เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 5 คำเตือน - 35%
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-09 11:31:02แพรพิไลเดินมานั่งตรงโต๊ะที่เขาบอก ระหว่างรอก็ลอบมองรชตจากทางด้านหลังพลางขมวดคิ้วมุ่น เมื่อครู่เธอมั่นใจว่าไม่ได้หูฝาด รชตแทนตัวเองว่าพี่ และเรียกเธอด้วยชื่อเล่นสั้น ๆ ว่าแพรโดยไม่มีคำว่าคุณนำหน้า
ความจริงแล้วเธอไม่ได้ถือตัวอะไรมากมาย เพราะมันก็แค่คำเรียกขาน แต่ที่รู้สึกสะกิดใจก็เพราะถ้อยประโยคเหล่านั้นคุ้นหูคุ้นใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน
พี่...แพร...ที่ไหนกันนะ...
“คุณแพรปวดหัวหรือ” เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือศีรษะ ฉุดเธอให้วิ่งออกมาจากกล่องความทรงจำแล้วลืมตามองอีกฝ่ายทันที จึงเห็นว่ากาแฟเย็นแก้วโปรดวางอยู่ตรงหน้าแล้วเรียบร้อย
“เปล่าหรอกค่ะ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย ขอบคุณสำหรับกาแฟนะคะ”
หญิงสาวใช้หลอดคนกาแฟในแก้วให้เข้ากันก่อนดูด กระนั้นก็ยังอดเหลือบมองเขาไม่ได้
ปกติเคยเจอกันแต่ในคลับ ซึ่งแสงไฟและบรรยากาศไม่ได้สว่างจ้าเหมือนตอนกลางวัน พอได้มาเจอเขาข้างนอกแบบนี้แล้วให้ความรู้สึกแปลก ๆ และคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก แต่ที่แน่ ๆ เขาดูดีกว่าที่คิด
ตอนกลางคืนรชตก็ดูโดดเด่นกว่าผู้ชายคนอื่นในคล
บทที่เกี่ยวข้อง
ระบำผีเสื้อ บทที่ 5 คำเตือน - 70%
ตรงนั้นมีประตูบานหนึ่งซึ่งหากมองขึ้นไปชั้นบนจึงคิดว่าด้านหลังของประตูบานนี้น่าจะเป็นบันไดหนีไฟ แพรพิไลเดินเข้าไปใกล้ ๆ หันมองซ้ายขวาว่ามีคนอยู่แถวนั้นหรือเปล่า เมื่อแน่ใจว่าไม่มีจึงลองหมุนลูกบิดดูก็เห็นเป็นจริงตามที่คาดเดาไว้ แต่สิ่งที่ทำให้เธอสงสัยก็คือบันไดไม่ได้หยุดอยู่แค่ชั้นล่างสุดนี้เท่านั้น ทว่ามันกลับมีทางลงไปยังชั้นใต้ดินอีกด้วยหญิงสาวตัดสินใจปิดประตูไว้ตามเดิม เพราะต่อให้เลือดนักสืบพลุ่งพล่านอยู่ในกายมากแค่ไหน แต่ความปลอดภัยในชีวิตย่อมมาก่อน ในเมื่อไม่รู้แน่ชัดว่าชั้นใต้ดินนั้นมีอะไรรออยู่ ฉะนั้นทางที่ดีควรถอยออกมาตั้งหลักแล้วหาทางลงไปข้างล่างให้ได้ดีกว่า ตอนนี้ไม่ใช่แค่เรื่องการติดตามครองขวัญอย่างเดียวแล้ว แต่ความลึกลับของสถานที่แห่งนี้ต่างหากที่ดึงดูดความสนใจอย่างยิ่งยวดให้สืบเสาะหาว่ามันคืออะไรกันแน่แพรพิไลเดินกลับไปที่รถของตนเองโดยที่สายตาก็คอยสอดส่ายไปรอบ ๆ เพื่อเก็บรายละเอียดเอาไว้ให้ได้มากที่สุด กระทั่งเดินมาถึงรถ กำลังจะกดปลดล็อกรถ สายตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งถูกเสียบไว้ตรงที่ปัดน้ำฝนบริเวณฝั่งคนขับจึงหยิบออกเพราะคิดว่าเป็นแผ่นโฆษณาทั่วไป ทว่า
ระบำผีเสื้อ บทที่ 5 คำเตือน - 100%
