ระหว่างนั้น ฉันตกหลุมรัก ตอนที่ 5

ระหว่างนั้น ฉันตกหลุมรัก

ตอนที่ 5

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

นี่มันสวรรค์ชัด ๆ

ฉันรู้ว่ากรุงเทพฯ เป็นเมืองที่ไม่เคยหลับใหล รู้ว่าตลอดทั้งวันทั้งคืนมีที่เที่ยวหลากหลายแบบให้เลือก และสวรรค์สำหรับคนที่รักการกินเป็นชีวิตจิตใจอย่างกานดาก็คงไม่พ้นตลาดโต้รุ่งตรงหน้า ที่แม้ว่าเวลาจะดึกดื่นค่อนคืนเข้าไปแล้วยังมีผู้คนจับจองโต๊ะนั่งดื่มนั่งกินกันอย่างคึกคัก

“เยอะไปมั้ง”

เสียงพึมพำของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะเอ่ยขึ้น สายตากวาดมองบรรดาอาหารที่ฉันเดินไปซื้อมาจากร้านอาหารหลายร้าน ส่งผลให้ตอนนี้บนโต๊ะแทบไม่เหลือพื้นที่ว่างให้วางอะไรได้อีกแล้ว

“นาน ๆ ทีได้ออกมากินตอนดึกก็ต้องจัดเยอะ ๆ สิ” ฉันยิ้มให้อย่างไม่ใส่ใจ

ตรงหน้าของเก๋ามีเพียงจานขนมจีนแกงเขียวหวานไก่เท่านั้น และตอนนี้ก็เกือบจะหมดจานแล้วด้วย ในขณะที่ฉันยังไม่ได้เริ่มแตะอาหารแม้แต่จานเดียวเพราะมัวแต่เดินเข้าร้านนู้นออกร้านนี้เลือกซื้อของกินไม่จบไม่สิ้น

หลังจากนั้นก็คือสวรรค์ของฉันเอง อาหารตรงหน้าช่างอร่อยไปเสียทุกอย่าง ยิ่งกินก็ยิ่งมีความสุข คงเพราะมัวแต่สุขสมกับการกินทำให้ลืมสนใจคนที่มาด้วยกันไปเสียสนิท

พอเงยหน้ามองก็พบว่าเก๋ากำลังนั่งเท้าคางมองกันอยู่ก่อนแล้ว สีหน้าไม่มีเค้าประหลาดใจที่เห็นฉันซัดแหลกขนาดนี้

ตอนนี้ใบหน้าของเขาดูดีขึ้นบ้างแล้ว แม้จะยังมีรอยฟกช้ำเป็นจ้ำม่วงเขียวแต่ก็ดีกว่าเมื่อวาน อย่างน้อยก็ไม่ได้มีเลือดซึมตรงมุมปาก และฉันก็ยังไม่ได้เอ่ยถามถึงเรื่องนี้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

คิดขึ้นมาได้ก็ต้องขอสอบปากคำสักหน่อย ไหน ๆ เราก็มีพันธสัญญาร่วมกันแบบที่ต้องเจอหน้ากันไปอีกหลายเดือน

“เมื่อวานทำไมถึงได้โยนออกมาแบบนั้น?”

“ก็แค่ชกต่อย” คนตอบไหวไหล่เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่โต แต่คำตอบที่ได้ฟังทำเอาฉันหูผึ่ง

“เป็นอันธพาลปะเนี่ย?”

“…”

ทันทีที่ได้ฟังคนโดนสอบก็เลื่อนหัวคิ้วเข้าหากัน ก็พอรู้ว่าออกจะละลาบละล้วงไปสักหน่อย แต่เป็นใครก็ต้องอยากรู้ว่าคนที่คบหาสมาคมด้วยเป็นคนประเภทไหนไม่ใช่หรือไง

“ก็ต้องถามไว้ก่อนสิ เผื่อวันดีคืนดีโดนต่อยร่วงขึ้นมาจะทำยังไง?”

“สมมติว่าผมทำงั้นจริง พี่คงไม่ร่วงหรอก”

“ใครจะไปรู้ เธอตัวใหญ่กว่าฉันตั้งเยอะ…”

“ก็ถ้าแค่ความสูงมันก็ถูกอยู่”

“จะด่าว่าอ้วนก็ด่ามาเหอะ เจอมาจนชิน”

“…”

ฉันทำเป็นเมินตักนู่นนี่เข้าปากต่อไม่ได้สนใจถามหาเอาความอะไรด้วย เจอกันแค่วันเดียวก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นพวกปากไม่ดี พูดจาขวานผ่าซาก มะนาวไม่มีน้ำ แต่แบบนี้ก็คุยง่ายเหมือนกันไม่ต้องนั่งประดิษฐ์คำพูดเหนียมอายกันไปมา

แต่เก๋ากลับเงียบไป ฉันช้อนสายตาขึ้นมอง มือข้างหนึ่งถือปีกไก่ไว้เตรียมกิน จังหวะเดียวกันคนที่นั่งเงียบก็คว้าเอาทิชชูมาเช็ดปากให้

“พี่อายุเท่าไหร่? กินเป็นเด็กเลย”

“แบบน่ารักอะเหรอ?”

