ฟื้นคืน

สายลมเหน็บหนาวพาพัดคืนค่ำพรำลมฝน ความมืดยามวิกาลคืบคลานบดบังผืนฟ้าจวบจนจันทรามิอาจยลเห็น สายฝนฉ่ำเย็นรัตติกาลพาลพาผู้คนรู้สึกถึงลางร้ายดุจภูตพรายแห่งความตายวนเวียน

ใต้เฉลียงโคมส่องแสงกระทบเงาเท้าผู้คนเดินเข้าออกกระสับกระส่าย เสียงระงมวุ่นวาย

“เป็นอย่างไร” ชายชราถามเสียงเหี้ยม ทำทีว่าหากคำตอบมิได้ดั่งใจก็จะฆ่าฟัน ทำให้เหล่าแพทย์นักปรุงโอสถทั้งหลายหลบตากันจ้าละหวั่น เสียงหัวเข่ากระแทกพื้นไม้ดังขึ้น

“ท่านผู้เฒ่าเซียว นะ นี่.. . คุณหนูใหญ่ยังเล็กนัก เดิมที่ร่างกายก็อ่อนแออยู่แล้ว ครานี้ตกน้ำไปแม้จะยื้อลมหายใจคืนมาได้ แต่ชีพจรกลับแผ่วนัก หากใช้ยาแรงเกินไปก็เกรงว่าจะกระทบรากพรสวรรค์ ทว่าผ่านมากหลายชั่วยามคุณหนูใหญ่กลับไม่ฟื้นขึ้นมา หากไม่ใช้ยาแรงกว่านี้ผู้น้อยเกรงว่า.. .”

คำพูดต่อไปไม่ต้องให้พวกเขาพูดต่ออตีดผู้นำตระกูลเซียวก็เดาได้

นายท่านผู้เฒ่าได้แต่ถอนใจด้วยความกลัดกลุ่มกังวล รากพรสวรรค์ในการฝึกตนของผู้คนมักแบ่งบานในช่วงวัยเจ็ดขวบ ร่างกายของหลานสาวตนเดิมที่ก็ไม่สู้ดีมาโดยตลอด สำหรับโลกแห่งการกระทบรากพรสวรรค์หมายถึงสิ่งใด ในฐานะผู้อาวุโสตระกูลใหญ่ในโลกแห่งการบำเพ็ญ เซียวอี้จงย่อมรู้ดีกว่าใคร

อย่างไรนี่ก็เป็นหลานสาวเพียงคนเดียวที่นางทิ้งไว้ให้ ท่านผู้เฒ่าเซียวไม่อาจทนเห็นเซียวลี่อิงเป็นอะไรไปได้จริงๆ เปลือกตาเหี่ยวย่นดุจเปลือกไม้เก่าแก่ที่ข้ามผ่านการเวลาหลับตาลึก ก่อนตัดสินใจครั้งสุดท้าย “เช่นนั้นก็ใช้ยานั่น.. ..”

“ฟื้นแล้วเจ้าค่ะ ! ฟื้นแล้วเจ้าค่ะ นายท่าน ! ท่านหมอ คุณหนูฟื้นแล้วเจ้าค่ะ !” เสียงชาวใช้ดังขัดจังหวะ บรรดาหมอโอสถต่างอึ้งงัน

ผู้เฒ่าเซียวคล้ายรอนแรมทะเลทรายแล้วพบแหล่งน้ำอย่างกะทันหันพลันไม่รู้สึกว่าเป็นความจริงหรือไม่อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหัวเราะลั่นจากนั้นพลันตวาด “ฟื้นแล้วหรือ!? ฟื้นแล้วก็ดี! ฟื้นแล้วก็ดี! หลานตา หมอโอสถปากอีกาพวกเจ้ายังนิ่งอยู่ทำอะไร! ไฉนไม่รีบไปดูหลานข้าอีก!”

