จูฉิงอันในศตวรรษที่ 21

จูฉิงอันเป็นเด็กกำพร้าที่ได้รับการเลี้ยงดูจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่เธอจำความได้ หลังจากอายุครบเกณฑ์ที่ต้องออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตอนอายุ 18 เธอก็หางานทำและเรียนไปด้วยจนกระทั่งจบปริญญาตรีด้านการตลาด ทุกปีจูฉิงอันจะนำเงินเก็บส่วนหนึ่งส่งกลับไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อเลี้ยงดูน้อง ๆ เหมือนกับรุ่นพี่คนอื่น ๆ ที่ออกไปจากที่นี่เช่นเดียวกับเธอ

หลังจากเรียนจบและทำงานพาร์ทไทม์ต่อมาอีก 3 ปี จูฉิงอันก็มีโอกาสได้เข้าทำงานในบริษัทนำเข้าและส่งออกผลไม้รายใหญ่ของประเทศจากความสามารถของเธอเอง ทำให้จูฉิงอันสามารถซื้อคอนโดและรถยนต์ส่วนตัวได้จากเงินเดือนที่ได้รับในบริษัทใหญ่บริษัทนี้ในเวลาเพียงไม่ถึง 2 ปี นับว่าเธอตัดสินใจไม่ผิดที่ยอมทำงานประจำกับบริษัทนี้หลังจากที่เปรียบเทียบรายได้จากการทำงานพาร์ทไทม์หลายงานมานานหลายปี

2 ปี ต่อมา ตำแหน่งของจูฉิงอันก็ได้เป็นผู้ช่วยหัวหน้าฝ่ายการตลาดตั้งแต่อายุยังน้อย ทำให้เธอต้องรับผิดชอบงานมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนหลายเท่านัก ยิ่งเธอขยันทำงานมากเท่าไหร่ เงินรายได้ของเธอก็ยิ่งได้รับจากการทำงานมากขึ้นเท่านั้น หัวหน้าแผนกยังไว้วางใจให้เธอเข้าร่วมงานสัมนาและการประชุมต่าง ๆ หลายงานเช่นกัน ทุกครั้งจูฉิงอันจะสรุปรายงานการเข้าร่วมสัมนาและประชุมเป็นเอกสารส่งให้หัวหน้าเพื่อรายงานไปยังเบื้องบน จนทำให้ชื่อของเธอเป็นที่จดจำได้ของหัวหน้าฝ่ายหลายคนที่เข้าร่วมประชุมกับหัวหน้าฝ่ายการตลาด พวกเขายังชื่นชมความขยันขันแข็งและรายงานที่ละเอียดเหมือนกับพวกเขาได้เข้าร่วมงานสัมนาเหล่านั้นด้วยตัวเองที่จูฉิงอันเขียนขึ้นมาอีกด้วย ทำให้ปลายปีที่พวกเขาต้องวัดผลการทำงานของพนักงานพวกเขาต่างให้คะแนนจูฉิงอันกันไม่น้อยโดยที่เจ้าตัวเองไม่รู้มาก่อน

หลังจากได้รับคะแนนประเมินที่สูงลิบจนปลายปีที่บริษัทประกาศโบนัส จูฉิงอันได้รับเงินมากกว่าเงินเดือนที่สูงอยู่แล้วของเธอถึง 5 เท่า เงินจำนวนนี้ทำให้เธอคิดว่าจะช่วยเหลือบ้านเด็กกำพร้าได้อีกหลายปี จูฉิงอันจึงแอบทำพินัยกรรมเอาไว้ที่คอนโดของตนเองเพื่อป้องกันเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด เพราะเธอรู้ดีว่ายิ่งคะแนนประเมินสูงมากเท่าไหร่ งานที่เธอต้องรับผิดชอบในปีต่อไปก็ยิ่งจะมากขึ้นด้วย เธอไม่อยากให้บ้านเด็กกำพร้าต้องลำบากหากเธอจากไปจริง ๆ และจูฉิงอันยังคิดจะเก็บเงินก้อนนี้เอาไว้โดยไม่นำมาใช้ในอนาคต เธอจึงตัดสินใจทำพินัยกรรมด้วยตัวเอง

หลังงานเลี้ยงปีใหม่ของบริษัทเสร็จสิ้นลง จูฉิงอันต้องเดินทางออกสำรวจตลาดภายในประเทศที่หัวหน้าฝ่ายมอบหน้าที่ให้ การเดินทางครั้งนี้ต้องใช้คนที่ยังไม่มีครอบครัวเพื่อความสะดวก บริษัทเห็นว่าเธอมีความรับผิดชอบสูงและไม่มีครอบครัว เขาจึงส่งเธอออกเดินทางไปในสัปดาห์แรกหลังจากหยุดปีใหม่ ซึ่งการไปครั้งนี้บริษัทยังมีเบี้ยเลี้ยงที่พักและอาหารให้จูฉิงอันไม่น้อย

