LOGINShare
บทที่ 64
Related chapters
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 65
ชีหยวนยิ้มโดยไม่พูดอันใด พลางถือกล่องอาหารกลับไปที่หอหมิงเยว่ด้วยตนเอง แม่ครัวหลายคนที่ทำหน้าที่อยู่ในครัวรอจนนางออกไปแล้ว จึงสบตากัน พลางเบะปากหนึ่งในนั้นพลิกหม้อไปมาหลายครั้งด้วยท่าทีประชดประชัน “ที่เหนียวเหนียวนี่มันคืออันใดกัน? คุณหนูใหญ่ผู้นี้…ของดี ๆ มีให้กินไม่กินชอบเอานิสัยเดิมมาใช้เสียจริง!”กลับมาที่จวนแล้ว อาหารที่กินล้วนเป็นอาหารหายาก ทว่าสุดท้ายก็ยังคิดถึงอาหารเลี้ยงหมูที่กินในชนบทพวกนั้นอยู่ตลอดเวลาไม่รู้สึกอับอายบ้างหรือไร?สาวใช้ในห้องครัวอีกคนเปิดเข่งสำหรับนึ่งอาหาร พบว่ายังมีของที่คล้ายกับซาลาเปาสีน้ำตาลอมเทาชิ้นเล็ก ๆ อยู่หลายชิ้น จึงอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงจิ๊ออกมาเดิมทีนางคิดจะพูดจาแดกดันสักสองสามประโยค ทว่าเมื่อมองเห็นของสิ่งนี้สว่างโปร่งใส ถึงแม้จะเป็นสีน้ำตาลอมเทา แต่ดูไปแล้วกลับเหมือนจะโปร่งใสจนมองเห็นเนื้อที่อยู่ข้างใน จึงรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างนางหยิบขึ้นมากัดหนึ่งคำโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ทว่าหลังจากนั้นก็อดจะส่งเสียงออกมาอย่างประหลาดใจไม่ได้“รสชาตินี้มัน…” นางพูดออกมาอย่างอดไม่ได้ “ช่างมีเอกลักษณ์ยิ่งนัก!”ชีหยวนกลับถึงหอหมิงเยว่เรียบร้อยแล้วในเ
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 66
นางชี้ไปที่โต๊ะเล็กข้างหน้าต่าง ก่อนจะถือกล่องอาหารเดินไปนั่งบนเบาะผ้า เซียวอวิ๋นถิงมองนางด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความหมายบางอย่าง ก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามเขานิ่งสงบ ราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังอดทนรอเวลา เขาเกร็งไปทั้งตัวราวกับเสือร้ายที่พร้อมจะกระโจนใส่เหยื่อได้ทุกเมื่อคนอย่างเขา หากต้องการจะเอาชีวิตของชีหยวนแล้ว ก็เป็นเรื่องที่ทำได้ทันทีแต่เมื่อชีหยวนหยิบอาหารที่คล้ายกับซาลาเปาออกมาจากกล่องอาหาร และวางลงบนโต๊ะ สีหน้าของเขาก็พลันเปลี่ยนไปทันที เขาเอื้อมมือไปบีบคอชีหยวนอย่างแรงฝ่ามือขนาดใหญ่สามารถหักคอชีหยวนได้ด้วยมือเดียวแววตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น เขาถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “เจ้าสืบเรื่องของข้างั้นหรือ?!”เซียวอวิ๋นถิงถูกองค์รัชทายาทส่งไปเลี้ยงดูที่ภูเขาหมิงซานในเมืองจูหรง เพราะร่างกายไม่แข็งแรงตั้งแต่เยาว์วัย เขาเพิ่งจะกลับมาอยู่ที่เมืองหลวงได้ไม่ถึงสามปีแต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่า ความจริงแล้วเขาอยู่ที่จูหรงได้ไม่กี่วัน ก็ต้องย้ายตามท่านอาจารย์ของเขาโไปยังเมืองเจียงซี และอยู่ที่นั่นจนเติบใหญ่ส่วนสิ่งที่ชีหยวนหยิบออกมานั้น คนทั่วไปอาจไม่รู้จัก แต่เซียวอวิ๋นถิงกลับ
