เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1040
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1041
“อาอวี๋… อาอวี๋…” ในรถม้า เซียวหลินเทียนอุ้มหลิงอวี๋ไว้ เลือดของนางไหลรินเปื้อนอาภรณ์ของเขาไปหมดเขาสัมผัสได้ว่าลมหายใจของนางยิ่งนานยิ่งรวยรินลงทีละน้อย เซียวหลินเทียนรู้สึกราวกับว่ามีมือที่มองมิเห็นขยำหัวใจของเขาไว้แน่น ทำให้หัวใจบีบรัดจนเจ็บปวดอย่างรุนแรง เขากลัวเหลือเกิน กลัวว่าดวงตาคู่งามของนางจะมิสามารถลืมขึ้นได้อีก... เขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้นางเผชิญหน้ากับเซี่ยโฮ่วตานรั่วด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิและความมั่นใจเพียงใด“หม่อมฉันเชื่อว่าสิ่งที่เป็นของหม่อมฉัน มิว่าใครก็แย่งไปมิได้!” รอยยิ้มที่เจิดจ้าจนแสบตาเหมือนแสงอาทิตย์นั้นยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำของเขา พริบตาเดียวเท่านั้น ใบหน้าที่เคยสดใสและสวยงามกลับซีดขาวราวกับหิมะ... “อาอวี๋… อดทนไว้นะ เจ้ามิได้บอกว่าเจ้ายังมีอะไรอีกหลายสิ่งที่ต้องทำหรอกหรือ? เจ้ามิได้บอกว่าจะหาเงินให้ได้มาก ๆ แล้วพาเยวี่ยเยวี่ยและแม่นมท่องเที่ยวไปทุกที่หรอกหรือ? เจ้าคงมิอยากผิดสัญญากับพวกนางหรอกใช่หรือไม่…” “เจ้าต้องอดทนไว้… เจ้าจะต้องมิเป็นอะไร!”เสียงของเซียวหลินเทียนสั่นเครือ หานเหมยที่คุกเข่าอยู่ข้างหลิงอวี๋เพื่อตรวจสอบบาด
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1042
แม้ว่าเถาจื่อจะใช้ยาห้ามเลือดที่ดีที่สุดของนางกับหลิงอวี๋แล้ว แต่ลูกธนูที่ปักอยู่ที่หลังของหลิงอวี๋ก็ยังคงมีเลือดไหลซึมออกมาอยู่เรื่อย ๆเซียวหลินเทียนรู้สึกว่าเส้นทางนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน ช้าเสียจนมิถึงสักทีเลือดของหลิงอวี๋ไหลจากอาภรณ์ของนางเปื้อนไปถึงอาภรณ์ของเขา ผิวของเขาสัมผัสได้ถึงความเหนียวหนืดและความอุ่นร้อนเลือดร้อนราวกับน้ำเดือด แผดเผาความโกรธเกรี้ยวที่มิรู้ที่มาในตัวเซียวหลินเทียนให้พลุ่งพล่านขึ้นเขาพยายามซ่อนความกลัวของตัวเองอย่างสุดความสามารถ กอดหลิงอวี๋ไว้แน่น‘เจ้าจะมิตาย…’‘เจ้าจะต้องมิตาย!’เขาตะโกนอยู่ในใจ“ข้ายังติดหนี้เจ้าอีกมากมายและยังมิได้ชดใช้ เจ้าต้องให้โอกาสข้าได้ชดใช้เจ้า!”“อาอวี๋ เหตุใดเจ้าถึงได้โง่เขลาเช่นนี้ เหตุใดต้องเอาตัวมาขวางลูกธนูแทนข้าด้วย!”“แม้ตัวข้าเองจะบาดเจ็บเจียนตาย ข้าก็มิต้องการให้เจ้าตกอยู่ในอันตรายเลยสักนิด…”“ท่านอ๋อง... ถึงแล้วเพคะ... หมอเลี่ยวมาแล้ว…”มิรอให้เฉาอี้พูดจบ เซียวหลินเทียนก็อุ้มหลิงอวี๋พุ่งออกจากรถม้า รีบรุดเข้าไปคนรับใช้ในตำหนักอ๋องอี้ต่างก็ตื่นตระหนกกันหมด หมิ่นกูได้รับข่าวล่วงหน้าแล้ว จึงรีบสั่งการอย่างเ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1043
