ตอนที่3. ชีวิตใหม่ในร่างแม่เลี้ยงเดี่ยว

ยี่สิบวันต่อมา ณ โรงหมอสกุลต้วน

          ร่างผอมแห้ง ยังคงนอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียง โดยมีสายตาของหมอชราคอยเฝ้ามอง ยี่สิบวันก่อน ไม่รู้เพราะคำของหลวงจีนชรา หรือเพราะอยากพิสูจน์ คำพูดของหลวงจีน ที่ได้บอกแก่เขา

ว่าหากอยากมีทายาท ที่นำพาความรุ่งโรจน์มาให้ จงไปที่ตรอกท้ายตลาด เมื่อมีผู้ตกทุกข์อย่านิ่งนอนใจ ให้ยื่นมือช่วยเหลือ คนจากทางไกลตื่นมาเมื่อไหร่ จะนำพาให้เขาและภรรยามั่งมีไปจนชีวิตจะหาไม่

          วันนั้นเขาและภรรยา จึงเดินไปตามคำบอกเล่านั้น ถือเสียว่าไปเดินเล่นรับลมกัน และได้เห็นขุนนางจากเมืองหลวง กับภรรยา กำลังสั่งให้คนทุบตีขอทานแม่ลูกอย่างโหดร้าย เขาจึงได้ยื่นมือเข้าช่วย โดยอ้างกฎหมายบ้านเมือง จึงทำให้สามีภรรยาใจอำมหิตนั้นล่าถอยไป

          แต่ก็ยังมิวายที่จะมีคน มาคอยสอดส่องความเป็นไปในโรงหมอของเขาอยู่เป็นระยะ จนได้รู้ถึงที่มาของขอทานแม่ลูก จากปากของหญิงชราคนหนึ่ง ที่ได้มาอ้างตน ว่าเป็นแม่นมของขอทานสาว และเด็กอีกสองคน คือคู่แฝดของลูกชายขอทาน

          และที่เขายินยอมเชื่อ เพราะเด็กอีกสองคน มีใบหน้าพิมพ์เดียวกันกับเด็กที่บาดเจ็บ ยิ่งเมื่อรู้สาเหตุของเรื่องราว ความสงสารต่อคนทั้งห้าก็มีมากขึ้นไปอีก เขาจึงยินดีรักษานาง โดยให้หญิงชราและเด็กแฝด มาช่วยงานที่โรงหมอ

          แม้เขาไม่มีเงินทองอะไรมากมาย แต่ก็ยังไม่ถึงกับอดอยาก ข้าวปลาอาหารก็พอแบ่งกันให้อิ่มท้องได้ครบทุกคน ยิ่งเมื่อนึกถึงคำของหลวงจีนชรา เขาก็อดคิดตามไม่ได้

          ประวัติของหญิงขอทาน นับว่ามีพื้นฐานชีวิตที่ดีมาก่อน มิว่าความรู้หรือมารยาท ย่อมถอดแบบชนชั้นสูงมา บางทีนี่อาจทำให้เขาสมหวังในเรื่องผู้สืบสกุล อย่างน้อยๆ นางก็มีบุตรชายถึงสองคน ภรรยาของเขาจะได้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง หลังจากกล่าวโทษตนเองมานานหลายสิบปี

          “ท่านพี่ นางสองแม่ลูก จะผ่านคืนนี้ไปได้ไหมเจ้าคะ”

          ต้วนฮูหยินเอ่ยถามสามี นางเองก็ได้ฟังเรื่องที่ไต้ซือหลงอ้ายบอกแก่สามีเช่นกัน แต่ดูจากอาการของหญิงขอทาน กับบุตรชายแล้ว มันห่างไกลคำว่าจะตื่นขึ้นมายิ่งนัก

          “สิ่งที่ไต้ซือบอกมานั้น คือความหวังของเรา แต่ในฐานะหมอแล้ว ข้าอยากทำให้เต็มที่”

          “อันที่จริงเราอยู่กันสองคนผัวเมีย ก็มิลำบากอันใด ความมั่งมีที่ว่ามา มันก็ไม่ได้จำเป็นสักนิด”