แพรพิไลพูดไม่ออก เพราะว่ากันตามตรงแล้วเขาไม่ได้ล่วงเกินเธอสักนิด สัมผัสอันแสนเซ็กซี่เมื่อครู่นั้นเกิดจากมือของเธอเองล้วน ๆ โดยอาศัยการนำพาจากฝ่ามืออุ่นร้อนของรชต แพรพิไลเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลงโดยมีร่างสูงใหญ่ของเขาคอยชี้นำอยู่ข้างหลังจึงทำให้เธอไม่ได้ยืนเฉย ๆ อยู่กลางฟลอร์ให้เป็นจุดสังเกตของคู่เต้นรำคู่อื่น“ตอนนี้จังหวะอะไรคะ แทงโก้หรือ” เพลงนี้เธอเคยฟัง จังหวะของมันน่าจะเป็นแทงโก้เพราะเคยเห็นภาพยนตร์เรื่องหนึ่งที่เปิดฉากในงานเต้นรำสวมหน้ากาก“ครับ แทงโก้ แต่ครึ่งชั่วโมงต่อจากนี้เป็นอิสระ ใครจะเต้นแบบไหนก็ได้ตามแต่ที่ใจอยากเต้น”เขาชูมือแพรพิไลขึ้นสูงแล้วหมุนตัวหญิงสาวจนกระโปรงบานพลิ้วสยายตามแรงหมุนราวกับปีกผีเสื้อ ครั้นพอหมุนครบรอบก็กลายเป็นว่าเธอกับเขาหันหน้าชนกันจนหน้าผากเกือบชิด แต่ท่อนล่างตั้งแต่เอวลงไปนั้นตัวเธอแทบจมหายไปกับร่างของเขา รับรู้ได้ถึงแรงกอดกระชับที่เอว และกลิ่นน้ำหอมประจำตัวของรชตที่เธอเริ่มคุ้นเคยโอบล้อมรอบกาย“ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังเมา”แพรพิไลพูดเสียงแผ่วขณะที่สายตาสบประสานกับเขาจนมองเห็นตั
ระบำผีเสื้อ บทที่ 6 มีอะไรที่ชั้นใต้ดิน - 35%
เบื้องหน้าคือทางเดินทอดยาวกว้างประมาณหนึ่งเมตร ซึ่งจากที่แพรพิไลกะด้วยสายตาคร่าว ๆ นั้น ความยาวของทางเดินนี้น่าจะเท่ากับความยาวของคอนโดฯ แห่งนี้พอดี ผนังทั้งสองด้านเป็นผนังคอนกรีตแต่ด้านหนึ่งทาสีดำไว้จนสุดทางเดินและสูงจดเพดาน มีบานประตูอยู่ทั้งหมดห้าบาน และน่าจะล็อกเอาไว้ทั้งหมดแสงไฟตามทางเดินมีเพียงหลอดฟลูออเรสเซนต์สามดวงเท่านั้น แต่ก็เพียงพอให้แพรพิไลสังเกตสิ่งต่าง ๆ รอบตัวได้ โดยเฉพาะบริเวณพื้นที่มีเส้นสีขาวทาไว้ในลักษณะเฉียงทำมุมสี่สิบห้าองศากับผนัง มองแค่นี้ก็รู้แล้วว่าสถานที่แห่งนี้เคยเป็นลานจอดรถมาก่อนแพรพิไลลองเอาหูแนบกับผนังสีดำ แต่ก็ไม่ได้ยินอะไรมากนักนอกจากความอื้ออึงที่เดาไม่ถูกว่าเป็นเสียงอะไร จากนั้นก็ลองหมุนลูกบิดประตูแต่ละบาน และก็เป็นดังคาดที่ประตูถูกล็อกไว้ไม่สามารถเปิดเข้าไปได้ระหว่างที่กำลังคิดว่าทำอย่างไรจึงจะเข้าไปข้างในได้นั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงห้าวของใครคนหนึ่งโพล่งขึ้นมาจนหญิงสาวหวีดร้องด้วยความตกใจ“คุณลงมาที่นี่ได้ยังไงน่ะ!”แพรพิไลหันไปมองเจ้าของเสียงทันที ใจก็ร่วงลงไปอยู่ตาตุ่มจนมือสั่นเล็กน
ระบำผีเสื้อ บทที่ 6 มีอะไรที่ชั้นใต้ดิน - 70%
ห้องนั้นกว้างประมาณห้าสิบตารางเมตร มีตู้ล็อกเกอร์ตั้งเรียงรายเป็นร้อยตู้บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ามีคนมาที่นี่เยอะเพียงใด ทั้งสามคนมองดูตู้ที่ยังไม่มีคนเข้าใช้ท่ามกลางแสงไฟที่สลัวยิ่งกว่าทางเดินด้านนอก