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 67
ชีหยวนตื่นตระหนกเพียงชั่วขณะเท่านั้นก่อนที่จะเข้ามาหาเซียวอวิ๋นถิง นางรู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่สามารถมีความลับอะไรต่อเซียวอวิ๋นถิงได้ในชาติที่แล้ว นางเคยตามดูเซียวอวิ๋นถิง และได้เห็นฝีมือของเขามาแล้ว บุรุษผู้นี้ถูกขนานนามว่าเป็น “จอมพิพากษาหน้าหยก” สมญานามนี้ไม่ใช่ได้มาเล่น ๆ เพราะเหตุนี้ นางจึงตอบกลับด้วยการยกมือเท้าคาง พรางยิ้มหวานมองเซียวอวิ๋นถิง “แล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องอะไรกับการที่เราร่วมมือกันเล่า? หรือเพราะว่าข้าน้อยฆ่าคน ท่านอ๋องจึงคิดที่จะผดุงความยุติธรรม ด้วยการส่งตัวข้าน้อยไปให้เหล่าขุนนางตัดสิน?”แม้นางจะรู้ว่า ตอนนี้อำนาจของนางกับเซียวอวิ๋นถิงยังห่างชั้นกันมาก นางควรจะถ่อมตัว และแสดงด้านดีของตนเองออกมาให้มากที่สุดเพื่อโน้มน้าวให้เซียวอวิ๋นถิงช่วยเหลือนางแต่ทว่าทุกครั้งที่นางนึกถึงเรื่องในชาติที่แล้ว นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บใจแม้กระทั่งตอนที่นั่งอยู่ เซียวอวิ๋นถิงก็ยังสูงกว่าชีหยวน เขามองนางจากมุมสูง ภายใต้แสงไฟส่องลงมา ใบหน้าของนางดูเด็กและอ่อนเยาว์เป็นอย่างมากแต่ใครจะไปคิดว่าเด็กสาวที่มีใบหน้าอ่อนแอและน่าสงสารเช่นนี้ จะฆ่าคนได้อย่างชำนาญและว่องไวยิ่งกว่า
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 68
หลังจากที่ได้คิดทบทวนแล้ว นางก็รู้ว่าตัวเองแค่คนเดียว คงทำให้องค์หญิงใหญ่เชื่อใจได้ยากเพราะเหตุนี้นางจึงตัดสินใจเลือกที่จะให้เซียวอวิ๋นถิงช่วยยังไงเสีย นี่ก็ไม่นับว่านางเอาเปรียบเขา เพราะนางก็มีสิ่งตอบแทนให้แก่เซียวอวิ๋นถิงเช่นกันเมื่อได้ยินชีหยวนเอ่ยถึงองค์หญิงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาของเซียวอวิ๋นถิงก็นิ่งขรึมขึ้นมาทันที “นี่เจ้ากล้าคิดร้ายกับองค์หญิงใหญ่หรือ? ช่างกล้าหาญจริง ๆ !”พูดจบ เขาก็เกิดความสงสัยอีกครั้ง “ชีหยวน ข้าสืบเรื่องของเจ้า สิบกว่าปีก่อนเจ้าเคยอยู่ที่หมู่บ้านสวีเจียมาตลอด ไม่เคยออกไปไหนเลย เจ้าไม่เคยเข้าเมืองด้วยซ้ำ…”เขามองชีหยวนด้วยสายตาเย็นชาในระยะที่มีเพียงโต๊ะคั่นตรงกลาง “เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าองค์หญิงใหญ่พักผ่อนอยู่บนภูเขา แล้วทำไมเจ้าถึงรู้จักข้า ที่สำคัญ เจ้าได้รู้ได้อย่างไรว่าข้าเคยอยู่ที่เจียงซี อีกทั้งยังรู้รหัสลับของพวกมือสังหารกำลังตามล่าข้า?”คำถามเหล่านี้ยิ่งถามก็ยิ่งเร่งเร้า และน้ำเสียงของเขาก็ยิ่งเย็นชามากขึ้นเรื่อย ๆเมื่อพูดจบ สายตาของเขาได้จ้องเขม็งไปที่ชีหยวนอย่างอาฆาต “ถ้าเจ้าอธิบายไม่ได้ ข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้! คิดว่าข้ายังจะต้องพูดเงื่อนไขอ
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 69
