เซียวอวิ๋นหัง

เงาน้ำทอดอ่างทองแดงสั่นสะท้อน ผ้าฝ้ายผิวนุ่มถูกจุ่มชุบน้ำอุ่นก่อนบรรจงเช็ดลงบนดวงหน้าเล็กๆ ของเหมยลี่อิงที่กำลังงัวเงีย

นางส่งเสียงงึมงำเล็กน้อยขณะสาวใช้กำลังล้างหน้าตนเอง ส่วนแม่นมเดิมที่คอยรับใช้นางนั้นถูกไล่ออกไปแล้วหลังประมาทจนนางตกน้ำ

นางครุ่นคิดในใจว่าดีนักที่ตนย้อนมาช่วงนี้พอดี

ในชีวิตก่อนของนางเพราะอุบัติเหตุอันเป็นฝีมือของมารดาปลอมๆ อันเป็นที่รักนี่เอง ที่ให้รากพรสวรรค์ของนางถูกกระทบ ไม่ว่าจะบำเพ็ญเพียรอย่างไร พยายามเท่าไร ผลของมันก็เพียงดีกว่าผู้บำเพ็ญเพียรทั่วไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

หากนางเป็นคนธรรมดาระดับการบำเพ็ญเล็กน้อยนั้นไม่นับเป็นอันใด ปัญหาคือหลังจากพลิกผันมากมาย สถานะของนางยังสูงส่งขัดกับพรสวรรค์ที่ควรมีกระทั่งถูกวิจารณ์อยู่บ่อยครั้ง

จนถึงปัจจุบันนางยังขบคิดไม่เข้าใจ ว่ามารดาใดในโลกจะโหดร้ายกับลูกของตนเองได้ถึงเพียงนั้น

แน่นอนว่ามีอีกหนึ่งความเป็นไปได้คือตนไม่ใช่บุตรสาวของนางจริงๆ

เพล้ง ！ซ่า！

เสียงอ่างน้ำตกพื้น หยาดน้ำใสหยดกระจายจนเลอะพื้นห้อง กระเด็นโดนชายชุดนอนเด็หกหญิงจนเปียกชุม

“ทำอะไรของเจ้า!!” สาวใช้ตวาดบ่าวเด็กผู้นั้นก่อนกดหัวเขาให้คุกเข่าขออภัยนางก่อนที่นางจะทันตั้งตัวเสียอีก

บ่าวน้อยผู้นั้นอายุประมาณเจ็ดแปดขวบมือไม้หยาบกร้าน รูปร่างผอมแห้งดั่งไม้ฟืนแห้งๆ ท่อนหนึ่งดูไร้เรี่ยวแรง เนื้อตัวเปียกปอนสั่นระริก

เหมยลี่อิงขมวดคิ้วในใจปฏิกิริยานี้ของสาวใช้เกินเลยไปหรือไม่ อีกอย่างในจวนนี้ใครบ้างไม่รู้ว่านางเป็นที่โปรดปรานเพียงใด

เหตุใดจึงส่งบ่าวเด็กที่ไม่สันทัดงานมาให้?

บ่าวเดินรับใช้นายมีหรือไม่ระมัดระวัง เหตุใดอยู่ ๆ ล้มลงไปได้ เขาล้มลงไปเองหรือถูกผู้ใดขัดขาล้มลงไป

จู่ ๆ นางก็รู้สึกไม่ชอบมาพากลเอาเสียเลย

“คุณหนูเจ้าคะ แม่นมคนเก่าเห็นว่ามันผู้นี้ขยันขันแข็งจึงรับมาจากบ้านเซียวสายสี่เจ้าค่ะ เป็นบ่าวอบรมสั่งสอนไม่ดี ต่อไปบ่าวเข้มงวดมากกว่านี้เจ้าค่ะ”

เหมยลี่อิงเห็นเด็กชายยิ่งตัวสั่นทึ่มหลังประโยคนี้ก็ยิ่งสงสาร ครุ่นคิดว่าสถานะของเด็กนี่ต้องไม่ธรรมดาแน่ การย้ำว่าจากเลือกของแม่นมที่ถูกไล่ออกไป ไม่ว่าอย่างไรก็พาให้คนรู้สึกรังเกียจมากขึ้นไม่ใช่หรือ

นางมองสาวใช้แววตาหลุกหลิกพิกลซ่อนแววตาเย้ยหยันแล้วกล่าวอย่างอ่อนโยน

“ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เอง” นางว่ากับสาวใช้ก่อนกลับไปกล่าวกับบ่าวเด็ก “เจ้าน่ะ เงยหน้าขึ้นหน่อยสิ”