เมื่อเจอแล้วก็ตรงเข้าไปเปลี่ยนชุดที่แขวนไว้รอท่าอยู่ภายในตู้“คืนนี้แน่นะกริช” รชตกระซิบถามลูกน้องคู่ใจระหว่างที่ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดคลุมสีดำและใส่รหัสที่ตู้ล็อกเกอร์“คืนนี้แน่นอนครับเพราะวันนี้เป็นวันขึ้นสิบห้าค่ำ”กริชเปลี่ยนมาสวมชุดคลุมสีดำเช่นกัน กำลังจะพูดอะไรกับเจ้านายอีกสักประโยคก็มีคนเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อน จึงรีบเอาหน้ากากมาสวมเช่นเดียวกับรชตเพื่อปิดบังใบหน้าของตนรชตเปลี่ยนชุดเสร็จก็ปิดตู้ล็อกเกอร์เอาไว้ น่าเสียดายที่ไม่สามารถพกพาอะไรติดตัวไปด้วยได้แม้แต่อย่างเดียว มิเช่นนั้นเขาคงแอบถ่ายรูปด้านในมาได้บ้างจากนั้นทั้งหมดก็เดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตรงไปยังประตูสีดำบานใหญ่ ซึ่งด้านหน้าประตูมีคนสวมชุดคลุมและหน้ากากสีดำยืนเฝ้าอยู่คนละฝั่ง เมื่อเห็นคนเดินเข้ามาใหม่จึงเข้ามาตรวจร่างกายอย่างละเอียดเพื
ระบำผีเสื้อ บทที่ 6 มีอะไรที่ชั้นใต้ดิน - 100%
“หาคนใหม่ไปเลยไม่ดีกว่าหรือพี่แพร พวกนั้นเขาทิ้งเราไปนะ”จิรายุทำหน้าเบ้เมื่อนึกถึงบุคคลเหล่านั้น“ก็จริงอยู่ แต่อย่าลืมว่าพวกนั้นก็ทำงานดีนะ อีกอย่างเขาก็เคยทำงานกับเรามาก่อนจึงไว้ใจและเชื่อฝีมือกันได้ และเราก็ต้องยอมรับด้วยว่างานบางงานเราไม่สามารถแยกร่างไปทำเพราะเรามีคนน้อย บางทีเราก็เข้าไม่ถึงเนื้องานนั้น ๆ เพราะเส้นสายเราไม่แข็งแรงพอ มันไม่ใช่การเสียศักดิ์ศรีหรอกนะโจ ให้เรียกว่าช่วยเหลือเกื้อกูลกันดีกว่า”“ก็แล้วแต่พี่เลยละกัน พี่จะให้มาทำงานสืบทุจริตที่เพิ่งรับมาเมื่อวานใช่ไหมล่ะ”“ใช่ งานนั้นนั่นแหละ พี่คิดว่าถ้าให้พี่เอกทำน่าจะเหมาะที่สุด”งานสืบการทุจริตในองค์กรที่เพิ่งรับเข้ามานั้นเป็นการสืบหาตัวผู้ยักยอกทรัพย์ของบริษัทไป เธอจำได้ว่างานลักษณะนี้เอกวุฒิ นักสืบที่ลาออกไปแล้วถนัดที่สุด จะให้จิรายุไปทำคงไม่เหมาะเพราะชั่วโมงบินยังน้อย การคิดวิเคราะห์และลูกล่อลูกชนยังอ่อนด้อยประสบการณ์อยู่มาก“เดี๋ยวพี่จะออกไปข้างนอกหน่อย บ่ายแก่ ๆ จะเข้ามาอีกทีนะ”จู่ ๆ แพรพิไลก็คิดถึงใคร
ระบำผีเสื้อ บทที่ 7 บทลงโทษ - 35%
รชตมาถึงโรงแรมก่อนเวลานัดเล็กน้อยเพราะไม่อยากให้แพรพิไลเป็นฝ่ายรอ เขาโทร. จองโต๊ะมุมดี ๆ ไว้ที่ห้องอาหารชั้นดาดฟ้าไว้เรียบร้อยแล้ว วันนี้เขาต้องการทำโทษเด็กดื้อที่ทำอะไรไม่ยอมคิดถึงอันตรายและผลที่จะตามมา ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรเขาต้องหาทางหยุดเธอเอาไว้ให้ได้สายตาของเขามองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาในล็อบบีในชุดเดรสสีชมพูโอลด์โรสพอดีตัวยาวเหนือเข่าเล็กน้อย สายคล้องไหล่ถักเป็นเปียสีเดียวกับชุด มีผ้าคลุมไหล่สีน้ำตาลปิดบ่าที่เปิดเปลือยไว้อย่างพอเหมาะพอเจาะ ดูไม่เป็นทางการมากจนเกินไป ลงตัวจนแทบไม่อยากถอนสายตาแพรพิไลเดินเข้ามาในล็อบบีของโรงแรมพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร. หารชต