คนที่พยายามจะหนีก็ไปไหนไม่ได้แล้ว

            “เธอมีรสนิยมชอบของแปลกหรือไง!” เสียงหวีดแหลมยิ่งกว่านกหวีดดังจนผมต้องเอานิ้วแยงหู 

            “ผมปกติดี พี่ต่างหากที่น่าจะไม่ปกติ”

            “ฉันไม่ปกติตรงไหนไม่ทราบ! เธอเอาแต่วนเข้าเรื่องนี้ทั้งที่ไม่ต้องก็ได้ หรือว่าเธอเป็นพวกหัวรุนแรง!”

            ผมขมวดคิ้วมองคนที่ตีโพยตีพายไปเรื่อย และปากมันก็เร็วกว่าสมองรู้ตัวอีกทีก็พูดไปแล้ว

            “จริง ๆ ก็นิยมนิดหน่อย แต่ถ้าคู่นอนขอก็จัดได้”

            “ธะ… เธอ… มิน่าล่ะ ๆ ๆ” กานดายกมือขึ้นเสยผม สีหน้าแตกตื่นหนักขึ้นไปอีก

            “อะไร?”

            “มิน่าล่ะถึงได้ดีลงานง่ายขนาดนี้!”

            “พี่มากกว่ามั้งที่ดีลด้วยง่าย”

            “ยะ… ยกเลิกสัญญาทันไหม…”

            “ฝันเหอะ”

            ผมสั่นหัวปฏิเสธทันที และอีกฝ่ายก็กระโดดลุกขึ้นยืนแบบที่ไม่ดูสังขารตัวเอง จังหวะต่อมากานดาก็ล้มคว่ำไปอีกทาง เหตุคงจะเป็นเพราะเมาจนทรงตัวไม่อยู่

            “อย่าเข้ามานะไอ้โรคจิต!” คนเมาหันมาตวาดแหวใส่เสียงดัง หวาดกลัวจนปากคอสั่น ถึงตรงนี้ผมก็แค่นหัวเราะ

            “แล้วแต่นะ นี่ออฟเฟอร์ให้สุด ๆ แล้ว”

            “…”

            “ผมแค่กลัวพี่จะเสียเปรียบ…”

            “…”

            “คนเขาแค่มีจรรยาบรรณ ไม่เอาเปรียบลูกค้าก็ดันถูกมองว่าเป็นโรคจิต”

สุดท้ายผมก็หมุนตัวกลับมาหาขวดเบียร์ ส่วนอีกคนเงียบอยู่นานก็เดินผ่านหน้าไปยังประตูห้องน้ำ สายตาระแวดระวังภัยมองกลับมาหลายต่อหลายที

            “ฉันจะอาบน้ำก่อน อย่าได้คิดมาแอบดูเชียว” ตาเขียวมองค้อน และผมก็พยักหน้ารับบัญชาอย่างว่าง่าย

            “จ้ะ”

            หลงตัวเองจริงแม่คุณ…

            กานดาเข้าไปอาบน้ำตามปากว่า ส่วนผมก็นั่งดื่มเบียร์ต่อ เอากระดาษแผ่นเดิมมาดู สายตาเลื่อนอ่านไปทีละข้ออย่างช้า ๆ แม้ลายมือที่คนเมาเขียนจะอ่านแทบไม่ออกแต่ก็พอรู้เรื่อง

            “สิ่งที่อยากจะทำ…” รู้อีกทีก็พึมพำเสียงเบากับตัวเอง

สายตาหันมองไปยังบานประตูห้องน้ำที่ปิดสนิท ถ้าว่าผมแปลกที่รับงานแบบนี้ คู่สัญญาคงน่าประหลาดกว่า เจ้าตัวบอกว่าพักงานเป็นปี ทั้งยังมีแพลนทำหลายสิ่งหลายอย่างที่ดูไม่เข้ากันเลยกับบุคลิกตัวเองเลยแม้แต่น้อย

            สภาพคอนโดที่พักก็เป็นคอนโดขนาดกลางไม่ได้หรูหราใหญ่โต เสื้อผ้าหน้าผมก็ค่อนข้างธรรมดาไม่ได้เรียบหรูอะไร ไม่ใช้ของแบรนด์เนม ไม่ได้มีกลิ่นอายความร่ำรวย แต่กลับยอมจ่ายเงินจ้างผมเป็นแสน และดูท่าคงจะไม่เคยใช้เงินซื้อกินมาก่อนด้วยซ้ำ

