สหายร่วมเรียน

“หุบปากเสีย” นิ้วเล็กชี้ไปยังสาวใช้ที่คร่ำครวญไม่เลิกผู้นั้น

เด็กน้อยวัยห้าขวบตัวกลมป้อม แก้มระเรื่อแดงก่ำจากการเพิ่งตื่นนอน ผมเผ้ารุงรังชี้นิ้วถลึงตา ไม่ว่าดูอย่างไรก็น่ารักน่าเอ็นดู ทว่าเพราะสถานะนางทำให้ผู้คนไม่กล้าเพิกเฉย รวมกับกลิ่นอายอันเป็นเอกลักษณ์ทำให้นางดูไม่สามัญธรรมดา

เหมยลี่อิงชี้ไปที่บ่าวรับใช้ระดับสองให้ลากนางออกไป ด้วยฐานะหลานสาวสายตรงของนาง ปกติจะมีแม่นมหนึ่งคน สาวใช้ระดับหนึ่งรับใช้ข้างกายสองคน สาวใช้ระดับสองทำงานหยาบสี่คน บ่าวไพร่ทำงานหยาบในเรือนอีกไม่เกินห้าคน

ยามนี้นางขาดแม่นมไปแล้วหนึ่งคน สาวใช้ข้างกายก็ใช้การไม่ได้อีกหนึ่งคน รวมเซียวอวิ๋นหังเจ้าปัญหาที่ไม่รู้ว่ารับเข้าเรือนมาตั้งแต่เมื่อไรผู้นี้อีก

ยังไม่รู้เลยว่าบ่าวเหล่านี้ภักดีต่อใคร เป็นสายของเรือนไหนแฝงเข้ามาบ้าง

ครู่หนึ่งเหมยลี่อิงพลันรู้สึกสมองพองโตขึ้นมา

นางสั่งบ่าวระดับสองคนหนึ่งที่เหลือในห้องพลางมองไปที่เด็กชาย “เจ้าพาเขาไปอาบน้ำ เช็ดเนื้อตัวเสีย อย่าได้คิดกลั่นแกล้งรังแกคนให้คุณหนูเช่นข้าเห็นอีกเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่

สาวใช้ตัวน้อยรู้สึกว่าคุณหนูของนางยามนี้หน้าเกรงขามอย่างยิ่ง พลันพยักหน้าเร็วๆ ราวหนูจิกข้าวสาร ก่อนพาเด็กชายออกไปอย่างหวาดๆ

เด็กหญิงปีนลงไปจากเตียงเอื้อมมือไปใต้หมอน หยิบป้ายไม้สลักลายเล็กๆ ขึ้นมาผูกไว้ที่เอว

กลิ่นอายอันอัศจรรรย์ของนางพลันเลือนจางหาย แม้ไม่ได้หายไปสิ้นเชิง อย่างมากแค่ทำให้นางดูงดงามน่ารักสะดุดตากว่าคนอื่นเล็กน้อย ไม่น่าตกตะลึงบันลือโลกาแก่ผู้พบเห็นเช่นวันวาน

“ท่านตาเจ้าขา” ขาสั้นๆ วิ่งไปหาผู้ชราเร็วจี้ น้ำเสียงออดอ้อน มือเล็กๆ ชูขึ้นสูงเป็นนัยๆ

เซียวจงสิงหัวเราะฮ่า ๆ พึ่งพอใจที่หลานสาวคนโปรดสามารถลุกจากเตียงขึ้นมาเริงร่าหลังจากหายป่วยได้อย่างรวดเร็ว

“อิงเอ๋อร์ของตา เจ้าหายแล้วหรือ ไม่เจ็บป่วยตรงไหนแล้วใช่หรือไม่” ชายชราพลางอุ้อมก้อนแป้งน้อยเข้ามาในอ้อมอก

“ไม่แล้วเจ้าค่ะ” เด็กน้อยส่ายหน้าเป็นกลองป๋องแป๋งแก้มป่องกระเพื่อมไปมาเหมือนตุ๊กตา

“ไม่เจ็บก็ดี ไม่ป่วยก็ดีแล้ว !” เหมยลี่ซบบ่าผู้เป็นตา จมูกเล็กๆ ของเด็กน้อยสูดดมไออุ่นที่โหยหาอย่างตะกละตะกลาม

ยามนางยังเล็กหลังว่างจากภาระงานยามพลบค่ำ เซียวจงสิงมักแวะเวียนมาหานางเสมอไม่ว่าจะเหนื่อยล้าเพียงใด เมื่อก่อนตอนนางยังเด็กมักไม่เห็นคุณค่า ยามเสียไปถึงได้รู้ว่าช่วงเวลาเหล่านี้งดงามเพียงใด

กลิ่นสาบหอมไม้จันทร์ ความนิ่มไร้ระคายของเสื้อไหม แสงอาทิตย์อัสดงสีส้มทองทอแสงแยงตา กรุ่นไอน้ำบนยอดหน้าหน้าลานเล็กๆ เป็นประกาย ความเย็นสบายของผิวหนังบนแขนสองข้างที่แห้งเหี่ยวแต่มั่นคงแข็งแกร่งยืนหยัดยิ่งกว่าใคร