แต่พอเห็นร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มกำลังเดินมาหาจึงเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิมแล้วยิ้มให้เขาอย่างเก้อเขิน“มาถึงนานรึยังคะ”วันนี้รู้สึกว่าชายหนุ่มตรงหน้าดูเนี้ยบและดูดีกว่าทุกวัน ทั้งที่เขาสวมแค่เสื้อเชิ้ตสีเทาดำพับแขนขึ้นมาถึงข้อศอกกับกางเกงสแลกสีดำพอดีตัว“ไม่นานครับ มาถึงก่อนคุณแพรไม่ถึงสิบห้านาทีเลยด้วยซ้ำ...มาเถอะ” เขางอแขนข้างหนึ่งยื
ระบำผีเสื้อ บทที่ 7 บทลงโทษ - 70%
และขณะที่เธอกำลังทำอะไรไม่ถูกอยู่นั้น รชตก็ถอนริมฝีปากออกไปพร้อมกับรอยยิ้มยั่วเย้า“ผมลืมบอกไปว่าเริ่มกฎตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป อืม...ไม่สิ ต้องหลังจากที่ผมบอกกฎเสร็จแล้วต่างหาก”“คุณจูบฉัน...”ริมฝีปากของรชตยื่นเข้ามาหาอีกครา คราวนี้นานกว่าครั้งแรกเล็กน้อย และเธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้ยอมให้เขาจูบเอา ๆ อย่างนี้ มือก็มี แต่ไม่รู้จักปัดป้องเสียบ้างเลยแพรพิไลไม่กล้ายอมรับกับตัวเองเลยว่ารชตจูบเก่งจริง ๆ แค่แป๊บเดียวเท่านั้นแต่กลับทำให้เคลิบเคลิ้มได้ขนาดนี้ ไม่อยากคิดเลยว่าหากปล่อยเวลาเนิ่นนานไป เธอไม่โอนอ่อนผ่อนตามเขาไปทุกเรื่องเลยหรอกหรือ‘ผู้ชายคนนั้นก็คงเอาเก่ง เอ๊ย เอาใจเก่ง เห็นว่าอยากได้อะไรแม่คุณประเคนให้ทุกอย่าง’คำพูดของลินดาวาบเข้ามาในหัวทันที...นั่นสินะ ผู้ชายอย่างเขา เรื่องพวกนี้มักเชี่ยวชาญกว่าปกติก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะเขามีหน้าที่ต้องทำให้ผู้หญิงเหล่านั้นพอใจ...รวมทั้งเธอด้วย“อย่ามองผมอย่างนั้น รู้รึเปล่าว่าสายตาของคุณตอนนี้เป็นแบบไหน”
ระบำผีเสื้อ บทที่ 7 บทลงโทษ - 100%
วันถัดมา แพรพิไลมีนัดรายงานผลกับสุกำพลอีกครั้ง คราวนี้เธอมีภาพถ่ายของคอนโดฯ แห่งนั้นในตอนกลางวัน และภาพของชั้นใต้ดินที่เคยเป็นลานจอดรถอีกด้วย จากการคาดเดาคิดว่าข้างล่างน่าจะเป็นบ่อนหรือกาสิโน หากเป็นสถานบริการทางเพศดูจะไม่สมเหตุสมผลเท่าไร เพราะผู้หญิงกระเป๋าหนักอย่างครองขวัญสามารถใช้เงินแลกความสุขกับผู้ชายหน้าตาดีคนไหนก็ได้โดยไม่จำเป็นต้องมาใช้บริการสถานที่แบบนี้น่าเสียดายที่ลินดาก็ไม่รู้เรื่องชั้นใต้ดินของที่นั่นเช่นกัน เพราะบรรดาสาวไฮโซลูกค้าของลินดาส่วนใหญ่มักเรียกขานสถานที่แห่งนั้นเป็นคำเฉพาะว่าแดนสวรรค์ แต่กลับไม่ยอมบอกว่าคืออะไร ดูเหมือนคนที่เคยไปที่นั่นจะช่วยกันปกปิดซ่อนเร้นแดนสวรรค์แห่งนั้นกันเต็มที่นั่งรอไม่นานนัก สุกำพลก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แพรพิไลลุกขึ้นแล้วยกมือไหว้เขาโดยที่เขาก็ไหว้ตอบกลับมา“คุณแพรสั่งอะไรรึยังครับ”“แพรสั่งแค่น้ำผลไม้ไปเองค่ะ คุณสุกำพลกินมื้อกลางวันมารึยังคะ”“ยังเลยครับ ผมกะจะมากินกับคุณแพรน่ะ”สุกำพลยิ้มพลางยกมือเรียกพนักงานให้นำเมนูมาให้ หลังจา