ดวงตาสีเทาซีดหม่นหมองไร้ชีวิตชีวาดุจมวลเมฆายามครึ้มฟ้าค่อยๆ หลืบมองผู้นั่งอยู่บนเตียงไม้

นางสบตาสีเทาซีดคู่นั้นก่อนนิ่งงันกับเสียงในหัว

[ระบบตรวจพบผู้มีวาสนา ทำการตรวจหาวาสนาที่สามารถเพิ่มพูนได้]

เด็กผู้ชายคนนั้นวิ่งล้มลุกคลุกคลานถูกกลุ่มคนชุดดำไล่ล่าอยู่ในป่าไม้ เนื้อตัวเปรอะเปื้อนทั้งฝุ่นดินทั้งหยดเลือดจากการถูกบาดเสียด วิ่งลบธนูอย่างทุลักทุเลกระทั่งไปแอบซ่อนตัวในโพรงไม้

โพรงยุบตกลงไปในรังสัตว์อสูรกระต่าย โชคดีที่เขาเฉลียวฉลาดทนกลั้นหายใจอยู่ในกองอึฉี่ไม่ให้มันได้กลิ่น

กระทั่งได้ยินเสียงน้ำไหลจึงรู้ว่าโพรงใต้ดินนี้ทะลุไปยังถ่ำลับที่ผู้อาวุโสท่านหนึ่งที่ไว้แล้วได้สืบทอดมรดกในนั้น

เหมยลี่อิงมองถึงตรงนี้ก็ดวงตาเป็นประกาย

เจ้าเด็กนี่ช่าง...วาสนาดีเสียจริง!

“มาจากสายสี่หรือ ชื่อของเจ้าล่ะ?” เด็กหญิงถามเสียงอ่อนโยนแววตาแพรวระยับ

“อวิ๋นหังขอรับ” อวิ๋น ? เหมยลี่อิงฟังนามแล้วงงงันวูบหนึ่ง

“เจ้ามีเชื้อสายตระกูลเซียวเราหรือ”

ตระกูลเซียวเป็นตระกูลทรงอำนาจเชื้อสายเก่าแก่ มีสมาชิกตระกูลมากมายนับเป็นตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่ง เพื่อลำดับรุ่นในแต่ล่ะรุ่น จงนิยมใช้นามลำดับทายาทฝ่ายชายเพื่อแยกแยะง่าย คือ จง อวิ๋น สือ คง จ้าน

นางมองเด็กชายด้วยสายตาซับซ้อน เด็กคนนี้หากใช้นามลำดับอวิ๋นก็ถือว่าเด็กกว่าท่านตาของนางที่ใช้ลำดับนามจงหนึ่งรุ่น

นี่ไม่ใช่ว่าอาวุโสกว่านางหรอกหรือ

“ขอรับ” เด็กชายผู้นั้นตอบเสียงแผ่วเบาดวงตาหลุบมองต่ำ แพขนตายาวทำให้ไม่ให้อารมณ์ในแววตาคู่นั้นอีกต่อไป ทว่าแม้จะตอบเสียงเบาตัวสั่น กิริยาดูขลาดเขลาอย่างยิ่ง สองมือกลับกำหมัดแน่นท่าทางขุ่นแค้นไม่เบา จนนางลอบแปลกใจ

หากตัวเขาเป็นถึงผู้มีชะตาเป็นบุตรแห่งฟ้าดินเช่นเดียวกับนาง ในชีวิตก่อนก็สมควรไม่ใช่คนไร้ชื่อเสียงจึงจะถูกต้อง นางหวนคะนึงถึงนามอวิ๋นหังกระทั่งดวงตาสีเทาหม่นไร้ประกายคู่นี้ว่าเคยเห็นที่ไหนหรือไม่

กระทั่งนึกได้ก็พลันตัวแข็งทื่อ

มือไม้นางเย็นเยียบประหนึ่งตกลงไปในสระน้ำแข็งท่ามกลางเหมันต์ฤดู ความหวาดกลัว สยดสยองชวนรู้สึกคลื่นเหี้ยนจนแทบอาเจียนตีตื้นขึ้นมาในลำคอ

ครั้งนั้นนางอายุได้สิบห้าปีตระกูลเซียวที่ยิ่งใหญ่ได้ล่มสลาย สาแหรกญาติสนิทมิตรสหายในตะกูลล้วนกระจัดกระจาย

อันว่าไม้ล้มคนข้าม

เมื่อตระกูลที่เคยมั่งคั่งยาวนานเช่นตระกูลเซียวล้มลง ผู้คนย่อมพากันแห่แหนปล้นชิงยามเพลิงไหม้อยู่ไม่น้อย ตระกูลอริย่อมฉวยโอกาสลงมือสถานการณ์สับสนวุ่นวาย

