บทที่ 1 ชะตาลงทัณฑ์

“ปรางค์ไปเที่ยวฝรั่งเศสกับเราไหม?”

คำถามของเพื่อนสาวทำให้หญิงสาวถึงกับหันไปให้ความสนใจไม่น้อย

“ไปจริงเหรอ?”

“จริงซิ เราจะไปเยี่ยมลุงของเรา”

ปราค์ปรียาใช้ความคิดแล้วลอบยิ้มออกมา เธอเองก็อยากไปเที่ยวฝรั่งเศสนานแล้วแต่ไม่มีโอกาสเสียที เพราะเธอไม่มีเงินมากพอที่จะไปที่นั้น

“แต่ว่าเราไม่มีเงินหรอกนะพิน”หญิงสาวบอกเพื่อนเสียงเศร้า

“เราออกให้ ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะปรางค์ เพราะเราเองก็อยากมีเพื่อนไปเที่ยวด้วยกันอยู่พอดีเลย”

“ถ้าอย่างนั้น เราก็พร้อมจะไปเป็นเพื่อนอยู่แล้วละพิน”

ลุคส์พลิกหน้ากระดาษไปมาด้วยความงุนงง เพราะเวลานี้เขาจำต้องเรียนภาษาไทย บริษัทรถยนต์กำลังไปเปิดตลาดที่นั้น เขาพอเข้าใจภาษาพูด แต่เขียนแล้วก็อ่านนี่สิที่ยาก

ชายหนุ่มปิดหนังสือลงเมื่อจบบทเรียนแล้วรีบสาวเท้าไปที่รถด้วยความหงุดหงิด บอดี้การ์ดคนสนิทส่งแฟ้มเอกสารให้ ข้างในมีข้อมูลของผู้ที่ทรยศกับบริษัท

“ไอ้สาวเลว กล้าหักหลังฉันเหรอ!”ลุคส์สบถแล้วเหวี่ยงแฟ้มลงพื้นด้วยความเดือดดาล

“จะเอายังไงดีครับนาย?”มาติชถามเจ้านาย

“ฆ่ามันซะ!”

“จะดีเหรอครับนาย?”

“ฉันบอกให้ทำอะไรแกก็ทำเถอะมาติช หากมันอยู่กันยากนักก็ฆ่ามันซะก็สิ้นเรื่อง จะได้ไม่มาแว้งกัดเราลับหลังอีก!”เขาบอกเสียงกร้าว

ไมเคิลรีบเก็บข้าวของเพื่อจะหนีออกจากประเทศ เพราะเวลานี้เขามั่นใจว่าลุคส์คงรู้ความจริงเรื่องที่เขาเอาความลับของบริษัทไปขาย และไมเคิลเชื่อว่ายังไงเสียคนอย่างลุคส์ฉายาปีศาจน้ำแข็งคงไม่มีวันปล่อยเขาไปเด็ดขาด

ปรางค์ปรียายืนนิ่งอยู่ด้านหน้าหอไอเฟล เธอยิ้มกว้างให้เพื่อนสาวถ่ายรูปด้วย พิมอาภาหัวเราะร่าเมื่อพบว่าหน้าเพื่อนตนเองบูดเบี้ยวเพราะฝีมือการถ่ายรูปของหล่อนเอง

“เราไม่ไปที่บ้านลุงก่อนเหรอพิน?”ปรางค์ปรียาถามเพื่อนเพื่อความแน่ใจ

“โอ้ย! ไม่เป็นไรหรอก เราโทรมาบอกลุงนานแล้ว”

“แล้วเดี๋ยวเราจะไปที่ไหนต่อดีล่ะ”

“ไปหาอะไรกินกันเถอะหิวแล้ว”พินอาภาบอกก่อนจะลากเพื่อนสาวไป

หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปในร้าน สาวเอเชียสองคนเรียกความสนใจจากผู้คนไม่น้อย พินอาภาเป็นสาวผิวสีน้ำผึ้ง ใบหน้าของเธอคมน่ามอง ส่วนปรางค์ปรียวผิวขาวเนียนละเอียด ใบหน้าของหญิงสาวดูหวานละมุนชวนหลงใหล

สองสาวเลือกนั่งโต๊ะริมหน้าต่างพวกเธอสั่งอาหารมาทานสองสามอย่าง ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาในร้านอาหาร ซึ่งชอบมาทานประจำ และจัดการนั่งลงประจำมุมที่ตัวเองชอบ ชายหนุ่มทอดสายตามองวิวรอบๆ กวาดตามองดูผู้คนภายในร้าน แต่เขากลับสะดุดตากับสาวเอเชียสองคนที่กำลังทานอาหารอยู่ไม่ไกล  นัยน์ตาสีฟ้าดุจน้ำทะเลจ้องมองสาวผิวคล้ำหน้าตาคมคาย และจับจ้องสาวเอเชียผิวขาวหน้าตาชวนหลงใหล ชายหนุ่มนิ่งงันอยู่นานจนกระทั่งอาหารถูกนำมาเสริฟ์ให้