“อย่าตกใจ... อย่าตกใจ!”หมอเลี่ยวพลอยตกใจกับสีหน้าของเซียวหลินเทียน แต่ก็ยังคงปลอบโยนอย่างใจเย็น กดสำลีห้ามเลือดลงไปอย่างรวดเร็วหลี่ชุงก็ช่วยกันหยดน้ำยาห้ามเลือดลงบนบาดแผลของหลิงอวี๋เซียวหลินเทียนเฝ้ามองการกระทำของทั้งสองด้วยใจระทึกจนกระทั่งรู้สึกว่าหัวใจของหลิงอวี๋กลับมาเต้นอีกครั้ง เซียวหลินเทียนจึงถอนหายใจออก รู้สึกราวกับว่าตนก็กลับมามีชีวิตอีกครั้งเช่นเดียวกัน!แต่สถานการณ์ก็ยังมิน่าไว้วางใจนัก ลมหายใจของหลิงอวี๋แผ่วระโหย หัวใจเต้นช้าเป็นช่วง ๆ ราวกับนางสามารถสิ้นลมหายใจภายในอีกมิกี่อึดใจ!เซียวหลินเทียนภาวนาอยู่ในใจ จ้องมองใบหน้าซีดเซียวของหลิงอวี๋มิวางตาแม้ว่าจะเป็นใบหน้าที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาบ่อยครั้ง แต่ดูเหมือนว่านี่เป็นครั้งแรกที่เซียวหลินเทียนได้พินิจมองนางอย่างใกล้ชิดขนตาของนางยาวมาก สั่นไหวเล็กน้อยตามจังหวะการหายใจเหมือนปีกเล็ก ๆ สองปีกที่เปราะบาง หากหายใจแรงเกินไปก็อาจหักได้!สันจมูกของนางโด่ง บอบบางและงดงามในเวลาเดียวกันริมฝีปากแดงเรื่อที่เคยชุ่มชื้น เวลานี้กลับซีดขาวเช่นเดียวกับสีหน้าของนางเซียวหลินเทียนจ้องมองริมฝีปากของนาง หวนนึกถึงเรื่องราวมากมาย.
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1044
คืนนั้น กลายเป็นฝันร้ายของหลิงอวี๋ไปอีกนานนางหวาดกลัวการที่ต้องอยู่คนเดียว กลัวความมืดยิ่งกว่าสิ่งใด!แม้ว่าเมื่ออายุมากขึ้น นางเพียรกดเก็บจุดอ่อนนี้ของตนไว้ในใจส่วนลึกแล้วก็ตาม พยายามแสดงด้านที่สดใสออกมากระนั้นฝันร้ายนี้ก็ยังโผล่มาทิ่มแทงนางเป็นครั้งคราวหลิงอวี๋ติดอยู่ในภวังค์ความมืดเช่นนี้ ความรู้สึกสิ้นหวังดังเดิมหวนกลับมาอีกครั้งนางอยากหลบหนี แต่หมอกควันสีดำนั้นเหมือนกับกระแสน้ำวนขนาดใหญ่ มิว่านางจะวิ่งหนีอย่างไรก็หนีมิพ้น“อาอวี๋…”มีเสียงเรียกนาง...นางปีติอย่างยิ่ง!นางมิได้อยู่คนเดียว ยังมีคนเรียกหานาง!ดูเหมือนจะเป็นเสียงของเซียวหลินเทียน แต่ฟังอีกครั้งก็ดูเหมือนมิใช่!เสียงนั้นเต็มไปด้วยความขมขื่น ความร้อนรน และความประหม่า...“เจ้าต้องอดทนนะ เยวี่ยเยวี่ยต้องการเจ้า แม่นมลี่และคนอื่น ๆ ก็ต้องการเจ้าเช่นกัน!”“หากเจ้าจากไปเช่นนี้ ท่านอดีตเสนาบดี หลิงหว่าน และคนอื่น ๆ จะต้องเสียใจเป็นแน่!”เสียงนั้นสั่นเครือเล็กน้อยเซียวหลินเทียนจริง ๆ ด้วย!หลิงอวี๋รู้สึกราวกับความมืดมีรอยแยก แสงสว่างส่องผ่านเข้ามา นางคิดจะเดินเข้าไปหาแสงสว่างนั้น...แต่เมื่อขยับตัว ความเจ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1045