หนึ่งในนั้นมีผู้สืบทอดตระกูลใหญ่แดนมาร ไม่ระบุนามแซ่หังผู้หนึ่งพฤติกรรมอำมหิตโหดยิ่งกว่าใคร มาตรว่าตระกูลเซียวคงมีผู้ใดเคยทำให้ขุ่นแค้นหรือไม่

ในการไล่ล่าครั้งนั้นไม่ว่าเขาพบเจอทายาทตระกูลเซียวผู้ใดล้วนไม่เคยละเว้น กระทั่งครั้งหนที่นางได้ยลสบดวงตาคู่นี้ นางยังคงจดจำได้มิลืมเลือน

เพราะนั่นเป็นครั้งแรกที่นางเฉียดใกล้ความตายน

แต่เขากลับไม่ได้สังหารนางดั่งที่คิดเอาไว้ กลับมองนางอย่างเรียบเฉย มัดตัวนางไว้ ตัดศรีษะคนข้างกายนางชูยกขึ้นเหนือฟ้าให้ห่าเลือดหยด ใช้เงามือบังตะวันให้หยาดเลือดคนให้ตระกูลหัวแล้วหัวเล่ารินรดลงบนกายนางจนอ่วมโลหิตอยู่นานแล้วจากไปโดยไร้วาจา

นางในครั้งนั้นทั้งหวาดกลัวลนลาน กระทั่งอัปยศอดสูอย่างถึงที่สุด

นางเคยเป็นไข่มุขในอุ้งมือของผู้เฒ่าตระกูลเซียวมานาถึงสิบแปดปีตั้งแต่ลืมตาเกิด เคยต้องกล้ำคลืนความอัปยศถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใด

แต่เพราะหยาดเลือดครานั้นทำให้นางตระหนักได้อย่างแท้จริงว่าตระกูลเซียวอันยิ่งใหญ่ ที่เคยหนุนหลังนางไม่มีอีกต่อไป

หยาดเลือดเหล่านั้นทำให้นางละทิ้งซึ่งความเย่อยิ่งทระนงตน

เป็นหยาดเลือดเหล่านั้นเองที่ทำให้นางได้รู้ซึ้งว่าตนได้ตกอับเพียงใด

เป็นหนึ่งในจุดเปลี่ยนของชีวิตนาง

แม้ภายหลังนางจะเผชิญกับความลำเค็ญมากมายจนเรื่องนี้ค่อยๆ เลือนลางไป

เมื่อย้อนกลับไปกลับคิดเพียงว่า น่าหวาดกลัวนัก ตัวนางในยามนั้นไร้กำลังอย่างยิ่ง ครั้งนั้นเมื่อไม่ตายก็ถือว่าดีมากแล้ว

เมื่อลองมาตรองดูแล้วหยาดเลือดที่อาบย้อมนางครานั้นของเขา คงแก้แค้นหยาดน้ำที่อาบรดเขาในครานี้กระมัง

ในกาลก่อนเพราะนางยังเล็กนัก เพิ่งหายเจ็บไข้ทั้งยังสูญเสียรากพรสวรรค์ส่วนใหญ่ไปไหนเลยจะใส่ใจอะไรมากมาย ไม่ว่าเรื่องใดล้วนให้ผู้อื่นจัดการให้

เซียวอวิ๋นหังผู้นี้เมื่อมีฐานะซับซ้อนในตระกูลเซียว แม้ไม่ใช่สายหลักแต่ยังใช้ลำดับนามอวิ๋นได้ กลับถูกส่งมารับใช้หน้าห้องนางเมื่อผิดพลาดเพียงเล็กน้อย คนที่หมายจ้องเล่นงานเขาย่อมไม่ปล่อยโอกาสอันดีงามนี้ไป

คงใช้ข้ออ้างว่านางซึ่งเป็นหลานสาวสายตรงขุ่นเคืองเป็นข้อโอกาสเล่นงานเขาจนอยู่ไม่สู้ตายเป็นแน่

กล่างถึงตรงนี้แม้นางไม่ได้เป็นคนลงมือแต่สาเหตุความทุกข์ทรมาณของเขาส่วนหนึ่งย่อมมาจากนาง คนผู้นี้สามารถฝึกปรือสายมารได้ย่อมพื้นฐานอารมณ์รุนแรง ด้วยนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นของเขาแล้ว แก้แค้นนางเพียงเท่านั้นอาจนับว่าไว้ไมตรีอยู่บ้าง

แม้ไม่รู้ว่าผู้อยู่เบื้องหลังคือใคร แต่ครานี้นางเองหาใช่เด็กห้าขวบไม่ประสาอีกต่อไป

ปมแค้นนี้ย่อมปล่อยให้ถูกผูกไม่ได้เป็นอันขาด!