บทล่าสุด
ระบำผีเสื้อ บทที่ 17 คำสั่งเสียของพ่อ - 100%
และที่น่าแปลกใจก็คือสมาชิกที่เข้าร่วมในลัทธินี้ส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนในแวดวงสังคมชั้นสูงทั้งสิ้น กว่าฌอนจะไขคดีนี้จนติดตามมาถึงสถานที่บูชายัญได้นั้นต้องใช้เวลาเกือบปีเพราะอุปสรรคนานัปการที่คอยขัดขวางไม่ให้เขาสืบคดีได้สำเร็จ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อุปสรรคเรื่องบุคคลผู้ทรงอิทธิพลทั้งหลายแหล่ที่เป็นสมาชิกของลัทธินี้นั่นเองช่างคล้ายคลึงกับเรื่องสมาคมหน้ากากเหลือเกิน!หญิงสาวหยิบกระดาษขึ้นมาดูตัวเลขอีกครั้ง เมื่อเห็นตัวเลขที่เรียงกันสมองก็พลันคิดไปถึงเกมที่บิดาเคยสอนให้เล่นบ่อย ๆ เมื่อตอนเป็นเด็กเวลาที่เธอกลับจากโรงเรียนแล้วนั่งรอบิดาอยู่ที่สำนักงาน หลังจากทำการบ้านเสร็จแล้วไม่มีอะไรทำท่านจึงคิดเกมนี้ขึ้นมาให้เล่นฆ่าเวลาระหว่างรอเกมที่ว่านั่นก็คือเกมถอดรหัสตัวหนังสือจากตัวเลขในกระดาษตัวเลขแถวแรกคือเลขหน้าของหนังสือ ตัวเลขแถวที่สองคือลำดับของคำที่อยู่ในแต่ละบรรทัด เช่นแถวแรกคือเลขหนึ่งก็หมายถึงให้เปิดหน้าที่หนึ่ง ตัวเลขแถวที่สองคือสิบสามก็หมายถึงให้นับคำไปจนถึงคำที่สิบสาม ทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ก็จะได้ประโยคหรือเนื้อหาที่ต้องการแพรพิไลเปิดหนังสือเล่มที่สอง ซึ่งเล
ระบำผีเสื้อ บทที่ 17 คำสั่งเสียของพ่อ - 70%
หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงแล้วบิดขี้เกียจไปมาอยู่สองสามครั้งก่อนจะพับผ้าห่มเก็บไว้ปลายเตียง หยิบรีโมตคอนโทรลขึ้นมาปิดเครื่องปรับอากาศแล้วเดินไปเปิดหน้าต่างรับอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าเสียงข้อความจากโทรศัพท์ดังขึ้น แพรพิไลคลี่ยิ้มออกมาทันทีเพราะไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครเป็นผู้ส่งมา ร่างโปร่งระหงเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอ่าน รอยยิ้มที่กว้างอยู่แล้วก็ยิ่งกว้างขึ้นกว่าเดิมอรุณสวัสดิ์ครับตัวแสบ อย่าลืมหาอะไรกินด้วยนะ พี่ไม่อยู่ไม่ใช่ว่านอนอุตุจนตะวันแยงก้นล่ะ“อะไรกัน ได้นอนบ้างรึยังละนั่น” เมื่อคืนรชตออกจากบ้านไปตอนเที่ยงคืนกว่า เธอเดาว่าป่านนี้เขาคงยังไม่ได้นอนเลยสักนิดกระมังหญิงสาววางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมก่อนเดินเข้าไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำ วันนี้มีอะไรมากมายหลายอย่างที่ต้องทำ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือการปัดฝุ่นทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่ เพราะตั้งแต่กลับมาจากเมืองนอกเธอก็ไม่เคยทำเลยสักครั้ง ป่านนี้บิดาที่อยู่บนสวรรค์คงกำลังนั่งบ่นลูกสาวจอมขี้เกียจอย่างเธอเป็นแน่แพรพิไลจัดการอาหารเช้าให้ตัวเองอย่างง่าย ๆ เพราะรชตสั่งนักสั่งหนาว่ามื้อเช้าสำคัญท