สองสาวทานอาหารจนอิ่ม พินอาภารีบจูงมือเพื่อนสาวออกนอกร้านแล้วพากันไปเดินในแหล่งช็อปปิ้งถนนคนเดินในเมือง ลุคส์มองแผ่นหลังของสาวเอเชียผิวขาวเนียนละเอียดจนลับสายตาไป แล้วหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าเขาแทน แม้จะรู้สึกถูกใจผู้หญิงคนนั้นไม่น้อยเลยแต่น่าเสียดายที่เขาคงไม่มีเวลามากพอจะไปทำความรู้จักหรือขอซื้อเธอมานอนด้วยเพราะเวลานี้เขาคงต้องจัดการเรื่องวุ่นวายในบริษัทให้เสร็จสิ้นเสียก่อน

พินอาภาพาเพื่อนสาวท่องเที่ยวจนเกือบพลบค่ำถึงพากันมาหาลุงที่บ้าน แต่ทันทีที่เห็นบ้านของลุงสองสาวอ้าปากค้าง กระจกทุกบานแตกละเอียดเมื่อเดินสำรวจเข้าไปด้านในพบว่าข้าวของถูกรื้อค้นกระจัดกระจายไปหมด

“เกิดอะไรขึ้นพิน?”ปราค์ปรียาถามเพื่อนสาวเสียงสั่น

“เราก็ไม่รู้เหมือนกันปรางค์...”

มาติชเดินออกมาจากบ้านของไมเคิล บอดี้การ์ดหนุ่มรีบมารายงานความคืบหน้าให้กับเจ้านายตนเองทราบ ลุคส์ชะงักมือจากเอกสารกรามถูกขบสันนูน เขาแทบอยากจะฆ่าไอ้คนทรยศเสียจริงมันกล้าดียังไง เอาแบบรถรุ่นใหม่ไปขายให้กับคู่แข่ง

“ไอ้บัดซบไมเคิล แกกล้าดียังไงหักหลังฉัน!”ชายหนุ่มสบถ

มาติชไมองดูโทรศัพท์ที่วางสายจากเจ้านาย เขาถอนหายใจหนักออกมา ไมเคิลได้ตายสมใจแน่ เพราะเจ้านายคงไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่ายๆ

สองสาวรีบเดินเข้าไปสำรวจด้านในแต่ละห้องด้วยความงุนงง เกิดอะไรขึ้นกับลุงไมเคิลทำไมบ้านถึงถูกรื้อค้นจนเละไปหมดแบบนี้ แล้วตอนนี้ลุงอยู่ที่ไหนกัน พินอาภาเริ่มเป็นห่วง

ลูกน้องของมาติชกลับเข้ามาตรวจค้นบ้านอีกรอบเพื่อหาหลักฐานอีกครั้ง แต่พวกเขากลับชะงักเมื่อพบสองสาวเดินอยู่ในบ้าน

“พวกคุณเป็นใคร?”

สองสาวหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นชายใส่ชุดสูทสีดำ เดินอยู่ในบ้านแถมยังถามเธอเสียอีกว่าเป็นใคร

“พวกคุณละเป็นใครมาเดินอยู่ในบ้านลุงฉันได้ยังไง!”พินอาภาเริ่มกังวล

“คุณเป็นหลานสาวไมเคิลใช่ไหม!”

“ใช่!”

สองสาวถูกพวกเขาจับตัวไว้ทันที ปรางปรียารีบมองไปที่เพื่อนสาวของตนเองด้วยความตกใจ

“พวกคุณเป็นใครจะทำอะไร!”

“พวกเขาจะทำอะไรพวกเราพิน!”ปรางค์ปรียาถามเพื่อนสาว

“ปล่อยนะ ปล่อยพวกฉันเดี๋ยวนี้!”พินอาภาร้องพยายามดิ้นรน

ทั้งสองถูกลากไปพบกับมาติช บอดี้การ์ดหนุ่มมองด้วยสายตาไม่เข้าใจ

“สองคนนี้บอกว่าเป็นหลานของไอ้ไมเคิลครับ”ลูกน้องรายงาน

มาติชมองสองสาวเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรไปรายงานเจ้านายตนเอง ลุคส์ขบกรามแน่นสั่งให้มาติชพาสองสาวไปที่บ้านของเขา

ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาภายในบ้าน เขาทอดกายนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับจ้องมองไปยังทั้งคู่ เขาชะงักเมื่อพบว่าหนึ่งในสองคนนั้นคือสาวที่เขาเคยให้ความสนใจ แต่เขาไม่มีความปราณีให้ใคร เมื่อไมเคิลบังอาจเล่นตลกกับเขา ก็จะไม่ปราณีต่อหลานสาวของมันเช่นกัน