เดิมทีท่านอดีตเสนาบดีโกรธเคืองเซียวหลินเทียนอยู่บ้าง ดั้นด้นไปล่าสัตว์แล้วไยต้องพาหลิงอวี๋ไปด้วยทว่าเมื่อเห็นเซียวหลินเทียนตาแดงก่ำ ความโกรธของท่านอดีตเสนาบดีก็หายไปสิ้น เขาฟังออกว่าในน้ำเสียงของเซียวหลินเทียนแฝงไว้ด้วยความกังวลและสิ้นหวัง…“เป็นไปมิได้! อวี๋เอ๋อร์เป็นเด็กดื้อรั้น ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ นางจะต้องทนอยู่ได้!”“อย่าเพิ่งร้อนใจไป เราจะคิดหาวิธีด้วยกัน!”แม้ท่านอดีตเสนาบดีจะเต็มไปด้วยความกังวล แต่เขาก็มิแสดงออก เขาเป็นผู้อาวุโส ต้องเป็นเสาหลักให้พวกเขา!หลิงหว่านโผล่หน้ามาเห็นหลิงอวี๋ที่หมดแรง ทันใดนั้นดวงตาก็แดงก่ำ น้ำตาแห่งความเจ็บปวดรินไหลอาบแก้มนางรีบหันหน้าหนีไปเช็ดน้ำตา พยายามฝืนใจพูดว่า “ท่านพี่หลิงหลิงเป็นคนจิตใจดี ช่วยชีวิตคนไว้มากมาย สวรรค์คงมิใจร้ายพรากนางไปแน่!”“ท่านปู่พูดถูก เราจะคิดหาวิธีด้วยกัน เราจะต้องช่วยชีวิตท่านพี่หลิงหลิงให้ได้!”“ท่านอ๋อง หม่อมฉันมีหมู่เลือดเดียวกับท่านพี่หลิงหลิง หม่อมฉันจะถ่ายเลือดให้ท่านพี่หลิงหลิงเองเพคะ!”หลิงหว่านเห็นสีหน้าของเซียวหลินเทียนเริ่มซีดเซียวลงเพราะเสียเลือดมาก จึงรีบสั่งหลี่ชุง “เปลี่ยนมาให้ข้า!”หลี่ช
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1046
โสมโลหิต?ดวงตาของเซียวหลินเทียนเป็นประกายขึ้นมา สมุนไพรชนิดนี้สามารถช่วยหลิงอวี๋ได้จริงหรือ?โดยสัญชาตญาณ เขาหันไปมองหมอเลี่ยวหมอเลี่ยวก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันใด “ท่านอ๋อง โสมโลหิตนี้ ลือกันว่าเป็นยาบำรุงเลือดชั้นเลิศ เกิดจากเกาะน้ำแข็งซวนปิงในทะเลเหนือ ลำต้นมีสามใบ สีแดงดุจเลือด นี่คือยาบำรุงเลือดที่สามารถช่วยชีวิตคนได้จริง ๆ!”"หากองค์ชายเย่มีโสมโลหิตนี้ พระชายาก็จะรอดแล้ว!"เซียวหลินเทียนยินดีมาก รีบพูดว่า “จ้าวซวน รีบไปที่วังองค์ชายเย่เดี๋ยวนี้ มิว่าองค์ชายเย่จะต้องการเงินจำนวนเท่าใดก็ตาม ขอให้เขามอบโสมโลหิตนี้ให้ข้า!""พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปเดี๋ยวนี้!"เซียวหลินเทียนกลัวว่าจ้าวซวนไปแล้วองค์ชายเย่จะมิยินยอม เสียเวลาเปล่า จึงเปลี่ยนใจมู่หรงเหยียนซงได้ยินแล้วใจก็กระตุก รีบร้องว่า “อ๋องอี้…”“องค์ชายจิ้น ข้าไม่มีเวลาอยู่หารือกับท่าน เรื่องอื่นค่อยคุยกันทีหลัง!"เซียวหลินเทียนรีบฝากหลิงอวี๋ไว้กับหมอเลี่ยวและหลิงหว่าน แล้วรีบเตรียมม้าไปยังตำหนักองค์ชายเย่“ท่านอ๋อง เปลี่ยนอาภรณ์ก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ!"ลู่หนานเห็นเซียวหลินเทียนยังสวมอาภรณ์เปื้อนเลือดอยู่ จึงรีบหยิบอาภรณ์มาแล้ววิ่งไ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1047
