ตอนที่15.มิรู้ปล่อยวาง

สิบวันถัดมา ณ จวนสกุลจาง เมืองหลวง

          จางฮูหยิน นั่งใบหน้าเรียบตึงอยู่ภายในห้องรับแขก ซึ่งเวลานี้บุตรสาวคนโตของสามี กำลังนั่งสะอื้นไห้อย่างคนทุกข์ระทมแสนสาหัส ได้ร้องขอให้สามีของนาง ช่วยจัดการบุตรสาวตัวปลอม ที่ถูกขับออกจากสกุลจาง ไปนานนับสิบปีให้พ้นไปจากสายตา

          ซึ่งตัวนางเองนั้น ได้แต่งเข้ามาหลังจากอดีตฮูหยินใหญ่ สิ้นไปได้เพียงครึ่งปี ซึ่งตอนนั้นจางอี้หรูเอง ก็ได้ออกเรือนไป โดยมีนาง เป็นมารดาที่ส่งบุตรสาวเข้าหอ

ทว่าเวลาผ่านไปเพียงปีกว่า อี้หรูที่กำลังตั้งครรภ์แก่ ก็ต้องมีอันต้องระเห็จออกจากจวนสกุลโจว เพราะจางหย๋าชินปรากฏตัวขึ้น พร้อมหลักฐานว่าเป็นบุตรสาว ที่แท้จริงของสกุลจาง

เมื่อเรื่องราวเป็นเช่นนั้น โจวเค่อก็เลือกหย่าจางอี้หรู แต่งกับจางหย๋าชินตามการหมั้นหมาย ของสองสกุลที่มีมาแต่เดิม ซึ่งตอนนั้นนนางเองในฐานะมารดา พยายามยิ่งนักที่จะขัดค้าน

แต่ด้วยนางก็เพิ่งคลอดลูกได้ไม่นาน จึงไม่อาจวิ่งเต้นช่วยลูกเลี้ยงได้ แม้นางจะเสนอรับอี้หรูเป็นลูก อนุคนโปรดของสามี กับทุกคนในจวน ก็เลือกที่จะปฏิเสธความคิดของนาง สุดท้ายจางอี้หรูก็หายไปจากเมืองหลวงนานกว่าสิบปี

ทว่าบัดนี้ข่าวที่นางเองก็เพิ่งได้รับ ทำให้ในใจลึกๆ ก็รู้สึกยินดีและโล่งใจ แม้จะเป็นแม่ลูกกันเพียงไม่นาน อี้หรูก็เป็นบุตรสาวที่ดีมาตลอด ไม่เคยกระด้างกระเดื่องต่อแม่เลี้ยงเยี่ยงนาง

ต่างจากจางหย๋าชิน ที่ทำตัวราวเป็นนางหงส์ ทั้งที่ฐานะก็ไม่ได้เหนือไปกว่านาง หรือจะเรียกว่าต่ำต้อยกว่านางก็ไม่ผิด แต่ยังอยากแสดงความเป็นใหญ่ ทั้งในสกุลจางและโจว

          “ท่านพี่ต้องช่วยชินเอ๋อร์ของเรานะเจ้าคะ ดูสิ! แต่งเข้าจวนไปตั้งหลายปี สามีกลับไม่เห็นค่า คิดจะไปนำตัวลูกของหญิงชั้นต่ำ กลับมาสืบทอดอำนาจ”

          อนุหลินเอ่ยกับสามี เหมือนเวลานี้ไร้เงาของภรรยาเอกอยู่ร่วม และนี่ก็ทำให้จางฮูหยิน อดสงสัยอยู่ในใจไม่ได้ อนุหลินดูจะใส่ใจบุตรสาวอดีตเมียเอกเหลือเกิน

          “อะแฮ่ม!”

          จางฮูหยินกระแอมไอ เมื่อภรรยาอีกคนของสามี ทำสิ่งเกินหน้าเกินตาไป เรื่องของบุตรสาวที่ออกเรือนไปนานปี ก็ควรที่จะเว้นระยะไม่เข้าไม่ข้องแวะให้มาก แต่อนุหลินกลับเป็นเดือดเป็นร้อน กับครอบครัวของลูกเลี้ยงจนเกินงาม

          “ท่านแม่คงคิดว่าเรื่องนี้ ไร้สาระสินะเจ้าคะ”

          จางหย๋าชิน หันมองมารดาเลี้ยง สายตาหยิ่งทะนงนั้น ไม่ได้ทำให้จางฮูหยินคิดหลบเลี่ยง หากไร้อำนาจสองสกุลใหญ่อยู่เบื้องหลัง สตรีที่เป็นแม่ไก่ไม่ออกไข่ มีหรือจะยังลอยหน้าลอยตา ประหนึ่งกิ้งก่าได้ทองเยี่ยงนี้

          “หากสามีจะนำลูกของตนเองกลับบ้าน ก็นับเป็นเรื่องดีมิใช่หรือ เจ้าควรเป็นคนใจกว้างให้มาก อยู่มาจนบัดนี้ยังไร้ทายาท ไยไม่คิดจะทำให้สามียำเกรง ด้วยความมีน้ำใจของเจ้าเล่า”

          จางฮูหยินเสนอแนะทางออกให้แก่ลูกเลี้ยง แม้ว่าจะไม่ชื่นชอบจางหย๋าชินแค่ไหน แต่ในฐานะของมารดาก็ต้องช่วยเหลือ

          “ข้ายินดีรับลูกใครก็ได้ มาเป็นบุตรบุญธรรม แต่มิใช่ลูกของนังอี้หรู! ท่านพ่อดูท่านแม่สิเจ้าคะ เห็นคนนอกดีกว่าข้าที่เป็นคนในบ้าน”