ระบำผีเสื้อ บทที่ 17 คำสั่งเสียของพ่อ - 35%
เสียงภาพยนตร์ต่างประเทศดังกระหึ่มอยู่ในห้องรับแขกโดยมีสองร่างกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาตัวเดียวกัน ทว่าคนที่จดจ่ออยู่กับหน้าจอสี่เหลี่ยมดูเหมือนจะเป็นชายหนุ่มเท่านั้น เพราะหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกันคอยแต่มองนาฬิกาอยู่ตลอด“คืนนี้มีมีตติงใช่ไหมคะพี่อาร์ต” แพรพิไลมองนาฬิกาติดผนัง สีหน้าแววตาคาดหวังเต็มเปี่ยมว่าจะได้ออกภาคสนามที่สมาคมหน้ากากอีกครั้ง“ใช่ และคืนนี้เขาจะบุกค้นที่นั่นแล้วด้วย อยู่บ้านเฉย ๆ ไปนั่นแหละดีแล้ว อย่าซ่าให้มากนักเลย” พูดจบรชตก็ล้มตัวลงหนอนหนุนตักนิ่ม ๆ ของหญิงสาวพร้อมกับคว้าแขนของเธอมากอดเอาไว้แน่น“แพรยังไม่ได้พูดสักหน่อยว่าอยากจะไป ก็แค่ถามเท่านั้นเอง”แพรพิไลโอดเสียงอ่อยก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ ๆ รชตก็กัดต้นขาเธอเบา ๆ “พี่อาร์ต! ทำอะไรน่ะ”“ลงโทษคนปากไม่ตรงกับใจ แล้วการที่นั่งมองนาฬิกาตลอดเวลาจนหนังแทบไม่ได้ดูนั่นยังจะเรียกว่าไม่คิดอยากไปรึไงยายตัวแสบ” เขาดีดหน้าผากเธอเบา ๆ ก่อนพูดขึ้นว่า“คืนนี้พี่จะนอนเฝ้าแพรทั้งคืนเลย”แ
ระบำผีเสื้อ บทที่ 16 เกลือเป็นหนอน - 100%
“อย่ามาเหมายกเข่งกันแบบนี้สิ” ชายหนุ่มดูนาฬิกาข้อมือพลางพูด“พี่จะเข้าไปออฟฟิศสักหน่อย แล้วก็คงเลยไปที่คลับด้วยเลยทีเดียว จะพยายามไม่กลับดึกมากนะ”รชตมองหน้าเธอครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจจะให้เธอติดตามเขาไปด้วย เพราะอย่างไรเสียเขาก็ไม่กล้าทิ้งเธอไว้ที่นี่ตามลำพัง แม้ว่าทางตำรวจจะส่งเจ้าหน้าที่มาคอยดูแลให้ก็ตาม แต่กระนั้นเขาก็ไม่อยากวางใจ“พี่ว่าแพรไปกับพี่ดีกว่า พี่จะแนะนำพี่ชายกับพี่สะใภ้ให้รู้จักด้วย”แพรพิไลส่ายหน้าหวือ เพราะเธอมีแผนอยู่ในใจแล้ว“อย่าเพิ่งดีกว่าค่ะ วันนี้แพรกะว่าจะเข้าไปที่สำนักงานเหมือนกัน เอาเป็นว่าแพรจะอยู่รอพี่สำนักงานดีกว่า”“ตามใจ”หญิงสาววิ่งขึ้นไปหยิบกระเป๋าสะพายซึ่งในนั้นมีฮาร์ดดิสก์ที่รชตคืนมาให้ เพื่อพกติดตัวไปด้วยตลอดเวลา เพราะกลัวว่ามันจะถูกขโมยไป อีกทั้งกะว่าจะนำข้อมูลในนี้ก๊อปปี้สำรองไว้อีกชุดหนึ่งแล้วฝากให้รชตเก็บเอาไว้รชตเดินเข้ามาในคลับเฮราด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มดังเช่นทุกครั้ง ลูกค้าวีไอพีส่วนใหญ่ซึ่งพอเห็นเ
ระบำผีเสื้อ บทที่ 16 เกลือเป็นหนอน - 75%
