ตอนที่5. ว่าอย่างไร

ต้วนฮูหยินช่วยพยุงหญิงสาว ให้ลงจากเตียงนอนอย่างอ่อนโยน ประหนึ่งมารดาดูแลบุตร

“ฮูหยิน”

“ว่าอย่างไร”

“ข้ายังมีแม่นม กับบุตรชายหญิงอีกสองคนเจ้าค่ะ”

“เจ้าวางใจ พวกเขาอยู่ที่โรงหมอนี้เช่นกัน ประเดี๋ยวคงพากันมาหาเจ้า แม่นมหวังกำลังเฝ้าบุตรชายเจ้าอยู่อีกห้อง”

“ข้าน้อยมิรู้จะตอบแทนเมตตานี้ ของท่านหมอกับฮูหยินเช่นไรได้เจ้าค่ะ”

“รู้อ่อนน้อมนัก มาเถอะข้าจะช่วยเจ้าเอง เสื้อผ้าของเจ้าข้าจะให้คนนำมาให้”

อี้หรู รู้ดีว่ายุคสมัยนี้ คนที่จะก้าวไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคง ต้องรู้ก้มหน้าในยามอับจน ต่อให้เป็นชนชั้นสูงก็ต้องรู้ถ่อมตัว เจ้าของร่างชำนาญในแบบสตรีในหอห้อง แต่นางมีความรู้รอบด้าน เมื่ออยู่ในโรงหมอแล้วเช่นนี้ ก็ต้องใช้ความรู้หางานทำเสียเลย

มีงานก็มีเงิน ความอดยากก็จะเริ่มหายไปเอง ชีวิตเดิมนางก็มิได้ร่ำรวยแต่แรก ต้องสู้ฝ่าฟันเพื่อลบคำว่าลูกสาว ไม่มีคุณค่า ในชีวิตใหม่ต่างโลก นางจะต้องทำให้ตัวเองมีคุณค่า ที่บุรุษมิอาจเอื้อมเช่นกัน

อี้หรู ค่อยๆ ก้าวลงไปในอ่างน้ำ ที่ใหญ่พอให้ลงแช่ได้ถึงสองคน ความอุ่นซ่านที่แผ่กระจายไปตามร่าง ที่ค่อยๆ จมลงไปในน้ำจนมิดศีรษะ หญิงสาวซึมซับความอุ่นร้อนนั้น เพื่อตอกย้ำว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป

ต้วนฮูหยินไม่ได้เอ่ยทัดทานหญิงสาว นางเลือกที่จะเดินไปเตรียมผ้าสำหรับเช็ดตัวให้แก่หญิงสาว มันคือโชคชะตาอย่างแท้จริง ปกติแล้วนางมิเคยให้สาวใช้ เตรียมน้ำร้อนเลยสักวัน แต่วันนี้นางกลับสั่งให้ต้มน้ำ ส่งมาที่ห้องนี้ ก่อนที่หญิงสาวจะตื่นเพียงไม่ถึงครึ่งก้านธูป

หากนี้มิใช่วาสนาที่จะมีต่อกัน ไยมันจะประจวบเหมาะได้ถึงเพียงนี้ นางไม่ต้องการสิ่งใดเลย นอกจากมีลูกหลานไว้คอยพูดคุยยามแก่เฒ่า เงินทองแม้ไม่มากมาย แต่ก็หาได้ขัดสน จึงไม่ใช่สิ่งที่รบกวนใจนาง เท่ากับไร้ลูกหลานเคียงข้างในยามแก่เฒ่า

ครึ่งชั่วยามต่อมา อี้หรูได้มานั่งอยู่ในห้องของบุตรชาย โดยมีบุตรชายหญิงอีกสองคน คอยเฝ้าจับจ้องนางมิวางตา นี่ล่ะน่า...ความสัมพันธ์แม่ลูก เมื่อมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น จะสามารถรับรู้ได้ไวยิ่งนัก

