ระหว่างนั้น ฉันตกหลุมรัก ตอนที่ 7

ระหว่างนั้น ฉันตกหลุมรัก

ตอนที่ 7

         ฉันตื่นนอนมาในสภาพอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ปวดเมื่อยเนื้อตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้าเป็นสิ่งเดียวที่รับรู้ได้ถึงอุณหภูมิเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศ ส่วนอื่น ๆ ถูกห่ออยู่ในผ้าห่มผืนหนา

            และตอนที่พยายามจะดึงผ้าห่มเพื่อนอนคลุมโปงก็รับรู้ได้ถึงสิ่งผิดปกติบางอย่าง มันดึงไม่ขึ้น เหมือนมีอะไรหนัก ๆ กดทับไว้

            ดวงตาสะลึมสะลือเมื่อครู่เบิกโพลงขึ้นอย่างตระหนกตกใจ หันกลับไปมองที่ด้านหลังก็ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นร่างเหยียดยาวของใครคนหนึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่ข้างกัน

            “กรี๊ด!!!”

            เสียงกรีดร้องบาดแก้วหูที่ดังขึ้นเป็นเสียงของฉันเอง พร้อมกันก็ยกเท้าถีบคนแปลกหน้าที่ก็ยังไม่ทันได้เห็นหน้า แต่แม้จะถีบเต็มแรงคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ กลับไม่ได้ร่วงหล่นลงจากเตียงอย่างที่ใจคิด

            “อะไรวะ?”

            เสียงของไอ้คนที่ว่าดังขึ้นพร้อมกันก็ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง สีหน้าแตกตื่นไม่แพ้ฉัน และแค่เขาหันหน้ามาก็ถึงบางอ้อในจังหวะนี้นี่เองว่าไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นคนที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมา

            “เป็นอะไร?” เก๋าเลิกคิ้วมอง สายตากวาดไปรอบห้องเพื่อหาสิ่งผิดปกติ แต่สิ่งผิดปกติเดียวที่ฉันเห็นก็คือเขานี่แหละ!

            “ทะ… ทำไมมานอนอยู่นี่?”

            “…”

            ดวงหน้าสะลึมสะลือขมวดคิ้วนิด ๆ ยกนิ้วขึ้นนวดขมับไปพลาง ขณะที่ฉันพยายามรวบรวมสติสัมผัสไปยังร่างกายตัวเองที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ

มันก็โล่งอกได้ในระดับหนึ่งเพราะเชือกที่เอวยังผูกไว้แน่นหนาจะมีก็แค่เนื้อหนังมังสาเท่านั้นที่โผล่ให้เห็นวับแวม อีกฝ่ายเองถึงจะเปลือยท่อนบนแต่ก็ไม่ได้ล่อนจ้อนไปทั้งตัวนั่นก็พอจะโล่งใจได้

            ท่ามกลางบรรยากาศสับสนงุนงง สายตารู้ทันของเก๋าเหลือบมองกลับมา

            “เป็นอะไร? กลัวผมจะทำมิดีมิร้ายหรือไง?”

            “ก็ใช่น่ะสิ”

            “ไหนว่าสัญญารวมไปถึงเรื่องหลับนอนด้วยไง?”

            “มันก็ใช่ แต่…”

            “เมื่อคืนมันดึก ผมดื่มไปเยอะด้วย…”

            “…”

            “เลยตัดสินใจนอนนี่”

            “…”

            น้ำเสียงเรื่อยเฉื่อยขยายความให้ฟัง ถ้ามองตามที่กล่าวอ้างมันก็ไม่ได้แปลกอะไร เอาจริง ๆ เราก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าซะทีเดียว แต่การมานอนข้างกันแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยมันก็น่าตกใจอยู่ดีนั่นแหละ

            “ก็แล้วทำไมไม่บอกก่อน…”

            “บอกแล้ว”  

            “บอกตอนไหน?”

            “…”

ฉันทำตาโตจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่คนฟังกลับหยัดกายลุกขึ้นเดินไปคว้าเอาเสื้อตัวเดิมที่ถอดทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืนมาสวมโดยไม่ตอบคำถาม

            “เธอบอกตอนไหนไม่ทราบ เรามีสัญญากันแต่ก็ต้องขออนุญาตเจ้าของห้องก่อนสิ จะนอนสุ่มสี่สุ่มห้าได้ยังไง?”

            คงเพราะฉันทำเสียงตำหนิ ร่างสูงตรงนั้นเลยชำเลืองมองกลับมา

            “ก็บอกไปแล้วตอนที่พี่นอนกรนเสียงดังยิ่งกว่าโรงโม่น้ำแข็งไง อันที่จริงควรจะขอบคุณด้วยซ้ำถ้าไม่มีผมเตียงคงไม่สะอาดแบบนี้”

            “หมายความว่ายังไง?”

