บทที่ 467

“อืม เธอกินข้าวเย็นหรือยัง?”

“กินแล้วค่ะ! กินที่โรงแรมกับเสี่ยวหาน”

“ดูเหมือนเธอจะชอบเสี่ยวหานมากเลยนะ” ฟู่สือถิงนึกถึงตอนที่เธอกับไมค์แลกที่นั่งเมื่อตอนเที่ยง

เมื่อก่อนเวลาออกไปข้างนอก เธอจะตามติดเขาตลอด

แต่วันนี้เธออยากจะนั่งข้างเสี่ยวหานมากกว่า

“ฉันชอบทั้งเสี่ยวหานและรุ่ยลาค่ะ” อิ๋นอิ๋นมีลางสังหรณ์ว่าเธอไม่เพียงแต่เป็นอาของเสี่ยวหานเท่านั้น แต่ยังเป็นอาของรุ่ยลาด้วย

เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเสี่ยวหานและรุ่ยลานั้นเหมือนความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพี่ชายของเธอ

ฟู่สือถิงอดคิดถึงตอนที่อยู่วิลล่าในป่าลึกไม่ได้ว่าตัวเองเกือบจะบีบคอเสี่ยวหานตาย

ตอนที่เจอหน้ากันเมื่อเที่ยงวันนี้ เสี่ยวหานไม่ได้มองเขาเลย

ดูเหมือนว่ากำลังตั้งใจหลบหน้าเขาอยู่

เขามั่นใจว่า ใจของเด็กคนนี้ยังคงเจ็บปวดเพราะขาอยู่

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์นี้ เขาก็รู้สึกผิดขึ้นมา

เขาไม่เคยรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำมาก่อนเลย เพราะถ้าคนอื่นไม่ยั่วยุเขาก่อน เขาก็จะไม่ลงมือ

ถ้าเสี่ยวหานไม่เป็นฝ่ายยั่วยุเขา ตอนนั้นเขาคงไม่เสียสติ

แต่ตอนนี้เขาเริ่มไตร่ตรองได้แล้ว แม้ว่าเสี่ยวหานจะผิด แต่ตัวเขาเองก็มีส่วนผิดเหมือนกัน