แต่แล้วอย่างไร ในเมื่อตอนนี้นางคือมารดาของพวกเขา นอกจากความตายแล้วจะมีสิ่งใด มาแยกวิญญาณนางออกจากร่างนี้ได้เล่า

“พวกเจ้าไยไม่กินอะไรเลย ทำไมเอาแต่จ้องแม่เช่นนี้เล่า”

หญิงสาวเอ่ยถามคู่แฝดออกไป นางไม่เคยมีลูก จึงไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ให้เด็กๆ วางใจในตัวของนาง

“เราแค่อยากมั่นใจ ว่าท่านแม่จะไม่หายไปไหนอีกเจ้าค่ะ”

คำพูดของบุตรสาว ทำให้อี้หรูถึงกับจุกในอก เด็กที่น่าสงสาร ยังไม่ทันเอาชีวิตรอดในโลกอันโหดร้ายได้เพียงลำพัง ก็ต้องมาพลัดพรากจากมารดา

ถือเสียว่านางทดแทนเจ้าของร่าง ที่ให้นางได้หายใจต่ออีกครั้ง นางจะเป็นปีกที่คุ้มภัยให้กับสามพี่น้องนี้เอง เพราะถึงจะไม่อยากทำ ก็ต้องทำตามหน้าที่ของแม่อยู่ดี

“หลิงเอ๋อร์ มานี่มา...”

หญิงสาวกางแขนออกรับร่างของบุตรสาว ก่อนจะกอดกระชับให้แน่นๆ เพื่อยืนยันว่านางจะไม่หายไปที่ใดอีก บางทีการมีลูกโดยไม่ต้องคลอดเอง ก็ดีไปอีกแบบ นางไม่อยากเจ็บปวดตอนคลอด ในยุคที่การแพทย์ยังล้าหลัง มันทั้งอันตรายและน่ากลัว

“ท่านแม่ อี้หลงไม่ได้คิดทอดทิ้งท่านแม่เลยนะขอรับ”

“มานี่มา...”

หญิงสาวโอบร่างบุตรชายให้แนบอก นางเข้าใจดีว่าคู่แฝดคิดว่าการที่ไม่ออกไปช่วยมารดา คือการทอดทิ้ง แต่มันคือเรื่องที่ดีต่างหาก เพราะมันจะสูญเปล่าทันที ถ้าเจ้าของร่างต้องเสียลูกไปพร้อมกันทั้งสามคน

“เด็กโง่...ไยคิดเช่นนั้น ตอนนี้เจ้ายังเด็ก แม่จึงต้องปกป้องพวกเจ้า แต่วันใดที่พวกเจ้าเติบใหญ่ แม่แก่ชราลง เมื่อนั้นเป็นพวกเจ้าที่ต้องปกป้องแม่”

“แล้วพี่ใหญ่เล่าเจ้าคะ”

“พี่ใหญ่ของพวกเจ้า คือบุตรชายคนโต เขาต้องเสียสละหลายสิ่งอย่าง เพื่อแม่และพวกเจ้า ฉะนั้นต่อไปพี่ชายเจ้าคอยชี้แนะสิ่งใด อย่าได้ดื้อดึงเป็นอันขาด เว้นเสียแต่เรื่องนั้นคือความเลวร้าย พวกเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องเชื่อฟัง เข้าใจไหม”

“ขอรับ/เจ้าค่ะ”

“ไปกินข้าวกันได้แล้ว หากพี่ชายเจ้าตื่นมาเห็นน้องๆ ตัวผอมแห้งคงไม่สบายใจเป็นแน่”

หญิงสาวคลายอ้อมกอด ปล่อยให้ลูกๆ ไปกินข้าว ก่อนที่จะหันไปมองบุตรชายคนโต ที่ยังคงนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ชะตาพานางข้ามมิติมาเสียไกลได้ แล้วไยสวรรค์ ไม่เมตตาให้เด็กคนนี้ตื่นขึ้นบ้างเล่า…