            ก็รู้อยู่ว่าคำตอบคงจะไม่ใช่ แต่เพราะตอนนี้อารมณ์ดีเลยพูดส่งเดชออกไปแบบนั้น เก๋ายิ้มตอบ แต่เป็นยิ้มที่แลดูจะประชดกันมากกว่า

            “ถ้าคิดแล้วสบายใจก็ตามนั้น”

            “เค้”

            ฉันพยักหน้ารับยิ้ม ๆ แทะไก่ต่ออย่างไม่ยี่หระ ถึงจะโดนแซะแต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แค่นี้ฉันรับได้สบายมาก แต่กลายเป็นว่าคนฝั่งตรงข้ามยังคงมองกันไม่เลิก รอยยิ้มประหลาดก็ยังคงประดับอยู่บนดวงหน้าอยู่อย่างนั้น

ก็ประหลาดแบบที่ว่าปากยิ้มคิ้วขมวดไง

“มีอะไร?”

“ไม่ยักรู้ว่าพี่เป็นคนอารมณ์ดี”

“หมายความว่าไง?”

“เมื่อวานไม่เห็นยิ้มเก่งขนาดนี้”

เก๋ากวาดตามองบรรดาอาหารบนโต๊ะแล้วตั้งข้อสันนิษฐานขึ้นใหม่ “หรือเพราะได้กิน?”

“ก็คงจะอย่างนั้น”

            ฉันพยายามทำเหมือนว่าไม่ใส่ใจ จริงแล้วอาหารก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้รู้สึกดีกระปรี่กระเปร่า แต่ลึก ๆ แล้วก็มีอีกอย่างที่ทำให้ฉันผ่อนคลายลง ถึงอย่างนั้นก็ไม่คิดจะขยายความอะไรให้อีกฝ่ายฟัง

            มันไม่ใช่ความลับใหญ่โต ฉันก็แค่อยากจะใช้ช่วงเวลาที่เหลืออยู่ให้สุขที่สุดมันก็เท่านั้น

หลังจากซัดนู่นนั่นนี่จนเต็มคราบหนังท้องเริ่มจะตึง ก็เพิ่งได้ละสายตาจากอาหารมองไปรอบตัว และเพิ่งรับรู้ถึงสายตาของคนอื่นที่ชำเลืองมองมาที่โต๊ะของเรา

ถ้าไม่เป็นเพราะคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหน้าตาดี คนพวกนั้นก็คงพากันคิดไปว่าฉันคนนี้มานั่งทำอะไรอยู่กับเขาเป็นแน่ นอกจากจะมีสายตาหวานหยดหยอดให้เก๋าแล้ว ยังมีอีกสารพัดสายตาข้องใจเบนมองมาที่ฉันด้วย

ก็ได้แต่คิดว่าควรทำใจให้ชิน เพราะคงเจอสายตาประเภทนี้ไปอีกสักพักใหญ่ เก๋าเองก็ดูจะไม่รู้สึกอะไรแค่นั่งมองฉันกิน และสายตาก็ห่างไกลจากคำว่าเอ็นดูหลายส่วน เอาเป็นว่าแค่มองก็พอ

“เอาอีกไหม?” น้ำเสียงกึ่งประชดเปรยขึ้น และฉันก็พยักหน้ารับทันที

“เธอกินเบียร์ไหม?”

“ชอบกินเบียร์?” นัยน์ตาของคนฟังมีแววประหลาดใจ ถึงฉันเองก็แปลกใจตัวเองพอกัน

“จริง ๆ แทบไม่กิน แต่เพราะแทบไม่ได้กินนี่แหละถึงได้อยากจะจัดสักหน่อย”

“แล้วเวลาเมาเป็นไง?”

“ไม่เคยเมา” ก็เพราะเคยดื่มไปแค่ครั้งละแก้วสองแก้วแค่นั้น…

แน่นอนว่าประโยคท้ายฉันเติมในใจ เก๋าเงียบอยู่ครู่ก็ขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะพยักหน้าเรียก

“จะไปร้านไหน?”

“มีร้านไหนแนะนำบ้าง?”

“อยากได้แนวไหน?”