            “ก็เปียก…”

            “ปะ… เปียกอะไร?”

            “…”

            ฉันตะกุกตะกักถามอย่างลนลาน จินตนาการในสมองนำไปล่วงหน้าแล้วอย่างหยุดไม่อยู่ ใจคิดไปถึงกิจกรรมยามว่างของสาวโสดวัยยี่สิบแปดที่มักจะจัดเองคนเดียวบ่อย ๆ ยิ่งใจเตลิดคิดสองข้างแก้มก็ยิ่งร้อนผ่าว

            มันก็เป็นไปได้ที่ฉันอาจจะเมามาก… จนเผลอทำอะไรแบบนั้นโดยที่ไม่รู้ตัว…

และคงเพราะอาการที่แสดงออกไปอย่างไม่ตั้งใจ ทำให้อีกฝ่ายหันกลับมายืนเท้าสะเอวมองผุดยิ้มขึ้นที่มุมปาก

            “เมื่อคืนพี่แค่อ้วกหลายรอบ…”

ว่าแล้วก็พยักพเยิดไปที่ข้างเตียง มันก็จริงตามนั้นในถังขยะที่ข้างเตียงมีร่องรอยอารยธรรมจากการอาเจียนหลงเหลืออยู่ให้ได้เห็น

สายตาของเก๋ายังคงมองกันอยู่ ทว่าสีหน้าแปลกไปเล็กน้อย ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศ ฉันพยายามจะทำใจให้สงบไม่คิดฟุ้งซ่านไปไกล แต่เสียงพึมพำของคนที่อยู่ห่างออกไปทำเอาต้องเงยหน้าขึ้นมองอีกรอบ

“เมื่อคืน… ทิชชูมันหมด ผมเลยหาผ้ามาเช็ดปากให้”

“…”

“ไม่ได้ตั้งใจจะรื้อของ แต่แค่เปิดดูตู้ดูก็เจอแล้ว”

“…”

เก๋าชวนคุยด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติที่สุด วินาทีนี้เป็นฉันเองที่ถึงกับต้องเบนหน้าหนีด้วยความอับอาย ไม่ต้องบอกก็พอรู้ว่าเด็กนั่นเจอ ‘อะไร’ ในตู้

สายตาขบขันของคนเล่าราวกับจะล้อเลียนกันอยู่ในที จะให้คิดว่าเป็นอะไรไปได้อีก นอกจากมันจะเป็นเครื่องมือทางเพศที่ช่วยให้สาวโสดอย่างกานดาคนนี้ผ่อนคลายในวันว่าง ๆ เหงา ๆ ยามบ่ายอะไรทำนองนั้น

และตอนนี้ฉันก็อาย… อายจนไม่รู้จะเอาหัวไปมุดไว้ไหนแล้วด้วย…

ทว่าคนพูดเหมือนจะไม่เห็นถึงอาการอับอายขายขี้หน้าของฉันเลยแม้แต่น้อย ยังมีหน้าเอ่ยชี้แนะมาอีก

“บ่อย ๆ ไม่ดีนะ มันทำให้อ่อนเพลีย”

“…”

“ผมไปละ ไว้เย็นนี้โทรหา”

            “…”

ฉันพยักหน้าส่ง ๆ แสร้งทำเป็นว่าไม่ขัดไม่เขินทั้งที่อุณหภูมิที่สองข้างแก้มตอนนี้ร้อนผะผ่าวไปถึงบริเวณกกหู

เก๋าเดินไปถึงประตู ก็ไม่วายชำเลืองมองกลับมาอีกหน

“ของพวกนั้นตอนนี้ไม่ต้องใช้ก็ได้ ผมพร้อมให้บริการ”

“…”

            ให้ตาย…

เสียงประตูปิดลงแล้วแต่ฉันยังนั่งหน้าร้อนผ่าวอยู่ที่เดิม ฝังหน้ากรี๊ดเข้ากับหมอนดีดดิ้นไปมาอยู่บนเตียงอยู่นานเกือบนาที ยิ่งคิดถึงบทสนทนาเมื่อครู่ก็ยิ่งอยากจะร่ำไห้หนักขึ้นไปอีก

และที่น่าทุเรศก็คือ…

เจลหล่อลื่นหลอดนั้นมันก็ใช้จนเกือบจะหมดอยู่แล้วด้วย  ป่านนี้ไอ้เก๋าต้องคิดว่าฉันเป็นพวกหมกหมุ่นทางเพศฝักใฝ่ในกามารมณ์ไปแล้วแน่ ๆ

โอ๊ย… ยาดมเข้าหน่อย กานดาไม่ไหวจะอาย!