          เมื่อมารดาเลี้ยงไม่เข้าข้าง ทั้งยังแนะนำในสิ่งที่นางชิงชัง หญิงสาวจึงได้หันไปหาบิดา เพื่อให้ความต้องการบรรลุผล

          “ฮูหยินใหญ่ ควรทำตัวให้เป็นมารดาที่ดี”

          ท่านเสนาบดีจาง เอ่ยตำหนิภรรยา ก่อนจะหันไปปลอบโยนบุตรสาว ด้วยคิดมาตลอดว่าเขาติดค้างนาง ที่เลี้ยงลูกคนอื่นมานานหลายปี แต่สายเลือดของเขา กลับต้องระหกระเหินอยู่นอกบ้าน

          “ฮึ! คนเป็นกลางต้องรู้จักคำว่าเมตตาบ้าง ท่านพี่ทำเหมือนไม่เคยเลี้ยงอี้หรูมาอย่างนั้น ท่านเห็นนางมาตั้งแต่เกิด ไยมิรู้ว่านิสัยนางเป็นเช่นไร การรู้สึกผิดต่อหย๋าชิน ใช่ว่าเป็นเรื่องผิดอันใด แต่เมื่อตัดขาดกับอี้หรูไปแล้ว ก็หาได้จำเป็นต้องจองเวรกัน ส่วนพ่อลูกเขาอยากดูแลกัน เราที่เป็นเพียงคนนอก ก็ควรจะใจกว้างให้มากมิใช่หรือเจ้าคะ”

          “ท่านแม่มิเคยเลี้ยงนังอี้หรู แต่เหตุใดจึงเข้าข้างนาง ท่านแม่อยากให้ลูกของนาง มาช่วงชิงทุกอย่างไปจากข้า เหมือนที่แม่ของพวกมันทำเยี่ยงนั้นหรือเจ้าคะ”

          “ข้าชี้ทางให้เจ้ามีจุดยืนอันมั่นคง เจ้ายังมองว่านี่มิใช่คำชี้แนะที่ดี จากมารดาเยี่ยงข้าอีกหรือ และข้าจะเตือนเจ้าอีกอย่าง จงรู้จักสำรวมให้มาก วาจาอย่าได้เหมือนสตรีร้านตลาด เกิดเป็นลูกหลานชนชั้นสูง ต้องรู้จักสงบคำไว้บ้าง ต่อให้ที่นี่คือบ้านก็ตามที”

          “ฮูหยินใหญ่! กล้าดีเยี่ยงไร...”

เพี๊ยะ! ยังไม่ทันจบประโยค ใบหน้าของอนุหลินพลันสะบัด ตามแรงฝ่ามือ ของสาวใช้ข้างกายฮูหยินใหญ่ นี่คือผู้ติดตามสตรีชั้นสูงอย่างแท้จริง เพียงได้รับสัญญาณก็ลงมือได้ทันท่วงที โดยไม่ต้องเอ่ยปากให้สิ้นเปลืองคำพูด

“ข้ามิใช่สหายเจ้า และถ้าเจ้าจะนับตามฐานะ ก็ต้องดูว่าชาติกำเนิดของเจ้ามาจากทีใด หลินเยว่ ท่านพี่ข้าหวังว่าท่านจะไตร่ตรองให้ดี ก่อนจะกระทำสิ่งใด เพราะถ้ามีเรื่องราวทำให้บุตรชายของข้า ต้องมีเรื่องมัวหมองในภายหน้า ข้าจะทำให้รู้ว่าการใช้อำนาจสกุลเดิม อย่างแท้จริงต้องทำเยี่ยงไร”

เอ่ยจบร่างระหง ลุกขึ้นก้าวออกจากห้องไปในทันที นางเกิดมาจากสกุลชั้นสูง ย่อมรู้การวางตัว แน่นอนว่าอนุหลิน เป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้าน ที่ปีนขึ้นเตียงของสามี เมื่อครั้งเขาเดินทางไปต่างเมือง กับอดีตฮูหยินใหญ่ ขนาดมีภรรยาตามติด สตรีหน้าหนาผู้นี้ ก็ยังมิรู้ถูกผิด

ดีที่หญิงผู้นี้ไร้ทายาท หาไม่แล้วนางคงยุ่งยากมากกว่านี้ เพราะอนุคนอื่นหาได้ทำสิ่งใดเกินหน้า รู้อยู่ในพื้นที่ของตนเอง อย่างเจียมตน

ต่างจากอนุหลิน ที่เพียรพยายามก้าวข้าม จากคำว่าอนุเป็นภรรยาหนึ่งในสี่ แต่เพราะสิ่งที่สามีทำให้นาง ต้องแต่งเข้าจวนของเขา ผลตอบแทนย่อมต้องมีให้แก่นางเช่นกัน

“ท่านพี่”

อนุหลินเรียกสามี ด้วยน้ำเสียงปนสั่นเครือ จากการถูกสาวใช้ของฮูหยินใหญ่ตบ ทำไมสวรรค์กลั่นแกล้งนางนักเล่า สิ้นเมียเอกคนเก่า ตำแหน่งของนางก็ยังไม่อาจก้าวขึ้นแทนที่ได้ สุดท้ายสตรีอื่นก็เข้ามายึดอำนาจ ที่นางเฝ้ามองมาเนิ่นนานหลายปี

“เอาเป็นว่าเรื่องนี้ พ่อจะคุยกับโจวเค่อเอง เจ้าก็อย่าได้คิดมากไป”