“จริง ๆ แบบไหนก็ได้ แค่อยากออกมาเจอโลกตอนกลางคืนบ้าง”

ฉันบอกไปตามจริง เพราะก็แค่อยากจะดูบรรยากาศยามค่ำคืนบ้าง ปกติไม่เคยได้ออกมาข้างนอกแบบนี้ อย่าว่าแต่กลางคืนเลยกลางวันก็เหมือนกัน…

เราพากันออกมาจากบริเวณที่เป็นตลาด บนรถเงียบอยู่ได้ไม่กี่นาทีคนรับหน้าที่พลขับก็เอ่ยทำลายความเงียบขึ้น

“เรื่องค่าจ้าง พี่จ่ายให้ผมสองรอบได้ไหม?”

“หืม?”

“ค่าจ้าง”

“ยังไงนะ?”

สายตาจำต้องหันไปมองเมื่อเขาพูดเรื่องเงินขึ้นมา และเก๋าก็มีสีหน้าลำบากใจขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ทันได้เห็นแค่แวบเดียวก่อนจะก็แปรเปลี่ยนเป็นสนิทนิ่งเหมือนเคย

“อันที่จริงผมก็อยากทำงานให้ครบเดือนก่อน แต่พี่ก็ต้องเข้าใจว่าเราไม่รู้จักกัน ไม่ใช่แค่พี่ไม่ไว้ใจผม ผมก็ไม่มีอะไรรับประกันว่าจะได้เงินจริง เรามีก็แค่หนังสือสัญญา”

“แล้วจะให้จ่ายยังไง?”

“ก็วันนี้สักครึ่ง อีกครึ่งก็ค่อยจ่ายสิ้นเดือน”

“อืม…”

“หรือไม่ก็เป็นงี้แค่เดือนแรก และถ้ามันไม่มีปัญหาเดือนต่อไปพี่ก็ค่อยให้ผมตอนสิ้นเดือน”

เจ้าตัวว่ามาอีกด้วยน้ำเสียงปกติไม่ได้ดูมีลับลมคมใน ไม่หันกลับมามองด้วยซ้ำ เหมือนคุยเรื่องทั่วไปไม่ได้มีใจความสลักสำคัญอะไร

นี่อาจจะเป็นจิตวิทยาหลอกให้เหยื่อตายใจ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นฉันก็พยักหน้ารับ

“งั้นเดี๋ยวส่งเลขบัญชีมา”

“…”

“เรายังไม่มีช่องทางติดต่อเลย บอกไอดีไลน์หน่อย…”

“…”

ฉันเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์เข้าสู่หน้าแอปฯ ที่ว่า แต่พอเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าอีกฝ่ายหันกลับมามองด้วยสีหน้าแปลก ๆ หัวคิ้วเลื่อนเข้าหากันเล็กน้อย

“พี่ก็แปลกคน”

“อะไรแปลก?”

“คงไม่มีใครที่ไหนให้เงินคนอื่นง่าย ๆ แบบนี้ทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มงาน”

แหม ก็จริงอยู่…

ระหว่างเราเงียบเชียบลงอีกครั้ง ตัวฉันยังคงเปิดหน้าแอปฯ ค้างไว้อย่างนั้น ส่วนคนที่เป็นฝ่ายเอ่ยปากขอค่าจ้างล่วงหน้าก่อนก็ไม่ยอมบอกช่องทางการติดต่อสักที  และตอนที่กำลังจะเร่ง เจ้าตัวกลับถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะส่ายหน้า

“ช่างเหอะ ค่อยจ่ายก็ได้”

“ก็ไหนตอนแรกบอกว่า…”

“ผมก็หน้าด้านพอตัว แต่พอคุยกับคนซื่อบื้อไม่ยงไม่แย้งสักคำก็ไม่รู้จะพูดไง”

“ก็เมื่อกี้เธอเป็นคนขอเอง”

“เอาโทรศัพท์มา”

เก๋าตัดบทดึงมือถือของฉันไป พิมพ์อยู่ครู่ก็ส่งคืนมาให้โดยที่ไม่พูดอะไรอีก หน้าจอโชว์แค่คอนแท็กต์สำหรับใช้ติดต่อกันเท่านั้น ไม่ได้มีเลขที่บัญชีธนาคารพ่วงมาด้วย

เขาเงียบ ฉันเองก็เงียบเหมือนกัน

มันก็ถูกอยู่ ที่เก๋าเองก็มีสิทธิ์ไม่ไว้ใจกันเหมือนที่ฉันคิดในตอนแรก ส่วนฉันเองก็ดูซื่อบื้อในการที่จะยอมจ่ายโดยที่ไม่คิดจะปริปากแย้งแม้แต่น้อย แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือ

เอาเข้าจริง เด็กนี่ก็ดูเป็นคนใช้ได้อยู่เหมือนกัน อย่างน้อยก็ไม่ได้บังคับขู่เข็ญ หรืออ้อนจะเอาให้ได้แบบที่เคยดูผ่านตามาจากละคร

         หนึ่งชั่วโมงต่อมา

            ฉันรู้สึกได้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังหน้าตึง มือเท้าชา ไม่ใช่เพราะเมาจนควบคุมตัวเองไม่ได้

            แต่เป็นเพราะเด็กนี่พากลับมาที่คอนโดต่างหาก!