ชีหยวนอุทานออกมาด้วยความตกใจ “ท่านพ่อ ข้าจะกล้าแทนที่น้องสาวได้อย่างไร! การที่ได้กลับมานั้น ข้าก็ดีใจมากแล้ว…”นางดูเหมือนกระต่ายตัวน้อยที่กำลังหวาดกลัว สามารถควบคุมและจัดการได้ง่ายดายเมื่อเห็นนางมีท่าทีเช่นนี้ ความเสียใจที่ต้องสูญเสียบุตรีที่เลี้ยงดูมานานกว่าสิบปีของชีเจิ้นก็พลันมลายหายไปไม่น้อย เขาผายมือให้ชีหยวนไปนั่งจากนั้นเขาจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า แต่เพราะนางเย่อหยิ่งอวดดี ไม่ควรที่จะอยู่ในจวนนี้อีกต่อไป”ชีเจิ้นเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตบโต๊ะดังลั่น เมื่อเห็นชีหยวนเงยหน้ามองเขาด้วยดวงตากลมโต เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ตั้งแต่นี้ต่อไป เจ้าคือบุตรีที่สูงศักดิ์ของตระกูลชี เจ้าคือหน้าตาแห่งตระกูล เข้าใจหรือไม่!”ชีหยวนเข้าใจความรู้สึกของชีเจิ้นในตอนนี้ดีเขาเลี้ยงดูชีจิ่นมาสิบกว่าปี หากชีจิ่นเป็นเพียงเด็กหญิงธรรมดา ก็คงไม่รู้สึกเสียดายหากสูญเสียไปแต่ชีจิ่นเป็นถึงหญิงสาวผู้เพียบพร้อมที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง ชีเจิ้นจึงฝากความหวังไว้กับนางมากมายอย่างน้อย ชีเจิ้นก็ตั้งใจจะให้นางแต่งงานกับเหล่าขุนนางหรือเชื้อพระวงศ์ชีจิ่นเป็นดั่งสิ่งของม
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 70
ชีเจิ้นขมวดคิ้วเล็กน้อยชีหยวนก้มหน้าลงอย่างเศร้าใจ “ข้าเคยได้ยินพี่ใหญ่เล่าให้ฟังว่า ตอนเด็ก ๆ อาจิ่นป่วยบ่อย ท่านแม่ต้องตระเวนไปกราบไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั่วทุกสารทิศ เพื่อขอพรให้ท่านช่วยปกปักรักษาและเลี้ยงดูอาจิ่นจนเติบใหญ่ ท่านแม่ย่อมรักและอาลัยอาวรณ์นาง”ชีเจิ้นนึกถึงท่าทีของนางหวังก่อนจะจากไปแม้นางหวังจะรับปากอย่างหนักแน่นว่าจะจัดการขั้นเด็ดขาด แต่นางก็รักและหวงแหนชีจิ่นยิ่งกว่าสิ่งใด!ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางหวังทำได้ทุกอย่างเพื่อชีจิ่นช่างน่าหนักใจนัก บางทีนางหวังอาจไม่กล้าลงมือจริง ๆ ก็เป็นได้ชีเจิ้นรู้สึกปวดหัวขึ้นมา ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเสียดายอยู่ลึก ๆ ที่ตนเองปล่อยให้นางหวังจัดการเรื่องนี้แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกให้ชีหยวนเห็น เขาเพียงแต่ยิ้มพลางตบไหล่ชีหยวน “ไม่ต้องกังวลไป นางทำผิดมหันต์ ท่านแม่ของเจ้าเป็นคนที่รู้ผิดชอบชั่วดี นางจะไม่ลำเอียงหรอก เจ้ากลับไปก่อนเถิด ไม่ต้องส่งข้าหรอก”ชีหยวนยิ้มตอบ แต่ทันทีที่หันหลังไป รอยยิ้มบนใบหน้าก็พลันหายไปจนหมดสิ้นนางหวังไม่ได้กลับมาพร้อมกัน นางพอจะเดาได้ว่าชีเจิ้นคงจะมอบหมายให้นางหวังไปจัดการเรื่องของชีจิ่นนางรู้จักนางหวัง
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 71