กระบอกตานางร้อนแผ่ว ไม่มีมีสิ่งใดอีกแล้วในโลกหล้าสามารถทดแทนอ้อมกอดอุ่นๆ นี้ได้ บ้างครั้งนางปรารถนาให้ตนเองเป็นเด็กเล็กตลอดไปเพื่อซึมซับความอบอบอุ่นนี้ไว้จนชั่วนิรันดร์ หากการเวลาไม่เวียนผันก็วิเศษมิใช่น้อย

แต่ไม่มีสิ่งใดสามารถคงไว้ได้ตลอดไป พระอาทิตย์ยังหมุนของมันไป นางเองก็ต้องเติบใหญ่ออกไปผจญภัยร้ายเพื่อปกป้องเจ้าของอ้อมกอดนี้ไว้เช่นกัน

“ท่านตาเจ้าคะ วันนี้ตอนมาอิงเอ๋อร์ตกใจ ม๊าก มาก” นางเอ่ยว่าทำตาโตให้ดูเหมือนเล็กน้อยที่สุด

“โอ้ อิงเอ๋อร์ของตาตกใจเรื่องอะไรกันนะ ?” ผู้เป็นตาเอียงหน้าไปตั้งใจฟังคิดว่าหลานสาวของจะบอกเล่าเรื่องสนุกๆ ของวันนี้ให้ฟังเหมือนทุกครา

“วันนี้เจ้าคะ ตื่นหลานมาก็โคร่ม แล้วน้ำก็สาดเปียกๆ เจ้าคะ แล้วนางผู้น้อยก็ดุพี่ชายผู้นั้นเจ้าคะ พี่ชายผู้นั้นตัวโตกว่าอิงเอ๋อร์ไม่เท่าไรเอง น่าตกใจจริงๆ ”

เซียงจงสิงยิ่งฟังยิ่งขมวดคิ้ว ดูเหมือนเรื่องที่หลานสาวจะเล่าจะเป็นเรื่องน่าตกใจสำหรับนางจริงๆ ทั้งยังไม่ใช่เรื่องน่ายินดีอันใด

เขาทำหน้าเคร่งเครียดเรียกบ่าวรับใช้ทั้งเรือนมารวมตัวกันเพื่อสอบความ เนื่องเพราะหลังภรรยาสิ้นใจไปเขาเองก็ไม่ได้แต่งงานใหม่ อีกทั้งบุตรชายสามคนแม้จะแต่งภรรยา แต่สะใภ้ทั้งสามเป็นคนรู้ความควรไม่ควร จึงมิได้วุ่นวายกับหลานสาวซึ่งอาศัยในเรือนหลังของเขา คนในเรือนเล็กหลังนี้จึงเป็นคนที่บุตรสาวผู้นั้นของเขาจัดหามาเสียส่วนใหญ่

เขาแม้มิได้เขามาวุ่นวายแต่ก็ให้พ่อบ้านจวนใหญ่มาจับตาดูอยู่เสมอ ตั้งแต่ล่วงรู้ว่าแม่นมผู้นั้นมีปัญหา ตัวเขาก็ได้ไล่ออกไปเพื่อตักเตือนนางโดยอ้อมแล้ว

คิดไม่ถึงว่านางจะไม่ยินยอมรามือ

แผนการคิดยืมดาบฆ่าคนใช้ยืมมือสกุลเซียวสายสี่เช่นนี้ก็คิดออกมาได้ เห็นทีว่านางผู้นั้นคงมีข้อตกลงที่ไม่อาจบอกกล่าวได้กับบ้านตระกูลเซียวสายสี่ฝั่งนั้นกระมัง

“พ่อบ้านฝู”

“ขอรับนายท่าน” ฝูจิงผู้เป็นพ่อบ้านใหญ่ขานรับ

“เรื่องของเรือนคุณหนูใหญ่ ไม่สิ เรือนหลังทั้งหมดจากนี้ จากนี้ไปล้วนให้สะใภ้ใหญ่จัดการ ส่วนนางให้คุกเข่าสำนึกผิดในหอบรรพชนสามปี หากไม่มีคำสั่งจากข้าให้ปี้กู่*อดอาหารแล้วใช้ยาแทนนับจากนี้ไป ส่วนบ่าวไพร่ใหม่ในเรือนให้เปลี่ยนใหม่ทั้งหมดใช้คนจากเรือนใหญ่โดยตรง”

“นายท่านผู้เฒ่า นี่…” นี่คือการลิดรอดอำนาจในจวนโดยไม่ไว้หน้านางเลยแม้แต่น้อย

แม้ว่านางจะเป็นเซียวฟางหรูบุตรสาวแท้ๆ ของนายท่านผู้เฒ่าเซียว มารดาในนามของเซียวลี่อิงก็ตาม

จึกๆ

เด็กหญิงที่ถูกอุ้มดึงเสื้อของเซียวจงสิงเบาๆ แล้วเอ่ยถามเขาตาใสว่าว่า “ท่านตาเจ้าคะ พี่ชายท่านนี้ไม่เปลี่ยนได้หรือไม่”

