บทที่ 1020

หลิงซวนเอ่ยอย่างวิตกกังวล “ท่านลุง มิใช่ว่าข้ามิเชื่อฟัง! แต่ตอนนี้ในตระกูลไม่มีใครแล้ว!”

“แต่ในเมืองหลวง ข้ามีท่าน แม้ว่าข้าจะมิได้เจอท่านทุกวัน แต่ข้าก็สามารถเจอท่านได้เป็นครั้งคราว เมื่อรู้ว่าท่านสบายดีข้าก็สบายใจ!”

“ท่านลุง รออีกสองปี ท่านแก่แล้ว และขอองค์จักรพรรดิให้ปล่อยท่านออกจากวังได้ ข้าก็คงเก็บเงินไว้ซื้อบ้านหลังใหญ่แล้ว ข้าจะกตัญญูต่อท่าน และช่วยดูแลท่านในยามแก่!”

“ถึงเวลาข้ารับสมัครลูกเขย ข้าก็จะคาดหวังให้ท่านช่วยดูแลลูก ๆ ของข้า! ท่านมิอยากมีชีวิตแบบนั้นหรือ?”

ขันทีเซี่ยไหนเลยจะกล้าคิดไปไกลเช่นนั้น ตอนนี้เขาค่อย ๆ หมดความโปรดปรานลงไปแล้ว หากวันหนึ่งเขาทำอะไรผิดไป ก็คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว เขาจะกล้าคิดถึงอนาคตได้เยี่ยงไร

เขามิสามารถโน้มน้าวหลิงซวนได้ และอยู่ได้มินาน ดังนั้นเขาจึงยื่นเงินให้หลิงซวนอีกครั้ง พลางเตือน “เก็บเงินไว้ หากวันหนึ่งเจ้าเห็นอันตรายใด ๆ ให้รีบหนีออกไป!”

“ตราบใดที่ลุงยังมีลมหายใจ ลุงก็จะปกป้องความปลอดภัยของเจ้า!”

ขันทีเซี่ยกำลังคิดจะไป แต่เมื่อนึกถึงบางสิ่งบางอย่างก็กระซิบ “ฮองเฮาเว่ยถูกองค์จักรพรรดิดุ นางร้องไห้และแย้งว่าหมอต่งหลอกนาง... ดูจากภายนอ