จูฉิงอันที่มองโลกในแง่ดีไม่ได้คิดว่าหัวหน้าเอาเปรียบ เธอดีใจเสียอีกที่จะได้รับเงินเพิ่มเติมระหว่างการเดินทาง โดยกำหนดการเดินทางครั้งนี้ยังต้องใช้เวลาเกือบสามเดือนกว่าการตรวจสอบตลาดการค้าทั่วประเทศจะครบทั้งหมด

ก่อนวันเดินทาง จูฉิงอันฝันแปลก ๆ ว่าเธอจะต้องจากไปในที่ที่ไกลแสนไกล เธอจึงเตรียมพินัยกรรมที่ทำเอาไว้ก่อนหน้านี้วางบนโต๊ะทำงานในคอนโดก่อนไปทำงาน เพราะหากเธอเป็นอะไรไปจริง ๆ อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องห่วงเรื่องของบ้านเด็กกำพร้าที่เธอช่วยส่งเงินให้มาตลอดหลายปี

การเดินทางในเดือนแรกนั้นเป็นไปอย่างราบรื่น ถึงแม้จูฉิงอันจะเหนื่อยจากการขับรถด้วยตัวเองไปยังหลายจังหวัดในภาคเหนือและตะวันออกภายในเวลาแค่เดือนเดียว แต่อย่างน้อยรายงานที่เธอส่งทางอีเมล์ซึ่งเธอทำอย่างละเอียดและคาดเดาทิศทางการตลาดของแต่ละจังหวัดที่เธอไปก็ทำให้บริษัทปรับแผนงานการส่งออกของปีนี้ได้อย่างทันท่วงที ตอนนี้เหลืออีกเพียงไม่กี่ภาคเท่านั้นเธอก็จะเสร็จจากหน้าที่การสำรวจตลาดแล้ว

รุ่งเช้าวันต่อมา จูฉิงอันรีบออกเดินทางจากภาคตะวันออกไปยังภาคใต้ซึ่งมีระยะทางไกลที่สุดในงานครั้งนี้โดยไม่คิดจะรอให้ฟ้าสว่าง เธอคิดจะแวะทานอาหารเช้าในปั๊มน้ำมันระหว่างทางหากเธอหิว ปกติแล้วเธอมักจะกินอาหารไม่ตรงเวลาตั้งแต่เริ่มออกเดินทาง เนื่องจากเธอไม่อยากขับรถเร็วเกินไปจึงยอมที่จะหาอาหารง่าย ๆ กินไประหว่างขับรถมาตลอด

ด้วยระยะทางที่ไกลมาก จูฉิงอันจึงแวะปั๊มในตอนเกือบเที่ยงวันเพื่อเติมน้ำมันและเข้าห้องน้ำหลังจากขับรถต่อเนื่องมาเกือบห้าชั่วโมงจนน้ำมันเกือบจะหมดถัง หลังเติมน้ำมันรถจนเต็ม จูฉิงอันแวะจอดซื้อกาแฟและขนมปังเพื่อกินระหว่างทาง ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำและล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น เพราะเธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะไม่สบายจากอากาศเปลี่ยนแปลงยังไงพิกล

จูฉิงอันเปิดแผนที่ดูในมือถือและเห็นว่ายังอีกไกลกว่าเธอจะไปถึงจังหวัดเป้าหมายแรกทางภาคใต้ เธอรีบกลับไปที่รถโดยไม่คิดจะหยุดพักต่อที่ปั๊มแม้แต่นิดเดียว เมื่อสตาร์ทรถและดื่มกาแฟไปนิดหน่อย จูฉิงอันก็ขับรถออกจากปั๊มตามแผนที่ในมือถือที่เธอค้นหาเส้นทางก่อนหน้านี้

จูฉิงอันขับรถไปได้เกือบสามชั่วโมง อากาศก็เปลี่ยนแปลงกระทันหันโดยมีลมและฝนตกหนักอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เธอรีบลดความเร็วลงและเปิดที่ปัดน้ำฝนจนสุดแต่ก็ยังมองไม่ค่อยเห็นทางเนื่องจากพายุฝนที่โหมกระหน่ำอยู่ในตอนนี้ จูฉิงอันมองแผนที่อีกครั้งก็เห็นว่าเธอขับรถช้าเกินไปจนกังวลว่าจะหาที่พักในเมืองซึ่งอยู่ห่างจากจุดที่เธออยู่ตอนนี้ถึงสามชั่วโมงไม่ทัน

หลังจากขับไปคิดไปสักพัก จูฉิงอันก็ตัดสินใจเพิ่มความเร็วรถทั้งที่เธอในตอนนี้กลับจามและมีน้ำมูกไหลเสียแล้ว เธอคิดเพียงว่าอยากรีบไปถึงตัวเมืองที่ใกล้ที่สุดเพื่อหาที่พักก่อนจะออกเดินทางต่อในรุ่งเช้าวันถัดไป ขณะที่ความเร็วของรถเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จูฉิงอันพยายามเพ่งมองทางที่เต็มไปด้วยสายฝนอย่างยากลำบาก รถหลายคันบนเส้นทางเดียวกันต่างชะลอและขับช้ากว่าจูฉิงอันเพื่อความปลอดภัย พวกเขาแปลกใจไม่น้อยที่รถทะเบียนเมืองหลวงคันหน้าใช้ความเร็วมากเสียจนหวาดเสียวแทน พวกเขาที่ทำงานส่งของขับเส้นทางนี้จนเคยชินยังไม่มีใครกล้าขับเร็วเท่ากับจูฉิงอันเลยแม้แต่คันเดียว เพราะพวกเขารู้ดีว่าถนนสายนี้ไม่ค่อยดีนัก อีกทั้งยังมีทางโค้งและทางตรงยาวหลายจุดที่อันตราย