เมื่อเซียวอวิ๋นถิงกลับมาถึงห้องของตัวเองก็เป็นเวลากลางดึกแล้ว เขาเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย บ่าวรับใช้ล้วนชินชาไปกันหมดแล้ว แต่ในวันนี้ตอนที่เขากลับมา เขาได้ถือกล่องอาหา ติดมือมาด้วย ทำให้ทุกคนรู้สึกแปลกใจไม่น้อยปาเป่าหันหน้าไปถามเซียวอวิ๋นถิง “ท่านอ๋อง วันนี้ท่าน ทานข้าวไม่อิ่มหรือ?”เขารีบวิ่งตามเซียวอวิ๋นถิงไป แววตาสองข้างเป็นประกาย “ท่านอ๋อง ท่านไปที่หอจุ้ยอวิ๋นมาหรือ?”ลิ่วจินกระแอมออกมา และถลึงตาใส่ปาเป่าไปหนึ่งครั้ง ก่อนจะเดินไปคำนับเซียวอวิ๋นถิง“ท่านอ๋อง คนผู้นั้นถูกสอบสวนแล้ว แต่ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ไม่ยอมรับว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับการลอบสังหารท่าน...”เซียวอวิ๋นถิงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะถามเสียงนิ่ง“มันถูกขังอยู่ที่ไหน?”“อยู่ในคุกของวัดต้าหลี่ขอรับ” ลิ่วจินทำงานด้วยความใจเย็น เขาเงียบที่สุดในบรรดาทหารองครักษ์เซียวอวิ๋นถิงออกคำสั่งโดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ออกมา“อย่าให้มันกินข้าว อย่าให้มันดื่มน้ำ และอย่าให้มันนอน! ในห้องขังของมัน ยามดึก ให้ส่องคบเพลิงสิบดวงส่องไปที่มันจนกว่ามันจะพูดออกมา!”ปาเป่ารีบตอบรับทันทีเซียวอวิ๋นถิงเรียกทหารองครักษ์สองนายที่นิ่งเงียบมาตลอด“จ้าวชิง! อิ่นคว่
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 72
เซียวอวิ๋นถิงควบม้าพุ่งทะยานไปตามทางบนภูเขา เพื่อมุ่งหน้าขึ้นไปยังยอดเขา ระหว่างทางเจอกับองครักษ์ลับที่ออกมาขัดขวางอยู่หลายครั้ง แต่เมื่อเห็นตราประจำตัวของเขา ทุกคนต่างรีบถอยหลีกทางให้เมื่อมาถึงวัด ขอบฟ้าก็เริ่มมีแสงสว่างส่องออกมาจางๆ เหล่าแม่ชีที่ตื่นเช้ากำลังเริ่มสวดมนต์ และเลือกผักเพื่อเตรียมทำอาหารม้าของเซียวอวิ๋นถิงหยุดอยู่หน้าประตูวัด เขาเห็นกระถางธูปขนาดใหญ่ตั้งอยู่ในระยะไกลเหล่าแม่ชีเมื่อได้ยินเสียงจึงออกมาดู ก่อนจะพบว่าเป็นชายหนุ่มรูปงามที่กำลังควบม้าสูงสง่า พวกนางต่างรีบทำความเคารพอย่างลนลาน “โยม วัดของเรามิได้รับการบริจาคจากสาธุชน หากโยมต้องการจุดธูปไหว้พระ โปรดไปยังวัดอื่นเถิด”วัดแห่งนี้เป็นที่ประทับขององค์หญิงใหญ่ ค่าใช้จ่ายทั้งหมด ราชสำนักล้วนเป็นผู้ออกให้ และไม่ได้เปิดรับคนนอกเซียวอวิ๋นถิงไม่สนใจพวกนาง เขาเพียงตะโกนเสียงดังลั่น “ท่านย่าทวด! ท่านย่าทวด!”ไม่นานนัก หญิงวัยกลางคนอายุราวสี่สิบปีที่เกล้าผมอย่างเป็นระเบียบ ก็วิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเซียวอวิ๋นถิง นางก็แปลกใจไม่น้อย ก่อนจะตะโกนออกมาด้วยความยินดีอย่างห้ามไม่ได้ “อ้าว! ท่านอ๋องนี่เอง! ท่านอ๋องม
Latest chapter
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 192