กล้าดีอย่างไรใช้คำว่าเสนอหน้า?นาง… จูหลาน ทำอะไรที่ทำให้เซียวหลินมู่ดูหมิ่นตนเช่นนี้ต่อหน้าคนอื่นหรือ?น้ำตาแห่งความน้อยใจของจูหลานไหลลงจากเบ้าตา ยังมิทันได้พูดอะไร เซียวหลินมู่ก็พุ่งเข้ามาหาแล้วจูหลานฝืนกลั้นความน้อยใจเอาไว้แล้วพูดผ่านฉากกั้น “ท่านอ๋องอี้ พระสวามีของหม่อมฉันกลับมาแล้ว หากท่านมีธุระอะไรก็ปรึกษากับเขาโดยตรงเถิด จูหลานขอตัวก่อนเพคะ!”แม้จูหลานจะพูดเช่นนี้ แต่มิได้จากไปเสียทีเดียว ฟังอยู่หลังฉากกั้นหากเป็นวันปกติ เซียวหลินมู่พูดกับตนเช่นนี้ เซียวหลินเทียนคงโกรธไปนานแล้ว แต่ตอนนี้เป็นการขอความช่วยเหลือ เขาจึงระงับความโกรธไว้“น้องห้า พระชายาของข้าถูกทำร้าย จวนสิ้นใจแล้ว ได้ยินมาว่าเจ้ามีโสมโลหิต ข้าสามารถซื้อเพิ่มได้ในราคาอีกเท่าตัว ขอเจ้าเมตตาด้วย!”เซียวหลินเทียนวิงวอน“พูดจาไร้สาระอะไรกัน! ข้าไม่มีของพรรค์นั้นเสียหน่อย ท่านไปได้ยินมาจากที่ใด?”องค์ชายเย่เห็นจูหลานพบกับเซียวหลินเทียนผ่านฉากกั้น ความโกรธก็เบาบางลงไปบ้างแต่ในวันนี้การที่เขาได้อันดับโหล่ในการแข่งขันล่าสัตว์ ถูกองค์ชายคังและองค์ชายเว่ยเยาะเย้ย ความโกรธนี้ยังไม่มีที่ระบาย!“น้องห้า มีควันย่อมมี
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1048
“หากข้าผิดคำสาบาน ขอให้สายฟ้าฟาดผ่าลงมาทำลายสิ้น!”เซียวหลินเทียนกล่าวคำสาบานอย่างหนักแน่นและมั่นคงเมื่อเทียบกับชีวิตของหลิงอวี๋ ตำแหน่งนั้นช่างไร้ค่าเหลือเกิน!เซียวหลินมู่และจูหลานที่อยู่หลังฉากต่างก็ตะลึงเซียวหลินมู่มองไปที่เซียวหลินเทียนด้วยความตกใจ ตำแหน่งรัชทายาทเป็นสิ่งที่เซียวหลินเทียนมีโอกาสได้ครองมากที่สุดแต่ตอนนี้เขากลับยอมสละมันเพื่อโสมโลหิตเพียงต้นเดียวสำหรับเขาหลิงอวี๋สำคัญเพียงนั้นเลยหรือ?แน่นอนว่าเซียวหลินมู่มิเชื่อ เขาคิดสงสัยในใจเรื่องที่พระมารดาต้องการโสมโลหิต เขาปิดบังไว้เป็นความลับอย่างดี แม้แต่จูหลานเขาก็มิได้บอกแต่เซียวหลินเทียนรู้ได้อย่างไรว่าตนมีโสมโลหิตอยู่ในมือ?หรือว่าเซียวหลินเทียนให้คนคอยจับตามองเขาอยู่?เซียวหลินมู่ทั้งตกใจและโกรธ หากเรื่องของพระมารดาถูกเปิดเผย ทั้งตระกูลของเขาอาจต้องตาย...เขามิยอมรับเด็ดขาดว่าโสมโลหิตอยู่ในมือของเขา!“พี่สี่ ข้าต้องบอกอีกกี่ครั้งว่าข้าไม่มีโสมโลหิต! ท่านไปหาที่อื่นเสียเถอะ!”ยิ่งคิดเซียวหลินมู่ก็ยิ่งหงุดหงิด พูดจบก็ตะโกนว่า “พ่อบ้าน ส่งแขก!”เซียวหลินเทียนจ้องมองเซียวหลินมู่ด้วยสายตาเย็นชา อารมณ์ปะ
บทล่าสุด
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1550
เหล่าบัณฑิตและขุนนางที่เดิมทีคล้อยตามท่านอดีตเสนาบดีกับผู้ป่วยแต่ละคนจนเลือกเชื่อหลิงอวี๋แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็หวั่นไหวทันทีเมื่อเห็นนางซุนที่คำนับหัวโขกพื้นจนเลือดไหลคุกเข่าขอร้องหลิงอวี๋อยู่ที่พื้น ภาพนองเลือดนี้กระตุ้นให้หัวใจแห่งความชอบธรรมของพวกเขาปั่นป่วนขึ้นอีกครั้งแล้ว“หลิงอวี๋เผด็จการรังแกผู้คนเช่นนี้ จะคู่ควรกับการนั่งเพลิดเพลินอยู่ในตำแหน่งฮองเฮาบนแท่นสูงนั้นได้อย่างไร!”