“อ้าว คุณรุสไปแล้วหรือ ตื่นเช้าจังแฮะ”หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เมื่อเปิดประตูบ้านแล้วไม่เห็นรองเท้าของปารุสถอดไว้ที่หน้าประตู อีกทั้งรั้วบ้านไม่มีกุญแจคล้องไว้ เพราะปารุสนำมาวางไว้ให้บนโต๊ะในห้องรับแขกแล้ว เขาล็อกแค่ประตูบ้านให้ก่อนออกไปจากที่นี่แพรพิไลเดินย้อนกลับเข้าไปในครัวเพื่อหุงข้าวและทำอาหารง่าย ๆ ไว้อย่างไข่เจียวหมูสับกับแกงจืดเต้าหู้ เพราะเป็นอาหารที่ทำง่ายและเสร็จเร็วที่สุดไม่เกินหนึ่งชั่วโมงอาหารทุกอย่างก็เสร็จสิ้นและถูกวางเตรียมไว้บนโต๊ะกินข้าว แพรพิไลมองอาหารง่าย ๆ พื้น ๆ ที่นานทีปีหนจะทำกินเองสักครั้งหนึ่งด้วยสายตาภาคภูมิใจ เพราะตั้งแต่ใช้ชีวิตตัวคนเดียวเธอก็ใช้บริการร้านข้าวราดแกงหรือร้านอาหารตามสั่งทั่วไปมาตลอดทว่าพอมีรชตมาอยู่ร่วมบ้าน แม้จะแค่ชั่วคราวแต่เธอก็ไม่อยากให้เขามองว่าเธอเป็นผู้หญิงที่หาความเป็นแม่บ้านแม่เรือนไม่ได้ พอเห็นผลงานที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วก็ให้รู้สึกปลื้มใจที่ถึงแม้จะเป็นอาหารพื้น ๆ ทั่วไป แต่รสชาติก็จัดว่าอร่อยไม่แพ้ร้านอาหารที่เธอไปกินเป็นประจำเลยทีเดียว“น่ากินจังที่รัก” เสียงทุ้มคุ
ระบำผีเสื้อ บทที่ 16 เกลือเป็นหนอน - 50%
หญิงสาวเสียบเครื่องอ่านเม็มโมรีการ์ดเข้ากับโน้ตบุ๊กก่อนเป็นอันดับแรก เพราะอยากเห็นหน้าคนที่ลอบเข้ามาขโมยของในบ้าน จากนั้นก็เปิดโปรแกรมสำหรับดูภาพเคลื่อนไหวที่บันทึกได้จากโทรศัพท์มือถือไม่นานนัก สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาก็คือผู้ชายสามคนที่มีความสูงไล่เลี่ยกัน ทั้งสามคนนั้นสวมเสื้อกับกางเกงสีดำเหมือนกันหมด รวมทั้งหมวกไหมพรมที่สวมปิดหน้าและถุงมือสีดำด้วยเช่นกัน“ดูนี่สิแพร” รชตชี้ให้ดูชายคนหนึ่งซึ่งทันทีที่เข้ามาในห้องก็ตรงดิ่งมายังโต๊ะทำงานทันทีโดยไม่แวะตรงจุดอื่น ขณะที่อีกสองคนเข้าไปรื้อค้นเอกสารแบบลวก ๆ แล้วเอามาโยนลงบนพื้นเหมือนต้องการเก็บงำร่องรอยอย่างที่คาดไว้ตั้งแต่แรกหัวคิ้วของแพรพิไลขมวดเป็นปมเมื่อดูภาพที่บันทึกไว้ได้ แสดงให้เห็นแล้วว่าคนกลุ่มนี้รู้จักบ้านหลังนี้เป็นอย่างดี อีกทั้งยังรู้ด้วยว่าบิดาของเธอเก็บของสำคัญไว้ที่ไหน“คนพวกนี้รู้จักกับคุณพ่อของแพร และที่สำคัญก็คือต้องเคยมาบ้านหลังนี้แน่นอน แพรมั่นใจ” หญิงสาวหยุดพูดไปเมื่อภาพที่บันทึกไว้มาถึงตอนที่คนร้ายงัดลิ้นชักและเอาโน้ตบุ๊กออกมาได้สำเร็จจากนั้นหนึ่งในสามคนร้าย
ระบำผีเสื้อ บทที่ 16 เกลือเป็นหนอน - 25%
ผ่านไปครู่ใหญ่ทีมเก็บหลักฐานก็ทำงานเสร็จสิ้นลง นายตำรวจหัวหน้าทีมเดินเข้ามาหารชตกับแพรพิไลในห้องรับแขก แม้สีหน้าของเขาจะดูเรียบเฉยเป็นปกติ แต่หญิงสาวก็จับความกังวลในแววตานั้นได้“ท่าทางคนร้ายรายนี้จะเป็นมืออาชีพมาก ๆ เลยครับ เพราะจากที่ตรวจสอบดูแล้วปรากฏว่ามีแต่รอยนิ้วมือใหม่เอี่ยมซึ่งเดาว่าน่าจะเป็นของคุณและคุณผู้ชายทั้งสองคน” เขาพูดพลางชี้ไปที่รชตกับปารุสที่ยืนอยู่แถวนั้น“ส่วนรอยนิ้วมือเก่านั้นแทบตรวจไม่เจอ ซึ่งอาจเป็นไปได้ว่าคุณคงทำความสะอาดห้องหลังจากที่พ่อของคุณเสียชีวิตแล้วก็ได้ ตอนนี้ผมเองก็ยังบอกอะไรไม่ได้มากนักคงต้องรอให้ทีมพิสูจน์กันให้ละเอียดอีกที