บทที่ 7 บทลงโทษ - 35%

รชตมาถึงโรงแรมก่อนเวลานัดเล็กน้อยเพราะไม่อยากให้แพรพิไลเป็นฝ่ายรอ เขาโทร. จองโต๊ะมุมดี ๆ ไว้ที่ห้องอาหารชั้นดาดฟ้าไว้เรียบร้อยแล้ว วันนี้เขาต้องการทำโทษเด็กดื้อที่ทำอะไรไม่ยอมคิดถึงอันตรายและผลที่จะตามมา ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรเขาต้องหาทางหยุดเธอเอาไว้ให้ได้

สายตาของเขามองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาในล็อบบีในชุดเดรสสีชมพูโอลด์โรสพอดีตัวยาวเหนือเข่าเล็กน้อย สายคล้องไหล่ถักเป็นเปียสีเดียวกับชุด มีผ้าคลุมไหล่สีน้ำตาลปิดบ่าที่เปิดเปลือยไว้อย่างพอเหมาะพอเจาะ ดูไม่เป็นทางการมากจนเกินไป ลงตัวจนแทบไม่อยากถอนสายตา

แพรพิไลเดินเข้ามาในล็อบบีของโรงแรมพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร. หารชต แต่พอเห็นร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มกำลังเดินมาหาจึงเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิมแล้วยิ้มให้เขาอย่างเก้อเขิน

“มาถึงนานรึยังคะ”

วันนี้รู้สึกว่าชายหนุ่มตรงหน้าดูเนี้ยบและดูดีกว่าทุกวัน ทั้งที่เขาสวมแค่เสื้อเชิ้ตสีเทาดำพับแขนขึ้นมาถึงข้อศอกกับกางเกงสแลกสีดำพอดีตัว

“ไม่นานครับ มาถึงก่อนคุณแพรไม่ถึงสิบห้านาทีเลยด้วยซ้ำ...มาเถอะ” เขางอแขนข้างหนึ่งยื