“หลิงอวี๋ ลงมาเสีย เจ้าควรจะฆ่าตัวตายเป็นการขอโทษ!”“ประหารมือสังหารที่บีบให้คนตายผู้นี้เสีย!”เสียงแห่งความโกรธเกรี้ยวดังก้องขึ้นมาในจัตุรัส บัณฑิตเหล่านั้นพยักหน้า และทุกคนก็พุ่งไปที่แท่นสูงกองทัพหลวงก้าวออกมากั้นเอาไว้ แต่พวกเขามิสามารถสังหารราษฎรได้ และมิสามารถลงมือกับพวกเขาได้ด้วย จึงถูกบีบจนต้องถอยร่นไปเซียวหลินเทียนเด้งตัวลุกขึ้นมา สีหน้าของเขามืดครึ้ม วันนี้แม้จะต้องสังหารคนที่ก่อเรื่องเหล่านี้ให้หมดและขึ้นชื่อเรื่องเผด็จการเป็นชนักติดหลัง เขาก็จะมิยอมพูดได้มิชัดเจนแล้วอย่างไร เขาก็จะใช้สถานการณ์ที่นองเลือดยิ่งกว่ามาทำให้นางซุนและคนที่ด่าหลิงอวี๋ต้องหุบปากตลอดไป!หลิงอวี๋เองก็ลุกขึ้
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1549
ผู้ป่วยเหล่านี้แต่ละคนต่างก็แย่งกันเล่าว่าหลิงอวี๋รักษาโรคให้พวกเขาอย่างไร จนเสียงดังที่จัตุรัสยิ่งวุ่นวายมากขึ้นแต่ใต้เท้าเถี่ยมิได้คิดจะห้ามแม้แต่น้อยคนที่ด่าเหล่านั้นก็ยังคงตะโกนอย่างมิพอใจ “พวกเจ้าถูกหลิงอวี๋ซื้อตัวเพื่อมาล้างมลทินให้ชื่อของนาง!”“พวกเจ้าจะต้องเห็นว่านางเป็นฮองเฮาจึงได้ตั้งใจจะเอาใจนาง พูดดีกับนาง!”ครอบครัวผู้ป่วยคนหนึ่งมีคนด่าที่ลุกออกไปด้านข้าง เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ครอบครัวนั้นก็ทนมิไหวแล้วซัดหมัดให้หน้าคนที่ด่าไปเต็ม ๆ“พล่ามไร้สาระอะไรของเจ้า ข้ามิเคยได้รับเงินจากฮองเฮาสักตำลึง!”“เรามีกันมากถึงเพียงนี้ ล้วนรู้บุญคุณของฮองเฮา มิอยากเห็นพระนางที่มีความคิดที่ดีต่อราษฎรเช่นนี้ต้องถูกคำต่ำช้าเยี่ยงพวกเจ้าใส่ร้าย!”“หมู่บ้านข้าก็มีคนมา เจ้ามิเชื่อคำพูดของข้าก็ไปถามคนในหมู่บ้านว่าฮองเฮาส่งคนไปจ่ายเงินซื้อพวกเราหรือไม่?”“หากฮองเฮาซื้อพวกเราได้ แล้วพระนางจะสามารถซื้อตัวคนในหลายหมู่บ้านทั้งหมดนั้นได้หรือ?”คนที่ด่าเหล่านั้นเห็นว่าคนนับมิถ้วนส่งสายตาโกรธเกรี้ยวมาให้พวกเขา คนที่ด่าคนหนึ่งยังคงเอ่ยอย่างแข็งกร้าว “พูดเรื่องพวกนี้หาได้มีประโยชน์ไม่… ต้องให้หลิงเส
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1548
เมื่อไต่สวนคดีนี้แล้ว หลี่ต้าหนิวมิเพียงแต่มิถูกลงโทษ แต่ยังได้รับชื่อเสียงที่ดีมากอีกด้วย ครอบครัวผู้เสียหายเหล่านั้นก็รู้สึกละอายใจต่อหลี่ต้าหนิววันที่อาคารศึกษาถล่ม พวกเขาโกรธจนมีคนวิ่งไปที่บ้านของหลี่ต้าหนิวแล้วทุบบ้านเขาจนพังตอนนี้เมื่อรู้ว่าถูกคนทำให้เข้าใจหลี่ต้าหนิวผิด คนเหล่านั้นจึงละอายกับการกระทำของตน“เมื่อพูดเรื่องของหลี่ต้าหนิวกระจ่างแล้ว ตอนนี้จะไต่สวนคดีที่หลิงอวี๋เรียกเงินค่ารักษาเกินจริงและเห็นชีวิตคนเป็นผักปลา!”