จูฉิงอันที่ขับรถตามแผนที่ไม่ได้สนใจเลยว่าเส้นทางข้างหน้าจะอันตรายขนาดไหน ตอนนี้เธอต้องการไปถึงตัวเมืองเพื่อหาที่พักผ่อนให้เร็วที่สุดเท่านั้น ขณะที่เหลืออีกประมาณหนึ่งร้อยกิโลเมตรจะถึงตัวเมือง เส้นทางกลับเปลี่ยนเป็นโค้งติด ๆ กันหลายโค้งจนจูฉิงอันไม่สามารถเพิ่มความเร็วได้อีก เธอได้แต่ต้องลดความเร็วลงเพื่อป้องกันอุบัติเหตุหลังจากที่ขับฝ่าสายฝนมาถึงสองชั่วโมงแล้ว แต่ขณะที่เธอกำลังจะลดความเร็วลงอีก รถของเธอก็เสียหลักจากถนนชำรุดจนจูฉิงอันไม่สามารถควบคุมรถได้ ยิ่งเธอเหยียบเบรกอย่างแรงขณะถนนลื่น ก็ยิ่งทำให้รถที่มาด้วยความเร็วหมุนคว้างจนเธอทำอะไรไม่ถูก จูฉิงอันพยายามบังคับพวงมาลัยไม่ให้ออกนอกเส้นทาง เสียดายที่สภาพถนนซึ่งเต็มไปด้วยหลุมและน้ำไม่เอื้ออำนวย

เอี๊ยด! ปัง!! โครม!!!

รถของจูฉิงอันหยุดลงก็ตอนที่มันหมุนออกนอกเส้นทางไปชนเข้ากับต้นไม้ข้างทางภายในเสี้ยววินาที ก่อนสติสุดท้ายของจูฉิงอันจะดับลง เธอได้แต่คิดว่าในโลกนี้เธอยังติดค้างใครหรือมีห่วงอะไรหรือไม่ ตอนนี้ร่างกายของเธอถูกอัดติดกับตัวรถจนชาไปหมด เธอไม่รู้สึกเจ็บปวดมากนักและคิดว่าน่าจะมีรถที่เห็นอุบัติเหตุของเธอเข้ามาช่วยเธอได้ทัน จูฉิงอันรู้สึกว่าตัวเองรอนานจนทนไม่ไหวทั้งที่เวลาเพิ่งผ่านไปหลังการชนเพียงไม่ถึงห้านาทีเท่านั้น

จูฉิงอันเริ่มสติรางเลือนลงทุกทีจากอาการบาดเจ็บ เธอคิดเพียงว่าในโลกนี้เธอไม่ได้ติดค้างใครอีกแล้ว หากเธอไม่รอดจริง ๆ เธอก็ขอให้คนค้นพบพินัยกรรมที่เธอทำเอาไว้ให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยเท่านั้น จูฉิงอันภาวนาซ้ำ ๆ ก่อนสติสุดท้ายของเธอจะดับลงไปตลอดกาล

รถที่ขับตามหลังจูฉิงอันมาช้า ๆ หลายคัน กว่าที่จะเห็นว่ารถของจูฉิงอันที่แซงพวกเขาหลายคันก่อนหน้านี้ประสบอุบัติเหตุเข้าแล้วก็เป็นตอนที่เธอเสียชีวิตคาซากรถซึ่งยับยู่ยี่จากการชนต้นไม้อย่างแรงเสียแล้ว พวกเขาได้แต่พากันจอดรถเพื่อดูว่าจะช่วยเหลือคนขับได้หรือไม่ เมื่อดูแล้วเกินกำลังของพวกเขา ทุกคนจึงได้แต่ต้องกลับขึ้นรถไปโทรศัพท์เรียกหน่วยกู้ภัยและตำรวจแทน คนขับหลายคนที่ต้องรีบไปส่งของขับรถออกจากที่เกิดเหตุหลังจากเห็นว่าช่วยอะไรไม่ได้แล้ว มีเพียงรถสองสามคันที่อยู่รอเจ้าหน้าที่ในรถท่ามกลางสายฝนเท่านั้น พวกเขากลัวว่าถ้าไม่มีใครอยู่เป็นพยานให้อาจถูกตั้งข้อกล่าวหาว่าเป็นคู่กรณีของรถคันเกิดเหตุได้ รถทั้งสามคันจึงต่างรออยู่ด้วยกันทั้งอย่างนั้น