หน้าผากชื้นเหงื่อไข้ถูกมือเล็กๆ ของเด็กน้อยจับกุมความเวียนพร่า ศีรษะอึ่งอล แล่นปรี่ไปตามโสตประสาท นางสดับฟังเสียงผู้คนโกลาหลไม่รู้ความอย่างมึนงง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร นับตั้งแต่ ‘นาง’ ตกลงตอบรับคำขอของระบบ ทำให้ ‘นาง’ ต้องไปฝึกฝนตนเองอยู่ในโลกเสมือนจริงที่ถูกสร้างขึ้นโดยระบบ

ในโลกเหล่านั้นนางต้องสวมบทบาทต่างๆ และเอาชีวิตรอดตลอดจนจำลองการช่วงชิงวาสนากับเหล่าตัวเอกตัวร้ายพร้อมทั้งตัวละครสมทบในโลกสารพัดรูปแบบ

การฝึกฝน ประสบการณ์ ความรู้สึกที่ ‘นาง’ ได้สัมผัสในสถานที่เหล่านั้นมันทั้งเจ็บปวดเหน็ดเหนื่อยและสมจริงเสียจนนางท้อใจ หลังผ่านไปหลายต่อหลายโลกจน ‘นาง’ แทบลืมว่าตนเองเป็นใคร

นางต้องคอยย้ำเตือนตนเองว่า ‘นาง’ คือเหมยลี่อิง ผู้ซึ่งวันหนึ่งจะต้องกลับมายังโลกของนางเผื่อกัดฟันทนจนผ่านพ้นมันมาให้ได้ จวบจนตอนนี้ ‘นาง’ ยังไม่อยากเชื่อว่านางได้กลับมายังโลกของ ‘นาง’ แล้ว ไม่ใช่เพียงโลกเสมือนที่หลังเสร็จสิ้นภารกิจก็จะสลายสูญหายเป็นฝุ่นขาวทุกคราวไป

“อิงเอ๋อ” ครู่หนึ่งนางก็ได้ยินเสียงใครบางคนที่อยู่ในความทรงจำอันห่างไกล

“ทะ..ท่านตา” เสียงอันเยาว์วัยแหบพร่า สำลักตอบกลับมากระท่อนกระแท่น

ร่างเล็กของเด็กหญิงไม่สนใจเสียงห้ามปรามของสาวใช้ พุ่งตัวเร็วจี๋ยิ่งกว่าลูกวิหคถลาลงจากเตียง เป็นภาพติดตาดุจลมหอบหนึ่ง

ผู้ชรารู้สึกเพียงหยดน้ำไหลย้อมสาบเสื้อของเขา ความอบอุ่นของร่างเล็กๆ นุ่มนิ่มในอกที่โถมเข้าสู่อ้อมกอดตนในชั่วอึดใจ

ดวงตาดอกท้อไร้เดียงสาราวลูกกวางเงยมองหน้า พร่ำเรียกร้องผู้อาวุโสกว่าจนใจอ่อนยวบ “ท่านตา ...ท่านตา ท่านตาเจ้าขา”

เสียงใสๆ อันอ่อนเยาว์พาให้ถูกสายตาถูกดึงดูดไปยังร่างของนาง

ยามคนยลใบหน้าหวานบริสุทธิ์ดุจจะหยดหยาดออกมาเป็นมธุรส ผิวพรรณผุดผาดสีระเรื่อคล้ายอิงเถาต้องแสงแดดวสันต์ฤดูมิแตกต่างจากสุคนธกำจาย กลิ่นอายอันใสสะอาดหมดจดทำให้ผู้ยลหลงใหลมิอาจละสายตา

บรรยากาศน่าอันหลงใหลแทบมอมเมาทำให้ผู้คนเมามายเคลิ้ม ไม่ว่าจะให้รับใช้หรือเหล่านักโอสถที่ติดตามมา ล้วนมิอาจทานทนอดเผลอไผลไ บางคนตั้งสติได้แทบมิอาจปักใจเชื่อว่ากลิ่นอายเกินบรรยายเช่นนี้จะออกมาจากเด็กหญิงวัยห้าขวบ