ใต้เท้าเถี่ยเป็นคนที่เที่ยงตรงมิเห็นแก่หน้าใครอย่างแท้จริง ยามไต่สวนคดีก็ถือว่าหลิงอวี๋เป็นคนผิด มิเรียกแม้แต่ฮองเฮาแต่เรียกชื่อออกไปตรง ๆการกระทำนี้ได้รับการยอมรับจากบัณฑิตอย่างล้นหลาม พวกเขารู้สึกว่าใต้เท้าเถี่ยจะต้องตัดสินคดีโดยยึดมั่นในความยุติธรรมอย่างแน่นอนเมื่อเห็นหลิงอวี๋แต่งกายด้วยชุดฮองเฮา รอให้คดีตัดสินเสร็จสิ้น นางจะไม่มีวาสนาได้แต่งชุดฮองเฮาอีกต่อไป!ใต้เท้าเถี่ยยังมิได้รับข่าวว่าเผยอวี้พาตัวหลิงเสียงกังกลับมา ภายนอกเขาดูสงบ แต่กลับแอบมองไปทางแม่ทัพสือตอนนี้คำให้การของหลิงเสียงกังสำคัญที่สุด หากเขามิมาให้การ คำให้การของพวกท่านอดีตเสน
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1547
เถ้าแก่เหอถูกใต้เท้าเถี่ยรัวคำถามใส่ก็พูดมิออก เหงื่อเย็นพลันผุดออกมาเต็มไปหมด“เถ้าแก่เหอ ข้าไปเยี่ยมชมร้านค้าที่อยู่ใกล้ ๆ กับร้านตั๋วเงินมาแล้ว ทั้งยังมีผู้ที่อยู่แถวนั้นอีกหลายสิบคน วันที่ในสมุดบัญชีเจ้าบันทึกว่าหลี่ต้าหนิวไปฝากเงินสองแสนไว้ ไม่มีผู้ใดเห็นหลี่ต้าหนิวมาฝากเงินเลย!”“สองแสนนี้มาโผล่ในสมุดบัญชีอย่างน่าประหลาดได้อย่างไร?”“หรือเจ้ามิพอใจหลี่ต้าหนิวจึงจงใจปลอมแปลงบัญชีเพื่อกล่าวหาเท็จว่าเขาทุจริต?”เถ้าแก่เหอทนมิไหวอีกต่อไปแล้วจึงตะโกนออกไป “ใต้เท้าเถี่ย ข้าหรือจะกล้ากล่าวหาหลี่ต้าหนิวอย่างเป็นเท็จ มีคนที่รูปร่างหน้าตาดูเหมือนหลี่ต้าหนิวเอาตั๋วเงินของร้านตั๋วเงินไท่เหอมาที่ร้านตั๋วเงินสี่หลายแล้วฝากในชื่อของหลี่ต้าหนิวจริง ๆ ขอรับ!”“ตอนนั้นเขาใช้ตั๋วเงิน ย่อมไม่มีทางที่จะมีคนมาขนย้าย!”“คล้ายหลี่ต้าหนิว มิได้หมายความว่าคนที่มาฝากเงินคือหลี่ต้าหนิว เงินนี้ก็มีความเป็นไปได้ว่ามีคนจงใจใช้ชื่อเขาฝากเงินเพื่อใส่ร้ายหลี่ต้าหนิว ใช่หรือไม่?”“ขอรับ!” เถ้าแก่เหอทำได้เพียงยอมรับ“เรื่องนี้หยุดไว้ก่อน ตอนนี้ข้าจะไต่สวนเรื่องที่พวกเจ้าฟ้องร้องว่าหลี่ต้าหนิวทุจริตเงินก่อสร
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1546
คนที่จ้าวหรุ่ยหรุ่ยสั่งการล้วนปะปนอยู่ในฝูงชน เมื่อเห็นคนนั้นกระโดดออกมาฟ้องร้องหลี่ต้าหนิว ก็มีคนตามกันออกมา“ใต้เท้าเถี่ยทำเพื่อฮองเฮา จึงจงใจปกปิดหลี่ต้าหนิว!”“สังหารหลี่ต้าหนิว ลงโทษฮองเฮาสถานหนัก ถอดถอนฮองเฮา!”“ถอดถอนฮองเฮา!”เสียงคัดค้านเหล่านั้นแหลมสูงขึ้นเรื่อย ๆ“เงียบ!”แม่ทัพสือตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง พลางตะคอกเสียงแข็ง “ใต้เท้าเถี่ยกำลังไต่สวน ห้ามพวกเจ้าเอะอะเสียงดัง มิเช่นนั้นจะถูกลงโทษที่ส่งเสียงดัง!”“เกรียงไกร...”ทหารกองทัพหลงที่อยู่รอบ ๆ ตะโกนขึ้นมาโดยพร้อมเพรียงกันบรรยากาศที่ทรงอำนาจและหอกที่ส่องประกายในมือพวกเขาปรามให้คนที่โวยวายจำนวนมากมิกล้าพูดคนหนึ่งคิดว่าแม่ทัพสือมิกล้าสังหารตนต่อหน้าคนจำนวนมากเช่นนี้ จึงตะโกนขึ้นมา“ใต้เท้าเถี่ยตัดสินคดีมิยุติธรรม ยังมิให้เราเอ่ยทวงความยุติธรรมอีกหรือ? พวกเราเรียกร้องให้เปลี่ยนตัวใต้เท้าเถี่ยแล้วไต่สวนคดีนี้ใหม่อีกครั้ง!เซียวหลินเทียนสีหน้าเรียบนิ่งลง นี่มิได้กำลังท้าทายใต้เท้าเถี่ย แต่กำลังท้าทายอำนาจของตน!เขามองแม่ทัพสือ แม่ทัพสือจึงโบกมือทันที จากนั้นทหารกองทัพหลวงหลายคนก็พุ่งไปข้างหน้าแล้วกดคนผู้นั้นลงกับพื้