เรื่องเครื่องดักฟังนั่นก็เจอแค่อันเดียวที่อื่นไม่พบ เอาเป็นว่าถ้ามีความคืบหน้าอะไรผมจะรีบแจ้งให้ทราบทันทีครับ”“ขอบคุณมากครับคุณตำรวจ ทางผมก็เหมือนกัน ถ้าหากเจออะไรที่พอจะเป็นประโยชน์กับเรื่องนี้ได้ พวกเราจะรีบแจ้งไปทันที” รชตพูดพร้อมกับเดินไปส่งตำรวจที่มาตรวจสอบสถานที่ถึงหน้าประตูรั้วโดยมีแพรพิไลกับปารุสเดินตามออกมาด้วยเขายืนมองจนกระทั่งรถตำรวจเค
ระบำผีเสื้อ บทที่ 15 คดีที่ปิดไม่ได้ - 100%
“แต่การที่เขาทิ้งแพรแล้วไปทำกับที่อื่นดูจะเป็นการเนรคุณเกินไปหน่อย” รชตพูดไปตามที่ใจคิด ตอนที่ฟังเธอเล่าว่านักสืบคนเก่า ๆ ตบเท้าลาออกไปทำที่อื่นทันทีที่เธอเข้ามาบริหารงานแทนบิดา เขายังรู้สึกโกรธคนพวกนั้นแทนเธอเลย“ทำไงได้คนเราก็ต้องกินต้องใช้ค่ะ จะไปโทษเขาไม่ได้หรอก อีกอย่าง ช่วงแรก ๆ ก็ไม่ค่อยมีงานเข้ามาด้วยแหละ”ทว่ายังไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้คุยอะไรกันต่อ ปารุสก็เดินเข้ามาในห้องรับแขกแล้วบอกว่า “ตำรวจมาแล้วครับ”รชตกับแพรพิไลหันมองหน้ากันก่อนลุกขึ้นเดินไปหน้าบ้าน มีรถตำรวจคันหนึ่งจอดไว้โดยมีนายตำรวจสามนายยืนอยู่หน้าประตูรั้ว ตำรวจยศร้อยตรีนายหนึ่งเห็นเจ้าของบ้านเดินออกมาจึงพูดขึ้น“ผมได้รับแจ้งว่าที่นี่มีโจรเข้ามารื้อค้นทรัพย์สิน และมีของหายไปด้วยก็เลยมาตรวจสอบน่ะครับ”“ใช่ครับ เชิญครับคุณตำรวจ” รชตเปิดประตูรั้วให้แล้วผายมือเชิญให้ตำรวจทั้งสามนายเข้ามาในบ้านเมื่อเข้ามาในบ้านแล้วนายตำรวจคนเดิมก็ถามขึ้นอีกครั้งพลางมองไปรอบบ้านอย่างละเอียดถี่ถ้วน“อะไรบ้างครับที่หายไป&rdq
ระบำผีเสื้อ บทที่ 15 คดีที่ปิดไม่ได้ - 70%
“แพรไว้ใจพี่อาร์ตได้ใช่ไหมคะ” เธอรู้ตัวว่าเป็นคำถามที่โง่มาก เพราะคงไม่มีใครบอกมาแน่นอนว่าตนเองไว้ใจไม่ได้“แล้วแพรคิดว่ายังไงล่ะ ถ้าแพรคิดว่าพี่ไว้ใจได้แพรก็เล่า แต่ถ้าแพรยังไม่มั่นใจก็ไม่ต้องเล่า พี่ยอมรับการตัดสินใจของแพร เพราะเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ มันเกี่ยวพันถึงความปลอดภัยของแพรด้วย” ชายหนุ่มมองลึกเข้ามาในนัยน์ตาของเธออย่างจริงจัง สุ้มเสียงไม่มีความน้อยใจปนอยู่ในนั้น นั่นจึงทำให้หญิงสาวตัดสินใจได้“ข้อมูลทุกอย่างถูกเก็บเอาไว้ในนี้หมดค่ะ ในโน้ตบุ๊กไม่มีไฟล์งานสำคัญอะไรอยู่เลย จะมีก็แค่ไฟล์ที่ต้องใช้ทั่วไปอย่างพวกใบเสร็จรับเงินหรือใบเสนอราคา เวลาคุณพ่อทำงานท่านจะเอาสายยูเอสบีมาเสียบพ่วงไว้ด้วยกัน เสร็จแล้วก็เก็บไว้ในลิ้นชักชั้นล่างสุด ซ่อนมันไว้ในแฟ้มเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตหากมีใครมารื้อค้น”แพรพิไลเงียบไปครู่หนึ่งก่อนมองเขาอย่างชั่งใจอีกครั้งแล้วพูดต่อ“และความจริงแล้วข้อมูลพวกนี้คุณพ่อจะก๊อบปี้ไว้อีกชุดแล้วแยกเก็บไว้อีกที่เพื่อป้องกันการสูญหายค่ะ แต่ตรงนี้แพรขอเก็บเป็นความลับนะคะ” เธอมองเขาอย่