ตอนเย็น

ตลอดช่วงเช้าที่ผ่านมาฉันหมดเวลาไปกับการหาสถานที่ท่องเที่ยว และดูโรงแรมที่พักเซฟเก็บเอาไว้ก่อน รอที่จะหารือกับเก๋าอีกที ว่าเจ้าตัวสามารถไปเที่ยวด้วยได้วันไหนบ้าง

พอตกบ่ายก็เป็นอีกวันที่ออกมายังห้างสรรพสินค้าเพื่อจับจ่ายใช้สอยซื้อของเพิ่มเติมหลังจากเมื่อวานก็ซื้อมาเยอะแล้ว แต่แน่นอนว่ามันไม่หมดแค่นั้น

และเพิ่มเติมคือตอนนี้ฉันจองคอร์สทำหน้าเพิ่มมาด้วยแบบงง ๆ เพราะพนักงานขายหว่านล้อมพูดดึงดูดทรัพย์​เก่งเหลือเกิน ก็อะไรแบบที่เขาเรียกกันว่าฉีดโบท็อกซ์ ฉีดฟิลเลอร์ ดูดไขมันเหนียงอะไรนั่นแหละ

เงินมันเหลือ ๆ ก็ต้องใช้ไปก่อนเดี๋ยวจะไม่ได้ใช้…

การใช้พลังงานในการเดินมาตลอดทั้งวัน อีกทั้งยังซื้อของเยอะแยะ ก่อนกลับเลยต้องแวะเติมพลังที่ร้านอาหารสักหน่อย กินไปได้ไม่ถึงคำก็รู้สึกกินไม่ลงขึ้นมาเมื่อมองออกไปนอกร้านแล้วดันเห็นใครคนหนึ่ง

ก็คนที่เมื่อเช้านอนบนเตียงเดียวกับฉันไง…

เส้นก๋วยเตี๋ยวที่กำลังสูดอยู่แทบจะพุ่งออกจากปาก เมื่อเห็นว่าไอ้เด็กเก๋าในชุดนิสิตหากแต่วันนี้มีเสื้อช็อปสีกรมสวมทับอยู่ด้วย เด็กนั่นอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งที่ก็อยู่ในชุดนิสิตเหมือน ๆ กัน

ร่างสูงของเก๋ากำลังก้าวยาว ๆ เดินตามผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะคว้าเข้าที่แขนแล้วกระชากคนที่ว่าให้หันกลับมา

ถ้าเกิดผู้หญิงคนนั้นไม่ได้หน้าตาบูดบึ้งแสดงอารมณ์หงุดหงิดอยู่ในขณะนี้ก็น่าจะสวยมากทีเดียว เท่าที่ลอบสังเกตทั้งคู่คงกำลังมีปากเสียงกัน และก็ดูอารมณ์พลุ่งพล่านทั้งสองฝ่าย

ในสายตาคนนอกอย่างฉันมอง ภาพที่ได้เห็นไม่ต่างอะไรจากคู่รักทะเลาะกันเลยแม้แต่น้อย และต่อให้อยากจะเผือกต่อแค่ไหน ถึงจะชะโงกคอมองตามก็ไม่ทันอีกแล้ว เพราะผู้หญิงคนนั้นเริ่มเดินหนีอีกครั้ง และเก๋าก็เดินตามติดเป็นเงาตามตัว เดาได้ว่าคงมีปากเสียงกันหนักหนาพอสมควร

ใจมันเกิดระแวงขึ้นมาว่าเด็กนั่นมีแฟนอยู่แล้วหรือเปล่า และแม้จะดูหลงตัวเองไปนิดแต่ฉันคนนี้อาจจะเป็นสาเหตุของการทะเลาะกันของคนทั้งคู่

และประเด็นก็คือ ฉันไม่ทันได้ถามเก๋าก่อนแม้แต่คำเดียวถึงเรื่องแฟน มีก็แค่อีกฝ่ายที่ถามสถานะกันเรียบร้อยตั้งแต่ต้น ก็มีความเป็นไปได้ว่าฉันอาจจะโดนหลอกให้ตายใจ

ถึงบอกว่าทำงานให้ฉันคนเดียว แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่มีเมียสักหน่อย

เอาแล้ว… ไอ้เก๋าเล่นกานดาแล้วไง…

ฉันไม่รอช้ารีบคว้าทุกอย่างขึ้นสู่ข้อแขน ทิ้งก๋วยเตี๋ยวที่กินไปได้ไม่กี่คำไว้ตรงนั้น ยังไงก็ต้องตามไปดูให้ได้

และหากเกิดว่ามันเป็นแบบที่ฉันคิด ก็เรียกได้ว่าเด็กนั่นตีหน้าซื่อได้เนียนมากจริง ๆ