บทที่ 437

“ท่านพี่สี่ หม่อมฉันดื่มแล้ว ท่านพี่มิดื่มหรือ?”

จ้าวเจินเจินมองเซียวหลินเทียนอย่างใจเย็น

เซียวหลินเทียนหยิบจอกสุราขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ พลางเอ่ยอย่างขมขื่น “เช่นนั้น… ข้าก็ขอให้เจ้ามีความสุข!”

เขายกดื่มหมดในอึกเดียว

“ท่านพี่สี่… มา กินข้าวกันเถิด...”

จ้าวเจินเจินกำลังจะนั่งลง จู่ ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้พลางเอ่ย

“ท่านพี่รอข้าสักครู่นะ หม่อมฉันลืมเอาสุราที่จะให้ท่านพี่เข้ามา หม่อมฉันออกไปเอาก่อน!”

ยังไม่ทันที่เซียวหลินเทียนจะพูดอะไร จ้าวเจินเจินก็วิ่งออกไปแล้ว

เซียวหลินเทียนมองอาหารที่เต็มโต๊ะล้วนเป็นของโปรดของเขาทั้งหมด!

ผ่านไปหลายปีแล้ว จ้าวเจินเจินก็ยังคงจำความชอบของเขาได้อยู่!

เซียวหลินเทียนจ้องมองไปเรื่อย ๆ แล้วภาพตรงหน้าก็พร่ามัวไปเล็กน้อย

ทันใดนั้น ความรู้สึกแสบร้อนก็พุ่งขึ้นมาจากช่องท้องส่วนล่าง ความแปลกประหลาดเช่นนั้นทำให้เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติในทันที

แต่เซียวหลินเทียนก็ยังไม่อยากจะเชื่อ จ้าวเจินเจินจะลอบวางแผนจัดการตนได้ลงหรือ?

เหตุใดนางถึงทำเช่นนี้?

หรือว่านางยังมิยอมแพ้ อยากทำเช่นนั้นกับตน?

ความรู้สึกแสบร้อนบนร่างกายของเซียวหลินเทียนรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้น