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1545
“มิต้องกลัว แม้ว่าทุกคนในใต้หล้าจะร้ายกับเจ้า เจ้าก็ยังมีข้าอยู่!”หลิงอวี๋เดินไปอย่างมั่นคง เซียวหลินเทียนนั้นจับมือของนางไว้แน่นแม้ว่าจะมิได้พูด แต่คำที่เซียวหลินเทียนสัญญาก็ดังก้องอยู่ข้างหูของหลิงอวี๋นางมองหนทางไกลที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน คนที่มาในวันนี้มากกว่าในวันพิธีแต่งตั้งฮองเฮาหลายเท่ามิได้มีเพียงแต่ขุนนาง ยังมีทูตจากแคว้นเล็กที่มาประชุม และมีเหล่าราษฎรที่นางเคยคิดทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อประโยชน์และความสุขของพวกเขาด้วย...มีศัตรู และมีสหาย!หลิงอวี๋เห็นท่านอดีตเสนาบดี เจียงอวี้ และพระชายาผิงหนานอยู่ท่ามกลางฝูงชนนั้น...แล้วก็เห็นจ้าวหรุ่ยหรุ่ยที่มีผ้าปิดหน้าและองค์ชายคัง!หลิงอวี๋ยิ้มแล้วตามเซียวหลินเทียนเดินไปที่แท่นสูงดูเหมือนว่านี่มิใช่การมาเข้าร่วมการพิพากษาคดีของตน แต่แค่มาเข้าร่วมงานเลี้ยงท้องถนนซึ่งหาได้ยากที่จะแสดงความรุ่งเรืองของฉินตะวันตกเซียวหลินเทียนยืนอยู่หน้าเก้าอี้มังกรสูงใหญ่ที่จัดมาเป็นพิเศษ สายตากวาดมองไปรอบ ๆ จากนั้นก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยอำนาจและสงบเยือก“เหล่าขุนนางและราษฎรฉินตะวันตก ทุกคนมาเข้าร่วมงานเลี้ยงท้องถนนนี้ก็ล้วนรู้กันดีว่างา
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1544
หลิงหว่านอยู่ในห้องได้ยินดังนั้นใจก็จมดิ่งลงทันทีด้านนอกมิรู้ว่ามีคนแบบใดเฝ้าพวกเขาอยู่ หลิงเสียงกังก็ถูกวางยาพิษอีก พวกเขาจะหนีไปได้อย่างปลอดภัยหรือ?“แล้วหลิงหว่านเล่า?” อีกคนหนึ่งเอ่ยถาม“เก็บนางไว้ก่อน รอผ่านวันพรุ่งไปแล้วค่อยว่ากัน!”วันพรุ่ง?วันพรุ่งจะเกิดอะไรขึ้น?หลิงหว่านมิเข้าใจเรื่องภายนอก แต่ฟังจากบทสนทนาของทั้งสองคนแล้วนางก็รู้ว่าวันพรุ่งจะต้องเป็นวันสำคัญแน่นอนนางกับหลิงเสียงกังจะต้องหนีไปให้ได้ก่อนวันพรุ่งจะมาถึง และไปเปิดโปงแผนร้ายของเฝิงฉินดีที่สองคนนั้นแค่คุยกันอยู่ด้านนอก มิได้เข้ามาตรวจสอบด้านในกระทั่งด้านนอกไม่มีเสียงใดแล้ว หลิงหว่านก็กระซิบอย่างร้อนใจ “ท่านพ่อ อีกนานหรือไม่?”หลิงหว่านมองมิเห็นหลิงเสียงกัง ริมฝีปากของเขาทั้งบนและล่างล้วนถูไปกับเชือกป่านจนเลือดเปื้อนเชือกป่านแดงฉานไปหมดเขาเองก็ได้ยินบทสนทนาของสองคนนั้นและกังวลมากเช่นกัน เขามีเวลามิมากแล้ว เขาต้องรีบช่วยแก้มัดให้หลิงหว่านแล้วให้นางหนีออกไปนางเป็นลูกสาวของตน แม้ว่าเขาจะจำมิได้ แต่คำเรียกพ่อนั้นก็เป็นแรงให้เขา!หลิงเสียงกังกับหลิงหว่านล้วนมิรู้ว่าเผยอวี้พาคนมาหาที่นี่จนพบแล้ว ที่มิ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1543