นางไม่พูดมากไปกว่านี้แล้ว เพียงแต่บอกให้พวกชีเจิ้นและท่านโหวผู้เฒ่าวางใจ มีลูกหลานที่มีความสามารถเก่งกาจเกินไปก็มิใช่เรื่องน่ายินดีอะไรนัก เพราะเมื่อใดที่เราอยากเป็นผู้ตัดสินใจบ้างก็เป็นเรื่องที่ยากมากเกินไปจริง ๆ ทั้งท่านโหวผู้เฒ่าและชีเจิ้นต่างไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาดี หนนี้กลับเป็นฮูหยินผู้เฒ่าที่รู้สึกยินดีอย่างถึงที่สุด: “ให้น้าสะใภ้รองของเจ้าพาเจ้าไปสิ! ข้าจะให้คนไปตัดอาภรณ์ชุดใหม่มาให้เจ้า เมื่อถึงยามนั้นเจ้าจงเที่ยวเล่นให้เบิกบานใจ” เที่ยวเล่นให้เบิกบานใจ… ชีเจิ้นคล้ายจะเอ่ยบางอย่างแต่ชะงักไป ชีหยวนกลับผุดยิ้มพลางกล่าวขอบคุณฮูหยินผู้เฒ่าชี จากนั้นก็หยัดกายขึ้นและกลับไปที่หอหมิงเยว่ ครั้นกลับมาถึงหอหมิงเยว่ เหลียนเฉียวมารออยู่หน้าประตูเรือนได้พักหนึ่งแล้ว เมื่อเห็นนางก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ก่อนจะสืบเท้าเดินเข้าไปหาอย่างรีบร้อน: “คุณหนู ท่านกลับมาแล้ว!” จากนั้นก็กดเสียงลงเอ่ยว่า: “ท่านอ๋องอยู่ด้านในเจ้าค่ะ” นางแทบจะตกใจตายให้ได้เลยจริง ๆ ก่อนหน้าตอนที่นางเข้าไปในห้อง ครั้นเห็นเซียวอวิ๋นถิงนั่งอยู่ข้างหน้าต่างในตอนนั้น ก็เกือบจะตกใจตายแล้ว ช่วงนี้มันอย่าง
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 191
ครั้นได้รับเทียบเชิญ คนทั้งตระกูลชีต่างรู้สึกประหลาดใจและไม่มั่นใจเล็กน้อย สาเหตุเพราะเกิดเหตุร้ายแรงขึ้นในสกุลโจว ดังนั้นระยะนี้ชีฟางอวิ๋นจึงต้องพำนักอยู่ที่เรือนมารดามาตลอด พอได้ยินข่าวนี้ก็เผลอมองชีหยวนหลายครั้งอย่างอดไม่ได้ จากนั้นก็แอบกระซิบถามฮูหยินผู้เฒ่าชีว่า: “ท่านแม่ พี่หยวนนางเป็น…” เป็นใครมาจากไหนกันแน่? เรื่องที่ทำไมตอนนี้ทุกคนในตระกูลชีถึงยอมรับกลาย ๆ ว่านางเป็นผู้นำบังไม่เท่าไร ทว่าเหตุใดแม้กระทั่งบรรดาบุคคลผู้มีชื่อเสียงนอกเรือนยังพากันให้ความสำคัญกับนางมากถึงเพียงนี้อีก? งานแข่งตีคลีของจวนอ๋องโจว ใช่ว่าจวนหย่งผิงโหวจะไม่เคยได้รับเทียบเชิญมาก่อนเสียเมื่อไร ทว่าแต่ไหนแต่ไรมา ก็ไม่เคยระบุเจาะจงชัดเจนว่าเชิญผู้ใดอย่างเช่นตอนนี้ แบบนี้จะไม่แปลกเกินไปหน่อยหรือ? ชีหยวนเพิ่งจะกลับมาได้เพียงไม่นาน ตระกูลบุญหนักศักดิ์ใหญ่ในเมืองหลวงมีใครบ้างเกรงว่ายังรู้จักไม่ครบเสียด้วยซ้ำไป นับดูให้ดีแล้วที่ออกไปเยี่ยมเยียนเป็นแขกก็มีเพียงตระกูลเซี่ยงตระกูลเดียวเท่านั้น มิหนำซ้ำยังเป็นการไปที่มิใช่เรื่องน่ายินดี แวะไปเพียงครู่เดียวก็กลับแล้ว จวนอ๋องโจวมีเหตุผลใดถึงต้องเจาะจ
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 190
เมื่อเห็นเช่นนี้ ฮูหยินใหญ่หลิ่วก็โกรธจัด: “งานแข่งตีคลีของจวนอ๋องโจว เจ้าไม่ต้องไป!”หลิ่วหมิงจูกังวลใจทันที: “ทำไมล่ะ?! ข้าเตรียมตัวมาครึ่งปีแล้ว ข้าต้องไปให้ได้!”