ผู้เป็นตาถึงกับแปลกใจ “คนไหนหรือ”

นางชี้ไปยังเซียวอวิ่นหังแล้วกล่าวยังฉะฉานว่า “เป็นเขาเจ้าค่ะ”

“ศักดิ์ฐานะของเขาไม่เหมาะสม” เซียวจงสิงว่า

เหมยลี่อิงเอียงคอครุ่นคิดตาม แม้เซียวอวิ๋นหังจะดูย่ำแย่กว่านาง แต่นั้นนับเป็นเรื่องเรือนหลังของสายสี่ ด้วยสถาณภาพการให้เขาเป็นข้ารับใช้นางย่อมไม่เหมาะสมจริงๆ

“เช่นนั้นให้เขาเป็นเพื่อนร่วมเรียนของหลานได้หรือไม่เจ้าคะ พี่ใหญ่กับพี่รองมีสหายร่วมเรียนแล้ว หลานยังไม่มีเลยเจ้าค่ะ”

คราวนี้เซียวจงสิงยิ่งไม่เห็นด้วยเข้าไปใหญ่ “หลานเพิ่งจะห้าขวบเท่านั้น เรื่องเรียนนั้นยังเร็วเกินไป อีกอย่าง เขาเป็นผู้ชายจะให้เป็นเพื่อนร่วมเรียนได้อย่างไร”

“แต่พี่ชายพี่สาวคนอื่นๆ ก็เข้าเรียนตอนห้าขวบไม่ใช่หรือเจ้าคะ อีกอย่าง เพื่อนร่วมเรียนของพี่รองก็เป็นผู้หญิง! พี่รองเรียนกับเพื่อนผู้หญิงได้ หลานไฉนจะเรียนกับเพื่อนผู้ชายไม่ได้!” เหมยลี่อิงเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ ทำเอาเซียวจบสิงเวียนศรีษะทันใด

“นั่นไม่…” เขาบอกนางได้อย่างไรว่าเพื่อนรวมเรียนของคุณชายรองเซียวนั้นเป็นคู่หมั้นคู่หมายกันมาตั้งแต่เล็ก

ในบรรดาตระกูลใหญ่การที่เด็กๆ มีเพื่อนร่วมเรียนนั้นสำคัญอย่างยิ่ง เป็นการพึ่งพิงและสานสัมพันธ์ซึ่งกัน ส่วนมากจึงมักเลือกฝ่ายที่มีฐานะเท่าเทียมกัน สายตระกูลเป็นพันธมิตรกันเพื่อที่จะได้โตไปช่วยเหลือเกื้อกูลกันได้ หากเหล่าคุณชายคุณหนูมีคู่หมั้นที่เหมาะสมก็จะให้เรียนร่วมกันเพื่อจะสามารถปลูกฝังซึ่งกันและกันได้

มีชายหญิงคู่ใดเรียนร่วมกันโดยไร้ซึ่งความสัมพันธ์เช่นนี้บ้าง?

หากให้หลานสาวสุดที่รักของตนร่วมเรียนกับเด็กชายผู้นี้ ยามนางออกเรือนไปชื่อเสียงจะเป็นอย่างไร?

ชายชราเซียวกลุ่มใจ มองไปยังแววตาใสแจ๋วถึงก้นบึ้งของหลานสาวแล้วพลันอับจนที่อธิบาย

เหมยลี่อิงก็รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายจึงงัดท่าไม้ตายออกมา

“ไม่ได้จริงๆ หรือเจ้าคะ ท่านตา” เด็กหญิงตัวเล็กเนื้อนิ่มตัวขาวดุจก้อนแป้ง แหงนหน้าช้อนตามอง หยาดน้ำใสคลอตาอยู่เต็มหน่วยชุ่มฉ่ำวาววับเหมือนกำลังหยดรินออกมา ริมฝีปากเล็กสีชมพูคล้ายใกล้จะเบะคว่ำ

เซียวจงสิงนอกจากตามใจแล้วยังจะทำสิ่งใดได้อีก?

เพียงเห็นน้ำตานางหนึ่งหยดรินไหล เขาก็ปวดใจประหนึ่งถูกน้ำกรดรินรดกร่อนใส่ดวงใจก็มิปาน

เรื่องชื่อเสียงในอนาคตเหล่านั้นช่างมันปะไร อย่างไรนางก็พึ่งหายป่วยไข้มา สิ่งใดจะมีความสำคัญกว่าความสุขของหลานสาวเขาได้?

อีกทั้งยามนี้นางก็ยังเล็กนี้ รอเพียงโอกาสเหมาะๆ อีกสองสามปีก็คงเลิกใส่ใจแล้ว ค่อยส่งเจ้าเด็กหน้าเหม็นนั้นออกไปฝึกฝนไกลๆ รอจนนางเติบใหญ่ผู้ใดจะรื้อฟื้นอันใดได้?

สุดท้ายสหายร่วมเรียนของคุณหนูใหญ่ก็ถูกตัดสินง่ายๆ ด้วยท่าไม้ตายนี้เอง