            ตอนแรกผมเองก็แอบรู้สึกกังวล แต่พออีกฝ่ายตั้งท่าจะโอนเงินให้จริง ด้วยสีหน้าท่าทางที่โคตรจะไร้เดียงสาทั้งที่อายุมากกว่ากันไม่รู้ตั้งกี่ปี ก็อดเห็นใจไม่ได้

ผมจะเอาเงินมาก่อนได้ก็จริง แต่ผู้ว่าจ้างอาจจะเป็นฝ่ายกระสับกระส่ายกินไม่ได้นอนไม่หลับ คิดว่าผมจะเป็นฝ่ายโกงก็เป็นได้ ยังไงเราก็ไม่รู้จักมักจี่กันมาก่อน นั่นคือเหตุผลว่าทำไมสุดท้ายแล้วผมเลือกที่จะทำงานก่อนเอาเงิน

            แต่แม้จะอยากทำงานจนตัวสั่นให้คุ้มค่าจ้างแค่ไหน ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่เรียกร้องเอาเองง่าย ๆ พอตัดสินใจแทนก็กลายเป็นไอ้โรคจิต

            โรคจิตที่ไหนจะหน้าตาดีขนาดนี้…

            เจ้าของห้องหายเข้าไปนานมาก นานพอที่จะทำให้ผมกินเบียร์ทั้งหมดเกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่ขวดเดียว กระนั้นเจ้าตัวก็ยังไม่ออกมา

            ด้วยเกรงว่าอีกฝ่ายจะเกิดอันตรายเลยตัดสินใจเดินไปดู ก็อย่างที่กานดาบอกว่าตัวเองนั้นไม่เคยเมามาก่อน บางทีอาจจะลื่นล้มหัวกระแทกพื้นอยู่ในห้องน้ำก็ได้

ไหนจะยังข้าวของกระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์มือถือก็วางทิ้งไว้แบบนี้ โคตรจะไม่ระวังตัว ผมมีสิทธิ์เปลี่ยนอาชีพเป็นมิจฉาชีพได้ทุกวินาที แต่เหมือนว่าอีกคนจะไม่ได้คิดถึงข้อนี้เลย

            ก๊อก ก๊อก ก๊อก

            “เป็นไรไหม?”

            “…”

            “กานดา…”

            “…”

            ไร้เสียงตอบรับจากเลขหมายปลายทางที่ท่านเรียก…

            ลูกบิดไม่ได้ล็อก และจังหวะถัดมาผมก็เปิดประตูห้องน้ำเข้าไป…

            ไฟในห้องน้ำสว่างโร่ โซนเปียกมีม่านกั้นอาบน้ำถูกรูดปิดไว้ เสื้อผ้าชุดเก่าถูกถอดร่อนไว้บนพื้นแบบส่งเดช และกานดาก็ทำให้ผมรู้ว่าไม่ใช่แค่เพศชายเท่านั้นที่สามารถถอดกางเกงชั้นในม้วนเป็นเลขแปดได้ ผู้หญิงเองก็ทำได้เหมือนกัน

            ผมเป็นคนตรงไปตรงมาและไม่คิดเล็กคิดน้อย ประกอบกับเราดีลกันแล้ว เรื่องอย่างว่าคงต้องเกิดขึ้นไม่คืนใดก็คืนหนึ่งเลยไม่ลังเลใจที่จะเดินไปรูดม่านกั้นระหว่างโซนเพื่อเปิดออก

ที่มุมด้านหนึ่งมีดักแด้ยักษ์นั่งห่อตัวอยู่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ ใบหน้ากลมแดงปลั่งหลับตาพริ้ม ดักแด้ที่ว่าคงจะเมาจนหลับไปแล้ว ผมย่อขาลงนั่งตรงหน้าก่อนจะสะกิดเรียก

“กานดา”

“อืม”

“ไปนอนบนเตียง”

“อืม”

“…”

คนเมาขยับตัวเล็กน้อยแต่ไม่ยักเปิดเปลือกตาขึ้นมอง และผมก็เริ่มรับรู้ถึงความยากลำบากที่จะต้องเผชิญในไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ปากไม่คิดจะเรียกซ้ำเพราะยังไงเจ้าตัวคงไม่ตื่น

สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ สายตาเลื่อนต่ำลงมองเรียวขาที่คงจะเป็นส่วนที่เล็กที่สุดของร่างกายอีกฝ่าย เพราะการนั่งชันเข่าทำให้ชุดคลุมมันร่นลง ความขาวเนียนเห็นไปถึงไหนต่อไหนจนต้องเบนสายตาหนี

มันก็ทั้งขาว ทั้งอมชมพู เนียนสะอาด…

ขารีบหยัดยืนขึ้น และถึงกับต้องสะบัดหัวเรียกสติให้กลับมา ไอ้ที่ว่าแข็งอยู่ตอนนี้คงไม่ใช่เพราะพิศวาสนิยมของแปลก รสนิยมคงจะไม่ผิดเพี้ยนขึ้นมาแค่เห็นไอ้อะไรชมพู ๆ นั่นแน่

ก็คงจะแค่เริ่มเมา…

สุดท้ายก็ได้แต่กัดฟันแบกร่างหนักอึ้งของกานดามาส่งที่เตียง น้ำหนักตัวก็หนักพอกับที่ประเมินเอาไว้คร่าว ๆ ในใจ กว่าจะแบกมาส่งถึงเตียงได้ก็เล่นเอาเหงื่อตกแข้งขาซวนเซทรุดลงนั่งที่ขอบเตียง ขณะที่ยัยหมูพลิกตัวไปอีกทางอย่างสบายใจเฉิบ

มองแล้วก็ได้แต่แค่นหัวเราะ โชคดีแค่ไหนที่ลองเชิงให้ดื่มที่ห้องก่อน ขืนเมามาจากข้างนอกไอ้เก๋าได้ตายยังเขียดแน่ ๆ

            หลังจากนั้นผมก็เก็บบรรดาขวดเบียร์ที่ดื่มจนเกลี้ยงใส่ถุง เก็บเสร็จก็มาหยุดยืนมองอยู่ที่ข้างเตียง  

ยัยนี่… สุดยอดของผู้หญิงที่ไม่ระวังตัว…

            เราทำสัญญากันก็จริง แต่ไม่ได้มีพยานมารู้เห็นด้วย พูดตามตรงก็เรียกได้ว่าเป็นสัญญาใจเลยด้วยซ้ำ เราสามารถจะเทกันเมื่อไรก็ได้ เพราะยังไงก็ไม่มีผลทางกฎหมาย และอีกอย่างกานดาก็คงไม่แจ้งความหากว่าผมหายไป เพราะแต่ละอย่างที่ระบุบอกในข้อสัญญาก็ค่อนข้างเป็นดาบสองคม

ใครมันจะไปป่าวประกาศให้ชาวบ้านรู้ว่าตัวเองจ้างผู้ชายเที่ยว ไหนจะเรื่องเซ็กซ์ก็อีก

และถ้าหากคนที่ยัยนี่ทำสัญญาด้วยไม่ใช่ไอ้เก๋าคนนี้ มีหวังคงโดนยกเค้าหมดตัวตั้งแต่วันแรก เผลอ ๆ เจอโรคจิตเข้าให้จริง ๆ คงไม่ได้นอนหลับสบายกรนเบา ๆ น้ำลายไหลยืดเป็นทางแบบนี้

            ผ่านไปหลายนาทีที่ผมประเมินสภาพความมึนเมาของตัวเองว่าสามารถขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้านได้หรือเปล่า และได้บทสรุปว่าต่อให้เมาหรือไม่เมา นอนนี่ก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร

            รู้อีกทีก็ถอดกางเกงออกเลื่อนตัวเข้าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับเจ้าของห้องที่กำลังนอนตะแคงตัวหลับอย่างสบายอารมณ์

ชุดคลุมที่กานดาใส่อยู่ดูจะไม่ช่วยคลุมห่าอะไรได้ทั้งนั้น ยิ่งนอนก็ยิ่งหลุด แต่ที่จะหลุดตามก็คือสติสัมปชัญญะของผมเอง

            ผมได้เลื่อนหัวคิ้วเข้าหากัน ดึงสายตากลับมาอย่างร้อนรน…

มันไม่ได้ไหมวะ… รสนิยมกูนี่ชักจะประหลาดขึ้นทุกวัน…