ทุกปีในฤดูหนาว นอกจากงานชุมนุมดอกไม้ของบรรดาจวนขุนนางแล้ว งานแข่งตีคลีของจวนอ๋องโจว เป็นงานที่ผู้คนในเมืองหลวงเฝ้ารอมากที่สุดราชวงศ์นี้ยกย่องทักษะด้านการต่อสู้ ย้อนกลับไปเมื่อครั้งที่ฮ่องเต้หย่งชางยังเป็นอ๋องอยู่ พระองค์ก็โปรดปรานการเล่นตีคลีอย่างมาก นายว่าขี้ข้าพลอย หลังจากขึ้นครองราชย์แล้ว บรรดาอ๋องทั้งหลายก็เล่นตีคลีคล้อยตามพระองค์ การแข่งตีคลีจึงกลายเป็นกระแสนิยมอย่างมาก โดยเฉพาะในหมู่ชนชั้นสูงหญิงชาย การได้แสดงฝีมือและโดดเด่นในสนามแข่งของจวนอ๋องโจวถือเป็นความภาคภูมิใจที่สุดหลิ่วหมิงจูเริ่มฝึกขี่ม้าตั้งแต่อายุสิบสองปี และฝึกฝนการเล่นตีคลีมาโดยตลอด ทว่าสองปีที่ผ่านมา นางยังอายุน้อย จึงได้เล่นอย่างไม่เต็มที่ เป็นแค่ตัวสำรอง ปีนี้นางรอคอยมานานจนกระทั่งอายุครบวัยปักปิ่น และนางยังได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้เล่นที่ยอดเยี่ยมในกลุ่มบุตรสาวขุนนาง นางจะพลาดงานนี้ไปได้อย่างไร?ฮูหยินใหญ่หลิ่วกำลังจะพูดต่อ แต่หลิ่วจิง
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 189
หลิ่วจิงหงพยักหน้า ยิ้มพร้อมกล่าวให้บิดาของตนวางใจ: “ลูกมีแผนการในใจแล้วขอรับ”ต่างจากลูกหลานขุนนางทั่วไป ส่วนใหญ่พอรุ่นที่สองก็มักอาศัยเกียรติยศของบรรพบุรุษกินสมบัติเก่า แต่สำหรับหลิ่วจิงหง เขายืนหยัดอยู่ในแวดวงขุนนางด้วยความสามารถของตนเองตระกูลหลิ่วของพวกเขาเป็นขุนนาง และยังเป็นพระญาติชั้นนอก เพราะเสี่ยวหลิ่วกุ้ยเฟยได้รับความโปรดปรานอย่างมาก สถานะของตระกูลหลิ่วจึงสูงส่งยิ่งขึ้นกล่าวโดยทั่วไปแล้ว ตำแหน่งขุนนางที่ได้มาจากพระมาหกรุณาธิคุณ ล้วนใช้คำว่าเฉิงเอิน (รับพระมหากรุณาธิคุณ) เป็นคำนำหน้าตำแหน่ง เช่น ตระกูลของฮองเฮาเฝิงก็มีตำแหน่ง “เฉิงเอินโหว”แต่ตระกูลหลิ่วกลับได้เป็นจวนฉู่กั๋วกง สาเหตุหนึ่งมาจากพระสนมหลิ่วได้รับความโปรดปรานอย่างมาก และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือเพราะความสามารถของหลิ่วจิงหงเอง หลิ่วจิงหงเป็นคนมีพรสวรรค์ เขาสามารถทำดินปืนได้ ในอดีตเมื่อครั้งอยู่ฝูเจี้ยน เขาเติบโตเข้าออกจวนอ๋อง เรียกอ๋องหมิ่น ซึ่งก็คือฮ่องเต้หย่งชางในปัจจุบันว่า “พี่เขย” ตั้งแต่เด็กเรียกได้ว่าหลิ่วจิงหงมีทั้งความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น กับฮ่องเต้หย่งชาง และความสามารถอันโดดเด่นดังนั้น ตอนนี้เขาจ
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 188
เมื่อเขาเดินออกไป คนเฝ้าประตูก็เข้าไปรายงานท่านผู้เฒ่าหลิ่วทำเสียงฮึดฮัด: “ไร้ประโยชน์สิ้นดี มีแต่ทำเรื่องเสียหาย! เจ้าเองก็เถอะ ไฉนถึงเลียนแบบสตรีไปได้?”คนที่เขาหมายถึงย่อมไม่พ้นบุตรชายของตน ผู้สืบทอดของจวนฉู่กั๋วก๋ง หลิ่วจิงหงหลิ่วจิงหงหัวเราะเบาๆ นั่งอยู่ตรงข้ามเขาอย่างสง่างาม: “ก็คิดว่าอย่างไรเสียก็เป็นคนเคยใช้งานมาก่อน อีกอย่างเขาก็เป็นญาติเกี่ยวดองกับจวนหย่งผิงโหว เลยช่วยพูดแทนสักสองสามคำ ใครจะไปรู้ว่าเขาจะไร้ความสามารถเพียงนี้?”