เฝิงฉินตอบสนองต่อเสียงก่นด่าของหลิงหว่านด้วยรอยยิ้มดูถูก แล้วเดินเข้ามามองนาง“หลิงหว่าน เจ้ากับพ่อเจ้าอยู่ในกำมือข้า เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าแม่เจ้าทำเพื่อชีวิตของพวกเจ้า แม้ว่าข้าจะให้นางไปกินอุจจาระนางเองก็จะยอมทำตามแต่โดยดี!”ใจของหลิงหว่านจมดิ่งลง และเกิดลางสังหรณ์ที่มิดีขึ้นมาเฝิงฉินกล้าพูดทุกอย่างนี้กับตน หรือว่ามิได้คิดจะให้ตนมีชีวิตกลับไปอีกแล้ว?“พวกเจ้าต้องการทำสิ่งใดกันแน่?”หลิงหว่านตะโกนออกไปอย่างหวาดกลัวแต่เฝิงฉินกลับมิเสียเวลาพูดกับนางแล้วหมุนตัวเดินไปข้างกายหลิงเสียงกัง และพยายามโน้มน้าวหลิงเสียงกังแต่หลิงเสียงกังนิ่งเฉย เขาสามารถลำบากเพื่อเฝิงฉินได้ แต่เรื่องที่จะให้ตนใช้ข้อหาที่ไม่มีจริงไปใส่ร้ายหลิงอวี๋นั้นเขาไม่มีทางยอมทำเด็ดขาดสุดท้ายเฝิงฉินจึงเดินออกไปพร้อมกับโทสะ“ท่านพ่อ เราอยู่ที่นี่มิได้ เฝิงฉินไม่มีทางกล้าที่จะฟ้องร้องพี่หญิงหลิงหลิงเช่นนี้แน่ เบื้องหลังของนางจะต้องมีคนคอยหนุนหลังอยู่!”หลิงหว่านคิดในจุดนี้อย่างรวดเร็วแล้วเอ่ยอย่างร้อนใจ “จุดประสงค์ของคนที่ให้การสนับสนุนนางคือการทำลายพี่หญิงหลิงหลิง เมื่อนางบรรลุจุดประสงค์แล้วจะต้องสังหารพวกเราเป็นแ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1542
หลิงหว่านกับหลิงเสียงกังถูกขังไว้ในไร่นาร้างแห่งหนึ่งหลิงหว่านถูกเฝิงฉินพาไปที่ชานเมืองเมื่อยามไปหาหลิงเสียงกัง เฝิงฉินบอกว่าหลิงเสียงกังเกิดอาการปวดหัวขึ้นมา หลิงหว่านเป็นห่วงอาการป่วยของบิดาตนจึงตามไปไหนเลยจะคิดว่าเมื่อเข้าประตูไปแล้วจะถูกเฝิงฉินเอาไม้ทุบสลบไปกระทั่งหลิงหว่านฟื้นขึ้นมาจึงได้พบว่าตนถูกมัดแขนขาอยู่บนเก้าอี้เก่า ๆ ตัวหนึ่งส่วนหลิงเสียงกังก็นอนอยู่ในดงหญ้าที่พื้น และถูกมัดแขนขาเช่นกัน“ท่านพ่อ!”หลิงหว่านมิรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เฝิงฉินหาทางผูกมัดหลิงเสียงกังมาโดยตลอดมิใช่หรือ?มัดตนไว้ยังพอยอมรับได้ แต่เหตุไฉนต้องมัดหลิงเสียงกังด้วยเล่า!“แค่ก!”หลิงเสียงกังฟื้นจากการที่ถูกหลิงหว่านปลุกขึ้นมา แล้วก็รู้สึกถึงกลิ่นเลือดในปาก จากนั้นเขาก็ไออย่างรุนแรงแล้วกระอักเลือดออกมา“ท่านพ่อ!”หลิงหว่านกังวลเป็นอย่างมาก เห็นว่าหลิงเสียงกังที่ดูแข็งแรงดีเมื่อหลายวันก่อนกลับมีท่าทีอ่อนแอเช่นนี้ ต้องพยายามอยู่หลายครั้งจึงจะลุกขึ้นนั่งได้“เฝิงฉิน เหตุใดเจ้าจึงทำกับข้าเช่นนี้?!”หลิงเสียงกังมิได้สนใจหลิงหว่านแล้วตะโกนแผดเสียงออกมาที่มุมปากของเขามีเลือดไหล แต่เลือดเหล่านี้มิ