          ใช่ว่านางไม่คาดหวัง แต่นางก็กลัวว่าสองแม่ลูก จะต่อสู้กับชะตาต่อไม่ไหว จึงไม่อยากที่จะวาดหวังให้มากจนเกินไป เลยต้องแสร้งพูด เหมือนไม่เชื่อในคำของหลวงจีน ทั้งที่ในใจลึกๆ นางก็อยากให้สองแม่ลูกตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

          “ข้ารู้ว่าเจ้ากลัวความผิดหวัง หากนางสองแม่ลูกไม่อาจสู้ต่อชะตาได้ เด็กน้อยอีกสองคนนั่นเล่า เจ้าไม่คิดว่าพวกเขา จะเป็นคนที่ไต้ซือบอกเราหรือ”

          ชายชราพูดกับภรรยา ด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม ใบหน้าระบายยิ้มให้นางด้วยความรักใคร่ ทว่าต้วนฮูหยินกลับก้มหน้าเล็กน้อย นางรู้ดีว่าการที่ไร้ทายาทสืบสกุล ทำให้สามีต้องถูกหยามหมิ่น จากครอบครัวมากเพียงใด จนในที่สุดก็ถูกมอบหนังสือแยกบ้านจากพ่อสามี ความผิดทั้งหมดหาใช่เกิดที่เขา แต่เป็นตัวนางที่มิอาจมีลูกได้

          เพราะความรักทั้งสิ้น ทำให้สามีไม่รับอนุ ไม่ยอมให้หญิงใดมาแทรกระหว่างนางกับเขา ชีวิตของเขาต้องตกต่ำ เพราะนางเพียงคนเดียวจริงๆ

          “ยายแก่ เจ้าคิดสิ่งใดเรื่อยเปื่อยอีกแล้ว”

          ชายชราใช้มือช้อนคางภรรยา ให้เงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ตลอดสามสิบปีมานี้ เขาไม่เคยคิดว่ามันคือความผิดของนางเลย

          “ข้าแค่...แค่รู้สึกว่าเรื่องทั้งหมด มันมาจากข้าเจ้าค่ะ”

          “อย่าคิดไร้สาระ การเลี้ยงเด็กคนหนึ่งยากยิ่งนัก สู้เรามีลูกที่โตแล้วเยี่ยงนาง หรือคู่แฝดนั่น ไม่ดีกว่าหรอกหรือ”

          ต้วนฮูหยิน มองไปทางขอทานสาว ที่นอนไร้สติอยู่บนเตียง ก่อนจะหันกลับมามองสามี ด้วยมิอยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

          “นางมีสภาพเช่นนี้ ท่านยังคาดหวังอีกหรือเจ้าคะ”

          “หึๆ ภรรยาข้า โลกนี้ไม่มีสิ่งใดเป็นไปไม่ได้ แม้ว่าบางเรื่องมันจะเหนือความคาดหมายก็ตามที”

          “แค่กๆ”

          ทว่าเสียงไอแห้งๆ จากคนที่หายใจรวยรินมากว่ายี่สิบวัน พลันเรียกให้สองสามีภรรยา ให้ลุกขึ้นก้าวไปที่เตียงนอน ด้วยหัวใจอันพองโต เพราะความหวัง มันเริ่มเป็นรูปร่างขึ้นมาบ้างแล้ว

          “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

          คำถามที่ใช้ภาษาและสำเนียง แตกต่างจากความคุ้นเคย ทำให้คนที่เพิ่งลืมตาตื่น ต้องหันมองด้วยความรู้สึกงุนงง แต่ก็ยังคงนิ่งเอาไว้ก่อน เธอหลุดมาในโลกของนิยายเหรอ เพราะความตายที่เธอได้รับ มันไม่มีทางเป็นความฝันอย่างแน่นอน

ถ้าหลับแล้วตื่นขึ้นในบ้านเดิม จากโลกยุคอนาคต เธอถึงจะเชื่อว่าเรื่องของสามีกับน้องชาย มันเป็นแค่เธอฝันไปเท่านั้น แต่ตราบใดที่เธอยังรู้สึกว่าตัวเองยังหายใจอยู่ และไม่ได้อยู่ในยุคเดิมที่คุ้นเคย มันคืออีกชีวิตหลังความตายสำหรับเธอ