ไม่เพียงแต่จะไม่สามารถสร้างปัญหาให้จวนหย่งผิงโหวได้ ยังทำอะไรตระกูลชีไม่ได้เลยสักนิด ซ้ำร้ายยังทำให้ตัวเองต้องเดือดร้อนเสียอีกท่านผู้เฒ่าหลิ่วสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี: “เจ้าต้องระวังให้มาก คนประเภทนี้ พบเจอเรื่องราวมามากจึงไม่กลัวอะไรทั้งนั้น หากตระกูลโจวเกิดเรื่องขึ้นจริง ก็จะพูดอะไรไม่ควรพูดออกมา”นี่คือกำลังเตือนเขาถึงเรื่องราวในตอนนั้นหลิ่วจิงหงเข้าใจดี ยื่นมือรินน้ำชาให้ท่านผู้เฒ่า: “ท่านก็วางใจเถิด ลูกไม่ใช่คนโง่เยี่ยงนั้น เขาไม่มีโอกาสอีกแล้ว”กล่าวจบก็หัวเราะเยาะ: “พูดไปท่านอาจไม่เชื่อ ไอ้คนโง่นี่ ตอนเราปูทางให้เข้าไปทำงานในกรมทหารม้าในตอน
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 187
โจวผิงหนวดเครารุงรัง เห็นได้ชัดว่าช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้เขายุ่งจนแทบไม่มีเวลาดูแลตัวเองเมื่อได้ยินคำพูดของนายท่านรองโจว เขาจึงได้สติและหันมาถามด้วยความหวัง: “อารอง ท่านกลับมาแล้ว ทางนั้นว่าอย่างไรบ้าง?”ว่าอย่างไรงั้นหรือ?นายท่านรองโจวมองเขาแล้วก็ยิ่งขุ่นเคือง: “จะว่าอย่างไรได้อีก? เรื่องนี้พวกเจ้าทำเกินไปแล้ว!”บาดแผลบนหน้าผากของชีฟางอวิ๋นเขาเห็นมากับตา ตอนนี้ถึงแม้จะถูกพันแผลไว้อย่างเรียบร้อย แต่ก็ยังดูน่าสยดสยอง แสดงว่าตอนนั้นคงบาดเจ็บหนักไม่น้อยท่านหญิงโจวตอนสาวๆ ก็ชอบตีลูกหลานอยู่แล้ว ไม่คิดว่าพอแก่ตัวลงนิสัยก็ยังไม่เปลี่ยน ตีแรงเกินเหตุเช่นนี้อย่างไรเสียอีกฝ่ายก็เป็นถึงคุณหนูจากจวนโหว นี่ไม่เท่ากับหาเรื่องเป็นศัตรูกับตระกูลโหวอย่างชัดเจนหรือ?สีหน้าของโจวผิงเคร่งขรึมลงทันทีเขาอดไม่ได้ที่โกรธเดือดดาล: “ทั้งหมดเป็นเพราะหญิงชั่วคนนั้น! ถ้าไม่ใช่เพราะนาง เรื่องคงไม่วุ่นวายถึงขนาดนี้!”……นายท่านรองโจวไม่อาจพูดอะไรได้มากกว่านี้ ได้แต่ถามกลับไปว่า: “ตอนนี้พูดเรื่องพวกนี้ไปก็ไร้ประโยชน์ แล้วเจ้าคิดจะทำอย่างไรต่อ? เรื่องนี้มันใหญ่โตเกินไปแล้ว…...”หากเป็นคนอื่นทำลายซุ้
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 186
ไฉนถึงกลายเป็นเยี่ยงนี้ไปได้?หญิงชั้นต่ำที่กลับมาจากบ้านนอกนั่น เดิมทีนางเป็นเพียงคนไร้ความสำคัญ เดิมทีนางควรจะอยู่อย่างเงียบๆ ในมุมหนึ่งของจวนโหว หรือไม่ก็ไปใช้ชีวิตอยู่ที่เรือนนอกเมืองจนหมดอายุขัยแต่ทำไมตอนนี้กลับกลายเป็นว่านางได้รับความโปรดปรานในจวนโหว?ชีอวิ๋นถิงจ้องมองไปทางหอหมิงเยว่ด้วยสายตาลึกล้ำ ก่อนจะหมุนตัวรีบเดินไปที่โรงม้าจูงม้าออกจากจวนอย่างรวดเร็วรุ่ยซงไม่กล้าที่จะหละหลวมติดตามเขาอยู่ด้านหลัง: “คุณชาย! คุณชายรอข้าด้วย! คุณชาย ท่านจะไปไหนกันแน่?”ไปไหนงั้นรึ?ชีอวิ๋นถิงลดเสียงลงต่ำ: “ข้าจะออกนอกเมือง!”ออกนอกเมือง?รุ่ยซงสับสนงงงวย: “คุณชาย! ท่าน ท่านเพิ่งจะหายจากอาการบาดเจ็บเองนะขอรับ! ฮูหยินก็ยังป่วยอยู่ ท่านอย่าไปทำให้ท่านโหวพวกท่านโกรธเลยนะขอรับ!”“ไร้สาระ!” ชีอวิ๋นถิงเตะเขา: “ที่นี่ไม่มีสิทธิ์ให้เจ้ามายุ่ง! ถ้าเจ้าไม่อยากตามไป ก็ไสหัวไป!”รุ่ยซงที่โดนเตะจนเหมือนกุ้งตัวงอ นอนกองอยู่กับพื้นเกือบสลบ แต่ชีอวิ๋นถิงกลับไม่สนใจ หมุนตัวก็กระโดดขึ้นหลังม้าทันทีเห็นเช่นนี้ รุ่ยซงฝืนความเจ็บรีบลุกขึ้นติดตามเขา และควบม้าตามหลังไปอย่างเร็วพลันในฐานะบ่าวรับใช้อย่าง
