บทที่ 1017

หมอต่งมองถังทีเดียนแล้วเอ่ย “สิ่งที่กระหม่อมพบก็คือมะเค็ดเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ!”

หลิงอวี๋ยกริมฝีปากขึ้นเยาะเย้ยทันที “หมอต่ง เจ้ามาก่อนถังถีเตี่ยน เจ้าได้ตรวจสอบอาการของไทเฮาแล้ว เจ้าแน่ใจหรือว่าไทเฮากินยาบำรุงร่างกายแล้วเป็นพิษ”

หมอต่งพยักหน้าอย่างมั่นใจ “ใช่พ่ะย่ะค่ะ ไทเฮาถูกพิษของมะเค็ด!”

“ไร้สาระ!”

หลิงอวี๋มิเกรงใจแล้ว นางตะคอกด้วยความโกรธ แล้วเอ่ยกับจักรพรรดิอู่อัน “เสด็จพ่อ หลิงอวี๋ขอเชิญถังถีเตี่ยนไปดูอาเจียนของไทเฮาได้หรือไม่เพคะ?”

“หากไทเฮาถูกพิษของมะเค็ด มันจะพบได้ในอาเจียนของพระนาง!”

จักรพรรดิอู่อันเอ่ยเสียงเรียบ “ถังถีเตี่ยน ไปตรวจดูสิ!”

ถังถีเตี่ยนเดินเข้าไปตรวจอาเจียนกับผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือดของไทเฮาทันที หลังจากตรวจอยู่พักหนึ่งก็เอ่ยอย่างสงสัย “กราบทูลองค์จักรพรรดิ กระหม่อมตรวจอาเจียนของไทเฮาแล้วมิพบพิษของมะเค็ดพ่ะย่ะค่ะ!”

“หมอต่ง เจ้าก็ไปดูได้เช่นกัน!” หลิงอวี๋ยิ้มเยาะ “อย่ามาเถียงข้าง ๆ คู ๆ อีก!”

หมอต่งเหลือบมองฮองเฮาเว่ยอย่างมิสบายใจ ภายใต้สายตาจ้องมองที่เย็นชาของจักรพรรดิอู่อัน เขาทำได้เพียงเดินเข้าไป

หลังจากตรวจสอบไปครู่หนึ่ง หมอต่งก็เอ่ย “กราบทูลองค์จักรพรรดิ