บทที่ 466

ฉินอันอันเงยหน้าขึ้นมองเขา “นายยังอยากจะทานอาหารเย็นแบบสงบสุขอยู่อีกไหม? ฉันไม่ได้พูดเรื่องนี้กับเขา!”

ไมค์มีสีหน้างุนงง “แล้วเมื่อตอนบ่ายเธอสองคนคุยเรื่องอะไรกันตั้งนานสองนาน? ทำไมฉันเห็นเขาลงมาจากชั้นบนล่ะ? เขานอนในห้องเธอเหรอ? หืม?”

ฉินอันอันขมวดคิ้ว “นายนี่น่ารำคาญจริง ๆ”

“โอเค ฉันไม่พูดก็ได้ เธอกินข้าวเถอะ!” ไมค์ทนไม่ไหวเมื่อเห็นเธอผอมมากจนเหลือแต่กระดูก

ฉินอันอันหยิบช้อนมาตักข้าวต้มแล้วกินไปหนึ่งคำ

ข้าวต้มยังร้อนอยู่

เด็กทั้งสองจ้องเธอตาไม่กะพริบ

เธออดหน้าแดงไม่ได้ “ลูกจ้องแม่ทำไม?”

รุ่ยลา “แม่คะ ถ้าแม่มีลูกอีกคน แม่จะยังรักหนูกับพี่ไหมคะ?”

“แน่นอนสิ! แน่นอนว่าแม่รักลูกกับพี่อยู่แล้ว” เพราะเธอรักมาก จึงไม่ต้องการให้ฟู่สือถิงรู้ว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่

รุ่ยลาถอนหายใจด้วยความโล่งอกพลางกะพริบตาโตอยากรู้อยากเห็นแล้วถาม “ถ้าอย่างนั้นแม่อุ้มท้องเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงเหรอคะ?”

ฉินอันอันกลั้นขำไม่ไหว “ลูกรัก ทารกในท้องแม่ยังเล็กมาก ยังไม่รู้ว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงหรอก!”

รุ่ยลามีสีหน้าประหลาดใจ “เหรอคะ…?”

“ตอนนี้เขายังโตไม่เท่าไข่ไก่เลย!”

รุ่ยลายิ่งประหลาดใจม