            ร่างสูงของคนที่เดินนำหันมองกลับมาตอนเราหยุดยืนลงที่หน้าห้อง สายตาขบขันของคนที่ว่าฉายชัดเมื่อเห็นว่าฉันอยู่ในอารมณ์บึ้งบูดแค่ไหน มือข้างหนึ่งของเก๋าถือถุงเบียร์กับถุงน้ำแข็ง ส่วนอีกข้างกำลังเปิดประตู

และใช่! เราไม่ได้โผล่ไปที่ร้านเหล้าเหมือนอย่างที่คุยกันไว้ในตอนแรก

            “กินนี่แหละ”

            “แต่ฉันอยากไปกินที่ร้าน”

            “นี่ผมหวังดีนะ”

            “…”

            ขายาวก้าวไปที่กลางห้องวางของในมือลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปหาอะไรต่อมิอะไรในครัวโดยไม่คิดจะขยายความเพิ่ม

ฉันทำหน้ามุ่ยอยู่หน้าห้องก่อนจำต้องเดินตามเข้าไป รู้สึกขัดใจอยู่ลึก ๆ ที่ไม่เป็นไปอย่างที่คุยกันเอาไว้ในตอนแรก และเจ้าตัวคงจะหันมาเห็นสีหน้าแบบที่เรียกได้ว่าไม่พอใจ เลยเพิ่งคิดได้กระมังว่าต้องอธิบายในการกระทำของตัวเองมากกว่านี้สักหน่อย

            “พี่บอกว่าไม่เคยเมา”

            “แล้ว?”

            “จะได้รู้ลิมิตตัวเองก่อนไง กินที่ห้องจะได้รู้ว่าเวลาเมาแล้วอาการมันประมาณไหน”

            กลัวว่าจะลำบากตัวเองละสิไอ้เก๋า!

            เก๋าเห็นว่าฉันทำหน้าไม่เชื่อก็อธิบายต่อ

            “ผมไม่ได้กลัวว่าพี่จะมาเป็นภาระ แต่ขืนผมต้องแบกพี่ขึ้นคอนโดสภาพพี่เมาเละ มีหวังลุงรปภ.คนนั้นได้ตามตำรวจแน่”

            “…”

ฟังดูดีมีเหตุผลที่เอ่ยอ้างถึงลุงแช่มขึ้นมา เพราะลุงแกก็หูตาเป็นสับปะรดจริง ๆ แต่เด็กนี่จะมารู้ได้ยังไงว่าคนที่ตนอ้างถึงมีนิสัยยังไง

ก็ดูเก๋าจะเดาได้อีกว่าฉันคิดอะไร…

            “วันนี้แค่ผมมานั่งรอ ก็เดินมาถามแล้วถามอีกว่ามาหาใคร ถามซ้ำไปซ้ำมาเป็นสิบรอบ”

            “…”

            “ทีนี้เกตยัง?”

คนหาเหตุผลให้ตัวเองได้ยักคิ้วกวน และฉันก็เห็นจริงตามนั้นสุดท้ายเลยได้แต่พยักหน้าส่ง ๆ เพราะก็เถียงไม่ออกจริง ๆ

            “ถ้าเหตุผลข้อนี้ก็พอเข้าใจได้”

            “แต่ถ้าถึงวันที่ต้องแบกพี่ขึ้นมาจริง ๆ แล้วส่งผลให้กระดูกสันหลังผมมีปัญหา พี่ก็ต้องรับผิดชอบออกค่าหมอค่าโรงพยาบาลให้ด้วย”

            เหอ ๆ ไอ้เด็กบ้านี่…

“เอาเป็นว่าฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงเสนอให้มากินที่ห้อง จบนะ”

            “ดี”

            ร่างสูงหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ และดึงเอาเบียร์ออกมาจากถุง เก๋าจัดการทุกอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองอีก ถึงฉันเองที่ไม่พอใจในตอนแรกก็ได้แต่ถอนหายใจ นั่งลงฝั่งตรงข้ามกัน

            และนาทีถัดมาเราก็ยกเบียร์ขึ้นชน…