“พวกคุณเป็นใครจับเรามาทำไม?” พินอาภาถามเขาเสียงสั่น

ปรางค์ปรียานั่งมองหนุ่มหน้าตาคมเข้มนัยน์ตาสีฟ้าดุจน้ำทะเล หากเธอเห็นตามท้องถนน คงคิดว่าเขาเป็นนายแบบแน่นอน แต่สถานการณ์ตอนนี้ เธอกลับไม่คิดว่ามันเป็นเช่นนั้นเพราะสายตาที่เขาส่งมามันทำให้เธอรู้สึกกลัว

“พิน...พวกเขาต้องการอะไรถึงพาตัวเรามา” หญิงสาวกระซิบถามเพื่อน

ลุคส์หรี่ตามองเมื่อได้ยินเสียงกระซิบของหญิงสาว พวกเธอเป็นคนไทย... เขามีเรื่องมากมายอยากจะถาม แต่ไม่คิดว่าตัวเองใจดีพอที่จะไม่ทำอะไร หากต้องเค้นถามกันก็จะทำ เพราะเขาไม่สนว่าจะเป็นหญิงหรือชาย หากทำให้เขาไม่พอใจก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าเหมือนกัน

“พวกเธอเข้าไปทำอะไรกันที่บ้านหลังนั้น” เขาถามเสียงเย็น

พินอาภาหน้าซีดปากสั่น  แววตาของเขา ทำให้เธอรู้สึกกลัวจับใจ แข้งขาสั่นและอ่อนแรง มือไม้แทบยกไม่ขึ้น

“อย่าให้ฉันถามซ้ำครั้งที่สอง เพราะไม่อย่างนั้นเธออาจจะไม่มีปากไว้ตอบฉันอีกก็ได้!” เสียงกร้าวตามมา

“ฉันไปหาลุง บ้านหลังนั้นเป็นของลุงฉัน!” เธอรีบตอบ

“เธอสินะที่เป็นหลานไอ้ไมเคิล!”ลุคส์เปรยแล้วสบตากับพินอาภา คนถูกสบตาหวาดกลัวร่างกายสั่นเทา

ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนพร้อมกับสาวเท้ามาหยุดตรงหน้าพินอาภา คว้าท่อนแขนกระชากร่างเข้ามาหาตนเอง ปรางค์ปรียาอ้าปากค้างด้วยความตกใจ รีบถลาเข้าขวาง

“อย่ามายุ่งกับเพื่อนฉัน!” เธอตวาดเขาลั่น

ชายหนุ่มมองสายตากร้าว ผลักร่างหญิงสาวจนล้มลงกระแทกพื้นอย่างไม่แยแส ออกแรงบีบท่อนแขนพินอาภาไว้แน่น แล้วโน้มใบหน้าเข้าหา สั่งเสียงกร้าว

“ติดต่อลุงเธอซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะให้เธอได้ลิ้มรสความกลัวจนถึงขั้วหัวใจเลยล่ะ!”

พินอาภารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาลุง ใบหน้าเธอซีดเซียวมือสั่น แต่มันไม่ได้ผล เครื่องถูกปิด

“ติดต่อลุงเธอได้ไหม?”เขาถามแล้วยิ้มเหี้ยมออกมา

“ฉะ...ฉันติดต่อไม่ได้ค่ะ”หญิงสาวตอบเขาน้ำตาคลอ

เขาถอนหายใจแล้วยิ้มออกมาราวกับปีศาจ คนกลัวมองหน้าน้ำตาไหลริน ลุคส์จับท่อนแขนเธอไว้แน่น แล้วลากให้ร่างของพินอาภา หญิงสาวรีบขืนตัวเอาไว้ แต่เรี่ยวแรงกลับสู้เขาไม่ได้เลย ลูกน้องลุคส์ยืนดูเงียบ

ปรางค์ปรียารีบวิ่งตามเพื่อนไป โถมกายกระแทกจนชายหนุ่มเซ

“ปล่อยเพื่อนฉันนะไอ้สารเลว!”ปรางค์ปรียาตวาดเขา สายตาจ้องไปอย่างไม่เกรงกลัว

ชายหนุ่มขบกรามแน่น มองหญิงที่เคยประทับใจ มันหมดแล้วความรู้สึกนั้น จับปลายคางแล้วบีบแน่น จนหญิงสาวเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บปวด

“ปากดีนักนะ อยากช่วยเพื่อน เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ อยู่เฉยๆ ก็ไม่มีปัญหาแล้วแส่หาเรื่องดีนัก!”เขาบอกแล้วสะบัดมือออกจากปลายคางมน ก่อนหันไปสนใจพินอาภาอีกครั้ง

พินอาภาตัวสั่น  ลุคส์ก้าวเข้าหา หญิงสาวรีบถอยหนี ทว่าไม่ทันได้ดั่งใจลุคส์กระชากร่างบางเข้าหา เธอกรีดร้องดิ้นทุรนทุรายด้วยความหวาดกลัว ปรางค์ปรียามองหน้าเพื่อนด้วยความสงสารริมฝีปากบางเม้มแน่น