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 185
ท่านโหวผู้เฒ่ากุมมือของชีเจิ้นไว้ ไม่รอให้ชีเจิ้นตอบ ก็เอ่ยถามขึ้นเองก่อนว่า: “อาหยวน เจ้ามั่นใจมากน้อยเท่าไร?”เขาจ้องมองชีหยวนอย่างลึกซึ้ง คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเสริมขึ้นว่า: “ข้าหมายถึง หากต้องกำจัดอ๋องฉี เจ้ามั่นใจมากเท่าไร?”ชีเจิ้นมองชีหยวนด้วยความกังวลเขารู้สึกว่านี่เป็นคำถามที่ตอบยากยิ่ง ท้ายที่สุดแล้วการจะกำจัดอ๋องฉีนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แม้แต่สำหรับชีหยวนเอง ก็เกรงว่าจะต้องใช้วิธีวางหมากซ้อนหมาก สุดท้ายจะสามารถทำได้ถึงขั้นไหน ไม่ได้ขึ้นอยู่แค่ความสามารถของคน แต่ยังต้องอาศัยโอกาสและจังหวะเวลาที่เหมาะสมอีกด้วยทว่า ชีหยวนกลับตอบทันที สีหน้าที่เรียบนิ่ง: “มั่นใจที่สุด”มั่นใจที่สุด!ท่านโหวผู้เฒ่าไม่อาจควบคุมอารมณ์ตนเองได้อีกต่อไป เอ่ยถามต่อทันที:“เหตุใดเจ้าจึงมั่นใจถึงเพียงนี้?”“เพราะเขาต้องตาย” น้ำเสียงของชีหยวนสงบนิ่งอย่างมาก ปราศจากความรู้สึกใดๆ ด้วยซ้ำ นางเงยหน้าขึ้นมองชีเจิ้นและท่านโหวผู้เฒ่าอย่างตรงไปตรงมา: “ข้าจะเป็นคนลงมือสังหารเขาด้วยตัวเอง”ฆ่าเขา เพื่อล้างแค้นให้ตระกูลเซี่ยเพื่อล้างแค้นให้พระชายาหลิ่วสองแม่ลูก ล้างแค้นให้พ่อลูกตระกูลลู่ และชีวิตของผ
ยอดหญิงในเงามาร บทที่ 184
สีหน้าของชีเจิ้นเคร่งขรึม: “ตอนแรกข้าคิดว่าเป็นเพียงข่าวลืออีกเท่านั้น จนกระทั่งคนสนิทของข้าเดินทางไปตรวจสอบดู และนำสิ่งหนึ่งกลับมา”เขาพูดแล้วก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปเลื่อนตู้หนังสือออก เผยให้เห็นช่องลับด้านหลัง จากนั้นก็ยกกล่องใบหนึ่งมาวางบนโต๊ะ และค่อยๆ เปิดกล่องอย่างระมัดระวังภายในกล่องนั้นมีคันธนูเล็กๆ หนึ่งคันวางอยู่อย่างเงียบสงบ คันธนูเล็กนั้นขนาดประมาณว่าวหนึ่งตัว บนตัวธนูนั้นถูกประดับด้วยทับทิมสีแดงเม็ดโต เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ธนูสำหรับใช้งานจริง แต่เป็นของเล่นสำหรับความบันเทิงเท่านั้นสายตาของชีหยวนกวาดมองคันธนูนั้น ก่อนจะเอ่ยถามเสียงขรึมว่า: “นี่คือของของพระชายาหลิ่วหรือ?”ดังนั้นจึงทำให้ชีเจิ้นมั่นใจได้ว่า มีพระชายาหลิ่วอยู่ที่เมืองเล็กๆ ของเมืองซ่งในเจียงซีกระมัง?หัวใจของนางรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาเล็กน้อยชาติที่แล้ว ข่าวนี้ตกไปอยู่ในมือของอ๋องฉีอ๋องฉีสั่งให้คนไปสังหารพระชายาหลิ่วสองแม่ลูกหลังจากสังหารแล้ว ก็ใส่ร้ายป้ายสีว่าตระกูลเฝิงเป็นผู้ลงมือเซียวอวิ๋นถิงและตระกูลเฝิงจึงให้ตระกูลเซี่ยตรวจสอบเรื่องนี้ สุดท้ายทำให้อ๋องฉีเกิดความสนใจ อ๋องฉีจึงหาข้ออ้างและสัง