ประกอบกับเครื่องหน้าเล็กๆ งดงามจิ้มลิ้มดุจดอกตูมแย้มพรายยังมิเบ่งบานเต็มที่ของอีกฝ่าย มิแปลกใจที่ชายชราตระกูลเซียวจะประคบประงมหลานสาวคนนี้เสมือนแก้วตาดวงใจ หากพวกเขามีหลานสาวเช่นนี้ก็ล้วนประคองไว้ดุจมุขกลางฝ่ามือเช่นเดียวกัน

ความงามของแม่นางน้อยนี้ช่างอยู่เหนือผู้คน คล้ายเพื่อยลยามใบหน้าดวงน้อยพรายยิ้มหวานก็พาลอยากคว้าตะวันมาหยอกเย้านาง คราคราวดวงหน้าเล็กพรั่งพรูน้ำตาหยาดใสโศกเศร้าก็อยากคว้าเดือนคว้าดาวมาอุ่นโอ๋ปลุกปลอบให้นางเบิกบานใจ

เหล่านักปรุงโอสถชราที่มีประสบการณ์มากมายล้วนอดไม่ได้ที่จะถอดถอนใจ คนงามแต่เยาว์วัยเช่นนี้ มิรู้ว่ายามนางเติบใหญ่ขึ้นมาจะล่มบ้านล่มเมืองเองเพียงไหน หากคนงามเช่นนี้รอดชีวิตจนเติบใหญ่ได้ ไม่รู้จะก่อคลื่นลมอันใดบ้าง ไม่แคล้วเหล่าวีรบุรุษในภายภาคหน้าต้องพากันหลั่งโลหิตเพื่อพิชิตใจนาง

ชายชราเช่นพวกเขามีอายุอานามหลายร้อยปีมีคนงามแบบใดบ้างมิเคยพบเห็น มิว่าคนจะงามเพียงใดสุดท้ายหลงเหลือเพียงธุลีขาวในโกศ ยามฟังกลอนกวีพิพาทถึงสาวงามว่า จฉาจมวารี ปักษีตกนภา พวกตนยังเย้ยหยันว่าบทกลอนเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งลวงตาของคนหนุ่มมิอาจตระหนักสัจธรรม

มิคาดยามนี้กลับต้องสำลักน้ำลายตนเพราะมีแววว่าจะได้ยลเห็นสิ่งนี้จากเด็กหญิงที่กระทั่งยังไม่เติบใหญ่เป็นสาวผู้หนึ่งด้วยซ้ำ

“ฮึ่ม!” ตาแก่หลงหลานสาวคนที่ว่าแค่นเสียงเย็นเยียบ จนคนหนุ่มสาวที่หลงอยู่ในภวังค์พาหลบตากันพลันวัน ก่อนเอ่ยปลอบหลานสาวเสียงอ่อน

“อิงเอ๋อร์ อิงเอ๋อร์ ตาอยู่นี่แล้วไม่เป็นไรแล้วนะ อิงเอ๋อร์เจ็บตรงไหน ปวดที่ใด บอกตาดีหรือไม่ ตาจะได้ให้พวกเขารักษาให้เจ้า”

ก้อนแป้งผู้งดงามส่ายหน้าซบอกผู้เป็นตา ตอบเสียงสะอื้น “หลานไม่เจ็บปวดแล้วเจ้าค่ะ หลานเพียงฝันร้ายก็เท่านั้น”

เซียวข่ายจงปลอบหลานสาวระคนเวทนาเวทนา “ไม่เป็นไรแล้วๆ เด็กดี ฝันร้ายก็เป็นเพียงแค่ฝันร้ายเท่านั้นเอง”

เด็กหญิงเลิกสะอื้นไห้ ดวงตาแดงน่าสงสารแอบซ่อนนัยต์ตาลึกล้ำยิ่งกว่าห้วงสมุทร มืออวบป้อมจิกแขนเสื้อผุ้อาวุโสกว่าจนยับย่นกล่าวเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ “เจ้าค่ะ ท่านตากล่าวได้ถูกต้อง ฝันร้ายก็เป็นเพียงฝันร้ายเท่านั้น”